[OUD] Hoe gaat het met ons? #5

Sorbo, wauw
Ik kreeg er kippevel van. Wat speciaal, wat bijzonder! Ik hoop dat alles gaat lukken, jij bent straks degene die ze een kans geeft op hun speciaal geluk

Jemig, Sorbootje, ik weet niet eens of ik 'voor mezelf' nog wel een keer zwanger zou willen zijn. Maar wat ik inderdaad wél weet nu ik eenmaal een kind heb is dat het zo ongelooflijk bijzonder is dat het me mooi lijkt om zoiets mogelijk te maken voor mensen waar ik van houd. Ik krijg er een knoop van in m'n maag als ik eraan denk hoe het moet zijn als je zo graag wil maar het niet lukt. Wat is het fantastisch van je dat je dit gaat doen.

Sorbo, ik vind het ook een indrukwekkende stap. maar ik kan me er ook wel iets bij voorstellen, wat mooi om iemand zo blij te mogen gaan maken. althans, ik hoop natuurlijk van harte dat 't gaat lukken om zo'n klein embryootje een goede groeiplek in jouw buik te gaan geven. en je wordt er natuurlijk wel de allerbijzonderste tante mee!

Sorbo, ik heb er geen woorden voor. Ik vind het heel bijzonder. Wat zul je je schoonfamilie gelukkig maken. Mooi en fijn!

quote:

Op donderdag 18 februari 2010 22:14 schreef Claudia_x het volgende:
Jemig, Sorbootje, ik weet niet eens of ik 'voor mezelf' nog wel een keer zwanger zou willen zijn. Maar wat ik inderdaad wél weet nu ik eenmaal een kind heb is dat het zo ongelooflijk bijzonder is dat het me mooi lijkt om zoiets mogelijk te maken voor mensen waar ik van houd. Ik krijg er een knoop van in m'n maag als ik eraan denk hoe het moet zijn als je zo graag wil maar het niet lukt. Wat is het fantastisch van je dat je dit gaat doen.

Ik wil voor mezelf niet meer zwanger zijn. Domweg omdat ik geen kinderen meer wil. Maar zwanger zijn vond ik helemaal niet vervelend (op mijn gewichtstoename na). En ik weet hoe groot hun verlangen is, dus wat zijn dan negen maanden? (en dat er ook een bevalling bijhoort vergeet ik voor het gemak even, want ik had gezworen dat nóóit meer te doen )

Ik vind het heel bijzonder dat je dit wilt doen voor je schoonzus en haar man. Wat geef je ze daarmee een groot geschenk! Alleen al het feit dat je dit voor ze wilt doen, zal veel voor ze betekenen. En als het dan ook nog lukt, wauw, daar zijn geen woorden voor. Geweldig.

[ Bericht 2% gewijzigd door Ahava op 19-02-2010 10:13:51 ]

De 2e keer is altijd makkelijker.
Zeggen ze.
Vanavond ga je het vertellen he? Goh, ik ben zo benieuwd hoe dat zal zijn! Ik word er helemaal een beetje emotioneel van als ik me dat voor probeer te stellen...

Ja vanavond inderdaad. En gek genoeg ben ik bloednerveus..

quote:

Op donderdag 18 februari 2010 22:14 schreef Claudia_x het volgende:
Jemig, Sorbootje, ik weet niet eens of ik 'voor mezelf' nog wel een keer zwanger zou willen zijn. Maar wat ik inderdaad wél weet nu ik eenmaal een kind heb is dat het zo ongelooflijk bijzonder is dat het me mooi lijkt om zoiets mogelijk te maken voor mensen waar ik van houd. Ik krijg er een knoop van in m'n maag als ik eraan denk hoe het moet zijn als je zo graag wil maar het niet lukt. Wat is het fantastisch van je dat je dit gaat doen.

Dat had ik ook altijd en nu is het echt zo. Vreemd om me dat ineens weer te realiseren.

Ik had altijd een heel dubbel gevoel over draagmoederschap, aan de ene kant zo bijzonder dat het kán (net als 'gewone' IVF) maar aan de andere kant... het lijkt me zó moeilijk om een kindje op te geven na de bevalling als je het 9 maanden in je buik hebt gehad. Maar als het van je broer en schoonzus is, dan blijf je er contact mee houden en dan wordt het wel een heel bijzonder neefje of nichtje...

Ik vind het heel bijzonder dat je dit doet, kan me voorstellen dat je het niet geheel onbaatzuchtig vindt, maar zo komt het natuurlijk wél over omdat het toch een behoorlijk groot iets is om te doen voor iemand. Dat doe je niet zomaar... daarvoor moet je ook heel veel van iemand houden.

Succes met het vertellen, het is vast een hele bijzondere avond vanavond ...

Dat is ook één van de dingen waarover ik heel lang getwijfeld heb Suzanna. Kan ik dat kindje wel opgeven. Maar ik ben me gaan realiseren dat dat kindje vanaf het allereerste begin hun kindje is. Ik wil ook dat zij meegaan naar alle controles etc... zodat daar nooit onduidelijkheid over kan bestaan. En natuurlijk denk ik niet dat het gemakkelijk zal zijn, maar ik kan dit. Ik heb daar anderhalf jaar voor nodig gehad om tiot dat inzicht te komen, maar ik kan het.

Ik zie er wel tegenop om het mijn ouders te vertellen. Ze zullen uiteindelijk achter me staan, maar ze gaan dit wel moeilijk vinden. Maar goed, zo ver is het nog niet.

Sorbo, heel veel succes/plezier vanavond!

Ik denk dat je ouders dit ook een supergebaar zullen vinden Sorbo. En ik ben ook een beetje zenuwachtig, hoe stom is dat Maar ik kijk er nu al naar uit dat je morgen, hopelijk, komt vertellen hoe het was

quote:

Op vrijdag 19 februari 2010 10:17 schreef Sorbootje het volgende:
Dat is ook één van de dingen waarover ik heel lang getwijfeld heb Suzanna. Kan ik dat kindje wel opgeven. Maar ik ben me gaan realiseren dat dat kindje vanaf het allereerste begin hun kindje is. Ik wil ook dat zij meegaan naar alle controles etc... zodat daar nooit onduidelijkheid over kan bestaan. En natuurlijk denk ik niet dat het gemakkelijk zal zijn, maar ik kan dit. Ik heb daar anderhalf jaar voor nodig gehad om tiot dat inzicht te komen, maar ik kan het.

Ik snap wel dat je daar zolang voor nodig hebt gehad om een beslissing te nemen. Vind ik echt heel erg goed dat je niet impulsief hebt gezegd 'ik doe het wel voor jullie' en je dan teruggetrokken omdat je het toch niet wilde (wat zoals je vertelde al eerder was gebeurd bij hen, met iemand anders?) maar dat je het hebt laten bezinken en er goed over nagedacht hebt, voordat je het hen toezegt.

Waarom denk je dat je ouders dit moeilijk gaan vinden trouwens?

Nou toch maar hier aangekomen....beetje drempelvrees hoor

Ik zit thuis met een Burn Out.
We hebben een hele zware tijd gehad met de bevalling die enorm stormachtig en onverwacht kwam, Lars die de eerste maanden heel veel en vooral heel hard heeft gehuild, daarna werd ie ook nog ziek....
Verder heb ik zelf heel veel schuldgevoelens tegenover Meike, die nergens om gevraagd heeft, maar inmiddels wel een heel ander leven heeft. Zij heeft ook een enorme klotentijd gehad, en dat vind ik heel erg.

Inmiddels gaat het met Lars goed. Hij is erdoor. Het is een vrolijke baby, drinkt goed, slaapt goed, lacht veel, helemaal oke dus. Meike zit inmiddels ook wel weer lekker in haar vel heb ik het idee.
En dan komt de klap dus blijkbaar.
Ik heb al een tijdje last van tintelingen, sterretjes, piepen in de oren, vreselijk moe.... dus ik dacht al dat mijn bloeddruk niet zo best zou zijn. Dat bleek ook, want die was te hoog. 150/87
Verder voel ik me de hele dag enorm gespannen, Net alsof je naar de tandarts moet (voor degene die bang zijn voor de tandarts begrijpen ws hoe het voelt) Opgejaagd.
De huisarts kwam al snel tot de conclusie burn-out.
We hebben afgesproken dat ik eens per week naar de huisarts ga om daar te praten, We kijken of ik er zo weer uitkom. Verder ben ik in de ziektewet, moet ik van de huisarts alleen maar dingen doen waar ik zin in heb. En veel rusten.
Ik merkte gister, toen de kinderen bij oma waren, en ik dus helemaal alleen was, dat dat me goed deed.
Even geen druk, geen verplichtingen, rust.
Maar zo gauw de telefoon gaat begint het alweer....dan spelen de zenuwen meteen weer op.
Maar het voelt dubbel, want als de kids er niet zijn dan mis ik ze helemaal niet, ik denk niet eens aan ze. De dokter zei dat dat komt omdat ik het op het moment te druk met mezelf heb, en er is even geen energie om de kinderen te missen. (scheelt natuurlijk dat ze in goede handen zijn)

Gelukkig is mijn vriend heel begripvol, en doet hij voor me wat hij kan. Dat voelt heel fijn.

Tot zover even mijn status van het moment.

Och lieve Karin. Zei het van de week al in het babietjestopic, maar die rustig aan! voor jou en probeer te genieten van de kleine dingen. Ik hoop dat er voor jou (jullie) heel snel een betere tijd komt!
(Ik zag trouwens een linkje staan op uitzending gemist naar een programma over een burn out. Ik heb het programma niet gezien, maar misschien is het wat en heb je er wat aan..)

Karin, dikke voor jou meid. En goed toch dat je weet dat je een burnout hebt. Dat is het begin van de weg terug!

Ik denk dat mijn ouders het moeilijk vinden omdat mijn moeder wel eens gezegd heeft (ze weet vand e situatie natuurlijk) 'dat moet jij niet doen hoor, daar ben jij veel te gevoelig voor, dat kun jij niet' En dat bedoelt ze heel goed, is gewoon bezorgdheid, maar zo ziet ze het wel.

Karin, wat rot!! Dikke voor jou!!

Karin toch, wat zwaar zo. Rust nu maar goed uit en doe inderdaad fijne, leuke dingen. En verder lekker niks.

even teruggelezen naar het verhaal van Sorbootje.
Wat knap dat je dat gaat doen!
Maar ben je niet bang dat als je het kindje in je voelt bewegen enzo dat je ervan gaat houden, en dat het dan moeilijk zal zijn om het af te staan?

Karin, wat rot en zwaar. Goed dat je aan de bel getrokken hebt. Nu goed voor jezelf zorgen, leuke dingen doen en uitrusten

Karin

Ik vind het zo knap van je Sorbo!!

Sorbo, wat ontzettend dapper, lief, geweldig dat je dit gaat doen
En vooral heel moedig ook. (held).

quote:

Op vrijdag 19 februari 2010 12:53 schreef XXXKarinXXX het volgende:
even teruggelezen naar het verhaal van Sorbootje.
Wat knap dat je dat gaat doen!
Maar ben je niet bang dat als je het kindje in je voelt bewegen enzo dat je ervan gaat houden, en dat het dan moeilijk zal zijn om het af te staan?

Da's wel het moeilijkste deel. Daarom wil ik ook dat ze naar elke controle meegaan enzo. Zodat het duidelijk blijft voor mij.

En karin. Voor jouw Hopelijk doet de rust je goed.
En weet je snel alles in je hoofd enzo weer op een rijtje te krijgen.