Leven in de leegte
De aanleiding van dit topic is mijn jarenlange zoektocht die ook nu nog steeds bezig is. Het beschrijft een deel van mijn leven na mijn 17e toen alles wel een beetje erg begon te veranderen.
Het is voor mij genoeg dat ik even mijn verhaal hier kan droppen en dat mensen het lezen. Het doel is niet om reacties (van meeleven o.i.d.) uit te lokken, maar ik zal ook niet weglopen voor eventuele vragen of advies. In dit stadium verwacht ook niet echt meer dat er nog iets van 'hulp' bestaat.
Met veel verschillende mensen heb ik inmiddels gesproken over wat hen nou eigenlijk gelukkig maakt. Eigenlijk wat het leven leven voor hen de moeite waard maakt. Als antwoord zijn het altijd de standaard dingen als vrienden, familie, hobby’s, passies, sport, geloof, werk, partner en kinderen.
De meerderheid van die dingen is ook aanwezig in mijn leven. Mijn (christelijke) geloof heb ik alleen laten vallen, aan kinderen moet ik echt NIET denken en een partner zal ik nooit ‘hebben’. Niet dat dat laatste overigens erg zou moeten zijn, want ik zal me toch alleen moeten redden. Naar mijn mening kun je verder ook niet verwachten dat dat je bron van geluk kan zijn.
Het probleem hier is dat ik niet echt meer raad weet met mijzelf. Sinds mijn 17e ervaar ik een enorme ‘leegte’ in mijzelf die vaak ook gepaard gaat met een enorme onrust. Waar mensen om mij heen rust, tevredenheid en ontspanning halen uit de dingen die ze doen, is dat alles voor mij een soort ‘fix’. Precies zoals drugsgebruikers die hun shot heroïne innemen als ze zich ongelukkig voelen. Zolang ze ‘off the world’ zijn gaat alles lekker, maar wanneer de trip over is, komen ze weer terug in de suffe realiteit. Ik heb dan zelf niets met drugs, maar wel hobby’s, sport en contact met vrienden en familie wat een zelfde soort vlucht is.
Mijn leven is al lang niet meer iets waar ik nog van ‘geniet’. Waarom ik dan nog leef.. Goede vraag. Elke nieuwe dag komt voor mij ook weer als een verrassing. Sowieso zijn er al niet eens meer dingen die ik nog ‘gedaan moet hebben’. Als ik vandaag te horen zou krijgen dat ik nog maar een week te leven had, zou mijn enige wens zijn dat het vernietigende proces even een tandje sneller zou gaan.
Uitspraken als deze triggerden bij bekenden van mij natuurlijk meteen reacties als ‘wil je niet nog iets bereiken’, ‘de wereld zien’, ‘je werk gepubliceerd zien worden’ of ‘jennifer aniston ontmoeten’? Het zijn interessante dingen, dat wel, die helaas maar een heel kleine impuls geven. Dingen die sowieso niet opwegen en al helemaal niets veranderen aan mijn normale, humeurige en verveelde mood.
Grappig is trouwens wel dat je dit aan mij aan de buitenkant (haast?) niet ziet. Ik doe nog wel dingen, maar gewoon omdat ik iets ‘moet’ doen. Net dat wanneer je totaal geen trek hebt toch eet, gewoon omdat je na verloop van tijd honger krijgt.
In het verleden heb ik trouwens met aardig wat mensen uit de hulpverlening e.d. gesproken. Via decanaat van school, vertrouwenspersonsen, de huisarts, soort tussenpersoon bij GGZ, psychologen uiteindelijk voor behandeling bij de GGZ zelf terecht gekomen. Het liep allemaal uit op onbruikbare adviezen, onnodige speurtochten in mijn verleden, het slikken van antidepressiva die (behalve de zeer effectieve bijwerkingen

) niet aansloegen en later het lezen van suffe mindfulness boeken.
Wel mag ik mij nu officieel ‘depressief’ noemen, weet ik dat ik geen bloedarmoede heb (i.v.m. mijn lusteloosheid) en is het ook wel vrij zeker dat het allemaal niet te maken heeft met iets specifieks uit mijn jeugd.
De kans dat ik er ooit nog achter kom wat er speelt, schat ik nu nog heel laag in. Wat ik wel weet zijn de oorzaken waarom ik hier nog op aarde ben.
- Angst voor de dood.
- Zelfmoord geeft wel iets van een gevoel van harteloosheid t.o.v. de nabestaanden.
- De enige zingeving van mijn leven: er nog kunnen ‘zijn’ voor anderen.
Vooral factor #1 is toch wel key hier. Allemaal te danken aan mijn perfectionistische en ‘control freak achtige’ natuur. Waarschijnlijk zou ik dit al niet eens meer getypt hebben als ik die eigenschappen niet had gehad. Verder speelt #2 ook nog mee en op de achtergrond ergens nog iets van #3. Mijn gevoel van affectie is dus nog niet helemaal vervaagd.
Ik ben pas 21 en het lijkt alsof ik nu al in mijn midlife crisis ben. Makes sense, gezien ik misschien niet eens meer zo lang heb.

Aan de andere kant heb ik gelukkig wel dingen bereikt, dus ik hoef de wereld in ieder geval niet helemaal geruisloos te verlaten.
Dit schrijven geeft in ieder geval weer een tijdelijke opluchting. Bedankt als je het (helemaal) gelezen hebt.
P.s. Please don't state the obvious. Ik ben me goed bewust van de impact van zelfmoord e.d.
Emperor Meiji: I am a living god. As long as I do what they think is right.