R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Speciaal een ander account aangemaakt om hier mijn hart te kunnen luchten, kom al zo'n 10 jaar op Fok!, even lang als de periode dat ik samen was met mijn vriend. Ik lees eigenlijk nooit in deze rubriek, de afgelopen dagen en nachten voor het eerst gedaan en veel herkenbaars gelezen.
Na bijna tien jaar is mijn vriend vrijdagavond bij me weggegaan. Het ging al een tijdje niet zo goed maar het kwam toch als donderslag bij heldere hemel. Het grootste probleem tussen ons is dat we langs elkaar heen leefden en in een sleur raakten. Ik weet het allemaal, waar het aan ligt. Maar dit had ik niet verwacht, echt niet, ik dacht dat we er uit zouden komen samen. We hadden er een tijd geleden over gepraat, hij kwam er toen mee, ik beloofde beterschap en hij ook. Dat kwam niet, doordat we allebei geen actie ondernamen. Over een week zouden we samen een paar dagen weggaan naar het buitenland, ik dacht echt, dan komen we weer dichter bij elkaar, zijn we allebei ergens anders en vooral, samen. Misschien stom, maar daar ging ik echt van uit. We bleven hier in dezelfde cirkel hangen. Hij is nu weg sinds vrijdagavond, alles van hem staat er nog, tot zijn beslapen dekbed op het bed aan toe. Zijn vuile kleren in de was, enz.
Vrijdagavond toen hij uit zijn werk kwam kwam het hoge woord er uit: ik wil bij je weg. Hij was zo lief voor me, we waren allebei overstuur en hebben geknuffeld en elkaar vastgehouden. Anderhalf uur erna vertrok hij, met zijn sporttas met wat kleren en laptop. Gaf me een kus op mijn hoofd en was weg.
Het is nu zondagochtend en hij wil geen contact bleek gisteravond. Gistermiddag zou hij me bellen, en daar hield ik me de hele dag aan vast, vanmiddag belt hij, dan praten we het uit, en dan komt hij weer terug en komt alles goed. Hij belde niet. We sms'ten heen en weer en hij liet weten 's avonds te bellen. Ik stelde voor ergens af te spreken maar dat wilde hij niet, hij kon het niet aan en wilde rust. 's Avonds kreeg ik een sms dat hij hoofdpijn had en ging slapen en me vandaag zou bellen. Daarop heb ik hem gebeld, en de man die ik toen aan de lijn kreeg was niet de man waar ik al tien jaar mee samen leef. Zo koud en zo kil. Dat hij niet meer van me houdt. Dat het over is, voor altijd. Dat ik dat moet accepteren. Dat hij zijn rust wil. En verbrak, waarschijnlijk omdat ik huilde, de verbinding. De man naast wie ik vrijdagochtend nog wakker werd is nu al een vreemde geworden. Ik heb hem vanmorgen vroeg nog een email gestuurd, terwijl ik weet dat het zinloos is. Die gaat hij niet lezen. Het is over wat hem betreft. Iemand tegen wie ik dit zei gisteren zei, hij zit al in verder in het hele proces dan jij. En dat is denk ik ook zo.
Hoe ga ik hier in godsnaam door heen komen? De stilte en de leegte die ineens hier zo aanwezig is? Mijn lichaam dat maar naar een ding wil....hem? Zij kille stem door de telefoon, hoe zal hij in hemelsnaam doen in het echt, als hij zijn spullen komt halen, als hij die al zelf komt halen? Nu is hij weg. Na tien jaar. Ik kan hem niet dwingen ons een tweede kans te geven, maar als het kon...Moet ik het maar zo laten? Niets meer van me laten horen? Zijn spullen voor hem in dozen doen, een dag afspreken waarop het weggehaald kan worden en dat was het dan? Wil hij juist dat ik iets doe? Ik hou zo ongelofelijk veel van hem en heb zoveel pijn. Alles doet zeer, slapen, wakker zijn, huilen, niet huilen, ik ben echt in een hele slechte film beland. Er is geen ander beweert hij, maar het 'gemak' waarmee hij nu zo abrupt afstand neemt doet me het wel vermoeden.
Wat moet ik doen? Hem met rust laten? Hoe kan ik hem nu van de een op de andere dag hem nooit meer zien, nooit meer spreken, nooit meer zijn armen om me heen?
Na bijna tien jaar is mijn vriend vrijdagavond bij me weggegaan. Het ging al een tijdje niet zo goed maar het kwam toch als donderslag bij heldere hemel. Het grootste probleem tussen ons is dat we langs elkaar heen leefden en in een sleur raakten. Ik weet het allemaal, waar het aan ligt. Maar dit had ik niet verwacht, echt niet, ik dacht dat we er uit zouden komen samen. We hadden er een tijd geleden over gepraat, hij kwam er toen mee, ik beloofde beterschap en hij ook. Dat kwam niet, doordat we allebei geen actie ondernamen. Over een week zouden we samen een paar dagen weggaan naar het buitenland, ik dacht echt, dan komen we weer dichter bij elkaar, zijn we allebei ergens anders en vooral, samen. Misschien stom, maar daar ging ik echt van uit. We bleven hier in dezelfde cirkel hangen. Hij is nu weg sinds vrijdagavond, alles van hem staat er nog, tot zijn beslapen dekbed op het bed aan toe. Zijn vuile kleren in de was, enz.
Vrijdagavond toen hij uit zijn werk kwam kwam het hoge woord er uit: ik wil bij je weg. Hij was zo lief voor me, we waren allebei overstuur en hebben geknuffeld en elkaar vastgehouden. Anderhalf uur erna vertrok hij, met zijn sporttas met wat kleren en laptop. Gaf me een kus op mijn hoofd en was weg.
Het is nu zondagochtend en hij wil geen contact bleek gisteravond. Gistermiddag zou hij me bellen, en daar hield ik me de hele dag aan vast, vanmiddag belt hij, dan praten we het uit, en dan komt hij weer terug en komt alles goed. Hij belde niet. We sms'ten heen en weer en hij liet weten 's avonds te bellen. Ik stelde voor ergens af te spreken maar dat wilde hij niet, hij kon het niet aan en wilde rust. 's Avonds kreeg ik een sms dat hij hoofdpijn had en ging slapen en me vandaag zou bellen. Daarop heb ik hem gebeld, en de man die ik toen aan de lijn kreeg was niet de man waar ik al tien jaar mee samen leef. Zo koud en zo kil. Dat hij niet meer van me houdt. Dat het over is, voor altijd. Dat ik dat moet accepteren. Dat hij zijn rust wil. En verbrak, waarschijnlijk omdat ik huilde, de verbinding. De man naast wie ik vrijdagochtend nog wakker werd is nu al een vreemde geworden. Ik heb hem vanmorgen vroeg nog een email gestuurd, terwijl ik weet dat het zinloos is. Die gaat hij niet lezen. Het is over wat hem betreft. Iemand tegen wie ik dit zei gisteren zei, hij zit al in verder in het hele proces dan jij. En dat is denk ik ook zo.
Hoe ga ik hier in godsnaam door heen komen? De stilte en de leegte die ineens hier zo aanwezig is? Mijn lichaam dat maar naar een ding wil....hem? Zij kille stem door de telefoon, hoe zal hij in hemelsnaam doen in het echt, als hij zijn spullen komt halen, als hij die al zelf komt halen? Nu is hij weg. Na tien jaar. Ik kan hem niet dwingen ons een tweede kans te geven, maar als het kon...Moet ik het maar zo laten? Niets meer van me laten horen? Zijn spullen voor hem in dozen doen, een dag afspreken waarop het weggehaald kan worden en dat was het dan? Wil hij juist dat ik iets doe? Ik hou zo ongelofelijk veel van hem en heb zoveel pijn. Alles doet zeer, slapen, wakker zijn, huilen, niet huilen, ik ben echt in een hele slechte film beland. Er is geen ander beweert hij, maar het 'gemak' waarmee hij nu zo abrupt afstand neemt doet me het wel vermoeden.
Wat moet ik doen? Hem met rust laten? Hoe kan ik hem nu van de een op de andere dag hem nooit meer zien, nooit meer spreken, nooit meer zijn armen om me heen?
Sterkte in ieder geval!
Hoe moeilijk het ook is, laat hem inderdaad nu eerst even met rust.
Hij moet ook de tijd krijgen om zich te realiseren dat hij zich ernstig vergist.
Hoe moeilijk het ook is, laat hem inderdaad nu eerst even met rust.
Hij moet ook de tijd krijgen om zich te realiseren dat hij zich ernstig vergist.
Jimmy Carter:
"Sometimes God answers prayers with 'Yes'
Sometimes He answers prayers with 'No'
Sometimes He might answer 'You've got to be kidding' ”
"Sometimes God answers prayers with 'Yes'
Sometimes He answers prayers with 'No'
Sometimes He might answer 'You've got to be kidding' ”
Inderdaad sterkte. Misschien is het verstandig om de komende tijd lekker vol te plannen, even zelf met je hoofd weg bij dit. Vrienden, vriendinnen, geef iedereen eens een belletje.
If there is evil in this world, it lies in the heart of mankind!" -Edward D. Morrison
Veel sterkte!!
zoals nelson zegt, geef hem ff rust en laat hem contact met jou opnemen. in de tussentijd probeer afleiding te vinden, probeer met vrienden er over te praten en probeer te beginnen met accepteren dat het niet meer goed komt of dat de kans iig erg klein is.
ruim ook zijn dingen op en haal een aantal foto's weg om zo de herinneringen even te remmen.
xx
zoals nelson zegt, geef hem ff rust en laat hem contact met jou opnemen. in de tussentijd probeer afleiding te vinden, probeer met vrienden er over te praten en probeer te beginnen met accepteren dat het niet meer goed komt of dat de kans iig erg klein is.
ruim ook zijn dingen op en haal een aantal foto's weg om zo de herinneringen even te remmen.
xx
Ik ben tenminste niet bang voor broccoli!!
Arrogantie is een ander woord voor zelfkennis
Hoe langer ik Bi ben hoe lesbischer ik word
Life: Highly overrated but you still gotta play the game
Arrogantie is een ander woord voor zelfkennis
Hoe langer ik Bi ben hoe lesbischer ik word
Life: Highly overrated but you still gotta play the game
of niet vergist, dat kan ook best.quote:Op zondag 7 maart 2010 09:40 schreef NelsonWandelaar het volgende:
Sterkte in ieder geval!
Hoe moeilijk het ook is, laat hem inderdaad nu eerst even met rust.
Hij moet ook de tijd krijgen om zich te realiseren dat hij zich ernstig vergist.
maar nu achter elkaar door contact met hem zoeken heeft (hoe lastig ook) in ieder geval geen nut en maakt het alleen maar moeilijker om op normale manier nog met elkaar te praten. Geef hem een paar dagen zodat hij ook ff tot rust kan komen en de boel op een rijtje kan zetten. Dus idd, plan je dagen vol, zoek afleiding.
lolwut
Dat hij dat weekendje weg niet afgewacht heeft lijkt me geen gunstig teken; eerder dat hij er echt geen heil meer in ziet.
Niet te snel denken dat er een ander is, als je daar geen echt duidelijke aanwijzing voor hebt.
Jimmy Carter:
"Sometimes God answers prayers with 'Yes'
Sometimes He answers prayers with 'No'
Sometimes He might answer 'You've got to be kidding' ”
"Sometimes God answers prayers with 'Yes'
Sometimes He answers prayers with 'No'
Sometimes He might answer 'You've got to be kidding' ”
Van wie was het initiatief uitgegaan een weekendje weg te gaan; kwam dat van jou of van hem? Kwam het van hem; was het met voorbedachte rade, om "samen" tot de conclusie te kunnen komen dat het over is? Zag hij daar later van af, omdat zulke weekendjes toch eigenlijk ook wel duur zijn, en je het toch nooit goed kunt doen met uitmaken, dus dan maar the hard way.
Vermoed je dat er een ander is (mensen houden nou eenmaal graag vast aan zekerheden, zolang er niets anders is)?
Vermoed je dat er een ander is (mensen houden nou eenmaal graag vast aan zekerheden, zolang er niets anders is)?
En tja, waar liggen jouw eigen belangen; om hem terug te krijgen, of ben je stiekem bezig je positie te verstevigen door niet de schuld te krijgen van de breuk bij vrienden en kennissen, door er een paar tranen uit te persen?
tien jaar 
Sterkte! Is nu zo moeilijk dan, je weet niet wat te doen wat goed is of slecht.
Veel sterkte en zoek veel afleiding, al denk ik dat de grootste tijd verdriet is, maar dat geeft niets, na zon lange tijd ineens aleen te zijn is het kut om zo verder te leven
Sterkte! Is nu zo moeilijk dan, je weet niet wat te doen wat goed is of slecht.
Veel sterkte en zoek veel afleiding, al denk ik dat de grootste tijd verdriet is, maar dat geeft niets, na zon lange tijd ineens aleen te zijn is het kut om zo verder te leven
-
Lieve TS, ik kan je geen goede raad of adviezen geven, behalve wat al gezegd is: je doet er geen van beide partijen een plezier mee om hem steeds te bellen, smsen, mailen enz. Gefe hem die rust maar vooral ook jezelf.
Wel wil ik je simpelweg heel veel sterkte wensen, het verdriet uit je verhaal geeft me kippenvel.... Ik zou in jouw plaats ook echt niet weten wat ik moest, maar ik wil je allerminst een digitale knuffel geven voor nu en de komende tijd.
Wel wil ik je simpelweg heel veel sterkte wensen, het verdriet uit je verhaal geeft me kippenvel.... Ik zou in jouw plaats ook echt niet weten wat ik moest, maar ik wil je allerminst een digitale knuffel geven voor nu en de komende tijd.
I had a signature once. It was awful.
Het is natuurlijk wel zo dat de 'cold turkey' methode je er het snelste weer overheen krijgt. Dat is waarschijnlijk waarom hij zo koud en afstandelijk reageerde aan de telefoon. Zo heb ik dat ook eens gedaan met een meisje dat het absoluut niet leek te begrijpen.
One cannot make an omelette without
breaking eggs -- but it is amazing how
many eggs one can break without making
a decent omelette.
breaking eggs -- but it is amazing how
many eggs one can break without making
a decent omelette.
Bedankt voor jullie reacties.
Het was mijn idee om een weekendje weg te gaan, dit was al heel lang geleden geboekt, had ook niet te maken met dichter naar elkaar te komen, gewoon zomaar leuk, net als we vaker deden.
Een ander...dat is het eerste wat ik hem vroeg en hij verzekerde me dat er geen ander is en nooit is geweest. Al begin ik nu te twijfelen, misschien inderdaad om het maar een reden te geven, het te begrijpen. En nee, ik ben zeker niet uit om mezelf nu zielig te doen lijken door tranen, tranen, die heb ik niet eens meer, ze zijn letterlijk op. De buitenwereld reageert allemaal hetzelfde, vol ongeloof. Natuurlijk staat 'mijn kant' aan mijn kant, maar niemand is boos op mij of op hem. Ik heb gelukkig een fijne familie waar ik terecht kan, en kennissen die bezorgd bellen en aanbieden langs te komen, maar ik wil alleen maar hem. Het is nu bijna een uur, ik heb nog niks gehoord, de boodschap wordt steeds duidelijker. Ik ben hem kwijt.
Ik ben moe, maar wil niet slapen, omdat het wakker worden zo'n pijn doet. Af en toe heb ik de neiging weg te gaan, me vol te laten lopen, maar ik weet dat de kater groter zal zijn dan de pijn die ik sowieso wel voel. Ik kan alleen maar hopen en bidden dat hij mij net zo mist als ik hem en hij ineens voor de deur staat.
Het was mijn idee om een weekendje weg te gaan, dit was al heel lang geleden geboekt, had ook niet te maken met dichter naar elkaar te komen, gewoon zomaar leuk, net als we vaker deden.
Een ander...dat is het eerste wat ik hem vroeg en hij verzekerde me dat er geen ander is en nooit is geweest. Al begin ik nu te twijfelen, misschien inderdaad om het maar een reden te geven, het te begrijpen. En nee, ik ben zeker niet uit om mezelf nu zielig te doen lijken door tranen, tranen, die heb ik niet eens meer, ze zijn letterlijk op. De buitenwereld reageert allemaal hetzelfde, vol ongeloof. Natuurlijk staat 'mijn kant' aan mijn kant, maar niemand is boos op mij of op hem. Ik heb gelukkig een fijne familie waar ik terecht kan, en kennissen die bezorgd bellen en aanbieden langs te komen, maar ik wil alleen maar hem. Het is nu bijna een uur, ik heb nog niks gehoord, de boodschap wordt steeds duidelijker. Ik ben hem kwijt.
Ik ben moe, maar wil niet slapen, omdat het wakker worden zo'n pijn doet. Af en toe heb ik de neiging weg te gaan, me vol te laten lopen, maar ik weet dat de kater groter zal zijn dan de pijn die ik sowieso wel voel. Ik kan alleen maar hopen en bidden dat hij mij net zo mist als ik hem en hij ineens voor de deur staat.
Ik zie nu trouwens dat ik het in het verkeerde subforum heb gepost, dat kun je niet zelf wijzigen toch?
even de mods erop attenderen in dit topic: R&P FAQ en FeedBack: op naar de lentekriebels dan wordt het voor je gefixedquote:
Ik zie nu trouwens dat ik het in het verkeerde subforum heb gepost, dat kun je niet zelf wijzigen toch?
lolwut
Herken wel het eea in je verhaal. Alleen mijn ex maakte het uit 2 dagen ná het weekendje op mijn kosten 
Heel veel sterkte... Het doet nu pijn, alles doet pijn... Maar je komt er doorheen.
Afstand nemen is in mijn ervaring het beste wat je kunt doen.
Kun je geen vriendin(nen) bellen om samen zijn spullen op te ruimen/in dozen te doen, zodat je daar niet steeds meer me geconfronteerd wordt?
Heel veel sterkte... Het doet nu pijn, alles doet pijn... Maar je komt er doorheen.
Afstand nemen is in mijn ervaring het beste wat je kunt doen.
Kun je geen vriendin(nen) bellen om samen zijn spullen op te ruimen/in dozen te doen, zodat je daar niet steeds meer me geconfronteerd wordt?
♥ || Baby catcher in training || ♥
Dat 'gemak' van afstand nemen van hem zal wel meevallen. Die hardheid of kilheid waar je het over hebt kan ook een rol zijn die hij zichzelf laat spelen om het makkelijk voor jullie allebei te maken. Nu nog twee maanden saampjes gaan zitten huilen, afspraakjes maken, hopen en twijfelen... daar heeft ook niemand wat aan.
Je vriend doet wat iedereen hier in R&P hem zou aanraden: uitmaken en contact tot een minimum beperken.
Je vriend doet wat iedereen hier in R&P hem zou aanraden: uitmaken en contact tot een minimum beperken.
Een ander of niet doet niet ter zake, hij wil niet met je verder.
Je komt er vanzelf over heen, heb het ook eens mee gemaakt.
Je komt er vanzelf over heen, heb het ook eens mee gemaakt.
Ik hoop iig voor je dat het moment snel komt waarop zijn spullen weg gaan, want het lijkt me belangrijk dat je zo min mogelijk met hem geconfronteerd wordt als je dit allemaal nog een keer verwerkt wil krijgen.quote:
Kun je geen vriendin(nen) bellen om samen zijn spullen op te ruimen/in dozen te doen, zodat je daar niet steeds meer me geconfronteerd wordt?
Heel veel sterkte ermee TS, en zoals meermaals gezegd: zoek die afleiding.
Breasts! helping men to avoid eye contact since 1865.
Auch 
Sterkte...
Sterkte...
"Ill fares the land, to hastening ills a prey;
Where wealth accumulates, and men decay"
- Oliver Goldsmith, The Deserted Village
Where wealth accumulates, and men decay"
- Oliver Goldsmith, The Deserted Village
quote:Op zondag 7 maart 2010 14:12 schreef VonHinten het volgende:
Dat 'gemak' van afstand nemen van hem zal wel meevallen. Die hardheid of kilheid waar je het over hebt kan ook een rol zijn die hij zichzelf laat spelen om het makkelijk voor jullie allebei te maken. Nu nog twee maanden saampjes gaan zitten huilen, afspraakjes maken, hopen en twijfelen... daar heeft ook niemand wat aan.
Je vriend doet wat iedereen hier in R&P hem zou aanraden: uitmaken en contact tot een minimum beperken.
Dat dus. Het zal waarschijnlijk toch moeilijker voor hem zijn dan hoe hij het nu doet overkomen. Hoe dan ook zie je dit gedrag vaker. Opeens zie je een compleet ander mens. Vervelend om mee te maken, helaas onderdeel van het leven. Vaak gaan mensen ook nog opeens zich als een lul of trut gedragen buiten het contact sterk verminderen om.Sterkte! Het komt echt wel weer goed met je, maar het zal zeker wel even wennen zijn na al die jaren.
Hoe gaat het nu, meis?
Jimmy Carter:
"Sometimes God answers prayers with 'Yes'
Sometimes He answers prayers with 'No'
Sometimes He might answer 'You've got to be kidding' ”
"Sometimes God answers prayers with 'Yes'
Sometimes He answers prayers with 'No'
Sometimes He might answer 'You've got to be kidding' ”
Het gaat. Ik zit in een roes. Ik heb vanmorgen een eerste stap gezet door de keuken door te gaan en al zijn spullen weg te gooien. Ik eet geen vlees, hij wel, dus dat soort dingen. Me tegelijkertijd afvragend waarom hij die dingen nog in ons boodschappenwagentje heeft geflikkerd vorige week als hij toen toch al wist dat hij ze nooit zou eten. En dingen als zijn dekbed, allemaal in vuilniszakken gedaan en weggebracht. Daarna een poging tot afleiding op internet gezocht, in chatboxen, maar kan m'n draai niet vinden in het chatgebeuren, zo heb ik hem overigens leren kennen, misschien dat ik daarom naar een chatbox grijp. Vreemd.
Maar goed daarna op de bank geslapen en weer met pijn in mijn maag wakker geworden. Droomde over hem. Heb net weer een was gedraaid met zijn was en begon ineens hard op te praten, over hoe hij het in zijn hoofd haalt mij zo te behandelen na tien jaar. Dat ik op zijn minst een smsje verdien, op zijn minst. Heel rare gewaarwording om als een looney bijna schreeuwend door het huis te lopen. Het luchtte wel een beetje op.
Het begint nu donker te worden en ik reken niet meer op een teken van hem, en ga er van uit dat het morgen ook niet zal komen, misschien zelfs wel nooit meer. Ik vind het eng hoe ik ineens woorden uitspreek en ook van anderen te horen krijgen als 'toekomst', 'spullen inpakken', 'nieuw leven', 'een ander', 'misschien zoek ik iets in Delft of Gouda schijnt ook leuk te zijn'.
Tot vrijdagavond kwart voor zeven was ik gelukkig. Natuurlijk hadden we onze problemen, maar tot vrijdag was ik verdomme echt gelukkig. Alles zat eindelijk mee, vorig jaar ben ik mijn eigen bedrijf gestart dat lekker loopt, hij heeft een goede baan, we hebben geweldige katten, een mooi huis, financieel niks te klagen, we zijn gezond, hebben een fijne familie. Ik was gelukkig. Hij ook, dacht ik. Ondanks de sleur, de onvermijdelijke sleur na zoveel jaar. Het is echt ongelofelijk hoe je door een paar woorden, door een mededeling, in een klap niet meer gelukkig bent.
Thanks for listening.
Maar goed daarna op de bank geslapen en weer met pijn in mijn maag wakker geworden. Droomde over hem. Heb net weer een was gedraaid met zijn was en begon ineens hard op te praten, over hoe hij het in zijn hoofd haalt mij zo te behandelen na tien jaar. Dat ik op zijn minst een smsje verdien, op zijn minst. Heel rare gewaarwording om als een looney bijna schreeuwend door het huis te lopen. Het luchtte wel een beetje op.
Het begint nu donker te worden en ik reken niet meer op een teken van hem, en ga er van uit dat het morgen ook niet zal komen, misschien zelfs wel nooit meer. Ik vind het eng hoe ik ineens woorden uitspreek en ook van anderen te horen krijgen als 'toekomst', 'spullen inpakken', 'nieuw leven', 'een ander', 'misschien zoek ik iets in Delft of Gouda schijnt ook leuk te zijn'.
Tot vrijdagavond kwart voor zeven was ik gelukkig. Natuurlijk hadden we onze problemen, maar tot vrijdag was ik verdomme echt gelukkig. Alles zat eindelijk mee, vorig jaar ben ik mijn eigen bedrijf gestart dat lekker loopt, hij heeft een goede baan, we hebben geweldige katten, een mooi huis, financieel niks te klagen, we zijn gezond, hebben een fijne familie. Ik was gelukkig. Hij ook, dacht ik. Ondanks de sleur, de onvermijdelijke sleur na zoveel jaar. Het is echt ongelofelijk hoe je door een paar woorden, door een mededeling, in een klap niet meer gelukkig bent.
Thanks for listening.
Leef met je mee...
Jimmy Carter:
"Sometimes God answers prayers with 'Yes'
Sometimes He answers prayers with 'No'
Sometimes He might answer 'You've got to be kidding' ”
"Sometimes God answers prayers with 'Yes'
Sometimes He answers prayers with 'No'
Sometimes He might answer 'You've got to be kidding' ”
Ik voel je pijn en reken maar op een verdomd lange periode van crappiness.. Maar ook dat zal uiteindelijk minder worden.
Ik zou me nu zoveel mogelijk even in mn eigen verdriet storten en je hart luchten bij zoveel mogelijk mensen. Iedereen "verdiend" t om op zo'n moment even helemaal kapot te gaan. Het lucht op en zorgt ervoor dat je het minder snel in je hart laat rotten.
Succes.
Ik zou me nu zoveel mogelijk even in mn eigen verdriet storten en je hart luchten bij zoveel mogelijk mensen. Iedereen "verdiend" t om op zo'n moment even helemaal kapot te gaan. Het lucht op en zorgt ervoor dat je het minder snel in je hart laat rotten.
Succes.
De toon van je laatste post is alweer een stuk weerbaarder dan voorheen, dat lijkt me goed nieuws. Ik kan me goed voorstellen dat je je tot in elke vezel van je lichaam aan de kant gezet, verlaten en alleen voelt. Veel succes met alles, en ik hoop dat het je lukt zoveel mogelijk afleiding te zoeken en nieuwe dingen te gaan doen de komende tijd, zodat je Nieuwe Leven vooral dáárover gaat en niet (meer) over het gemis van hem!
heeft de hoop dat het allemaal stiekum toch nog goed komt...
Fotoboek
Fotoboek
Ja mijn gevoel is inderdaad weerbaarder. Of het echt is, durf ik niet te zeggen, ik ga door allerlei fases heen. Net heel lang met mijn moeder gesproken aan de telefoon en het onderwerp Zijn Spullen kwam aan bod. Al pratende besefte ik dat ik om het minste pijn te voelen, heel praktisch moet handelen en bij alles me af moet vragen hoe ik het wil. Wil ik dat hij hier in huis komt zijn spullen op komt halen? Nee. Wil ik, wat ik verwacht, dat zijn familie dat komt doen, mij vast nog een opmerking zal toesnauwen waar ik dagenlang van streek door ga zijn? Nee.
Ik ga morgen beginnen, misschien zometeen nog, gelukkig heb ik verhuisdozen in huis. Zometeen of morgen ga ik beginnen met zijn spullen. Die ga ik heel voorzichtig en heel respectvol netjes in dozen doen. Zijn dierbare computers en beeldschermen in de originele dozen. Zijn kleding frisgewassen netjes opgevouwen in tassen. En dan wil ik niet dat het opgehaald wordt. Maar ik wil dat het afgeleverd wordt. Ik heb net besloten dat de enige reden waarop ik het ga aankunnen hem ooit nog te zien, is dat hij dat zelf zou willen. Ik verbaas mezelf over dit, dit had ik zelfs vanmorgen en vanmiddag niet gedacht, gek hoe snel je van gevoel wisselt. En misschien praat ik morgen wel anders als ik daadwerkelijk zijn laatjes en zijn kastjes af ga en alles in dozen doe en instort en hem toch ga bellen, huilend, maar zoals ik me nu voel, zonder invloed van middelen, ik weet dat die zo tijdelijk zijn, ik voel me ineens zo sterk. Ik hoop dat het zo blijft. Het is nog steeds pijnlijk, een pijn die echt onverteerbaar is, maar ineens lichter aanvoelt.
Morgenochtend ga ik mezelf er wel toe zetten naar om naar de huisarts te gaan. Ik heb sinds donderdagavond niet gegeten, hou niks binnen, zelfs dranken komen er zowat gelijk uit. En misschien iets voor kalmering voor de zekerheid, als dat bestaat.
Ik ga morgen beginnen, misschien zometeen nog, gelukkig heb ik verhuisdozen in huis. Zometeen of morgen ga ik beginnen met zijn spullen. Die ga ik heel voorzichtig en heel respectvol netjes in dozen doen. Zijn dierbare computers en beeldschermen in de originele dozen. Zijn kleding frisgewassen netjes opgevouwen in tassen. En dan wil ik niet dat het opgehaald wordt. Maar ik wil dat het afgeleverd wordt. Ik heb net besloten dat de enige reden waarop ik het ga aankunnen hem ooit nog te zien, is dat hij dat zelf zou willen. Ik verbaas mezelf over dit, dit had ik zelfs vanmorgen en vanmiddag niet gedacht, gek hoe snel je van gevoel wisselt. En misschien praat ik morgen wel anders als ik daadwerkelijk zijn laatjes en zijn kastjes af ga en alles in dozen doe en instort en hem toch ga bellen, huilend, maar zoals ik me nu voel, zonder invloed van middelen, ik weet dat die zo tijdelijk zijn, ik voel me ineens zo sterk. Ik hoop dat het zo blijft. Het is nog steeds pijnlijk, een pijn die echt onverteerbaar is, maar ineens lichter aanvoelt.
Morgenochtend ga ik mezelf er wel toe zetten naar om naar de huisarts te gaan. Ik heb sinds donderdagavond niet gegeten, hou niks binnen, zelfs dranken komen er zowat gelijk uit. En misschien iets voor kalmering voor de zekerheid, als dat bestaat.
True! Hij heeft zijn stap al door en doordacht en is moeilijk terug te draaien!quote:Iemand tegen wie ik dit zei gisteren zei, hij zit al in verder in het hele proces dan jij. En dat is denk ik ook zo.
Kleine kans dat het na een rustperiode voor zijn rekening nog een ommekeer maakt in zijn besluit! Maar het is er wel...
Ik wil je verder geen goede afloop in het vooruitzicht stellen, die kans is gewoon veel te klein!
Veel sterkte!
Sterkte. Het zal nog wel een heel proces gaan worden waar je doorheen moet.
Ja, die met de ballen in de bek.
Wat vreselijk naar en verdrietig. Heel veel sterkte en kracht gewenst.
Geen zorgen voor de dag van morgen.
Ja, het zal nog wel een tijd een mallemolen aan emoties en stemmingen blijven. Maar blijkbaar ben je zo iemand die instinctief overschakelt op een modus van overleven en jezelf overeind houden. Dat lijkt me een heel positief iets, in de zin dat het je door de ergste periode heensleept. Het zal morgen vast een heel pijnlijke toestand voor je worden, dat is ook niet meer dan normaal. Het is een soort van rouwproces. Knap hoe je het doet hoor! Het is een goed idee hulp te zoeken en aanvaarden, de huisarts zal vast iets voor je kunnen doen om ervoor te zorgen dat je lichamelijk weer wat aansterkt. Veel succes!quote:Op zondag 7 maart 2010 21:40 schreef Natalie78 het volgende:
Ja mijn gevoel is inderdaad weerbaarder. Of het echt is, durf ik niet te zeggen, ik ga door allerlei fases heen. Net heel lang met mijn moeder gesproken aan de telefoon en het onderwerp Zijn Spullen kwam aan bod. Al pratende besefte ik dat ik om het minste pijn te voelen, heel praktisch moet handelen en bij alles me af moet vragen hoe ik het wil. Wil ik dat hij hier in huis komt zijn spullen op komt halen? Nee. Wil ik, wat ik verwacht, dat zijn familie dat komt doen, mij vast nog een opmerking zal toesnauwen waar ik dagenlang van streek door ga zijn? Nee.
Ik ga morgen beginnen, misschien zometeen nog, gelukkig heb ik verhuisdozen in huis. Zometeen of morgen ga ik beginnen met zijn spullen. Die ga ik heel voorzichtig en heel respectvol netjes in dozen doen. Zijn dierbare computers en beeldschermen in de originele dozen. Zijn kleding frisgewassen netjes opgevouwen in tassen. En dan wil ik niet dat het opgehaald wordt. Maar ik wil dat het afgeleverd wordt. Ik heb net besloten dat de enige reden waarop ik het ga aankunnen hem ooit nog te zien, is dat hij dat zelf zou willen. Ik verbaas mezelf over dit, dit had ik zelfs vanmorgen en vanmiddag niet gedacht, gek hoe snel je van gevoel wisselt. En misschien praat ik morgen wel anders als ik daadwerkelijk zijn laatjes en zijn kastjes af ga en alles in dozen doe en instort en hem toch ga bellen, huilend, maar zoals ik me nu voel, zonder invloed van middelen, ik weet dat die zo tijdelijk zijn, ik voel me ineens zo sterk. Ik hoop dat het zo blijft. Het is nog steeds pijnlijk, een pijn die echt onverteerbaar is, maar ineens lichter aanvoelt.
Morgenochtend ga ik mezelf er wel toe zetten naar om naar de huisarts te gaan. Ik heb sinds donderdagavond niet gegeten, hou niks binnen, zelfs dranken komen er zowat gelijk uit. En misschien iets voor kalmering voor de zekerheid, als dat bestaat.
heeft de hoop dat het allemaal stiekum toch nog goed komt...
Fotoboek
Fotoboek
Let op dat je de situatie zoals die was niet gaat romantiseren. Zoals je zei zaten jullie in een sleur. Als alles écht zo geweldig was, was dit niet gebeurd.quote:Op zondag 7 maart 2010 19:10 schreef Natalie78 het volgende:
Tot vrijdagavond kwart voor zeven was ik gelukkig. Natuurlijk hadden we onze problemen, maar tot vrijdag was ik verdomme echt gelukkig. Alles zat eindelijk mee, vorig jaar ben ik mijn eigen bedrijf gestart dat lekker loopt, hij heeft een goede baan, we hebben geweldige katten, een mooi huis, financieel niks te klagen, we zijn gezond, hebben een fijne familie. Ik was gelukkig. Hij ook, dacht ik. Ondanks de sleur, de onvermijdelijke sleur na zoveel jaar. Het is echt ongelofelijk hoe je door een paar woorden, door een mededeling, in een klap niet meer gelukkig bent.
Liefdequote:Op zondag 7 maart 2010 23:34 schreef VonHinten het volgende:
[..]
Let op dat je de situatie zoals die was niet gaat romantiseren. Zoals je zei zaten jullie in een sleur. Als alles écht zo geweldig was, was dit niet gebeurd.
... Maakt blind (voor zover je er met je nuchtere verstand er afstand van kan doen zoals ik...)
In dit geval moedwillig blind, want mevrouw zegt zelf dat ze in een sleur zaten. Hoe kun je dan intens gelukkig zijn?quote:Op zondag 7 maart 2010 23:37 schreef Underverse het volgende:
[..]
Liefde
Dat heeft echt veel impact... Je verliest het overzicht terwijl je wel belangrijke details kent, zoals mevrouw in kwestie kan opnoemenquote:Op zondag 7 maart 2010 23:46 schreef VonHinten het volgende:
[..]
In dit geval moedwillig blind, want mevrouw zegt zelf dat ze in een sleur zaten. Hoe kun je dan intens gelukkig zijn?
Sommige mensen houden van kabbelende beekjes, anderen hebben stroomversnellingen en watervallen nodig. Als die behoeften in een relatie niet overeenkomen.. tja, dan pas je misschien ook niet bij elkaar.quote:Op zondag 7 maart 2010 23:46 schreef VonHinten het volgende:
[..]
In dit geval moedwillig blind, want mevrouw zegt zelf dat ze in een sleur zaten. Hoe kun je dan intens gelukkig zijn?
Hoe dan ook vind ik het een klootzak dat hij blijkbaar al lang hier mee rond loopt maar dat dus niet besproken heeft. Na 10 jaar in 5 minuten uit iemands leven verdwijnen vind ik wel extreem lullig. Als hij zo omgaat met problemen dan ben je hem beter kwijt dan rijk.
Uit de OP:quote:Op zondag 7 maart 2010 23:56 schreef Vandaag... het volgende:
Hoe dan ook vind ik het een klootzak dat hij blijkbaar al lang hier mee rond loopt maar dat dus niet besproken heeft. Na 10 jaar in 5 minuten uit iemands leven verdwijnen vind ik wel extreem lullig. Als hij zo omgaat met problemen dan ben je hem beter kwijt dan rijk.
Hij was degene die het initiatief nam om over de problemen en oplossingen te praten. Als dat nergens toe leidt... tsja, dan is de koek op een gegeven moment op. En nogmaals, de manier waarop hij de situatie benadert lijkt rechtstreeks uit de R&P-manual te komen. Dat advies wordt hier bijna dagelijks gegeven: afbreken en contact tot minimum beperken. Maar nee, meneer is een klootzak omdat ie niet samen met zijn ex snikkend en snotterend de verhuisdozen in wil pakken.quote:We hadden er een tijd geleden over gepraat, hij kwam er toen mee, ik beloofde beterschap en hij ook. Dat kwam niet, doordat we allebei geen actie ondernamen.
So obvious!quote:Op maandag 8 maart 2010 00:05 schreef VonHinten het volgende:
[..]
Uit de OP:
[..]
Hij was degene die het initiatief nam om over de problemen en oplossingen te praten. Als dat nergens toe leidt... tsja, dan is de koek op een gegeven moment op. En nogmaals, de manier waarop hij de situatie benadert lijkt rechtstreeks uit de R&P-manual te komen. Dat advies wordt hier bijna dagelijks gegeven: afbreken en contact tot minimum beperken. Maar nee, meneer is een klootzak omdat ie niet samen met zijn ex snikkend en snotterend de verhuisdozen in wil pakken.
Helemaal eens met VonHinten, wat een hypocriet geneuzel opeens hier in het topic omdat het een FOKker is die hier al 10 jaar zit. Die willen we niet teveel beschadigen. TS is gewoon te laks geweest in haar relatie en waarschijnlijk naar zeer veel tijd heeft die jongen zijn conclusies getrokken. Laten we dan niet TS troosten, maar haar bashen hoe ze dit zover heeft kunnen laten komen.
R&P motto: Life goes on.
R&P motto: Life goes on.
A.F.C. Ajax - Piet de Visser
Ik ben niet sociaal, maar dit gaat echt veel te ver!quote:Op maandag 8 maart 2010 00:12 schreef Pritt het volgende:
Helemaal eens met VonHinten, wat een hypocriet geneuzel opeens hier in het topic omdat het een FOKker is die hier al 10 jaar zit. Die willen we niet teveel beschadigen. TS is gewoon te laks geweest in haar relatie en waarschijnlijk naar zeer veel tijd heeft die jongen zijn conclusies getrokken. Laten we dan niet TS troosten, maar haar bashen hoe ze dit zover heeft kunnen laten komen.
R&P motto: Life goes on.
I bash jou!
Ik vind dat je nogal overdrijft. We weten niet hoe de verdeling van de 'schuld' precies ligt, dat is speculeren. TS zal daar in de loop van de tijd wel een steeds helderder beeld van krijgen. De toon van die laatste zin komt verder niet in het topic voor, dat heb je zelf verzonnen. Juist niet zelfs, TS is behoorlijk genuanceerd, zeker gezien wat haar zojuist overkomen is.quote:Op maandag 8 maart 2010 00:05 schreef VonHinten het volgende:
[..]
Uit de OP:
[..]
Hij was degene die het initiatief nam om over de problemen en oplossingen te praten. Als dat nergens toe leidt... tsja, dan is de koek op een gegeven moment op. En nogmaals, de manier waarop hij de situatie benadert lijkt rechtstreeks uit de R&P-manual te komen. Dat advies wordt hier bijna dagelijks gegeven: afbreken en contact tot minimum beperken. Maar nee, meneer is een klootzak omdat ie niet samen met zijn ex snikkend en snotterend de verhuisdozen in wil pakken.
heeft de hoop dat het allemaal stiekum toch nog goed komt...
Fotoboek
Fotoboek
TS heb je in die 10 jaar nou nooit iets gemerkt dat er iets aan schortte, dat hij veranderde of af en toe iets liet vallen dat het niet meer zo was als toen? Heeft hij signalen afgegeven die jij negeerde?
Het lijkt mij sterk dat iemand na een 10-jarige relatie opeens zegt joepdoei de mazzel?
Het lijkt mij sterk dat iemand na een 10-jarige relatie opeens zegt joepdoei de mazzel?
Er is nog een boekenplank actief op ons mooie forum, dat is boekenplank. jawel deze creatieve geest jat mijn naam en zet er een punt achter. Deed hij dat laatste maar.
|
|
