Open relatie zonder je partner te vertellen

Mijn man (bijna 12 jaar samen waarvan 7 jaar getrouwd) stelde me onlangs een ultimatum: hij gaat van me scheiden tenzij ik akkoord ga met een open relatie. Eerst werd ik natuurlijk woedend maar na een nachtje erover te hebben geslapen was ik bereid om dit toch te gaan proberen. Ik hield van hem, we hadden een leven samen, als dit de enige manier was om een deel ervan te behouden, dan wilde ik die poging wagen. Hij is tenminste eerlijk, dacht ik. Toen kwam de aap uit de mouw: we hadden al jarenlang een open relatie, ik wist het alleen niet. Op een gegeven moment heeft hij gewoon (gewoon???) besloten om vreemd te gaan. Omdat bijna iedereen het doet en anders zou hij misschien later spijt krijgen dat hij het nooit heeft geprobeerd. Daarom heeft hij zich op verschillende datingsites ingeschreven en daar rolden meerdere relaties van uit, van enkele maanden tot anderhalf jaar. Hij vond zelf dat hij netjes heeft gehandeld: hij heeft al die meiden verteld dat hij getrouwd was en dat ze dus niet te veel moesten verwachten. Nu had ie een zoveelste liefje op het oog maar deze keer wilde hij het op het volgende level brengen en met haar een 'betekenisvolle relatie' opbouwen, bij voorkeur naast zijn huwelijk. Maar nu wel met mijn toestemming en zegen want het dubbelleven bleek toch best vermoeiend.

Ik ben er helemaal kapot van. We hadden onze problemen maar dit had ik nooit achter hem gezocht, ik vertrouwde hem volkomen. Vooral het koelbloedige ervan vind ik moeilijk te bevatten. Gaat het tegenwoordig echt zo??? Niks geen 'ik heb een leuk meisje ontmoet en van het een kwam het ander'? Niks 'ik had een glaasje te veel op en toen liep het uit de hand'? Gewoon beslissen om je partner te gaan belazeren en vervolgens dat plan stap voor stap, leugen na leugen, jaar na jaar uit te voeren? Waarom stap je dan niet uit je huwelijk als je er blijkbaar zo veel tekort komt dat je de betekenis daarbuiten moet zoeken