Langzaam ben ik terug onderweg naar huis van de Witte Nachten 1200. M'n fiets overnacht aan de zijkant van heta autodek, ik erboven, heb een comfortabel plekje gevonden. een paar dagen geleden schreef ik de volgeende kleine impressie op de PBP-fietsers lijst:
Eindelijk een lang brevet met mooi weer. De wind speelde zelfs op
cruciale momenten een positieve rol, geen druppel regen gezien. De
overige externe omstandigheden waren, laat ik zeggen, speciaal. De
eerste 100 en laatste 250km waren in redelijk geciviliseerd gebied,
niet al te beroerd asfalt en regelmatig benzinepompen, restaurantjes
en supermarkten langs de weg. De rest was bijna een woestijn. Als je
geluk had om de 20-30km een dorpje, om de 50-100km een kans om iets te
kopen/te eten. Het was dus niet meer eten wanneer je lichaam zegt dat
je moet eten maar eten wanneer er iets is en wat op dat moment
aanwezig is. Ik ben hier redelijk goed doorheen gekomen. Het wegdek
was op een aantal stukken katastrofaal. Ongeveer 10% van de rit was de
weg zwaar onderkomen, van het type het asfalt om de gaten heen zoeken.
Ten minste 1/3 van de rit dwong het asfalt tot voorzichtig rijden.
Mijn Bioracer hield dat goed uit, 3 lekke banden was het totaal aan
problemen. Manfred uit Duitsland reed met een carbon hoge ligfiets van
M5. Die was razendsnel in het eerste stuk, op 420km had hij 4 uur
voorsprong op me. Na 550km had ik hem al ingehaald, hij had continu
lekke banden en een kapotte pomp. Geen kans op nieuw materiaal tot km
850-900. Na 700km heb ik hem een dikke 4 uur moeten helpen met diverse
reparaties en vooral het ter beschikking stellen van serieus
materiaal. Terug in de bewoonde wereld moest hij een Schotmannetje
uitvoeren om binnen de tijd binnen te komen. Hij had een gigantisch
snelheidsverschil tussen goed en slecht wegdek. Mijn snelheidsverschil
daarin was redelijk minimaal. Ik moet nog de volledige calculatie
maken maar ik schat in dat ik in totaal 5 uur hulp heb geleverd en 4
uur te laat binnen was. Dat zou voldoende moeten zijn.