Yo La Tengo

Op zaterdag 6 februari 2010 12:10 schreef CatsInTheWell het volgende:
Pass The Hatchet, I Think I'm Goodkind.

Tears Are In Your Eyes.

De laatste drie nummers van de laatste plaat.

Fantastische band, moet het echt weer eens even meer gaan luisteren.

Op zaterdag 6 februari 2010 15:38 schreef Norrage het volgende:

En waarom heeft die clip van Big Day Coming een Popular Songs platenhoes als plaatje?:P

Op zaterdag 6 februari 2010 15:38 schreef Norrage het volgende:

[..]

Hey, er is al weer een nieuwe he!

Popular Songs (en Fuckbook)...Maar Beat Your Ass ontbreekt nog wel in mijn collectie dus even bemachtigen dan

En waarom heeft die clip van Big Day Coming een Popular Songs platenhoes als plaatje?:P

Op zaterdag 6 februari 2010 16:57 schreef CatsInTheWell het volgende:

[..]

Ja, Popular Songs, daar had ik het ook over!

Die drie laatste nummers van bijna allemaal tien minuten of langer, alledrie fantastisch.

Op zaterdag 6 februari 2010 21:37 schreef tong80 het volgende:
Briljante band.

Alleen jammer dat ze dat nooit op één album doen.

Ze hadden een meesterwerk kunnen uitbrengen. Maar waarom altijd die kutnummers ertussen ?

Op maandag 5 maart 2012 17:25 schreef ralfseltje het volgende:
Dé ultieme snobband! Moet altijd aan dit filmpje denken:

How to seduce a Hipster

Maar het is wel een fantastische band.

Op maandag 5 maart 2012 17:34 schreef Norrage het volgende:

[..]

lol
Maar dé ultieme snobband blijft toch gewoon Radiohead

Op maandag 5 maart 2012 17:46 schreef ralfseltje het volgende:

[..]

Mainstream!

Op maandag 5 maart 2012 17:48 schreef Norrage het volgende:

[..]

Ik vind Radiohead niet echt mainstream. Onder de hipsters ja

Yo La Tengo is natuurlijk niet zo groot als Radiohead, maar zijn toch ook wel erg mainstream onder de hipsters. Ik denk dat er weinig alternatieve muziek liefhebbers zijn die niet van Yo La Tengo gehoord hebben...kijk maar naar last.fm, waar ze iets van 30 miljoen plays hebben ofzo.

Op maandag 5 maart 2012 17:51 schreef ralfseltje het volgende:

[..]

Was een geintje hoor

_pi Maar ik ken serieus hipsters die Radiohead een kutband vinden omdat ze te commercieel zijn volgens hen

Heel eng. Maar Yo La Tengo is dan ook meer een 'cultband' dan Radiohead dat is denk ik. Doe mij maar YLT

Op maandag 5 maart 2012 17:53 schreef Norrage het volgende:

[..]

Ohja, maar ik reageerde er vooral op omdat ik me kan voorstellen dat je Radiohead mainstream vindt. Vind ik wel een leuke discussie

Maar Yo La Tengo is wel de ultieme cultband inderdaad. Samen met bands als Pavement en Sonic Youth denk ik wel (alhoewel die al wat meer "mainstream" zijn )

Op zaterdag 17 maart 2012 22:43 schreef Radioheader het volgende:
Kende deze band niet, maar houw wel van Radiohead en Pavement. Klinkt goed op Youtube.

Op donderdag 1 november 2012 14:25 schreef Norrage het volgende:
Bam, kaartjes maar meteen gehaald. 17 maart is nu al een topdag

Op donderdag 1 november 2012 15:13 schreef Z het volgende:
Leuk. Komt er ook een nieuwe plaat?

Op woensdag 23 januari 2013 18:41 schreef Maxerazzi het volgende:
Ik kende Yo La Tengo eigenlijk niet zo goed, maar die laatste plaat beviel me dusdanig goed, dat ik me eens in de band ben gaan verdiepen. Voorlopig vind ik And Then Nothing Turned Itself Inside-Out echt een hele goede plaat. Dat is overigens ook de enige waar ik nu echt goed naar heb geluisterd.

Erg gave band!

Op dinsdag 29 januari 2013 22:40 schreef Maxerazzi het volgende:

Heb ook afgelopen weekend een kaartje voor het concert in Paradiso gekocht, want dat wil ik nu al niet meer missen.

Op dinsdag 29 januari 2013 23:41 schreef DO2 het volgende:
Ik zal kijken of ik een herkenbaar Stevie Wonder t-shirtje kan vinden.

Op dinsdag 29 januari 2013 22:53 schreef Norrage het volgende:

Wat is je favoriet vooralsnog?

Op dinsdag 29 januari 2013 23:53 schreef DO2 het volgende:
Ben wel benieuwd. Heb ze nog niet eerder live meegemaakt.
Moet misschien nog wel wat vaker naar hun nieuwe werk luisteren. Ben vooral erg bekend met het oude materiaal.

Op donderdag 1 november 2012 14:05 schreef emokid het volgende:
Gewéldige band. Zag ze in 2009 in Bimhuis tijdens een akoestische Freewheeling set. Erg bijzonder. Heb ze ook dit jaar in Barcelona gezien tijdens een 'normale' show.

en ze komen weer!

Zondag 17 maart in Paradiso.

Op dinsdag 29 januari 2013 23:58 schreef DO2 het volgende:
Fakebook is ook wel een aanrader. Weer compleet anders dan al het andere.

Op vrijdag 15 maart 2013 19:19 schreef emokid het volgende:
Yup! Ik ben het kneusje met een bril, waarschijnlijk helemaal voorin. Voel je vrij om hallo te zeggen.

Op vrijdag 15 maart 2013 19:19 schreef Darkestrah het volgende:
Ik pas.

Werkzaamheden op het spoor tussen Den Bosch en Tilburg en moet daarom al om 10 uur Paradiso verlaten.

Op vrijdag 15 maart 2013 19:29 schreef Norrage het volgende:

[..]

Zullen wel meer kneusjes met een bril zijn zondag, voor dé indieband der indiebands

Op vrijdag 15 maart 2013 19:47 schreef emokid het volgende:

[..]

Je kunt hier slapen? Laat maar weten via Facebook.

[..]

Worden trouwens twee sets. Akoestisch zo'n 10 nummers, en elektrisch idem.

Op zondag 17 maart 2013 14:25 schreef Norrage het volgende:
Geen Voorprogramma?

Op zondag 17 maart 2013 19:42 schreef Norrage het volgende:
We zijn een uur te vroeg

Maar zin in! Lopen jullie nog ergens rond! Ik heb geel aan

Op zondag 17 maart 2013 23:57 schreef Norrage het volgende:
BRILJANT

Op maandag 18 maart 2013 00:03 schreef Norrage het volgende:
En op 1 minuut de laatste trein. 2 toegiften, hun eigen voorprogramma zijn, 23.30 klaar

Op maandag 18 maart 2013 00:32 schreef emokid het volgende:
Erg briljant. Heb ze nog niet zo goed gezien. Dat nummer van Painful dat uitmondde in een jam van een kwartier was genieten. Mooie band blijft dit ook zeg..

Op maandag 18 maart 2013 10:27 schreef DO2 het volgende:
Oh, en als ze dan een mooi, rustig en ingetogen nummer spelen, dan zou het ook wel prettig zijn als de mensen op dat moment niet hun plastic bekers op de grond donderen.

*KLONKKERDEKONKKLONKKONK

Op maandag 18 maart 2013 10:21 schreef DO2 het volgende:
Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik vond het akoestische deel toch ietwat slaapverwekkend,

.
Ik vind de rustige nummers van Yo La Tengo erg mooi, hoor, maar zonder afwisseling wordt het toch eentonig.

Op maandag 18 maart 2013 10:33 schreef DO2 het volgende:
Nu ja, ik ben er al veel vaker geweest. Maar deze keer stoorde ik me er meer aan dan de andere keren.
Maar goed, er zaten dan ook heel rustige nummers tussen, waarbij je een speld kon horen vallen.

Dus dan doet een plastic beker het erg goed, natuurlijk.

Op maandag 18 maart 2013 10:38 schreef Darkestrah het volgende:
Gewoon je lege beker neerzetten of desnoods op je voet laten landen tijdens een harder stuk.

Op maandag 18 maart 2013 10:41 schreef DO2 het volgende:
Dat gaat echt niet altijd per ongeluk, hoor. Ja, misschien een keertje... Maar echt niet alle keren.

Op maandag 18 maart 2013 10:43 schreef Norrage het volgende:

En het concert was fantastisch. Ik heb het niet vaak, zeker niet als het al bijna 3 uur duurt, maar het had zo nog 3 uur extra mogen duren

Op maandag 18 maart 2013 10:48 schreef Maxerazzi het volgende:
Ik ben nog maar een broekie als 't om Yo La Tengo gaat; luister het pas 2 maanden intensief, maar dankzij dit optreden zijn ze niet meer uit mijn muziekhart weg te slaan.

Wat ik overigens geweldig vond leuk bij de tweede toegift, is dat nog maar de helft (?) van het publiek er was, dat gaf op de een of andere manier nog meer lading aan onderstaande.

[..]

Op maandag 18 maart 2013 10:54 schreef Norrage het volgende: (al hadden ze ook Pass the Hatchet mogen doen natuurlijk)

Yo La Tengo, Ancienne Belgique – 16/03

Jaren geleden was het al dat de beste ‘critic’s band’ nog eens op Belgisch grondgebied vertoefde. Gisterenavond was het eindelijk zover: Ira Kaplan, Georgia Hubley en James McNew stonden in een schier (maar gek genoeg niet helemaal) uitverkochte Ancienne Belgique. Twee en een half uur muziek met ijzeren weerhaken, ijzingwekkende melodieën en lijzige vocals. Al werd het dat door de gekke inkleding van de show ook weer net niet. En laat het net daarom zijn dat we zo van de band uit New Jersey houden: Yo La Tengo is de grilligheid zelve.
Een voorprogramma is voor aftandse sellouts, moeten Kaplan en co gedacht hebben. Daarom dat er om 20u ietwat droogweg meteen begonnen werd. Met een akoestische setup weliswaar, waardoor velen al een eerste keer met verrassing geslagen werden. Al een hele tour is het opzet nochtans simpel: geen voorprogramma, want dat doen we zelf beter. En dus speelden de Amerikanen eerst een klein uurtje de meer beleefde songs uit de catalogus voordat de elektrische gitaar echt ingeplugd werd. Zo werd ongeveer de helft van ‘Fade’ er door gejaagd, met dientengevolge een wel érg rustige sfeer. Het was pas wanneer McNew zijn stem liet gelden op het geniale ‘Black Flowers’ dat er enige rimpelling ontstond in het Yo La Tengaanse landschap.
Qua uitvoering was het echter allemaal meer dan prima, met een verstild ‘Ohm’ en de leuke extra ‘Big Day Coming’ (jawel, vanop de heerlijke jankplaat ‘Painful’) als absolute hoogtepunten. Maar toch voelde je dat het drietal zocht naar de grens met de verveling, een experiment dat alleen zij tot een goed einde konden brengen. Op exact het kantelpunt werden de akoestische klanken ingeruild voor de, euhm, meer decibelgerichte aanpak.
Vanaf het moment waarop Kaplan een elektrische gitaar rechtstaand oppikt weet je het, on y va! Met zijn manische manier van soleren blaast hij eigenlijk ieder junior gitarist terug naar zijn slaapkamertje en creëert hij de meest illustere gitaarmuren. Bij opener ‘Stupid Things’ was het dan ook bijna letterlijk naar adem happen wanneer Kaplan samen met Hubley een Shieldsiaanse geluidsmuur de AB in vuurden. Maar dat was slechts een storm in een glas water in vergelijking met een staalhard ‘Deeper Into Movies’ (nog altijd één van onze absolute favorieten uit de YLT-back catalogue), waarin Kaplan zijn karakteristieke bends combineerde met lichamelijk bends van de meest gymnastische soort.
De kraker van de avond moet de geniale krautbrok ‘Pass The Hatchet, I think I’m Goodkind’ zijn geweest. Wij schatten een vijftiental minuten aan blinde kraut en atonale solo’s, goed voor kippenvel van boven tot onder. Dit is het Yo La Tengo dat wij boven alles prefereren: snoeihard, wijdreikend en pretenties genoeg. De encore bracht nog een bijzonder grappige verjaardagsode aan tour manager Joe, in de vorm van ‘Ben’ van Michael Jackson, en een versie van het schromelijk onderschatte ‘My Little Corner of The World’.
Yo La Tengo is na dertig jaar nog steeds baas in noiseland. Met z’n drietjes creëren ze een sound die aanleunt bij het geluid van tien gitaristen netjes op een rij. Ook groeit hun publiek gek genoeg nog steeds, en lijkt aan de vele jonge gezichten te zien, de verjongingskuur ingezet. Of zoals Kaplan het placht te zeggen: “I think only Leonard Cohen and we have growing audiences over the years.”

Op maandag 18 maart 2013 17:21 schreef Felagund het volgende:
Ik wilde de site setlist.fm als tip geven, maar ook daar staat het niet op.

Wat vinden jullie het beste album van Yo La Tengo? Ik moet me echt een keer verdiepen in hun muziek, gezien Norrage zijn enthousiasme zou ik het leuk moeten vinden.

Op maandag 18 maart 2013 13:30 schreef Norrage het volgende:
Jij bent niet gegaan Beregd??

Op maandag 18 maart 2013 19:07 schreef Norrage het volgende:
Hele goede filmpjes

http://www.last.fm/user/l(...)a_tengo_in_amsterdam
met onder andere

Yo La Tengo - I Heard You Looking @ Paradiso (8/10)

SPOILER
Wie was die mister chagrijn die even ging meedoen?

Yo La Tengo in Paradiso - Concertrecensie
Geschreven door Peter Bruyn
maandag, 18 maart 2013 10:03
Wat begon als een catchy rockintro ontpopte zich als een voortdurend opwindender en ruiger wordend slotakkoord, zondagavond bij Yo La Tengo in Paradiso. Een tot bijna twintig minuten opgerekte instrumental – I Heard You Looking van het twintig jaar oude album Painful - als apotheose van ruim twee uur veelzijdigheid die weinig rockbands dit trio uit Hoboken, New Jersey, nadoen. En toen moest de toegift nog komen.
De grote Paradisozaal was niet uitverkocht, maar inclusief de balkons goed gevuld. Dat speelt het altijd ver van hits en popglamour gebleven Yo La Tengo inmiddels al meer dan vijftien jaar klaar in Amsterdam – en op veel plekken elders in de wereld trouwens evenzeer. Het trio, bestaande uit gitarist Ira Kaplan, drumster Georgia Hubley en bassist James McNew is een cultband, maar een grote cultband. En het relatieve succes heeft de groep de laatste tien jaar alleen maar eigenzinniger gemaakt.
Het tekent Yo La Tengo. Terwijl je bij andere groepen vaak de indruk krijgt dat de zaken uit de hand lopen als ze populairder worden is bij het trio uit Hoboken, New Jersey juist het omgekeerde het geval. Een kwart eeuw geleden ontmoetten Hubley en Kaplan elkaar bij een concert van The Feelies. De twee werden zowel privé als muzikaal een paar. Als Yo La Tengo – de eerste jaren nog met regelmatig wisselende bassisten – verkennen ze het muzikale veld waarvan de hoekpunten worden gevormd door Velvet Underground, Albert Lee’s Love, Neil Young en Sonic Youth. Sinds 1992 is James McNew de bassist van de groep. Concerten werden feestjes voor liefhebbers van kwaliteitsrock. Yo La Tengo is een groep die risico’s durft te nemen. Toen ze in 2000 in een uitverkocht Paradiso stonden, begonnen ze hun concert met het achttien minuten klokkende, grotendeels uit ‘gitaarnoise’ en abstracte soundscapes bestaande Night Falls On Hoboken. En ze kwamen er mee weg.
Inmiddels zijn we alweer dertien jaar verder. Hoewel de band het afgelopen decennium nog een handvol indrukwekkende concerten in ons land gaf, ondermeer in 2009 in het Bimhuis, bleef het aantal albums met nieuw eigen repertoire daar iets bij achter. Er verschenen vooral platen met filmmuziek, covers en remixen. Het nieuwe Fade daarentegen is weer een regelrechte verrassing wat variatie en intensiteit betreft. Niet zonder reden kreeg de plaat ook vier sterren in dit blad (LFL#28). Het album, dat geproduceerd werd door Tortoise’s John McEntire, is ook de basis voor de huidige tournee van de band, hoewel Yo La Tengo traditiegetrouw nooit twee keer dezelfde set speelt. Wèl een vaste waarde tijdens de huidige concertreeks is de verdeling in twee sets met een korte pauze. Eerst ‘akoestisch’ en daarna met de versterkers wijd open.
Drie muzikanten is niet veel, maar als ze stuk voor stuk een goede zangstem hebben en ieder een handvol instrumenten bespeelt waarbij ook nog eens probleemloos onderling van rol gewisseld wordt, dan is het spectrum aan mogelijkheden breed. En dat is precies de kracht van Yo La Tengo.
De ‘softe’ set krijgt al snel de sfeer van het derde Velvet Underground-album, niet in de laatste plaats doordat Kaplans soms wat bibberende zang automatisch associaties met Lou Reed oproept. In een stoelendans rond het instrumentarium van gitaren, bas, drums en klavieren spelen Ira, Georgia en James vijf stukken van Fade en nog een handvol oudere songs, inclusief het mooie The Summer van het Fakebook-album uit 1990 en Decora van Electr-O-Pura (1995). Cornelia And Jane, dat op het Fade-album in een ware gitaarorkaan eindigt, blijft in de Paradisoversie ingetogen kamerpop.
Na de pauze gebeurt echter het omgekeerde en wordt de variatie nog aanzienlijk groter. Here To Fall uit 2009 wordt met de door Ira op klavier gespeelde gitaarsamples ronduit futuristisch. Even later, aan het overstuurde Acetone orgel, lijkt het alsof Suicide Sympathy For The Devil covert. Met het ingetogen, door Georgia gezongen Pablo And Andrea slaat de sfeer weer helemaal om en de melodieuze rocker Is That Enough van het nieuwe album is het type ultieme popsong waarvan je je niet kunt voorstellen dat die nog niet eerder is geschreven. Zowel in de akoestische als in de elektrische set wordt Ohm, de openingssong van Fade, gespeeld. Maar in de harde versie wordt een gitaardrone als een wollen deken over de gezongen partijen gelegd, zoals ook The House Of Love dat in de jaren tachtig zo mooi kon. Om tenslotte te eindigen met het al genoemde I Heard You Looking.
Ooit, ruim vijfentwintig jaar geleden, in november 1987, kwam ik het trio – toen nog met een andere bassist – op een regenachtige zondagochtend op de Grote Markt in Haarlem tegen. De avond ervoor hadden ze een concert in het Patronaat gegeven. Het was hun eerste tournee in Nederland. De muziek was prachtig geweest, maar centraal op het podium gaapte er een enorm gat. Een band zonder frontman- of vrouw. En ook die zondagmorgen stonden ze er een beetje ieltjes bij. Ze zochten trouwens een pannenkoekenhuis, destijds. Een pannenkoekenhuis in Haarlem dat op zondagmorgen open is. Dat is zoiets als op zoek gaan naar Badr Hari in een laboratorium voor kwantumfysica.
Enfin, er is veel veranderd in een kwart eeuw. Ira Kaplan durft z’n gitaar tegenwoordig niet alleen op helse wijze rond te laten zingen, maar slingert het ding nu ook vervaarlijk door de lucht. Met een zonnebril op z’n neus zou hij er nu zelfs uitzien als Dylan in 1966. Cool. Een persoonlijkheid. En hetzelfde geldt voor Georgia. Allesbehalve een schichtig vogeltje, hoe breekbaar haar stem ook nog altijd klinkt. Ze sluit de toegiften in Paradiso af met een betoverende versie van John Cale’s Hanky Panky Nohow. Hoe Velvet wil je het hebben….
Gezienop 17 maart 2013 in Paradiso, Amsterdam

IJZERSTERK YO LA TENGO KAN NOG BETER
18 MAART 2013

'Het is net alsof we in bed liggen', fluistert de vriendin van uw verslaggever hem na twintig minuten Yo La Tengo in Paradiso in zijn oor. Ze doelt hiermee op de vele avonden waarop ondergetekende met haar, vlak voor het slapengaan, naar de rustigste liedjes van de band uit New Jersey luisterde. Het is aan de ene kant een compliment; Yo La Tengo klinkt live tijdens de eerste vijfenveertig - volledig akoestische - speelminuten even betoverend en kalm als op bijvoorbeeld laatste cd Fade. Maar aan de andere kant kwamen we hier niet voor een bedtijdritueel. De opsplitsing van rustig en 'druk' materiaal - met ruim twintig minuten pauze ertussen! - is de enige flinke smet op een verder zeer geslaagd optreden.

De akoestische songs kunnen namelijk gemakkelijk afgewisseld worden met het 'elektrische' materiaal om zo een show te vormen die meer als een geheel aanvoelt. De opener van de tweede helft, recente single Stupid Things, is bijvoorbeeld ook gewoon een heel verfijnd liedje, galmende gitaarsolo daargelaten. Ook Is That Enough?, waarin de strijkers vanavond helaas wegblijven, valt niet buiten de boot. Yo La Tengo lijkt soms teveel te willen benadrukken van alle markten thuis te zijn. Dat gegeven zit ze vanavond een beetje in de weg en maakt dat de aandacht niet volledig kan worden gevestigd op de grootste krachten van deze band: het constante sublieme (vooral instrumentale) spel en de puur- en eerlijkheid waarop vooral Ira Kaplan en Georgia Hubley, dit jaar 26 jaar getrouwd, hun verhaal vertellen.

De sleuteldame- en heer van Yo La Tengo doen namelijk niet aan het aandikken of verkleuren van onderwerpen als verliefd worden of er voor een ander zijn. Our Way To Fall, I'll Be Around en het eerdergenoemde Stupid Things; stuk voor stuk zijn het nummers die op een goudeerlijke wijze doodgewone onderwerpen aansnijden die door menig ander muzikant worden opgeklopt tot iets dramatisch of 'interessants'. Feit is bijvoorbeeld dat de meeste ruzietjes in volwassen liefdesrelaties niets meer zijn dan ruzietjes. Zelden leiden ze tot spectaculaire break-ups. Yo La Tengo bezingt ze dus ook als akkefietjes die met de morgenzon verdwijnen en maakt zichzelf daarmee niet populair bij GTST-jongeren. De saaie waarheid is echter wel een verademing voor iedere volwassene die reeds weet dat over echte liefde geen spannende soaps geschreven zullen worden.

Yo La Tengo is dus een band als geen ander en staat als een huis vanavond, zowel qua sound als qua houding en uitstraling. Toch valt er nog een hoop te wensen over de structuur van de omvangrijke show die het drietal tracht neer te zetten. Juist daar ligt het punt waar een jeugdigere opstelling juist wel gewenst is: minder vage vorm, meer vaart! Yo La Tengo is nog steeds ijzersterk, maar laat tevens nog steeds ruimte open voor verbetering.

Door Randy Timmers / Foto: Paradasos (CC, gemaakt bij een ander concert)

Gezien: 17 maart 2013, Paradiso, Amsterdam

Op dinsdag 19 maart 2013 15:37 schreef Norrage het volgende:
Wat een suffe, typische Oor recensie is dat weer. Wat heb ik toch een hekel aan dat blad. Ergens hebben ze trouwens wel gelijk hoor, maar het is zo saai geschreven altijd.

Ik vond het trouwens ook wel saai dat ze de set hebben opgesplitst, maar aan de andere kant ook heel vet! Het diende echt een beetje als hun eigen voorprogramma. Het feit dat je daarbij wist dat het harde werk nog zou komen zorgde voor extra spanning. Ik vond het juist daardoor heel geslaagd én vooral ánders. En dat is waar zij vooral in excelleren. Ze doen wat anderen niet doen.

Op zondag 17 november 2013 16:39 schreef Maxerazzi het volgende:
Ik ga YLT zien op 8 december, hier in Londen.

Op woensdag 10 juni 2015 15:19 schreef Norrage het volgende:
24 Oktober trouwens in Paradiso. Ik weet nog niet of ik kan, maar denken jullie dat het uitverkoopt?

Op woensdag 10 juni 2015 17:07 schreef I.R.Baboon het volgende:
Na je zeer enthousiaste recensie vorige keer ga ik ditmaal toch maar gewoon voor de kaartjes, denk ik.

Op vrijdag 17 november 2017 11:19 schreef Norrage het volgende:
Weer in Paradiso in mei!