Paulus en de oprichting van het Christendom

Laat ik voorop stellen dat ik niemand in zijn overtuiging wil beledigen.

Wat zijn volgens jullie de belangen geweest van Paulus om het Christendom op te stichten?
Waarom zou hij opstand hebben gehad van Joodse gemeenschappen?

http://www.groene.nl/2002/14/het-bedrog-van-paulus

http://community.compuserve.com/n/docs/docDownload.aspx?webtag=ws-nlnewage&guid=d9fd299b-8181-4c3d-8de4-2174381d66e0

http://wapedia.mobi/nl/Ee(...)n_de_Korinti%C3%ABrs

http://nl.wikipedia.org/wiki/Paulus_(apostel)

quote:

Op woensdag 17 februari 2010 11:03 schreef Haushofer het volgende:
Interessant topic Toevallig start ik vanavond met een cursus over Paulus en zijn invloed op het Christendom.

Komt dat ff goed uit zeg

quote:

Een leuk boek hierover is "How Jezus became Christian", een theorie die stelt dat Paulus het "oorspronkelijke Christendom" wat veel joodser was heeft verdrongen. Mocht je weinig tijd hebben, dan is "A very short introduction to Paul" van Sanders een absolute aanrader.
De "Paulus als spion"-theorie kende ik nog niet, en ik moet zeggen dat ze op het eerste gezicht niet echt aannemelijk klinkt. Maar ik zou er graag wat meer over willen lezen

Ik zal ze ff opzoeken

quote:

Op woensdag 17 februari 2010 12:10 schreef Haushofer het volgende:

[..]

Met name
[..]

verbaast me nogal. Hij pakt 1 specifiek voorval over een uitlokking tegenover Jezus, maar lijkt de rest volkomen te negeren. Erg vreemd voor een geschiedenisstudent.

Ben ik met je eens en ik ben het ook niet echt eens met zijn visie. Maar ik vraag me af watvoor eventuele andere belangen Paulus gehad zou kunnen hebben om het Christendom te verpreiden. Hoe groot is de kans dat hij politiek gezien een belangrijke rol speelde of hoe groot is de kans dat hij echt 'bekeerd' was?

quote:

Op woensdag 17 februari 2010 12:20 schreef koningdavid het volgende:
Wat zegt die Voskuilen eigenlijk over de dood van Paulus? Paulus is waarschijnlijk onthoofd door de Romeinen, onder bewind van Nero. Lijkt me ook niet echt voordelig voor Voskuilens theorie.

Dit:

quote:

Beschermd door een Romeins escorte van enkele tientallen soldaten — ook al een unicum voor een jood die wordt verdacht van relschoppen — werd Paulus naar Rome afgevoerd, zogenaamd om daar terecht te staan, maar van dat proces ontbreekt in de kronieken elk spoor. Sterker nog, in Rome kreeg Paulus als vermeend gevangene nog alle gelegenheid om de nieuwe heilsleer te prediken.

quote:

Op woensdag 17 februari 2010 21:20 schreef vaarsuvius het volgende:
Is die scriptie in alle volledigheid ergens online? Ik zou mijn mening liever op het document zelf baseren dan op een media uittreksel van 1 A4-tje

Alias Paul - Thijs Voskuilen
http://www.bol.com/nl/p/n(...)001807454/index.html

http://home.planet.nl/~wijn0209/index_bestanden/Page3165.htm

http://www.fontys.nl/lera(...)tappenplan_stap1.htm

Aanvankelijk beschouwden buitenstaanders de eerste christenen als een nieuwe joodse sekte maar al snel begon deze zich te onderscheiden van het Jodendom. Volgens het boek Handelingen kreeg Petrus een visioen waarin God hem te kennen gaf dat de spijswetten gegeven in de Thora niet belangrijk waren voor bekeerde niet-joden. Later kwam de kwestie van de besnijdenis aan bod: ook deze hoefden niet-joden niet meer te ondergaan. De zendingsreizen van de apostel Paulus, vooral in het Hellenistische deel van het Romeinse Rijk, droegen het christendom tot buiten de grenzen van het toenmalige Israël. Paulus en zijn medewerkers (Timothéus, Titus en Lukas) brachten de Boodschap van "de verrezen Heer" in alle grote steden van het Romeinse rijk. Dit gebeurde onder meer in Antiochië, Efeze, Korinthe, Rome en Alexandrië. Vanuit de steden verspreidde de leer en de christelijke gemeente zich naar het platteland.
In deze tijd werden Paulus en Petrus in Rome ter dood gebracht. Tot op de dag van vandaag is Rome de stad waar Paulus en Petrus begraven liggen en daarmee voor de Rooms-katholieke Kerk het centrum en symbool van de kerkelijke eenheid, hoewel de meeste christenen aan het begin van de eenentwintigste eeuw niet meer in Europa wonen.
Het christendom groeide omdat de christenen een boodschap van verlossing brachten die de maatschappelijke onderlaag (slaven, armen, ongewenste kinderen, prostituees, enz.) aansprak. Ook was de christelijke kerk bij uitnemendheid een instelling die zich metterdaad bekommerde om de minderbedeelden. Mede daardoor groeide de christelijke kerk.
In Antiochië, het huidige Antakya (Turkije) aan de Orontes werden de volgelingen, de discipelen van Jezus voor het eerst christenen genoemd. Dit is te lezen in Handelingen 11 vers 26.
Binnen de Kerk zelf ontstaat er strijd ten gevolge van het ontstaan van verschillende standpunten en inzichten.
· Een reeds vanaf het eerste begin bestaande joods-christelijke stroming rond Jacobus, de leider van de christelijke gemeenschap in Jeruzalem, welke vindt dat de kerk van Paulus teveel van de joodse leer is gaan afwijken;
· De gnostici willen de christelijke leer vermengen met een heidense filosofie;
· Marcion wil onder invloed van de gnostiek grote delen van de Bijbel afschaffen;
· Montanus verzet zich tegen de verambtelijking van de vroegchristelijke kerk.
In antwoord op deze verschillen van inzicht komt de kerk in deze eeuw tot het opstellen van een geloofsbelijdenis (de apostolische geloofsbelijdenis in 12 artikelen), tot de aanvaarding van de canon (de lijst gezaghebbende boeken van de Bijbel) en tot de instelling van het bisschopsambt. De inzichten die verworpen worden, komen als dwalingen (ketterijen) te boek te staan.

Van strategisch belang voor de verspreiding van het evangelie in de wereld was de verwoesting van Jeruzalem in het jaar 70. Door het wegvallen van Jeruzalem als religieus centrum werden andere steden in de wereld van die tijd belangrijk als centrum voor de snel groeiende kerkgemeenschap. Rome, waar Petrus en Paulus begraven lagen ging uiteindelijk domineren en groeide uit tot de centrale stad van het christendom. De bisschop van Rome kreeg al spoedig een bijzondere status en zijn zetel groeide uiteindelijk uit tot het Pausschap zoals dat hedentendage nog bekend is in de rooms-katholieke Kerk.
Uit de eerste eeuw kwamen, naast het Nieuwe Testament, ook enkele andere belangrijke schriftelijke bronnen beschikbaar. Van Clemens werd een tweetal brieven bekend. Ook het onderwijs van de Twaalf Apostelen, de Didache, was een belangrijke schriftelijke bron vanuit de eerste eeuw van het christendom.
Er ontstaan in deze eeuw drie belangrijke centra van het christelijke geloof:
· Vanuit Klein-Azië ontstaat In Zuid-Europa de bijbelspraktische school. Irenaeus van Lyon en zijn leerling Hippolytus van Rome prediken tegen de opkomende gnostiek de vleeswording van het Woord. In Jezus is God mens geworden.
· In Alexandrië ontstaat een christelijk-wijsgerige theologie en de allegorische leeswijze van de Bijbel. Ten zuiden van Alexandrië, in Wadi Natroen, vestigden zich de eerste heremieten.
· In Carthago staat de tegenstelling tussen zonde en genade centraal. Hier is Tertullianus de belangrijkste leermeester van de Kerk. Cyprianus, een leerling van Tertullianus, geeft krachtige geestelijke leiding. Met hem komt het bisschopsambt tot ontwikkeling.
Vanuit deze drie centra ontstaan allerlei bewegingen in de vroegchristelijke Kerk. Er worden vragen gesteld aangaande de goddelijke natuur van Christus. Sommigen (onder andere Paulus van Samosata) geloven niet in de godheid van Christus. Anderen (zoals Praxeas en Sabellius) geloven niet in zijn mens-zijn. De Kerk echter stelt dat Christus waar God en waar mens is.
Ook zijn er invloeden vanuit de heidense omgeving. Het neoplatonisme benadrukt de dualiteit tussen geest en stof. Het manicheïsme probeert de gnosis, oosterse religie en christendom te verenigen. Ook de mithrasverering dringt de kerk binnen. Ondanks deze spanningen blijft de Kerk terrein winnen op het heidendom.
De vierde eeuw is ongetwijfeld een hoogtepunt in de geschiedenis van de christelijke Kerk. Tijdens de regering van Constantijn de Grote wordt door het edict van Milaan (313) godsdienstvrijheid toegestaan en komt er een einde aan de christenvervolgingen van Diocletianus (303-305 n.Chr.) en Galerius (305-311 n.Chr.). In feite worden vanaf dat moment de andere godsdiensten benadeeld. Ten tijde van het Edict van Milaan was waarschijnlijk nog slechts 10% van de bevolking van het Romeinse Rijk Christen, maar veertig jaar later was dat al ongeveer de helft. Het kortstondige streven van - vermoorde - keizer Julianus de Afvallige om de christelijke vloedgolf te stuiten, liep op een mislukking uit. Onder keizer Theodosius I wordt het christendom in 380 zodanig bevoordeeld dat we kunnen spreken van staatsgodsdienst. Vanaf 392 worden alle andere godsdiensten verboden.
Ook is de vierde eeuw de tijd van grote oecumenische concilies waar belangrijke besluiten worden genomen over de leer. In 325 wordt het Concilie van Nicea bijeengeroepen en in 381 dat van Constantinopel. Tevens spreekt de kerk zich uit over de ware leer. Arius ontkende de godheid van Christus. Athanasius van Alexandrië zet zijn stempel op het theologisch denken en levert een belangrijke bijdrage tot de bestrijding van arianisme en de formulering van de leer van de Triniteit. Deze leer wordt vastgelegd in de Geloofsbelijdenis van Nicea. Uitgesproken wordt dat God één is in Wezen en drie in Personen. De Christenheid belijdt de drie-ene God. Dit wordt een vaststaand, blijvend geloofspunt voor de Kerk.
In deze eeuw breidt de Kerk zich uit naar Perzië, Armenië en Noord-Europa.
Naast Athanasius zijn de drie grote Cappadociërs (Basilius de Grote, Gregorius van Nazianze en Gregorius van Nyssa) belangrijke theologen in deze periode. Hun werk geeft de Kerk een duidelijke formulering van de Triniteit.
Bron: http://wapedia.mobi/nl/Kerkgeschiedenis


Het Concilie van Nicae (thans Iznik Turkije)
In het jaar 325 (19 juni) na Christus kwam door toedoen van de grote Constantijn het Concilie bijeen ( Katholieke kerkleiding) om te onderzoeken of er een gemeenschappelijk standpunt kon worden ingenomen over de "status" van Jezus Christus. In die tijd waren er nog steeds verschillende geaccepteerde stromingen. Jezus was Goddelijk en Jezus was een mens. Constantijn wilde binnen zijn rijk slechts 1 godsdienst. De reden laat zich raden. Het is eenvoudiger 1 godsdienst onder controle te houden dan 4!! De Arianen waren in die tijd veruit de grootste en belangrijkste beweging. In een stemming binnen de vergadering ( Concilie) werd met 297 stemmen tegen 3 besloten dat Jezus Goddelijk was. De meerderheid van de bisschoppen opteerde voor de bevestiging van het dogma in de traditionele zin (Christus is de zoon van God). Constantijn zorgde er dan voor dat de 'arianen', een minderheid binnen de Bisschops-groep, werden verbannen. Een klein stukje vertaald: En zij die echter zeggen "dat er ooit was dat Hij er niet was" en "dat alvorens Hij geboren was, Hij er niet was" en "dat Hij uit niet iets dat bestaat is voortgekomen (in de Latijnse tekst: "wat de Grieken exuconton noemen"), noch uit een andere hypostase of wezen, zeggende dat de zoon van God wisselvallig en veranderlijk is", deze excommuniceert de katholieke en apostolische kerk. Het ware geloof werd dan samengevat in het fameuze 'Symbolum van Nicea', het 'Credo', zoals dat in een catechismus terug te vinden is. De geloofsbelijdenis die in Niceau werd opgesteld is nog steeds in gebruik in de Christelijke kerken en wordt in iedere dienst uitgesproken. Het Goddelijk verklaren van Jezus was eigenlijk niet eens de belangrijkste reden dat het Concilie bij elkaar kwam. De vergadering was feitelijk bijeen geroepen om vast te stellen of Vader en Zoon gelijkwaardig waren. De uitkomst van het Concilie was in ieder geval dat de drie hoofdstromingen ( die toen nog werden geaccepteerd) waren teruggebracht tot één standaard-geloofsovertuiging. Het is belangrijk te realiseren dat er tijdens het Concilie in het jaar 325 een besluit werd genomen over iets dat 300 jaar eerder zich had afgespeeld. Zoiets als dat wij nu zouden discussiëren over iets dat in het jaar 1700 al dan niet is gebeurt. Belangrijk is te vermelden dat de kerk nu letterlijk en figuurlijk een wapen in handen had om hun geloof met harde hand op te leggen en de ketters met wortel en tak uit te roeien. Dat wapen was natuurlijk Constantijn. Diezelfde Constantijn zei dat hij Christen was geworden. Hij liet zich echter pas op zijn sterfbed tot Christen dopen. Historici zijn van mening dat zijn bekering tot het Christendom vooral door politieke doeleinden was ingegeven. Tijdens zijn leven was hij een fanatiek aanbidder van Isis. Na terugkeer van het concilie liet Constantijn zijn vrouw en zoon vermoorden.
Zodra Constantijn zich bekeerde tot het orthodoxe Christendom en de staat macht heeft, gaat de Christelijke staat daadwerkelijk invloed uitoefenen op het Christendom. Tegen het einde van de 4e eeuw zijn er dan ook vele wetten tegen ketters. Het rijk van Constantijn was in den beginne antichristelijk. Het werd Christelijk en ging zelfs een stap verder. Het bepaalde hoe het Christendom er uit zou gaan zien.
De ketters en met name de Gnostici werden op een onvoorstelbaar grondige manier uit de geschiedenis verwijderd. Er is vrijwel niets meer te vinden uit de beginjaren van het Christendom. Wat er nog wel is te vinden zijn wonderlijk genoeg de denunciaties en fragmenten die bewaard zijn gebleven in de verhandelingen van de kerkvaders over ketterij. Althans zo leek het tot ergens midden 20e eeuw. Het hele Concilie van Nicea is goed gedocumenteerd. Type op Internet in Council+Nicea en je krijgt een enorme rij verwijzingen, inclusief naar de Rooms Katholieke bibliotheek.
Samenstelling van de Bijbel.
De belangrijkste redacteuren van de Bijbel waren Eusebius en Athanasius. Aan het begin van de 4e eeuw stelde zij uit legenden en zijn eigen fantasie de "enige en ware" geschiedenis van Christendom samen. De Historia Ecclesiastica. De geschiedenis die hierna werd geschreven werden hoe dan ook gedwongen de twijfelachtige Eusebius als uitgangspunt en basis te hanteren. Iedereen met een andere opvatting werd verketterd. Ketterse geschriften moesten worden vernietigd. Op die manier werd de overtuiging en het werk van Eusebius aan de volgende generaties doorgegeven en gezien als ware feiten. Deze feiten zijn nog steeds de basis van onze bijbel.
De geschiedenis wordt geschreven door de overwinnaars. Het voortbrengen van een geschikte geschiedenis heeft altijd deel uitgemaakt van het arsenaal van de politieke manipulatie.
De bijbel is niet één werk, maar bestaat uit diverse boeken die op verschillende plaatsen en in verschillende tijden tot stand zijn gekomen. Later heeft men deze boeken 'gebundeld' en er goddelijk gezag aan toegekend. Dit goddelijk gezag noemt men ook wel canon (= richtsnoer). Binnen de christelijke wereld is er echter geen eenduidige opvatting over welke boeken wel en welke niet tot de canon van de bijbel behoren. Dit vindt zijn oorsprong in wat de joden tijdens de eeuwen rond het begin van de christelijke jaartelling als gezaghebbende boeken beschouwden. In de Griekse vertaling van de joodse bijbel (de Septuaginta) die omstreeks 150 v. Chr. verscheen staan meer boeken dan in de canon, zoals die later - omstreeks 100 n. Chr. - door de rabbijnen van Jamnia werd vastgesteld. De rabbijnen van Jamnia stelden als regel dat boeken over een Hebreeuwse (originele) vertaling moesten beschikken om deel te kunnen uitmaken van de canon. Tien boeken uit de Septuaginta voldeden hier niet aan. Aanvankelijk volgden de christenen de Septuagint als gezaghebbende bundel. Pas na de reformatie werd door nieuwe groeperingen de canon van Jamnia gevolgd, waardoor veel kerken van de reformatie tien Bijbelboeken niet als gezaghebbend zijn gaan beschouwen. Deze boeken noemt men deuteroncanonieke boeken. Bij deze begripsverschillen van de canon gaat het overigens altijd over het Oude Testament. Wat betreft de canon van het Nieuwe Testament bestaat binnen de christelijke kerken geen verschil van mening. Deze canon kreeg een officieel karakter in de Paasbrief van de Alexandrijnse bisschop Athanasius in 367, waarin deze de 27 de 27 boeken van het Nieuwe Testament als gezaghebbend voor de christelijke kerk aanmerkte. Latere concilies hebben dit steeds bevestigd.
De boeken die uiteindelijk niet tot de canon gerekend worden staan bekend als apocrief
Bron: http://www.seti2.nl/index_bestanden/Vroegechristendom.htm

Voor ons heeft de politieke geboorte van de Europese beschaving, zogezegd de wortels van onze wereldhistorie, in Egypte plaatsgevonden.

Aan de andere kant, de wortels van de kerkgeschiedenis liggen op de Balkan en in Klein-Azië, de oude regio, waarvan Jeruzalem, de stad van David, het centrum was. Het is waarschijnlijk dat deze stad ook Troje was, en waarschijnlijk ook Amorion, de geboorteplaats van Theophilos = koning David = keizer Romanus in de tweede helft van de 11e eeuw die nog steeds in Alexandrië regeerde. Deze stad werd pas naderhand CONSTANTINOPEL genoemd en tot op heden onder deze naam bekend.

Deze regio heette Troad(2), Fraki(2), Goti(2) (Chettoer (2)), het land van Chansk(2) (het land van Chanaänsk(2)), maar ook JUDEA. Juist daar ontstond de joods-christelijke geloofsleer die zich aan het einde van de 11e eeuw splitste in het christendom en het jodendom. In de moderne geschiedenisboeken wordt het jodenchristendom in de eerste eeuwen na Chr. gedateerd. Deze term is niet door ons verzonnen; bij geschiedschrijvers over religie is hij goed bekend. In de metropool Alexandrië bleven de keizers aan de Helleense (stamt het woord Helleen misschien af van de naam Nijl, de grote rivier in Egypte?) Oudgriekse geloofsleer vasthouden en waren zij uit het oogpunt van de joodchristenen ketters (vergelijk de situatie, beschreven in de Evangeliën).

Judea onderwierp zich aan Rome – Alexandrië. Voor het gehele imperium wordt in de bijbel de naam Israël gebruikt. En zo is het bijbelse Israël het Romeinse Rijk. Het woord Israël zelf betekent volgens de bijbel vechtend tegen God, precies (!) hetzelfde als het woord Ptolemaeus. Wij herinneren er aan dat de Egyptische koningen Ptolemaeus heetten die in Alexandrië regeerden. Dit is in goede overeenstemming met het feit dat Alexandrië in het begin de hoofdstad van Israël was.
Wij kennen het imperium van de 10e - 12e eeuw tegenwoordig ook onder andere namen, zoals:

het Oude Babylonische Rijk,

het Rome van de eerste keizers (beschreven door Titus Livius),

het Rome van Caesar en Augustus (van de 1e eeuw v. Chr. tot de 1e eeuw na Chr.),

het Egyptische Rijk van de farao’s.

Onder de keizers-farao’s van dit Imperium waren ook de bekende Saul, David, Salomon = Sulla, Pompeius, Julius Caesar = Aurelianus, Diocletianus, Constantius Chlorus. Hun originelen zijn de imperatoren van de tweede helft van de 11e eeuw. In Byzantijnse kronieken weerspiegelen zij Isaäc I Comnenus (oorlogsdictator, de stichter van de dynastie), Romanus (Romulus), Nicephoros (de overwinnaar). Hun lichamen waren in de Egyptische piramiden begraven, op het beroemde veld van de piramiden bij Babylon - Cairo.

Deze situatie bleef tot het einde van de 11e eeuw na Chr. bestaan. Aan het einde van de 11e eeuw gebeurde datgene wat soms de religieuze explosie wordt genoemd. Zij volgde na gebeurtenissen die in Jeruzalem – Troje (Constantinopel) plaatsvonden, waarvan de meerderheid van de joods-christelijke bevolking van het Imperium getuige was, en wel de kruisiging van Christus in Judea. Over deze gebeurtenissen zijn wij tegenwoordig voornamelijk door de evangeliën geïnformeerd. Men moet echter in het achterhoofd houden dat, hoewel de evangeliën zelfs de oudste documenten voor onze teksten zijn, zij pas in de 13e – 14e eeuw na Chr. definitief werden samengesteld en sporen van deze periode dragen.

In die tijd was de meerderheid van de bevolking van het Imperium blijkbaar al joods-christelijk en dit verschil in geloof tussen de bevolking en het keizerlijke hof stoorde naar alle waarschijnlijkheid de keizers-farao’s. Uit de kerkelijke overlevering weten wij van de vervolging van christenen in het antieke Rome, die de imperatoren geen succes bracht, omdat de christenheid zich meer en meer uitbreidde. Na de evangelische gebeurtenissen splitsten de joodchristenen zich in twee groepen: zij die in Christus geloofden en zij die niet in hem geloofden. De gelovigen (christenen) waren duidelijk in de meerderheid, zoals verdere gebeurtenissen vertelden. Later gebruikte men alleen voor deze groep de term christenen. De anderen werden joden genoemd.

De Romeinse keizer Constantijn de Grote (hij is immers een Egyptische farao) maakte van deze situatie handig gebruik. Hij koos de kant van de christenen en begon een religieuze oorlog die hij de gedaante van een kruistocht gaf. Uiteindelijk leidde de oorlog tot een bezetting van de Balkan en Klein-Azië met keizerlijke troepen. De hoofdstad van het Imperium werd naar Jeruzalem verplaatst, later bekend onder de naam van de keizer, Constantinopel. De verplaatsing van de hoofdstad werd blijkbaar niet alleen bepaald door religieuze, maar ook door strategische overwegingen, omdat Constantinopel gunstiger lag dan Alexandrië, bovendien was dit een verhuizing van de kopermijnen naar de ijzermijnen. Wij moeten in dit verband ook niet vergeten dat de Balkan het vaderland van de keizerlijke dynastie was; de vader van Constantijn de Grote, Constantius Chlorus, kwam, zoals bekend, uit Servië.

Dit is de eerste kruistocht. Tegenwoordig is hij in hoofdzaak bekend van beschrijvingen van deelnemers aan de legers van de West-Europese kruisvaarders, ofschoon ook Byzantijnse beschrijvingen bewaard zijn gebleven. Kruisvaarders uit West-Europa namen deel aan de verovering van Nicaea en andere steden in Klein-Azië. Zij vochten ook in Syrië. Na de oorlog ontvingen de leiders van de kruisvaarders grondbezittingen in het Imperium, waarover wij na de verplaatsing van de hoofdstad gewoon werden geïnformeerd door de Byzantijnse geschiedenis (ofschoon Byzantium zuiver een afgesproken naam is - door historici verzonnen - , behield het vroegere Romeinse of Roomse Rijk de zelfgekozen naam).
Bron: http://www.prometheus-del(...)l%201%20-%20H16.html
Concilie van Antiochië
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ga naar: navigatie, zoeken
Het Concilie van Antiochië was een niet-oecumenisch concilie van de rooms-katholieke Kerk, gehouden in het jaar 324 in Antiochië ter ere van het openen van de Gouden Kerk van Constantijn de Grote.
Kerkhistorici vermoeden dat hier de apostolische cannonieken geschreven zijn, een serie wetten en regels voor bisschoppen. Deze canonieken houden zich onder meer bezig met excommunicatie, synodes en de relaties met Joden en andere (in de ogen van de deelnemers) heidense stromingen. Ook de uiteindelijke samenstelling van de Bijbel, met name het Nieuwe Testament, werd hier waarschijnlijk vastgelegd.
Bron: [urlhttp://nl.wikipedia.org/wiki/Concilie_van_Antiochi%C3%AB[/url]


Het Nieuwe Testament is oorspronkelijk geschreven in het Grieks, de toenmalige wereldtaal van het Romeinse rijk. Dit is eveneens het geval bij de apocrieve boeken, die door de Katholieke Kerk wél tot de canon van de heilig verklaarde bijbelboeken worden gerekend en door de protestantse kerken niet. Athanasius, de bisschop van Alexandrië stuurde in 367 na Chr. een Paasbrief rond aan al zijn christelijke gemeenten. In deze brief schreef hij ook een lijst van zijns inziens ‘door de Heilige Geest geïnspireerde teksten’. Er werd gesteld dat de Heilige Geest, als een stem uit hemelse dreven de tekst bij de auteurs had ingefluisterd. Athanasius’ lijst komt nauwkeurig overeen met de huidige samenstelling van het Nieuwe Testament. Hij beëindigde zijn Paasbrief met: ‘Laat geen mens eraan toevoegen, noch er iets aan afdoen.’ Iedere gemeente gebruikte tot dan toe haar eigen favoriete geschriften. De geschriften waren gekozen uit tientallen geschriften uit de vroegchristelijke literatuur. Er zijn 21 andere Evangeliën bekend naast de vier Evangeliën die zijn opgenomen in het Nieuw Testament. De in het Hebreeuws en Aramees geschreven teksten van het Nieuwe Testament vielen al spoedig af door hun beperkte taalgebied. De concilies van Hippo Regius in 393 en die van Carthago in 397 en 419 bekrachtigde de samenstelling van het Nieuwe Testament volgens Athanasius. De gekozen vier Evangeliën dateren uit resp. omstreeks 80, 70, 80 en 90-125 na Chr. en hebben hun informatie uit de tweede of derde hand. De auteurs zowel van de evangeliën als van enkele brieven zijn anoniem en de teksten hebben in de loop van de eerste eeuwen door overschrijving en bewerking vele wijzigingen ondergaan, die pasten in de zich ontwikkelende verlossingstheologie van de vroege kerken.
Canonvorming en heiligverklaring
Canon betekent Semitisch: maatstaf, richtsnoer. De vaste samenstelling van de bijbelinhoud vond geleidelijk plaats in de loop van de eerste eeuwen. De grens tussen canoniek en niet-canoniek is lange tijd vloeiend geweest. Omstreeks het midden van de vierde eeuw werd er een consensus in de christelijke kerken bereikt over de lijst van erkende bijbelboeken. Men stelde dat de (65) boeken bijeen hoorden en alle eenzelfde goddelijke oorsprong hadden d.w.z. dat de inhoud was vanuit God door mensen geschreven. De veel gebruikte afbeelding toont de Heilige Geest in de gedaante van een duif, die bezig is een bijbelschrijver te inspireren. Daarmee is de bijbel als heilig boek van alle andere boeken te onderscheiden. Deze andere, niet-heilige boeken hebben niet de pretentie van goddelijke oorsprong te zijn. De bijbel kreeg daarna voor de gelovigen een goddelijk gezag. God zou zich in de bijbel hebben geopenbaard. Een formele vaststelling van een lijst bijbelboeken op een algemene kerkvergadering heeft nooit plaats gevonden. Het concilie (Lat concilium is vergadering) van Trente, 1545-1563, heeft er wel over gesproken maar de inhoud van de bijbel stond toen al eeuwen vast.
Bron: http://www.jungspsycholog(...)lingen-in-de-bijbel/

Eerste Concilie van Nicea
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ga naar: navigatie, zoeken
Het Eerste Concilie van Nicea in 325 wordt het eerste oecumenisch concilie genoemd. Het werd bijeen geroepen door keizer Constantijn de Grote en was een samenkomst van 318 bisschoppen. Hier werd de officiële leer van de toenmalige Kerk en van de latere Rooms-Katholieke en Oosters-orthodoxe Kerken vastgelegd.
De voornaamste aanleiding tot bijeenroepen van het concilie was de onrust ontstaan door de leer verspreid door Arius. Hier kwam het hart van de Geloofsbelijdenis van Nicea tot stand, die echter pas later tijdens het Concilie van Constantinopel I 381 werd neergeschreven en aangevuld. Deze geloofsbelijdenis steunt onder meer op de verzoeningsleer van Irenaeus, en aldus het geloof in de erfzonde, en het geloof in één God. Het Oude Testament werd niet verworpen en de God van Jezus werd gelijkgesteld aan de God van het Oude Testament, JHWH. De goddelijke natuur van Jezus werd opnieuw bevestigd, en het idee van Jezus als hoogste schepping, zoals het Arianisme beweerde, werd verworpen. Pas door het Concilie van Constantinopel I werd ook de 'status' van de Heilige Geest als derde persoon van God vastgesteld, waarmee de christelijke leer van de triniteit voor altijd werd vastgelegd.
Op het concilie speelde Athanasius (de latere bisschop, maar toen nog diaken onder bisschop Alexander van Alexandrië) een belangrijke rol bij de bestrijding van het Arianisme. Op zijn voorstel werd de Griekse term 'homo-oesios' (= van hetzelfde wezen) voor de natuur van de Zoon ingevoerd, om de wezenseenheid van God de Vader en Zijn Zoon Jezus Christus tot uitdrukking te brengen. Slechts twee bisschoppen weigerden het besluit te ondertekenen. Drie anderen, onder wie Eusebius van Nicomedië, maakten een reserve, waarover nog een halve eeuw gestreden zou worden. Het "geloof van Nicea" zou de dogmatische referentie blijven voor alle andere concilies van de oude kerk.
Tijdens dit concilie werd ook de datum van Pasen vastgelegd. Het werd: de eerste zondag ná de volle maan ná de lente-equinox. Christenen die vasthielden aan de joodse berekeningswijze werden quartodecimanen genoemd.
Daarnaast werd de erenaam patriarch toegekend aan de vier bisschoppen van de belangrijkste steden in het christelijk Romeinse Rijk: Rome, Antiochië, Alexandrië en Jeruzalem.
Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Eerste_Concilie_van_Nicea


Concilie
In 381 was Constantinopel het toneel van het tweede Oecumenische Concilie. Keizer Theodosius I had tot deze bisschoppenvergadering besloten vanwege een ketterij die de Godheid van de Heilige Geest loochende. Het concilie kwam bijeen in het keizerlijk paleis en werd voorgezeten door de heilige Gregorius van Nazianze. De bisschoppen formuleerden nagenoeg eensgezind een geloofsbelijdenis, die nog steeds in de Mis als het Credo gezongen wordt. Een ander resultaat van dit concilie werd vastgelegd in de derde canon. Daarin stond: "De bisschop van de stad Constantinopel moet het ereprimaat bezitten na de bisschop van Rome, omdat zij het nieuwe Rome is." Deze bepaling werd echter afgekeurd door de legaten van paus Damasus I. In Constantinopel zouden nog drie Oecumenische Concilies worden gehouden, in 553, in 680 en in 869.
Iconoclasme
In 717 werd Leo III keizer van het Oost-Romeinse Rijk. Zijn heerschappij zou grote gevolgen hebben voor de Byzantijnse kunst. Terwijl hij voortdurend oorlog voerde met Arabieren en andere volkeren, kon hij toch begrip opbrengen voor de kritiek die zijn vijanden op de in hun ogen heidense iconenverering hadden. Om die kritiek te laten verstommen besloot hij Constantinopel te zuiveren van beelden. Een vernietigende storm tastte de vele iconen en andere schilderingen in de vele godshuizen van de stad aan. Iedereen die weerstand bood, liet de keizer wreed straffen. Het Iconoclasme werd veroordeeld op het Tweede Concilie van Nicea van 787, maar het zou nog tot 843 duren dat iconenverering in het Oosten gevaren met zich meebracht. In maart 843 liet keizerin-regentes Theodora een synode bijeenroepen waarin de Byzantijnse bisschoppen de bepalingen van Nicaeanum II nogmaals bekrachtigden. Dit historische feit wordt in de Byzantijnse Ritus jaarlijks herdacht op het Feest van de Overwinning van de Orthodoxie.
Latijnse keizerrijk van Byzantium
Op 16 mei 1204 installeerden de kruisvaarders in de Hagia Sofia de Frankische graaf Boudewijn van Vlaanderen tot keizer. Vijftig jaar lang zou Byzantium het Latijns keizerrijk Romania zijn. De geestelijkheid van Constantinopel moest een eed van gehoorzaamheid aan de Latijnse Kerk afleggen. Daardoor groeide de afkeer van de Byzantijnen voor de westerse overheersers en werd de afstand tussen de twee Kerken die door het Oosters Schisma was ontstaan alleen maar groter. In 1261 wist de Byzantijnse familie Palaeologos de heerschappij echter over te nemen. Het Huis Palaeologos zou tot aan de val in 1453 blijven regeren en was daarmee de langst zittende dynastie in Constantinopel
De Val van Constantinopel
Op 29 mei 1453 kwam er een einde aan het Oost-Romeinse Rijk met de verovering van Constantinopel door de Ottomaanse sultan Mehmed II. De Ottomanen, of liever de Osmanen - naar de stichter van deze Turkse stam, Osman I - zijn de opvolgers van de Seldsjoeken. Mechmed II was een absoluut heerser en werd beschouwd als kalief oftewel beschermer en heer van de wereldwijde moslimgemeenschap. Constantinopel werd daardoor als hoofdstad van het Osmaanse rijk een centrum van islamitische cultuur. Mehmed II en zijn opvolgers gaven aan joden en christenen in het rijk een aparte status. Aan de patriarch van Constantinopel verleende hij het privilege om recht te spreken over de leden van de christelijke gemeenschap.
Bron: http://www.katholiekneder(...)585159_FLetterC.html

De kruistochten waren het gevolg van een mengsel van middeleeuwse godsdienstige bezieling en brute gewelddadigheid. Beide hartstochten vonden in een 'Heilige Oorlog' hun uitlaat. Religie en vechtlust waren echter niet de enige redenen. Er was ook een economische reden: De verovering van het gebied rond de Middellandse Zee door moslims in de loop van de 7e eeuw veroorzaakte de ondergang van de internationale handel en ook het definitieve einde van het vroegere Romeinse Rijk. Het opleven van de handel zou alleen kunnen na de herovering van dit gebied. Met het geleidelijk verval van de islamitische macht en de toenemende macht van het westen en ook van de katholieke kerk werd zo'n herstel mogelijk.

In 1088 werd een Fransman tot paus benoemd: paus Urbanus II. Zijn oproep op het Concilie van Clermont (het huidige Clermont-Ferrand) in 1095 om heilige plaatsen te bevrijden, vond onverwacht veel gehoor. Urbanus II inspireerde allen door de leuze 'God wil het' (Deus lo volt).
De oproep tot een 'Kruistocht' was ook bedoeld om hulp te bieden aan het Oost-Romeinse ofwel Byzantijnse Rijk. Constantijn de Grote had in het jaar 330 de stad Byzantium tot hoofdstad gemaakt van zijn rijk onder de naam Constantinopel. Ongeveer 100 jaar later waren de stadsmuren gebouwd, die de stad vanaf landzijde meer dan 1000 jaar zouden beschermen (tot het jaar 1453). Het Byzantijnse rijk kende perioden van voor- en van tegenspoed. In 1071 hadden de Seldsjoeken de Byzantijnen een vernietigende nederlaag bezorgd en sindsdien ging steeds meer grondgebied verloren. Dit was de belangrijkste reden dat de Byzantijnse keizer, Alexius Comnenus (of Komnenus), aan paus Urbanus II om hulp had gevraagd, met als argument het beschermen en bevrijden van de heilige plaatsen.
Bron: http://home.tiscali.nl/ordedertempelieren/Hfdst-1.html

De doop werd pas later het sacrament van de christelijke initiatie. Op verschillende plaatsen in het Nieuwe Testament komen we de gedachte van de doop tegen. De bekendste plaats in de Bijbel is Matteüs 28 vers 19.[1] Een andere bekende vindplaats is Marcus 16:16.[2]
De oorspronkelijke doop bestaat uit een onderdompeling in of onder water. De vroege kerkgeschiedenis vermeldt ons, dat deze vorm van dopen gedurende de eerste drie eeuwen van de kerk gehandhaafd werd. Pas vele eeuwen na de bekering van de Romeinse keizer Constantijn de Grote, waarmee een einde kwam aan de christenvervolgingen, ging men geleidelijk over tot de doop door overgieting (effusio). De christenen werden nu niet meer vervolgd, ze werden juist met respect behandeld, zodat het vele voordelen met zich meebracht om christen te worden. Iedereen die in het christelijke rijk van Constantijn de Grote geboren werd, was door zijn geboorte automatisch een christen en behoorde dan ook gedoopt te worden. Vele christelijke instanties hanteren nog steeds deze laatste methode.
Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Doop_(sacrament)

Door de komst van alle keizerlijke instituten en rijksinstellingen en de bijbehorende privileges trok 'Nova Roma' snel grote aantallen nieuwe bewoners aan en groeide explosief. Constantijn startte ook onmiddellijk een gigantisch bouwprogramma om de stad te beveiligen en om het 'keizerwaardig' te maken. En binnen korte tijd was de stad ook inderdaad een waardige nieuwe hoofdstad voor het Romeinse Rijk en stak het het oude Rome naar de kroon. 'Nova Roma' stond al snel beter bekend als Constantinopolis (=de stad van Constantijn). Deze stad bleef de hele geschiedenis van het rijk de onbetwiste hoofdstad en de aangewezen plaats voor wie geïnteresseerd was in cultuur, wetenschap en kunst, religie en de nieuwste trends.
Bron: http://www.bertsgeschiede(...)ant_constantijn.html

Toen in de zevende en achtste eeuw A.D. het Byzantijnse christelijke keizerschap in Constantinopel door de Syrische Omajaden en hun voorgangers werd ‘gepasseerd’, vestigden moslims zich ook in christelijke en Joodse heilige plaatsen zoals in Egypte (Alexandrië 642-646), de Sinai-woestijn (Catharina-klooster +/- 650) en Palestina (Jerusalem 637).
Maar ook het christendom was uitgewaaierd. De dominante richting had zich via Paulus en Petrus, Clemens, Ignatius, Polycarpus, Irenaeüs, Justinus en Cyprianus c.s. gesettled in het Westen, maar er waren allerlei min of meer aan ‘heidense’ of Joodse religieuze opvattingen verwante stromingen uitgewerkt in de culturele centra van het grootschalige Syrië, van Perzië, van Egypte en ook van het Arabische schiereiland.
Jacobus van de
Jacobuschristenen Vooral Joodse, gnostieke en neo-platoonse vormen van Christendom hadden zich er genesteld. Het verschil in richting werd vooral bepaald door de opvatting over de goddelijkheid en de menselijkheid van Jezus.
Gnostieke duif Doordat men in het Westen het begrip goddelijkheid anders opvatte dan in het Oosten (niet zo exclusief, zodat de Romeinse keizer als goddelijk kon worden vereerd) en men in het Oosten de menselijkheid van Jezus ondermijnde door met Plato van een soort schijnlichaam te spreken (hoe eerder ervanaf, hoe beter, vindt het teruggevonden Judasevangelie), was er een verwijdering gaande die keizer Constantijn er mede toe aanzette het centrum van zijn rijk van Rome naar het nieuwe Constantinopel te verplaatsen en via de concilies ook theologisch orde op zaken te stellen. Geen gnostiek en geen judaïsme, maar orthodoxie. Het leidde tot Byzantinisme.
Bron: http://www.gerardweel.nl/constantijn/index.php

In de voetsporen van de apostel Paulus was de hoogbejaarde paus Johannes-Paulus II naar Athene gereisd en had er de Grieken vergiffenis gevraagd voor de vreselijke wandaden die rooms-katholieken hadden bedreven ten opzichte van hun christelijke broeders en zusters. Bedoeld was de dubieuze verovering van Constantinopel in 1204, toen het kruistochtleger - met een aanzienlijke delegatie van edelen en ridders uit de Nederlanden - in de Grieks-christelijke stad moordde, verkrachtte, brandde, plunderde en vernietigde… Daarna kwam er een Latijns keizerrijk tot stand onder leiding van de graaf van Vlaanderen en Henegouwen, Boudewijn IX. Westerse edelen zouden er de plak blijven zwaaien tot in 1261 ; er ontstond een hertogdom met Athene als hoofdstad en het vorstendom Achaia zou zelfs tot diep in de veertiende eeuw stand houden. Maar de verbrokkeling zou fataal blijken te zijn en de Byzantijnen zouden de klap nooit meer te boven komen. In 1453 werden de resten van het ooit zó machtige Oost-Romeinse keizerrijk door de Turken veroverd.
Bron: http://www.middelnederlands.be/limborch/220constantinopel.htm

Rond 300 was tien procent van de inwoners in het Romeinse Rijk christen. In 312 trok keizer Constantijn op naar Rome om zijn heerschappij over het Romeinse Rijk te bevechten. Constantijn beweerde een kruis aan de hemel te zien met daaronder de woorden: in dit teken zul je overwinnen. Constantijn liet daarop de letters X (Griekse letter Chi) en P (Griekse letter Rho) - de eerste twee letters van Christus - aanbrengen op de schilden en kleding van zijn soldaten. Toen hij de slag won en keizer werd, maakte hij het christendom tot wettige godsdienst van zijn rijk. Keizer Constantijn deed meer dan de gelijkstelling van het christendom aan andere geloven. Geestelijken hoefden geen belasting te betalen en ook niet als soldaat in het leger dienst te doen. Hij schonk landgoederen aan de kerk. Hij stimuleerde de bouw van kerken, zoals de eerste Sint-Pieter in Rome. En hij stelde de zondag als officiële rustdag in. Vandaar dat hij in de christelijke wereld bekend raakte als Constantijn de Grote. Door zijn maatregelen werd de christelijke kerk in een klap de grootste grootgrondbezitter na de keizer. Overal werden kerken gebouwd zodat alle burgers gekerstend konden worden. Ook de instelling van de zondag als dag voor het geloof droeg hiertoe bij. Het straatbeeld veranderde na verloop van tijd. De Romeinen leefden op straat, in theaters, zuilengalerijen, badhuizen en pleinen. In plaats daarvan verschenen prive-woningen, gelegen aan smalle straatjes en werden de kerken de enige openbare ontmoetingsplaatsen. Kerk en staat raakten steeds meer met elkaar verweven totdat uiteindelijk de keizers door de pausen van Rome gekroond werden.
Bron: http://edugate.fss.uu.nl/~crocicl/bronnen/23bron3.html

http://www.tapu.nl/kk_400007.html
http://historiek.net/inde(...)-apostel-Paulus.html