High Violet van
The National is
de plaat die bij mij voor eerst overkwam als een verward plaatje, vooral het begin van de plaat moest ik even slikken (Terrible Love), maar in combinatie met mijn treinreis door bossen en een zon die kaatste op de weilanden met een boel mist was de ideale combinatie. Ik had niet veel tijd om dit plaatje op mijn Iphone te zetten, maar heb toch vanwege de prachtige hoes heel gauw dit album gedownload, om daarna gehaast via de voordeur naar het station te rennen. Alles was je dan kan denken is 'ik hoop dat dit de moeite waard was, deze plaat moet gewoon goed zijn, daar deed ik immers moeite voor!'
En ja hoor, ik luisterde, en ik was inmidels bij het 2e nummer 'sorrow'. Ik had niet gedacht dat een plaatje me nog zo erg kon raken, omdat ik keer op keer weer de 'verkeerde' albums luisterde die niet bij mijn gemoedstoestand paste. Deze High Violet zou ik uitluisteren, en net als 'Funeral' van Arcade Fire'en het laatste album 'First Days Of Spring' van Noah And the Whale, die platen die precies aansluiten aan de nummers. 1 verhaal, 1 seizoen, het moet je vastpakken en nooit meer loslaten.
Alle andere nummers brachten mij ook naar hoogoplopende kippenvel, en vooral bij 'Conversation 16' en 'England' kan alles mij gestolen worden. Wat een kracht, wat een emotie zit hier in verwerkt. Juist alles dat ik bij Boxer miste komt hier linea recta mijn hoofd in als zoete snoep, en grijpt me letterlijk bij de strot.
Misschien was het het juiste moment dat ik hierna luisterde, want ik was toen erg onzeker, ik was onderweg naar mijn eerste stagedag, en had behoefte aan steun, vertrouwen en iets dat mijn ziel zou doen zweven. De gehele treinreis voelde ik mij zo licht als een veertje, alles waar ik liep was een droom, de wereld ging verder, onwerkelijk. Dit is de eerste keer dat een plaat dit met mij deed, op de eerder genoemde albums na. Ook op vakantie in spanje, en tijdens de busreis heb ik dit album non stop beluisterd. het is gewoon prachtig!
Ik ga dit dus vaker draaien onderweg naar school/werk!