R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik heb een probleem. Misschien wil ik er wel niets aan doen. Misschien wil ik het gewoon van me afschrijven. Nou ja. Ik weet toch al dat ik een stortvloed van afkeuring over me heen zal krijgen. Bij deze ga ik voor de bijl.
Ik wil niets meer in het leven. Geen zelfontplooiing, geen gedoe, vooral geen gedoe met mannen, ik vind het allemaal veel te ingewikkeld, gewoon helemaal niets. Ik wil alleen maar brood op de plank, een dak boven mijn hoofd, een schoon huisje, en dat is het dan wel. Dat vind ik namelijk al moeilijk genoeg om te bereiken.
Al tien jaar lang ben ik bezig met vooral studieontwijkend gedrag, sinds 6 VWO. Sta nog soort van ingeschreven aan de uni, hopend dat ik ergens nog de komende 1,5 jaar de moed vind om de laatste punten voor mijn bachelor binnen te halen. Niet dat ook maar een werkgever iemand met alleen een Ba wil, maar goed. Goed, nu een callcenterbaan gescoord, opzich vind ik het leuk en ben ik blij dat ik 'onderdak' ben. Maar ja, ondertussen ben ik wel mezelf kwijt.
Want ik was ooit heel anders. Leergierig. Slim. Van alles wat willen weten. Lekker leren, negens en tienen halen. En ja, sociaal dan niet zo vaardig, weinig tot geen vrienden, soit, maar ik had een talent, mijn verstand. En dat gebruikte ik, daar kon ik altijd op terugvallen. De laatste tien jaar wil ik echter gewoon niet meer. Ik heb elke keer wel halfslachtige pogingen gedaan om een vak te halen, hoor, daar niet van. Mijn god, voor sommige vakken sta ik al voor de vijfde keer ingeschreven. Ik ben gewoon zo stom als een rund dat ik het zo ver heb laten komen, maar ik kan me gewoon er niet toe zetten om ook maar iets nuttigs te doen. O, wat keek ik toch neer, pak en beet vijf jaarterug, op al die mensen die niets willen in het leven. Op dat moment rende ik mezelf telkens finaal voorbij door me een slag in de rondte te vrijwilligen en te doen, maar dat was ik toen blind voor. En nu ben ik zelf zo'n lamzak geworden.
Waar ging al die tijd dan wel aan op? Moeite met tijdsindeling en structuur. Op eigen benen leren staan. Mezelf verliezen in feesten, mannen, loze vrijwillgersfuncties bij verenigingen, winkelen (want ik heb toch
écht dat stoeltje/die cd/dat truitje nodig), en bijbaantjes. Of, 'bij'baantjes, ik leefde van werkweekend naar werkweekend. En nu sta ik dus hier. Niets bereikt. Bijna fokking 30 jaar. Normale mensen hebben een leuke baan, een leuke vriend of vriendin, gaan voor het eerste koophuis of het eerste kind, en hebben ook een sociaal leven; ontwikkelen zich. Hoe doen ze dat toch? Ik snap het niet!
Ik stel iedereen enorm teleur. Mijn ouders maken zich veel zorgen ("hoe moet het nou verder met onze Guin"), mijn vrienden kijken me meewarig aan, ik durf me eigenlijk niet meer te vertonen op de uni omdat ik de priemende blikken voel van de docenten, en ik wil vooral geen leuke man tegenkomen, want leuke mannen zijn geslaagd in het leven, en ik maak er niets van. Sla ik daar even een modderfiguur als ik met een leuk iemand sta te praten. Een goede vriend zei laatst dat hij nog wel wat wist op zijn werk, als ik mijn Ba afrond. Maar ja hoor, daar ga ik weer: "Nee, ik kan toch niks".
Ik zie geen toekomst. Slap. Natuurlijk. Ik schaam me dat ik zo makkelijk vlucht voor het leven. Want dat doe ik. Vluchten. Ik blijf maar excuses voor mezelf zoeken, maar uiteindelijk ben ik gewoon een slappeling. 1 maart naar de psychotherapeut. Want zo kan het natuurlijk ook niet. Alhoewel, in het diepste van mijn ziel vind ik het wel makkelijk zo. Rationeel gezien moet ik me niet aanstellen en gewoon GAAN. Maar ik kan of wil dat niet. En het MOET WEL. Maar ik blijf vluchten.
Hoe ben ik nu zo geworden? En hoe word ik weer de oude? Wat wil ik nu eigenlijk?
P.S. Voor de volgers van mijn oude topic: ik ben niet meer wanhopig. Nu gewoon uitgedoofd.
Ik wil niets meer in het leven. Geen zelfontplooiing, geen gedoe, vooral geen gedoe met mannen, ik vind het allemaal veel te ingewikkeld, gewoon helemaal niets. Ik wil alleen maar brood op de plank, een dak boven mijn hoofd, een schoon huisje, en dat is het dan wel. Dat vind ik namelijk al moeilijk genoeg om te bereiken.
Al tien jaar lang ben ik bezig met vooral studieontwijkend gedrag, sinds 6 VWO. Sta nog soort van ingeschreven aan de uni, hopend dat ik ergens nog de komende 1,5 jaar de moed vind om de laatste punten voor mijn bachelor binnen te halen. Niet dat ook maar een werkgever iemand met alleen een Ba wil, maar goed. Goed, nu een callcenterbaan gescoord, opzich vind ik het leuk en ben ik blij dat ik 'onderdak' ben. Maar ja, ondertussen ben ik wel mezelf kwijt.
Want ik was ooit heel anders. Leergierig. Slim. Van alles wat willen weten. Lekker leren, negens en tienen halen. En ja, sociaal dan niet zo vaardig, weinig tot geen vrienden, soit, maar ik had een talent, mijn verstand. En dat gebruikte ik, daar kon ik altijd op terugvallen. De laatste tien jaar wil ik echter gewoon niet meer. Ik heb elke keer wel halfslachtige pogingen gedaan om een vak te halen, hoor, daar niet van. Mijn god, voor sommige vakken sta ik al voor de vijfde keer ingeschreven. Ik ben gewoon zo stom als een rund dat ik het zo ver heb laten komen, maar ik kan me gewoon er niet toe zetten om ook maar iets nuttigs te doen. O, wat keek ik toch neer, pak en beet vijf jaarterug, op al die mensen die niets willen in het leven. Op dat moment rende ik mezelf telkens finaal voorbij door me een slag in de rondte te vrijwilligen en te doen, maar dat was ik toen blind voor. En nu ben ik zelf zo'n lamzak geworden.
Waar ging al die tijd dan wel aan op? Moeite met tijdsindeling en structuur. Op eigen benen leren staan. Mezelf verliezen in feesten, mannen, loze vrijwillgersfuncties bij verenigingen, winkelen (want ik heb toch
écht dat stoeltje/die cd/dat truitje nodig), en bijbaantjes. Of, 'bij'baantjes, ik leefde van werkweekend naar werkweekend. En nu sta ik dus hier. Niets bereikt. Bijna fokking 30 jaar. Normale mensen hebben een leuke baan, een leuke vriend of vriendin, gaan voor het eerste koophuis of het eerste kind, en hebben ook een sociaal leven; ontwikkelen zich. Hoe doen ze dat toch? Ik snap het niet!
Ik stel iedereen enorm teleur. Mijn ouders maken zich veel zorgen ("hoe moet het nou verder met onze Guin"), mijn vrienden kijken me meewarig aan, ik durf me eigenlijk niet meer te vertonen op de uni omdat ik de priemende blikken voel van de docenten, en ik wil vooral geen leuke man tegenkomen, want leuke mannen zijn geslaagd in het leven, en ik maak er niets van. Sla ik daar even een modderfiguur als ik met een leuk iemand sta te praten. Een goede vriend zei laatst dat hij nog wel wat wist op zijn werk, als ik mijn Ba afrond. Maar ja hoor, daar ga ik weer: "Nee, ik kan toch niks".
Ik zie geen toekomst. Slap. Natuurlijk. Ik schaam me dat ik zo makkelijk vlucht voor het leven. Want dat doe ik. Vluchten. Ik blijf maar excuses voor mezelf zoeken, maar uiteindelijk ben ik gewoon een slappeling. 1 maart naar de psychotherapeut. Want zo kan het natuurlijk ook niet. Alhoewel, in het diepste van mijn ziel vind ik het wel makkelijk zo. Rationeel gezien moet ik me niet aanstellen en gewoon GAAN. Maar ik kan of wil dat niet. En het MOET WEL. Maar ik blijf vluchten.
Hoe ben ik nu zo geworden? En hoe word ik weer de oude? Wat wil ik nu eigenlijk?
P.S. Voor de volgers van mijn oude topic: ik ben niet meer wanhopig. Nu gewoon uitgedoofd.
djiez kom es van je gat af. Ik snap dit soort mensen niet. 
Mod, doe es kick.
Mod, doe es kick.
== houdt van sterke anekdotes voor op feesten en partijen ==
--- Ga van dat gas af! - Laat Groningen niet zakken ---
Don't give up Andro: https://www.youtube.com/watch?v=VjEq-r2agqc O+
*O* ESF-gekkie: justice for Elvana en justice for Keiino :'( *O*
--- Ga van dat gas af! - Laat Groningen niet zakken ---
Don't give up Andro: https://www.youtube.com/watch?v=VjEq-r2agqc O+
*O* ESF-gekkie: justice for Elvana en justice for Keiino :'( *O*
euh ja maar, niet lullig bedoelt hoor, wat is nou je vraag?
Ga gewoon doen wat je leuk vind. Al is het werken bij de blokker.
En werken aan je zelfbeeld. Verder R&P of zo. Wil wel de therapeut uithangen maar dat is sub forum niet voor
Ga gewoon doen wat je leuk vind. Al is het werken bij de blokker.
En werken aan je zelfbeeld. Verder R&P of zo. Wil wel de therapeut uithangen maar dat is sub forum niet voor
"Een kat heeft 40 miljoen haren: 5 miljoen op de rug, 10 miljoen op de
buik, en 25 miljoen op uw bankstel" -- Midas Dekkers
buik, en 25 miljoen op uw bankstel" -- Midas Dekkers
Waarom WGR ?
When I die, I want to go peacefully like my Grandfather did, in his sleep -- not screaming, like the passengers in his car.
Ik denk niet dat het een kwestie is van niet meer willen presteren. Je ligt gewoon met jezelf overhoop, da's alles. Zo'n big deal is dat nu ook weer niet.
Voorál niet verwachten dat je in één keer je idealen overboord kunt zetten of dat je er in één keer voor kunt gaan. Dat is niet realistisch.
Voorál niet verwachten dat je in één keer je idealen overboord kunt zetten of dat je er in één keer voor kunt gaan. Dat is niet realistisch.
Resistance is futile.
Even een kritische noot hoor 
quote:Ik wil niets meer in het leven. Geen zelfontplooiing, geen gedoe, vooral geen gedoe met mannen, ik vind het allemaal veel te ingewikkeld, gewoon helemaal niets. Ik wil alleen maar brood op de plank, een dak boven mijn hoofd, een schoon huisje, en dat is het dan wel. Dat vind ik namelijk al moeilijk genoeg om te bereiken.
Dat zeg je toch eigenlijk zelf al dan?quote:Hoe ben ik nu zo geworden? En hoe word ik weer de oude? Wat wil ik nu eigenlijk?
When I die, I want to go peacefully like my Grandfather did, in his sleep -- not screaming, like the passengers in his car.
Lijkt me een burnout, hulp inroepen dus. Voor nu: stel je eisen even niet zo hoog. Zoek rust en hulp.
3x links is ook rechts
When a yawn turns beautiful: https://www.youtube.com/watch?v=GZlJo4Bvzt4
When a yawn turns beautiful: https://www.youtube.com/watch?v=GZlJo4Bvzt4
Lijkt mij inderdaad het beste.quote:Op maandag 8 februari 2010 02:55 schreef Parlay het volgende:
Lijkt me een burnout, hulp inroepen dus. Voor nu: stel je eisen even niet zo hoog. Zoek rust en hulp.
Alsof ik mezelf hoor praten. 
Ik: Volgens mij ben ik gewoon lui.
psychiater: Neeeee, er is wat meer aan de hand.
Ik: Ok.
IK heb 't in het verleden wel geprobeerd hoor, werken enzo, maar het zit er gewoon niet in. Volgens de testjes van de psychiater ben ik flink intelligent, maar wat koop je daar voor? Ja, als je ergens je brood kunt verdienen met het maken van psychologische testjes dan ben ik snel binnen.
Ik heb er gewoon geen zin meer in, ik kan nergens lang werken want ik ga me ergeren aan de bedrijfsvoering of afspraken worden niet nagekomen ofzo en elke keer als je ergens binnen komt dan moet ik mezelf opnieuw bewijzen. Altijd zijn de bedrijven in eerste instantie tevreden met mijn prestaties, ***** doet z'n werk keurig maar na een tijdje beginnen ze te zeiken, Kun je een beetje opschieten? Nee, dat kan ik niet, ik heb maar één versnelling. Wij hebben geen 9-5 mentaliteit. Nou ik wel. Kun je vanavond overwerken? Nee, Star trek is op tv.
Conflicten, ik ben er goed in. En hoe ouder ik wordt, hoe sneller ik in conflict raak met een werkgever. Eigenlijk heb ik dit altijd het enigste leuke aan werk gevonden, die strijd op het einde.
Na een aantal jaren dakloos zit ik nu in de bijstand en eigenlijk bevalt mij dat uitstekend. Af en toe proberen ze me aan 't werk te zetten maar dan zet ik m'n hakken ik het zand en waait het wel weer over.
Mischien een leuk voorbeeld (namen en plaats wegggelaten :
Ik moet m'n eerste maand uitkering nog krijgen (na een 5 jaar zwervend bestaan) maar ik heb gelijk al van de uitkerende instantie een "Min/Max Flexarbeids-overeenkomst voor bepaalde duur" (6 maanden) onder mijn neus geschoven gekregen en of ik die maar ff ondertekend bij het Werkcenter BV te **** wil langsbrengen (het contract heeft open velden voor het invullen van Functie, Salaris en Ingangsdatum).
Vandaag ben ik daar langsgeweest, dit is in het kort het gesprek Met de chef, dhr. ****:
Chef: Ik zie dat u de papieren nog niet ondertekend hebt.
Ik: Dat klopt, ik had nog wat vragen.
Chef: Dat is goed.
Ik: Ik zie dat jullie een premie geven op volledig gewerkte weken (40 uur).
Chef: Dat klopt, je krijgt het sociaal minimum plus 20 % extra van ons, dus je krijgt meer geld.
Ik: Dat staat niet in het contract, in het contract staat:
"Artikel 6: Het salaris bedraagt het leeftijdsgebonden bruto minimumloon per maand op basis van een 40-urige werkweek."
en
"Artikel 7: De werknemer ontvangt bij een volledig gewerkte werkweek van 40 uur gedurende een volledige maand een premie van maximaal 120% van de van toepassig zijnde bijstandsnorm, geldend voor de werknemer. De premie geldt niet bij minder dan 40 uur werken per week."
Chef: dat staat er niet.
Ik: Dat staat er wel. Het lijkt me onwaarschijnlijk dat het salaris in een bedrijf (BV) wordt gebaseerd op de bijstandsnorm, hiervoor bestaat het wettelijk minimum loon.
Chef: toch is het zo.
Ik: Dat kan volgens mij nooit.
Chef: toch is het zo, teken het contract nou maar.
Ik: ik dacht het niet, onder welk CAO vallen jullie?
Chef: Onder de kleinmetaal geloof ik.
Ik: Daar krijg je altijd het minimumloon, ook in de zogenoemde opstapsalarisgroep voor arbeidsprojecten, ik zie dat jullie maar 20 vakantiedagen per jaar geven, volgens mij is dat in de metaal zo'n 25.
Chef: Hier krijg je maar 20, ik krijg er ook maar 20.
Ik: Fijn voor je.
Ik: Ik loop bij een psychiater, ik heb een begeleider en moet vrijdag's naar de voedselbank, ik kom nooit aan 160 uur per maand, krijg ik dan ook geen premie.
Chef: eigenlijk niet maar mischien valt er wat te regelen.
Ik: Nou ik weet genoeg, tot ziens.
Chef: teken je het contract niet?
Ik: Nee, natuurlijk niet.
Chef: Je moet binnen 2 weken het contract tekenen anders wordt je uitkering stopgezet.
Ik: Dat zullen we nog wel eens zien.
Ik loop vervolgens weg en spreek met dhr. ****, de directeur.
Ik: Onder welke CAO vallen jullie?
Directeur: We hebben een CAO maar eigenlijk ook weer niet.
Ik:???
Directeur: we hebben geen CAO maar een overeenkomst.
Ik: nou tot ziens dan maar.
Nooit meer iets van gehoord.
Ik ben ook naar een kringloopwinkel gestuurd met een soortgelijk resultaat.
Pas geleden bij een Servicepunt Arbeid geweest, Die man begon een heel verhaal af te steken over een traject en instroming en weet ik veel wat, op een gegeven moment heb ik die man onderbroken en gezegt: Daar heb ik helemaal geen zin in. Ja maar, zei die man, dan kun je gekort worden op je uitkering. Dat interesseert me geen reet, ze doen maar. Nooit meer wat van gehoord.
Ik wil gewoon lekker op een stoel zitten en een beetje om me heen kijken en heel af en toe een beetje moeilijk doen om te zien wat er dan gebeurt.
Ik: Volgens mij ben ik gewoon lui.
psychiater: Neeeee, er is wat meer aan de hand.
Ik: Ok.
IK heb 't in het verleden wel geprobeerd hoor, werken enzo, maar het zit er gewoon niet in. Volgens de testjes van de psychiater ben ik flink intelligent, maar wat koop je daar voor? Ja, als je ergens je brood kunt verdienen met het maken van psychologische testjes dan ben ik snel binnen.
Ik heb er gewoon geen zin meer in, ik kan nergens lang werken want ik ga me ergeren aan de bedrijfsvoering of afspraken worden niet nagekomen ofzo en elke keer als je ergens binnen komt dan moet ik mezelf opnieuw bewijzen. Altijd zijn de bedrijven in eerste instantie tevreden met mijn prestaties, ***** doet z'n werk keurig maar na een tijdje beginnen ze te zeiken, Kun je een beetje opschieten? Nee, dat kan ik niet, ik heb maar één versnelling. Wij hebben geen 9-5 mentaliteit. Nou ik wel. Kun je vanavond overwerken? Nee, Star trek is op tv.
Conflicten, ik ben er goed in. En hoe ouder ik wordt, hoe sneller ik in conflict raak met een werkgever. Eigenlijk heb ik dit altijd het enigste leuke aan werk gevonden, die strijd op het einde.
Na een aantal jaren dakloos zit ik nu in de bijstand en eigenlijk bevalt mij dat uitstekend. Af en toe proberen ze me aan 't werk te zetten maar dan zet ik m'n hakken ik het zand en waait het wel weer over.
Mischien een leuk voorbeeld (namen en plaats wegggelaten
:Ik moet m'n eerste maand uitkering nog krijgen (na een 5 jaar zwervend bestaan) maar ik heb gelijk al van de uitkerende instantie een "Min/Max Flexarbeids-overeenkomst voor bepaalde duur" (6 maanden) onder mijn neus geschoven gekregen en of ik die maar ff ondertekend bij het Werkcenter BV te **** wil langsbrengen (het contract heeft open velden voor het invullen van Functie, Salaris en Ingangsdatum).
Vandaag ben ik daar langsgeweest, dit is in het kort het gesprek Met de chef, dhr. ****:
Chef: Ik zie dat u de papieren nog niet ondertekend hebt.
Ik: Dat klopt, ik had nog wat vragen.
Chef: Dat is goed.
Ik: Ik zie dat jullie een premie geven op volledig gewerkte weken (40 uur).
Chef: Dat klopt, je krijgt het sociaal minimum plus 20 % extra van ons, dus je krijgt meer geld.
Ik: Dat staat niet in het contract, in het contract staat:
"Artikel 6: Het salaris bedraagt het leeftijdsgebonden bruto minimumloon per maand op basis van een 40-urige werkweek."
en
"Artikel 7: De werknemer ontvangt bij een volledig gewerkte werkweek van 40 uur gedurende een volledige maand een premie van maximaal 120% van de van toepassig zijnde bijstandsnorm, geldend voor de werknemer. De premie geldt niet bij minder dan 40 uur werken per week."
Chef: dat staat er niet.
Ik: Dat staat er wel. Het lijkt me onwaarschijnlijk dat het salaris in een bedrijf (BV) wordt gebaseerd op de bijstandsnorm, hiervoor bestaat het wettelijk minimum loon.
Chef: toch is het zo.
Ik: Dat kan volgens mij nooit.
Chef: toch is het zo, teken het contract nou maar.
Ik: ik dacht het niet, onder welk CAO vallen jullie?
Chef: Onder de kleinmetaal geloof ik.
Ik: Daar krijg je altijd het minimumloon, ook in de zogenoemde opstapsalarisgroep voor arbeidsprojecten, ik zie dat jullie maar 20 vakantiedagen per jaar geven, volgens mij is dat in de metaal zo'n 25.
Chef: Hier krijg je maar 20, ik krijg er ook maar 20.
Ik: Fijn voor je.
Ik: Ik loop bij een psychiater, ik heb een begeleider en moet vrijdag's naar de voedselbank, ik kom nooit aan 160 uur per maand, krijg ik dan ook geen premie.
Chef: eigenlijk niet maar mischien valt er wat te regelen.
Ik: Nou ik weet genoeg, tot ziens.
Chef: teken je het contract niet?
Ik: Nee, natuurlijk niet.
Chef: Je moet binnen 2 weken het contract tekenen anders wordt je uitkering stopgezet.
Ik: Dat zullen we nog wel eens zien.
Ik loop vervolgens weg en spreek met dhr. ****, de directeur.
Ik: Onder welke CAO vallen jullie?
Directeur: We hebben een CAO maar eigenlijk ook weer niet.
Ik:???
Directeur: we hebben geen CAO maar een overeenkomst.
Ik: nou tot ziens dan maar.
Nooit meer iets van gehoord.
Ik ben ook naar een kringloopwinkel gestuurd met een soortgelijk resultaat.
Pas geleden bij een Servicepunt Arbeid geweest, Die man begon een heel verhaal af te steken over een traject en instroming en weet ik veel wat, op een gegeven moment heb ik die man onderbroken en gezegt: Daar heb ik helemaal geen zin in. Ja maar, zei die man, dan kun je gekort worden op je uitkering. Dat interesseert me geen reet, ze doen maar. Nooit meer wat van gehoord.
Ik wil gewoon lekker op een stoel zitten en een beetje om me heen kijken en heel af en toe een beetje moeilijk doen om te zien wat er dan gebeurt.
Als alles karma is dan hoef je met niemand medelijden te hebben.
Misschien heb je hier een beetje aan om je aan het denken te zetten: http://www.6seconds.org/blog/2010/02/postponing-your-future/
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
quote:Op maandag 8 februari 2010 04:35 schreef hongeroedeem het volgende:
Ik wil gewoon lekker op een stoel zitten en een beetje om me heen kijken en heel af en toe een beetje moeilijk doen om te zien wat er dan gebeurt.
Ik denk eerder dat een bijzonder groot deel van de burgerij vlucht voor het/hun leven. Zichzelf en elkaar wijsmakend dat ze zich vol overgave storten (en zichzelf zo goed vermaken) op middelmatige baantjes / voorspelbare, geestdodende taken.
".. En mijn werk is ook hartstikke goed voor de sociale contacten".
".. En mijn werk is ook hartstikke goed voor de sociale contacten".
hongeroedeem: hoe moet ik me dat zwervend bestaan voorstellen? op straat leven en bedelen of toch wat luxer? ben wel benieuwd
Ik vind dat je het wel mooi kan omschrijven. Psychotherapie lijkt me een mooi startpunt.
Ik in een aantal worden omschreven: Ondernemend | Moedig | Stout | Lief | Positief | Intuïtief | Communicatief | Humor | Creatief | Spontaan | Open | Sociaal | Vrolijk | Organisator | Pro-actief | Meedenkend | Levensgenieter | Spiritueel
Oorzaak gevonden. Blijkbaar moet je iets bereikt hebben als je 30 bent, in jouw ogen in ieder geval?quote:Op maandag 8 februari 2010 02:33 schreef minnemin het volgende:
Bijna fokking 30 jaar.
Voor de rest, waarom WGR?
"I intend to live forever. So far, so good."
"I have enough money to last me the rest of my life, unless I buy something"
"I have enough money to last me the rest of my life, unless I buy something"
Niet dat ik zo van de religie ben, maar het lijkt me best verstandig als je Christelijk wordt, dat draait immers alleen maar om zingeving, misschien put je daar dan wat inspiratie uit om verder te gaan met je leven. Nooit gedacht dat ik dit serieus tegen iemand zou zeggen, maar lees een keer de Bijbel!
Fietstas.
Vind je het niet wat ver gaan? Haar te adviseren om te participeren in een grootschalige, geestelijke dwaling om wat "zin" aan het leven te geven..quote:Op maandag 8 februari 2010 07:03 schreef Kassaa het volgende:
Niet dat ik zo van de religie ben, maar het lijkt me best verstandig als je Christelijk wordt, dat draait immers alleen maar om zingeving, misschien put je daar dan wat inspiratie uit om verder te gaan met je leven. Nooit gedacht dat ik dit serieus tegen iemand zou zeggen, maar lees een keer de Bijbel!
Er zijn een stuk gezondere en effectievere manieren!Men zou zich altijd allereerst moeten afvragen waarom hij/zij iets wil. Dat veel mensen bijvoorbeeld op hun 30e samenwonen is geenszins een reden om het dan ook maar te willen.. Als je om je heenkijkt zie je dat het vaak ook genoeg ellende met zich meebrengt.
Het lijkt me een grotere dwaling om als je je zo voelt en zo naar je jezelf kijkt er niet iets aan te doen. Als religie je helpt is het toch niet zo'n probleem? En 'dwaling', tuurlijk zijn er veel dingen niet waar en onzinnig, maar als je er van kan pakken waar je wat aan hebt (een beetje opportunistische kijk maar soit) is er geen probleem.quote:Op maandag 8 februari 2010 07:12 schreef Morgenrood het volgende:
[..]
Vind je het niet wat ver gaan? Haar te adviseren om te participeren in een grootschalige, geestelijke dwaling om wat "zin" aan het leven te geven..
Men zou zich altijd allereerst moeten afvragen waarom hij/zij iets wil. Dat veel mensen bijvoorbeeld op hun 30e samenwonen is geenszins een reden om het dan ook maar te willen.. Als je om je heenkijkt zie je dat het vaak ook genoeg ellende met zich meebrengt.
Fietstas.
Ik lees hier even mee.
Begrijp zowel TS als Hongeroedeem niet, maar ben benieuwd naar hun verdere reacties.
TS: psycholoog lijkt me een goed startpunt, misschien dat je iig de motivatie weer kunt vinden om je studie af te maken. Is er niet iets dat je echt graag wilt doen? Ergens werken, of een andere studie ofzo? Iets waar je oprecht in geinteresseerd bent?
Begrijp zowel TS als Hongeroedeem niet, maar ben benieuwd naar hun verdere reacties.
TS: psycholoog lijkt me een goed startpunt, misschien dat je iig de motivatie weer kunt vinden om je studie af te maken. Is er niet iets dat je echt graag wilt doen? Ergens werken, of een andere studie ofzo? Iets waar je oprecht in geinteresseerd bent?
|
|
