De kunst van het loslaten van je ex #114

quote:

Op donderdag 22 april 2010 13:38 schreef zwartedoos het volgende:

[..]

ik mis hem ook heel erg de laatste dagen, maar het is bij onze laatste ruzie zo uit de hand gelopen dat hij me de komende jaren niet eens meer wilt zien, terwijl we ruzie kregen omdat hij me onterecht beschuldigde van vanalles. Kreeg sowieso totaal geen hoogte van hem de laatste maanden, wel niet wel niet. Kon hij maar 100% voor me gaan maar dat kon ie helaas niet meer omdat ie zelf ook in de knoop zat. Hoezeer ik hem ook mis, die onzekerheid is ook niet mee te leven.

Same here.

Zij wil (momenteel?) geen enkel contact meer. Ik heb haar dingen in de schoenen geschoven die wellicht onterecht waren en daar is ze nu ontzettend boos over. Ik snap haar reactie wel, maar ik deed dat omdat ze niet met me praat over haar gevoelens en onze relatie(problemen) en ik voor mezelf een soort van verklaring nodig heb om verder te kunnen. Er zijn over en weer dingen gezegd die ons allebei geen goed en pijn hebben gedaan, maar ik hoop zo dat we ooit weer gewoon leuk met elkaar om kunnen gaan. Ik voel voor haar zo ontzettend veel meer dan ik voor al mijn andere exen voelde. Daarom doet het nu ook zo'n pijn dat het zo uit de hand is gelopen tussen ons en het is gewoon killing om niks te horen.

Wellicht cliche: maar pas wanneer je iets niet meer hebt besef je de waarde ervan....

[ Bericht 0% gewijzigd door Mint_Clansell op 22-04-2010 14:26:31 ]

quote:

Hoezeer ik hem ook mis, die onzekerheid is ook niet mee te leven.

Nouja onzekerheid; hij heeft aangegeven jou de komende paar jaar niet meer te willen zien.

Dat lijkt mij nogal een zekerheid dat die relatie nooit meer goed komt

Ahh ok, excuses

Hier nog een met een k.t verhaal. Na nog geen jaar getrouwd te zijn zit mijn vrouw om er mee te stoppen. Dit alles door mijn gedrag (onzeker, waarheid vedraaien en liegen, confrontaties uit de weg gaan) en ons gebrek aan communicatie. We hebben bijna 4 jaar een relatie en het ziet er naar uit dat het echt over is. Ik zie er nu al tegenop aan de tijd die komen gaat. Voel me zwaar kl.te nu!

Ben je nog getrouwd?

Hmm, nog wel. Voor haar gevoel is ze gelukkiger als ze alleen is en bekijkt nu wat het allemaal kost om te scheiden. Grote probleem is dat we net 2 jaar een huis gekocht hebben. Die stond toen al 2 jaar te koop en zal nu helemaal moeilijk te verkopen zijn. Ik heb het gevoel dat als we het huis niet hadden we al uit elkaar waren....

Ik wil helemaal nog niet scheiden. Ik sta nu op de wachtlijst bij de psycholoog om aan mijn problemen te werken (zij is ook psychologe) maar had dat al veel eerder moeten doen. Ze vind het moeilijk om me te vertrouwen, daar komt bij dat we allebei slecht in praten zijn, dat maakt het ook niet makkelijker. Maar ik vind dat je een huwelijk niet zomaar moet opgeven en wel alles moet proberen om het te laten werken. Zij is nu aan het denken of ze dit nog wel wil en of dat het nog gaat werken in de toekomst. Dit speelt al vanaf afgelopen vrijdag en sinds die tijd hebben er nog helemaal niet over gepraat, ik probeer wel, maar ze houd de boot af. Wel heeft ze een kort mailtje gestuurd met de uitleg dat ze probeert een beslissing te nemen waar zij gelukkig van word in de toekomst. Loop dus ook al de hele week met een machteloos gevoel.

Ze is psychologe en slecht in praten, wtf?

Ja precies. Met andere kan ze dat wel, maar niet met mij.. Ze komt nu naar huis want ik had een mail gestuurd over de financien. Betaalde altijd 3 x zoveel als haar, maar gezien de toekomst en aangezien ze al een jaar een nieuwe baan heeft en meer verdiend wil dat nu recht trekken. Daar is ze het niet mee eens en komt er zo aan... Iig praten we nu weer even, alleen niet positief..

_tvp

Ik merk inmiddels dat het hangen in dit topic me alleen maar verder naar beneden haalt. Ik lees alleen maar weer hoe iedereen er voor staat en hoe zielig alles wel niet is. Ik ben niet aan het flamen of zo maar het is wel een en al negativiteit.

Op een gegeven moment kom je op een punt waarbij je in gaat zien dat het geen zin meer heeft om je kut te gaan voelen. Het is nu eenmaal klaar en er is geen kans meer dat het goed komt. En daar kan ik me inderdaad heel erg kut om blijven voelen, maar als je weet dat het niet meer goed komt, waarom er nog in blijven hangen. Het heeft geen zin meer.

Maar aan de andere kant. Er is inderdaad niet veel wat die leegte kan opvullen en je moet maar gewoon door. Ik ondervind al een hele tijd nergens meer plezier aan en kan wel zeggen dat ik eigenlijk keihard depri ben geworden van de hele situatie. Het enige dat ik doe is stilzitten en zorgen dat ik in leven blijf door te eten en te drinken, maar voor de rest boeit het me geen fuck meer.

Maar goed. Plannetjes blijven maken dan maar. Van het weekend helemaal naar de andere kant van het land om met onbekende mensen een weekend lang een feestje te bouwen. Ik zie wel wat er op mn pad kom en probeer maar gewoon mee te doen. Lang leve de lol zullen we maar zeggen.

Ondertussen spookt ze nog de hele tijd door mijn hoofd als of het een ziekte is waar je niet vanaf komt. Niet dat zij een ziekte is, maar de hele tijd aan haar denken, zo fucking irritant.
Het is klaar, dus basta. Ik ga kijken of ik dit topic kan gaan mijden. Maar ik zie het nog even somber in.

Groetjes.

quote:

Op donderdag 22 april 2010 20:19 schreef MOD het volgende:
Ik merk inmiddels dat het hangen in dit topic me alleen maar verder naar beneden haalt. Ik lees alleen maar weer hoe iedereen er voor staat en hoe zielig alles wel niet is. Ik ben niet aan het flamen of zo maar het is wel een en al negativiteit.

Herkenbaar, daarom probeer ik hier niet te vaak te komen. Als ik me klote voel is het wel weer fijn om hier herkenning te vinden .

Ik kom even melden dat ik weer maximaal eigen plannen aan het ondernemen ben, altijd al wel, maar de laatste maanden door een neerwaartse spiraal had ik de zin een beetje verloren. Nee ik wil je niet, ja ik wil je toch wel, toch niet. Wat uiteindelijk resulteert in een: Je was er niet genoeg voor me.
Als een relatie naar de klote gaat en je hebt er zelf alles aan gedaan dan kan je daar trots op zijn. Daarna gewoon afkappen. Neem de tijd en ga vooral veel je eigen dingen doen!

quote:

Op donderdag 22 april 2010 20:19 schreef MOD het volgende:

Het is klaar, dus basta. Ik ga kijken of ik dit topic kan gaan mijden. Maar ik zie het nog even somber in.

Groetjes.

Als het goed gaat, probeer ik altijd fok! te vermijden

quote:

Op donderdag 22 april 2010 20:19 schreef MOD het volgende:
Ik merk inmiddels dat het hangen in dit topic me alleen maar verder naar beneden haalt. Ik lees alleen maar weer hoe iedereen er voor staat en hoe zielig alles wel niet is. Ik ben niet aan het flamen of zo maar het is wel een en al negativiteit.

Op een gegeven moment kom je op een punt waarbij je in gaat zien dat het geen zin meer heeft om je kut te gaan voelen. Het is nu eenmaal klaar en er is geen kans meer dat het goed komt. En daar kan ik me inderdaad heel erg kut om blijven voelen, maar als je weet dat het niet meer goed komt, waarom er nog in blijven hangen. Het heeft geen zin meer.

Maar aan de andere kant. Er is inderdaad niet veel wat die leegte kan opvullen en je moet maar gewoon door. Ik ondervind al een hele tijd nergens meer plezier aan en kan wel zeggen dat ik eigenlijk keihard depri ben geworden van de hele situatie. Het enige dat ik doe is stilzitten en zorgen dat ik in leven blijf door te eten en te drinken, maar voor de rest boeit het me geen fuck meer.

Maar goed. Plannetjes blijven maken dan maar. Van het weekend helemaal naar de andere kant van het land om met onbekende mensen een weekend lang een feestje te bouwen. Ik zie wel wat er op mn pad kom en probeer maar gewoon mee te doen. Lang leve de lol zullen we maar zeggen.

Ondertussen spookt ze nog de hele tijd door mijn hoofd als of het een ziekte is waar je niet vanaf komt. Niet dat zij een ziekte is, maar de hele tijd aan haar denken, zo fucking irritant.
Het is klaar, dus basta. Ik ga kijken of ik dit topic kan gaan mijden. Maar ik zie het nog even somber in.

Groetjes.

Goed plan. Ik ga me ook maar eens aan mijn eerdere belofte houden.

Voor MOD,

Het is fijn om je verhaal kwijt te kunnen maar draai er niet in door. De behoefte om me hier aan te melden kwam juist door dit topic, ik las toch alles al mee.

Maar het gekke is, juist door me te registreren en af en toe hier wat neer te zetten, is de behoefte om m'n verhaal kwijt te kunnen minder geworden. Aan de ene kant wil ik wel van alles hier neerzetten, maar aan de andere kant geeft het idee dat dat nu kan me ook weer het inzicht dat dat "later wel een keer komt". Met als gevolg dat ik hier lang niet m'n hele verhaal heb neergeplempt, af en toe mee lees en het verder wel best vind zo.

Wat vorige week nog door m'n hoofd spookte hoef ik nu hier allang niet meer kwijt. Evenmin zou ik diezelfde dingen nog tegen m'n ex willen zeggen. Ik heb gelukkig een erg makkelijk sociaal leven waar ik op terug kan vallen en dat heeft me door de moeilijkste tijd heen gesleept. Op de momenten dat ik er nu nog moeite mee heb kan ik mezelf weer aanzetten om te denken aan het volgende leuke wat op m'n pad komt. M'n agenda puilde vanaf een maand of 2 geleden tot vorige week uit, daarna ben ik weer rust gaan pakken. En ik merk nu dat de momenten waarop ik er even helemaal alleen voor sta al een stuk gemakkelijker zijn geworden. Het is moeilijk, een nieuwe hobby vinden of terugvallen op iets dat je had voor je relatie met je ex, maar doe het gewoon. Het is het beste medicijn. Het werkt bij een ander, dus waarom zou het bij jou niet werken?

Als ik er nu teveel bij stil blijf staan kan ik mezelf ook weer helemaal de put in piekeren. Daar ben ik zelfs erg goed in. Maar ik heb ook geleerd dat ik het gelukkigst ben als ik veel om handen heb, op die manier kan voorkomen dat die piekermomenten terugkomen. En als ze dan toch eens de kop opsteken, dan heb ik nu inmiddels genoeg meegemaakt om te weten dat ik het ook zonder mijn ex prima red. Hoe graag ik het ook anders had gezien. Dat is nu niet meer aan de orde, het is wat het is, en je kan er maar het beste van maken.

En dan heb ik dit bovenstaande verhaal nog geschreven zonder dat het gemis van m'n ex ook nog maar op enigerwijze is ingevuld door wat anders. Hoe zij mij gelukkig maakte is té uniek om dat te vervangen doort iets anders dan een eventuele volgende relatie. Liefde of het gebrek daar aan kun je niet compenseren met iets wat daar niks mee te maken heeft Maar een gelukkig leven als vrijgezel is de sleutel tot het verlossen van jezelf van alle liefdesverdriet wat je hebt. Je moet jezelf er alleen wel toe kunnen dwingen. En hoe negatief de lading van het woord dwingen ook mag zijn, bedenk dan dat je je ex ook niet ertoe kan dwingen om er nog voor je te zijn of om alles terug te draaien...

Weet je..
Het is de hele tijd een illusie waar je mee geconfronteerd wordt. Dat ik de hele tijd onbewust mijn komende tijd ga invullen met mijn ex wat al lang niet meer het geval is of gaat worden. En ik ben er damn van bewust dat ze me niet meer moet en gewoon uitkotst. En elke confrontatie die ik met mezelf tref is weer een vooruitgang. Omdat ik elke keer dat ik me iets inbeeld waar zij mee te maken heeft en dat het toch niet meer zo rooskleurig zal gaan worden, het weer wrang voelt en ik me een goed alternatief voor ogen stel waardoor het weer beter voelt.

Maar op een of andere manier kan ik nergens boosheid of haat voelen. Ik móet mijn gevoelens aan de kant schuiven en het er maar bij laten. En juist als je iets móet gaat het met tegenzin.

En je hebt gelijk hoor. Ik blijf constant nieuwe plannen maken. Door blijven gaan en proberen vooruitgang te boeken. Niet eens vanwege mijn ex maar voor me zelf. Gewoon gaan gaan gaan. Maar toch ben ik zo levenloos als het maar kan zijn.

Ik accepteer het dat wij niet meer bij elkaar zijn. Dat zij haar eigen leven heeft, dat ze misschien al een ander heeft en alle leuke dingen zonder mij doet. Dat ik gewoon niet meer voor haar besta. Maar die switch in mijzelf maken is bijna onmogelijk lijkt het.

En dat maakt mij dan weer zo een loser dat ik me de hele tijd aan haar vast moet blijven houden.
Elke onderneming die ik uitvoer zonder haar voelt als de volgende stap in mijn nieuwe leven zonder haar. Maar ik wil haar niet uit mijn leven schrijven. Maar het moet. Elke keer als ik de kroeg in ga met mijn vrienden en ik zie andere meiden dan wil ik er niet eens aan denken dat ik het met hen doe, dat ik straks een ander vind of wat dan ook, omdat ik me niet los kan of wil maken van haar.

En het klinkt allemaal meteen zo dramatisch, maar het valt ansich ook wel mee. Ik post hier over het algemeen tijdens mijn zwakke momenten. Maar toch he. Het blijft overheersen.
En ik merk ook wel dat ik veel verder ben dan dat ik in eerste instantie had kunnen stellen twee maanden geleden, toen ik nog elke dag jankend wakker werd.

En dan kan ik zeggen dat ik trots ben op me zelf. "Goed zo jongen, weer een dag dichter bij onafhankelijkheid"
Maar what the fuck. Het is een fucking paradox. Je aller beste maatje, vriend, partner weg schrijven uit je leven terwijl zij de gene is bij wie ik zo graag wil zijn.

Maar ja. Gewoon maar door gaan. Ik laat het allemaal gewoon over me heen komen. Elk gevoel en elke emotie, alle tegenslagen, want uiteindelijk word je daar alleen maar sterker van. Tot in het laatste rauwe gevoel. Ondanks dat ik zo levenloos ben op het moment, is dit juist hét leven.

Maar achteraf lucht het gewoon op om mn verhaal te doen hier op fok. Of iemand het leest boeit me niet, ik plempt t gewoon hier en het lucht best op. So be it.

Naja, prettig weekend alvast. Belofte nu al gebroken

Edit

Iemand speelt een spelletje met me.

[ Bericht 21% gewijzigd door Mint_Clansell op 23-04-2010 22:37:34 ]

Beetje late update, maar beter laat dan nooit:
Vandaag weer officieel een ex erbij dus. Het is raar gelopen eigenlijk wel.. Nadat ik hem gebeld had over dat ik er zo van baalde dat we elkaar zo weinig zagen, heeft hij dus om bedenktijd gevraagd. Niet echt ideaal, maar goed, die heb ik hem wel gegeven. Zondag stuurde 'ie nog een vrolijk smsje, of ik ook zo aan het genieten was van het lekkere weer blablabla. Toen stuurde hij dinsdag een berichtje of we donderdag af konden spreken, bij mij thuis en dan zou hij wel koken. Eerlijk gezegd dacht ik, doordat hij dus zei dat hij zou koken, dat de uitkomst misschien toch positiever kon zijn dan ik voor mezelf al bedacht had..

Maar goed, hij komt gisterenavond dus bij mij thuis. Tas vol boodschappen bij, hij gaat lekker staan koken. Ondertussen praten we een beetje over koetjes en kalfjes, drinken een wijntje, al met al: het is gewoon hartstikke gezellig. Eigenlijk gewoon een leuk etentje gehad, hij heeft het nog over dingen die we volgende keer moeten doen, enzovoorts. Maar goed, ik stuur toch aan op 'het' gesprek, want net doen alsof het niet tussen ons staat helpt natuurlijk niemand. Het komt er dus op neer dat hij er gewoon echt geen tijd voor heeft. Gelul denk ik, want als ik iemand echt leuk vind maak ik daar wel tijd voor, hoe druk ik het ook heb. Zijn idee was om het gewoon aan te kijken, zien waar het schip strand. Daar heb ik vriendelijk voor bedankt, ik heb al eens in zo'n situatie gezeten en dat wil ik nooit meer meemaken! Ik heb hem dus gezegd dat het van mij dan niet meer hoeft, ik heb geen zin om iemands vage scharrel te zijn. Nadat we een beetje waren uitgepraat komt hij naast me op de bank zitten, hij wil knuffelen en zoenen, maar ik kan het eigenlijk niet. Ik weet gewoon dat dat de dingen alleen maar erger maakt... Tot zover is het allemaal nog te overzien, maar dan vraagt hij of hij mag blijven slapen, omdat ie nogal veel gedronken heeft. Dat was ook wel zo, maar toch, ergens vind ik niet dat je dat behoort te vragen. Waarschijnlijk hoopte ie op afscheidssex Ik heb ermee ingestemd dat hij mocht blijven slapen (nu spijt van, maar ja, je bent zwak op zo'n moment ), maar dat hij nergens op hoefde te hopen. Hij heeft me in bed proberen te knuffelen, vast te houden, zoenen, de hele mikmak. Ik heb dat echter afgehouden, en ik heb hem ook vertelt dat ik het fijn zou vinden als hij weg zou zijn voordat ik wakker was. Toen heb ik me omgedraaid en ben in slaap gevallen.
Om 3 uur werd ik wakker, en hij was weg. Op dat moment nogal een schok, maar vanmorgen was ik er blij mee. Moet er niet aan denken dat je dan weggaat met de gedachte 'nu zie ik hem nooit meer'. Dan maar zo...
Maar het doet me wel verdriet. Heb nauwlijks nog geslapen en loop nu op mijn werk dus zo'n beetje rond als een zombie.Wat me nog wel een beetje op de been houdt is dat ik in ieder geval voet bij stuk heb gehouden, niet gezwicht ben voor mooie praatjes en geen concessies heb gedaan. Contact zal er niet meer zijn, hij heeft nog wel gevraagd of hij me nog mocht bellen of smssen, maar ik heb aangegeven dat ik dat ook niet wil. Vrienden heb ik genoeg, daar ben ik niet naar op zoek.

Voel me kut, maar gelukkig zijn er nog positieve dingen, zoals het feit dat ik over 2 weken naar Amsterdam verhuis. Dat houdt me wel op de been. Maar er zit wel een dikke, dikke knoop in mijn maag...

Ok, in het vervolg maar even niet meer gaan uitslapen... Ik wilde mijn bed vanochtend niet uit, dus draaide me maar even om. Maar toen ik wakker werd had ik enorm de behoefte om tegen mijn ex aan te kunnen kruipen en even in haar armen te kunnen kalmeren over hoe k*t het allemaal wel niet gaat.... Damn, ik mis de intimiteit.

quote:

Op vrijdag 23 april 2010 11:08 schreef Xanthas het volgende:
Ok, in het vervolg maar even niet meer gaan uitslapen... Ik wilde mijn bed vanochtend niet uit, dus draaide me maar even om. Maar toen ik wakker werd had ik enorm de behoefte om tegen mijn ex aan te kunnen kruipen en even in haar armen te kunnen kalmeren over hoe k*t het allemaal wel niet gaat.... Damn, ik mis de intimiteit.

Ja de ochtenden... ik vind die altijd erger dan de avonden. Bij de meeste mensen is het andersom geloof ik...