Het Astronomie topic #4

12-03-2010

"Onzichtbare ster bekogelt Aarde met dodelijke kometen"


De impact van de dodelijke kometen die Nemesis afvuurt, zou van dezelfde orde zijn als de asteroïde die de dino's uitroeide.

Het zou weleens kunnen dat een gigantische, onzichtbare, bruine dwergster dodelijke kometen op de Aarde afvuurt. Dat meldt The Sun. De impact van die 'sneeuwballen' op onze planeet zou vergelijkbaar zijn met die van de asteroïde die de dinausurus 65 miljoen jaar geleden definitief van de aardbodem veegde.

Volgens wetenschappers zou de bizarre ster rond de zon cirkelen en ervoor zorgen dat kometen de Aarde bombarderen met 'sneeuwballen' - lees: kometen. Deze 'bruine dwerg', die tot vijf keer de grootte van Jupiter zou meten, zou om de 26 miljoen jaar verantwoordelijk zijn voor massavernietiging. De term 'dwergster' slaat op het weinige licht dat de ster afgeeft.

NASA-wetenschappers bedachten de ster met de bijnaam 'Nemesis'. Dit hemellichaam zou onzichtbaar zijn omdat ze enkel infraroodlicht afstraalt en ongelooflijk ver van ons verwijderd is. Nemesis zou in een baan van 25.000 keer de afstand tussen de zon en de Aarde rond ons zonnestelsel draaien. Haar wentelingen in het melkwegstelsel sleuren door de aantrekkingskracht ijzige stenen uit de Oortwolk met zich mee, dat is een wolk van miljarden kometen die nog eens twee keer verder dan Nemesis van ons verwijderd is.

'Sneeuwballen'
Deze 'sneeuwballen' worden op de Aarde geworpen als kometen en veroorzaken daarbij een verwoesting die zo groot is als die van de op de Aarde ingeslagen asteroïde, die 65 miljoen jaar geleden het einde van de dinosaurus betekende.

Wetenschappers van de NASA denken nu Nemesis te kunnen opsporen met een nieuwe warmtegevoelige telescoop, die in januari het luchtruim begon af te speuren. Verwacht wordt dat er zo'n duizend bruine dwergsterren zullen gevonden worden binnen een afstand van 25 lichtjaar van de zon. De telescoop zond alvast een foto naar de Aarde van een komeet die mogelijk uit de Oortwolk afkomstig is.

Sedna en Nemesis
De eerste aanwijzing voor het bestaan van Nemesis was de gekke omwenteling van de dwergster Sedna. Volgens wetenschappers kan de ongewone ovale wenteling van 12.000 jaar enkel verklaard worden door de aanwezigheid van een enorm hemellichaam. Mike Brown, die Sedna in 2003 ontdekte, zegt het volgende: "Sedna is een heel vreemd object. Het zou er niet moeten zijn. Het kan maar op één manier en dat is dat een of andere reus het heeft weggeschopt."

Professor John Matese van de University of Louisiana in Lafayette, beweert dat de meeste kometen uit hetzelfde gedeelte van de Oortwolk stammen. "Er is statistisch belangrijk bewijsmateriaal om te stellen dat de concentratie van kometen kan veroorzaakt zijn door een kompaan van de zon." (jv)

(HLN)

quote:

Op maandag 15 maart 2010 01:14 schreef -CRASH- het volgende:

[..]

Google eens op Live telescope.
Dan wordt je vraag beantwoordt....

12-03-2010

Oranje dwergster komt mogelijk dichterbij dan gedacht



Nieuwe gegevens over de ruimtelijke snelheden van sterren in onze omgeving duiden erop dat de ster Gliese 710 vrijwel precies onze kant op komt. Volgens de Russische sterrenkundige Vadim Bobilev bestaat er een kans van 86 procent dat de ster over anderhalf miljoen jaar door de buitenwijken van ons zonnestelsel heen ploegt.

In 1997 inventariseerde de Europese satelliet Hipparcos de nauwkeurige posities en snelheden van ongeveer 100.000 min of meer nabije sterren. Daaruit bleek dat 156 van die sterren op enig moment de zon tot op een afstand van minder dan drie lichtjaar kunnen naderen. En dat zou erop neer komen dat we ruwweg eens in de twee miljoen jaar een stellaire bezoeker mogen verwachten.

In 2007 zijn de Hipparcos-gegevens echter enigszins bijgesteld en nadien zijn ook andere gegevens van stersnelheden beschikbaar gekomen. Daardoor moeten nog eens negen sterren aan de groep van potentiële passanten worden toegevoegd. Maar dat is niet de meest opmerkelijke aanvulling: gebleken is dat de oranje dwergster Gliese 710, die nu nog meer dan 60 lichtjaar van ons verwijderd is, nog dichterbij kan komen dan gedacht.

Zoals het er nu naar uitziet, zal Gliese waarschijnlijk zo dichtbij komen, dat de wolk van vele miljarden komeetachtige objecten die ons zonnestelsel omhult in beroering wordt gebracht. Deze zogeheten Oortwolk strekt zich uit tot op een afstand van één à twee lichtjaar. Dat lijkt ver weg, maar een grote verstoring van de Oortwolk zou een zwerm kometen richting zon dirigeren. En daardoor zou de kans van een komeetinslag op aarde aanzienlijk kunnen toenemen.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)

16-03-2010

Grote wervelstorm op Jupiter nader bekeken



Nieuwe warmtebeelden van de Grote Rode Vlek op Jupiter, gemaakt met onder meer de Europese Very Large Telescope (VLT), tonen stromingen van warme lucht die nog nooit eerder zijn waargenomen. De beelden stellen wetenschappers voor het eerst in staat om gedetailleerde 'weerkaarten' te maken van dit grote stormgebied.

Lange tijd is gedacht dat de Grote Rode Vlek een tamelijk structuurloze, ovale wervelstorm is, maar uit de nieuwe beelden blijkt dat deze kolossale wervelstorm toch wel wat ingewikkelder in elkaar steekt. Een van de ontdekkingen is dat het centrale deel van de Grote Rode Vlek drie tot vier graden warmer is dan de naaste omgeving. Dat lijkt een klein verschil, maar het is voldoende om de stormcirculatie, die gewoonlijk tegen de klok in gaat, ter plaatse om te keren tot een zwakke tegengesteld gerichte circulatie. Ook elders op Jupiter blijken zulke kleine temperatuurverschillen van grote invloed te zijn op windsnelheden en wolkenpatronen.

De gegevens die de afgelopen jaren met de VLT zijn verzameld geven meer inzicht in de onderlinge samenhang tussen temperatuur, windsnelheid, luchtdruk, chemische samenstelling en de kleur van de Grote Rode Vlek. Maar nog steeds is onduidelijk welke chemische stoffen nu precies verantwoordelijk zijn voor de oranjerode kleur van dit stormgebied, dat al eeuwenlang stand weet te houden.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)

16-03-2010

Geboorte van zware ster verloopt minder moeizaam dan gedacht



De geboorte van de allerzwaarste sterren - sterren die tien tot honderd keer zo zwaar zijn als onze zon - stelt sterrenkundigen al decennialang voor een raadsel. Sterren ontstaan als een grote gaswolk in de ruimte onder zijn eigen gewicht samentrekt. Zodra de dichtheid en temperatuur in het centrum van de gaswolk hoog genoeg zijn, begint waterstof tot helium te fuseren, en gaat de ster stralen.

De zwaarste sterren ontbranden echter al terwijl de gaswolk nog aan het samentrekken is. De intense ultraviolette straling die daarbij vrijkomt zou het omringende gas moeten wegblazen, waardoor de verdere aangroei van de ster wordt voorkomen. Maar dat laatste gebeurt klaarblijkelijk niet.

Computersimulaties door Duitse, Amerikaanse en Mexicaanse wetenschappers geven daar een verklaring voor. In de gaswolk waarin een zware ster geboren wordt, ontstaan onder invloed van de zwaartekracht draderige structuren waar de gasdichtheid hoger is dan elders. Steeds als de ster door zo'n filament heen trekt, schermt deze het gas in de omgeving af tegen de intense straling van de ster-in-wording. En daardoor kan de groei van de ster nog doorgaan terwijl hij al ontvlamd is.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)

17-03-2010

Stofarme quasars ontdekt



Een internationaal team van sterrenkundigen heeft met de infraroodsatelliet Spitzer twee bijzondere quasars ontdekt. Anders dan bijna al hun soortgenoten zijn de beide verre objecten vrij van stof (Nature, 18 maart).

Quasars zijn de heldere kernen van jonge sterrenstelsels, waar het in de begintijd van het heelal van wemelde. In zo'n kern schuilt een honderden miljoenen zonsmassa's zwaar zwart gat dat omgeven is door een schijf van zeer hete materie. Die zogeheten accretieschijf is op zijn beurt weer gehuld in een duizend maal omvangrijkere gordel van heet stof.

Omdat de allerverste quasars doorgaans dezelfde eigenschappen vertonen als de nabijere, bestond het vermoeden dat tegen de tijd dat quasars een waarneembare lichtkracht hadden ontwikkeld, hun omgeving al rijk was aan stof. De recente ontdekking lijkt die hypothese echter te ontkrachten: de beide stofarme quasars zijn blijkbaar ontstaan in de begintijd van het heelal, toen er nog überhaupt geen stof was. Een andere aanwijzing dat de beide quasars zich nog in een vroeg ontwikkelingsstadium bevinden, is dat zij een betrekkelijk licht uitgevallen zwart gat hebben.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)

17-03-2010

Planck-satelliet ziet weefsel van koud stof



Nieuwe beelden van de Europese satelliet Planck laten zien dat ons Melkwegstelsel doortrokken is van lange filamenten van koud stof en gas. Hoe deze draderige structuur is ontstaan, is nog niet helemaal duidelijk. Vermoedelijk worden het stof en gas door hete, jonge sterren uit het melkwegvlak weggeblazen, maar mogelijk spelen ook magnetische velden een rol bij hun ontstaan. Het stof heeft temperaturen die uiteenlopen van twaalf tot enkele tientallen graden boven het absolute nulpunt (-273 graden Celsius).

Een van de vraagstukken die Planck moet oplossen, is waarom het stof zowel op grote als op kleine schaal een soortgelijke weefselstructuur vertoont. Dat is overigens niet de hoofdtaak van deze satelliet, die bestaat uit het nauwkeurig in kaart brengen van de kosmische achtergrondstraling. Daarbij wordt de hele hemel afgescand en ontstaat tegelijkertijd ook een zeer gedetailleerde kaart van ons Melkwegstelsel.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)

16-03-2010

Waar zijn de aliens?

Hoe mysterieuzer en groter de ruimte blijkt, hoe meer mensen zich afvragen of we alleen zijn in dat immense heelal. De kans daarop lijkt erg klein. Vandaar dat wereldwijd veel mensen zoeken naar tekenen van buitenaardse beschaving. Op professionele wijze met radiotelescopen, of op een iets speculatievere manier zoals door het onlangs opgeheven Britse bureau voor UFO-waarnemingen.

Negen jaar lang luisterden drie grote radiotelescopen naar het heelal. Ze waren ooit gebouwd om te zoeken naar verre sterrenstelsels of om de raadsels van stergeboorte te ontwarren. Nu hebben ze een nieuwe taak, hen opgedragen door het Amerikaanse SETI-instituut. De radiotelescopen zijn afgestemd op de kosmische radio in de hoop een signaal op te vangen van E.T. aan de telefoon…


De Allen Telescope Array (ATA) is een large number of small dishes-telescoop. De reeks telescopen neemt radiogolven met een golflengte van ongeveer een centimeter waar. Een deel van zijn meettijd wordt door SETI gebruikt om naar signalen van buitenaardse intelligentie te zoeken. De rest van de tijd besteedt ATA aan ‘normale’ sterrenkunde. Afbeelding: © SETI

SETI staat voor Search for ExtraTerrestrial Intelligence en werd opgericht door Frank Drake, een astronoom die bezeten is door de zoektocht naar buitenaards leven. Hij bedacht een formule waarmee hij de kans inschatte dat er op andere planeten intelligent leven is. In de jaren ’60, toen Drake zijn werk deed, leek die kans nog niet bijzonder groot. De aarde was immers wel een héél bijzondere planeet. Tegenwoordig weten we dat minstens de helft van alle sterren een planetenstelsel heeft. Het aantal bewoonbare planeten bij die sterren moet daarom enorm zijn.

De vergelijking van Drake

Hierboven staat de beroemde vergelijking waarmee Frank Drake probeerde uit te rekenen hoe groot de kans op intelligent buitenaards leven is. Daarin staan de volgende symbolen:
R* = gemiddelde snelheid waarmee sterren worden gevormd
fp = fractie van die sterren met planeten
ne = gemiddelde aantal aarde-achtige planeten
fl = fractie van die planeten die leven ontwikkelt
fi = fractie van die planeten waar zich intelligent leven ontwikkelt
fc = fractie van die planeten die technologie ontwikkelt
L = levensduur van communicerende beschavingen in jaren.

Smeekbeden en Beatles
Er is nog nooit alienradio opgevangen, maar ondertussen sturen we zelf aan de lopende band signalen de ruimte in in de hoop dat zíj die oppikken. Zo organiseerde de sociale netwerksite Bebo een wedstrijd waarbij de origineelste inzendingen door een radiotelescoop de ruimte in gestuurd zouden worden. Het is niet erg moeilijk om een signaal de intergalactische ether in te sturen, en dat leidt tot een wildgroei aan berichten die volgens sommige sterrenkundigen zorgwekkend is.

Zo zweven er door de ruimte foto’s van menselijke genitaliën, smeekbeden om geld en reclames voor snacks. Een buitenaards wezen dat zo’n bericht opvangt zal zich vast achter de oren krabben voordat hij terugbelt. Het is natuurlijk de vraag of hij beter zou reageren op een Beatles-song, of een symbolisch plaatje waarop de positie van de aarde en de zon zijn geschetst – beide voorbeelden van zorgvuldig door ruimtevaartorganisaties geselecteerde berichten die de ruimte in zijn gestuurd.


De telefoon waarmee filmalien E.T. naar huis belde was een stuk minder geavanceerd dan de radiotelescopen van SETI. Afbeelding: © Mattingly23

.Terwijl een klein groepje astronomen zich zorgen maakt over het imago dat de mensheid door het heelal verspreidt, is er een grotere groep mensen die het probleem niet ziet: die aliens, die zijn er toch allang? Waarnemingen van vreemde vliegtuigen en getuigenissen over ontvoeringen door buitenaardse wezens bestaan al sinds de opkomst van de science fiction in de vroege twintigste eeuw. De Britse regering nam ze zelfs zó serieus dat er jarenlang een speciaal agentschap heeft bestaan om UFO-waarnemingen te documenteren.

Pizzapunten
Een opvallend detail in hun verslagen is dat de vorm die de zogenaamde buitenaardse ruimteschepen hebben lijkt te veranderen. In de jaren ’40 en ’50 zagen mensen vooral de typische vliegende schotels, ongetwijfeld geïnspireerd door de spannende films en boeken over buitenaardse wezens uit die tijd. Vanaf de jaren ’80 kregen pizzapuntvormige ruimteschepen de overhand – niet toevallig een vorm die lijkt op de spionagevliegtuigen die in spannende televisieseries voorbij kwamen.


In tientallen gedetailleerde rapportages hield de Britse regering jarenlang de waarnemingen van UFO’s bij. Dit is een voorbeeld van een ‘Saturnusachtige’ waarneming. Afbeelding: © The National Archives

Inmiddels kiezen ook de Britten voor meer wetenschappelijke manieren om op zoek te gaan naar aliens. Het UFO-agentschap is gesloten, en de Britse regering heeft de verslagen van de waarnemingen zelfs openbaar op internet gezet, ter lering en vermaak. De vraag blijft natuurlijk wel waarom de wetenschappelijke SETI-aanpak nog geen vrucht afwerpt. Misschien gebruiken intelligente buitenaardse wezens, waarvan er volgens de laatste schattingen heel wat moeten zijn, een ander communicatiemiddel dan radio. Of ze nemen al decennialang gniffelend ons geklungel waar, zonder de behoefte te voelen om in te grijpen.



(Kennislink)

18-03-2010

37 jaar geleden verdwenen Russische maanjeep is terecht



Zowat 37 jaar na zijn verdwijning is de Sovjetrussische Maanjeeprobot Loenachod-2 weer opgedoken. Een Canadese wetenschapper heeft het tuig gevonden op foto's die de NASA van het Maanoppervlak heeft gemaakt. Dat heeft de Universiteit van Western Ontario bekendgemaakt.

Phil Stooke vond op de foto's eerst de sporen die de logge jeep had achtergelaten en volgde die tot een nietig donkergrijs punt op het grauwe Maanoppervlak. Het was de Loenachod-2. Het was een eerste zichtcontact, maar laserpeilingen gaven deskundigen de bevestiging dat het de jeep was.

Tegenslag
Het Loenachod-programma zat de Sovjets niet echt mee. De eerste raket explodeerde en de eerste robot landde pas nadat de Amerikanen al twee keer twee mensen op de natuurlijke satelliet van de Aarde hadden gezet. Toch was het wetenschappelijk een succes. De op een emmer op acht wielen lijkende jeep legde 37 km af, verder dan eender welke robot die op eender welk ander hemellichaam van ons zonnestelsel is geland. Na drie maanden reed het 840 kilo wegende tuig zich vast in een krater. Stof bedekte de zonnepanelen en deed de op 15 januari 1973 gelande Maanverkenner de geest geven. Officieel was de missie op 4 juni 1973 voorbij.

De Sovjetunie bouwde ook een derde Loenachod, maar die is nooit gelanceerd. Hij staat nu in het privémuseum van zijn bouwer, het bedrijf Lavotsjkin in Moskou dat alle planetaire sondes van de Sovjetunie en Rusland vervaardigde en vervaardigt. (dpa/belga/eb)

(HLN)

23-03-2010

Het sneeuwt op Saturnusmaan Enceladus



Enkele jaren geleden werd op beelden van de ruimtesonde Cassini ontdekt dat er in het zuidpoolgebied van Enceladus verbluffend actieve geisers bestaan. De deeltjes die deze geisers uitstoten, belanden in een van de ringen van Saturnus, en worden pas op de lange duur weer door Enceladus opgeveegd. Maar volgens onderzoekers van het Max Planck Instituut voor Kernfysica in Heidelberg verlaten sommige ijsdeeltjes Enceladus niet: ze veroorzaken lichte sneeuwval in de omgeving.

De snelheden waarmee ijsdeeltjes door Enceladus worden uitgestoten vertonen namelijk grote variaties. Slechts twee groepen deeltjes kunnen daarbij aan de betrekkelijk zwakke zwaartekrachtsaantrekking van de Saturnusmaan ontsnappen. Dat betreft alle deeltjes met snelheden van meer dan 750 kilometer per uur en kleine, tragere deeltjes die door het magnetische veld van Saturnus worden meegesleurd.

De overige ijsdeeltjes die geisers uitstoten vallen terug naar het oppervlak van Enceladus. Een dik pak sneeuw geeft dat niet: het gaat om slechts een halve millimeter per jaar.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)

23-03-2010

At Neptunus een planeet op?

Buitenplaneet verdacht van kannibalisme
Hoe kan Neptunus zo zwaar zijn, terwijl hij in de buitenwijken van ons zonnestelsel rondzwerft? Mogelijk is de gasreus dichter bij de zon gevormd en daarna uit zijn baan geknikkerd. Tijdens zijn reis slokte hij alles wat hij tegenkwam op – misschien zelfs een planeet groter dan de aarde.

Het lijkt zo leeg en rustig in ons zonnestelsel, maar schijn bedriegt. Neem Neptunus, de buitenste van de acht planeten van de zon. Op foto’s lijkt hij een kalme, blauwe reus. Rondom een kern van vloeibaar metaal en steen is de ijsreus gemaakt van water, steen, methaan en ammoniak. De bevroren massa rondom de kern wordt naar buiten toe vloeibaar en aan de rand zelfs gasvormig, waardoor de planeet geen vast oppervlak heeft. Maar daar houdt de saaiheid op: Neptunus heeft nogal wat eigenaardige trekjes.


Neptunus is de achtste en verste planeet van ons zonnestelsel, als je Pluto niet meetelt. Hij bestaat uit een vloeibare kern, een vaste mantel daaromheen en een van vloeibaar naar gasvormig overlopende buitenkant. Zijn diameter is meer dan vier keer zo groot als die van de aarde en hij is vijftig keer zo zwaar. Afbeelding: © NASA

.Zo straalt de planeet 2,6 keer zoveel energie uit als hij van de zon ontvangt. Eén van zijn manen, Triton, lijkt een object uit de Kuipergordel te zijn dat door de planeet is opgevangen om nooit meer los te laten. Dat is op zich niet zo vreemd, behalve dat de draairichting van Triton om Neptunus tegengesteld is aan de draairichting van de planeet zelf. Bovendien is Neptunus zwaarder dan Uranus, die dichter bij de zon staat. Dat is ongebruikelijk, want in de regel staan de zwaarste reuzenplaneten het dichtst bij hun zon.

Planeetgruis
Hoe komt Neptunus aan zijn vreemde trekjes? Volgens astronomen is de kans groot dat Neptunus, net als Uranus, Saturnus en Jupiter, rond dezelfde plaats in het zonnestelsel geboren is – ongeveer waar nu de baan van Uranus is. Daar zogen de nieuwe planeten kleine stukjes planeetgruis op, waardoor ze steeds zwaarder werden. Jupiter en Saturnus bereikten na zo’n 700 miljoen jaar een punt waar voor iedere keer dat Saturnus één keer om de zon reisde, Jupiter dat precies twee keer deed. Dat leverde als het ware resonantie in de zwaartekracht op: één keer per jaar brachten de twee planeten een gigantische verstoring in de banen van de jonge planeten teweeg.


Neptunusmaan Triton lijkt qua vorm en samenstelling erg op de objecten in de Kuipergordel, zoals Pluto. Hij draait als enige grote maan in ons zonnestelsel tegen de richting van zijn planeet in. Afbeelding: © NASA

.Kosmische stofzuigers
De kleinere planeten Neptunus en Uranus zijn zo uit hun baan geknikkerd, volgens het in 2005 gepubliceerde model. Daarbij zouden de twee een grote hoeveelheid planeetbrokstukken tegen zijn gekomen, die met de twee kleinere gasreuzen zijn samengesmolten. Een ander deel van de brokstukken werd weggeslingerd. Het planeetgruis dat richting zon is geslingerd kan verantwoordelijk zijn voor, bijvoorbeeld, de kraters op de maan. Het model verklaart hoe Neptunus en Uranus aan hun relatief grote massa komen – die hebben ze op weg naar hun huidige verblijfplaats als kosmische stofzuigers opgezogen.

Op weg naar de buitenste regionen van het zonnestelsel zal Neptunus ook zijn grootste maan, Triton, tegen het lijf zijn gelopen. Triton lijkt qua samenstelling erg op Pluto en is een stukje kleiner dan onze maan. Toch is het een flink voorwerp – als Neptunus een ander object ter grootte van Triton tegen zou komen zou het waarschijnlijk tot een botsing komen, waarbij het kleinere object opgeslokt wordt door de grote planeet. Vandaar dat astronomen van de Arizona State University op zoek gingen naar een goede verklaring voor de vangst van Triton door Neptunus.

Amphitrite


Amphitrite was de vrouw van Poseidon, die door de Romeinen Neptunus werd genoemd. Ze kregen een zoon, Triton, en een dochter, Rhode. Afbeelding: © Cirta

De oplossing? Triton was niet alleen toen hij Neptunus tegenkwam. De huidige maan moet vergezeld zijn geweest door een nog veel groter object, waarschijnlijk aanzienlijk groter dan de aarde. Dit object – door de wetenschappers Amphitrite genoemd, naar Triton’s moeder in de Griekse mythologie – kan dan door Neptunus zijn verzwolgen. De klap van de botsing was genoeg om Triton af te remmen zodat het zwaartekrachtsveld van Neptunus hem op kon vangen.

Triton was dus misschien geen eenzaam Pluto-achtig objectje, maar de maan van een super-aarde. Toen die planeet door Neptunus werd opgeslokt is de maan Triton overgegaan naar een nieuwe planeet: Neptunus zelf. Als bijeffect van de enorme botsing straalt Neptunus zelfs nu nog een heleboel energie uit – alweer een raadsel opgelost. Over honderd miljoen jaar zal het achteruitdraaiende maantje door de zwaartekracht van Neptunus neerstorten op het kalme, blauwe oppervlak van de reuzenplaneet.

(Kennislink)

23-03-2010

Negen van de tien sterrenstelsels gemist



Sterrenkundigen zijn zich er allang van bewust dat bij grootschalige hemelverkenningen maar een deel van het licht van sterrenstelsels wordt opgevangen. Dankzij een heel nauwkeurige survey met twee van de vier 8,2-meter telescopen van de Europese Very Large Telescope is nu bekend hoeveel verre sterrenstelsels daarbij over het hoofd worden gezien: maar liefst 90% (Nature, 25 maart).

Bij grote surveys wordt vaak gekeken naar licht van een specifieke golflengte, dat afkomstig is van gloeiend waterstofgas: de zogeheten Lyman-alfalijn. Maar nu blijkt dat deze steekproef niet erg betrouwbaar is: het overgrote deel van het Lyman-alfalicht dat in een sterrenstelsel wordt geproduceerd, kan ons niet bereiken. Dat is vastgesteld door de Lyman-alfa-intensiteit van verre sterrenstelsels te vergelijken met de hoeveelheid H-alfalicht, dat eveneens door waterstof wordt uitgezonden.

Bij de nieuwe survey is niet alleen opgemerkt dat de gebruikelijke waarnemingsmethode niet erg efficiënt is. Ook zijn zwakke sterrenstelsels opgespoord die niet eerder waren waargenomen.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)

25-03-2010

Versnelde uitdijing heelal bevestigd



Een nieuw groot onderzoek, onder leiding van Tim Schrabback van de Leidse Sterrewacht, bevestigt dat het heelal versneld uitdijt. De onderzoekers hebben meer dan 446.000 sterrenstelsels in een klein hemelgebied geïnventariseerd met de Hubble-ruimtetelescoop. Daarnaast is met telescopen op aarde van 194.000 van deze stelsels de roodverschuiving gemeten - een maat voor hun afstand. De verste stelsels bevinden zich op afstanden van meer dan tien miljard lichtjaar.

Met behulp van de verzamelde gegevens hebben de sterrenkundigen de grootschalige materieverdeling in de ruimte in kaart gebracht. Daarbij hebben ze gebruik gemaakt van het feit dat de afbeeldingen van verre sterrenstelsels een klein beetje vervormd worden door de zwaartekracht van alle tussenliggende zichtbare en (vooral) onzichtbare materie. Dit wordt het zwakke gravitatielenseffect genoemd.

Een van de conclusies van het onderzoek is dat de uitdijing van het heelal inderdaad steeds meer wordt aangezwengeld door een geheimzinnige component die donkere energie wordt genoemd. In de begintijd van het heelal, toen de materie nog dicht opeengepakt zat, moest deze donkere energie het nog afleggen tegen de zwaartekracht. Maar naarmate de tijd vorderde, en het heelal groter werd, nam haar invloed toe. Dat komt onder meer tot uiting in een steeds verder vertragende groei van clusters van sterrenstelsels. Daarnaast leidt de versnelde uitdijing tot een waarneembare versterking van het zwakke gravitatielenseffect bij verre sterrenstelsels.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)

25-03-2010

Satelliet WISE ontdekt stortvloed aan donkere planetoïden



De eind vorig jaar gelanceerde satelliet WISE, die bezig is de complete hemel op infraroodgolflengten in kaart te brengen, ontdekt honderden onbekende planetoïden per dag. De planetoïden zijn tot nog toe onopgemerkt gebleven, doordat ze heel donker zijn en dus weinig zonlicht weerkaatsen. In het infrarood zijn ze juist relatief helder.

De meeste van deze kleine rotsachtige hemellichamen bewegen in banen tussen de planeten Mars en Jupiter. Maar sommige volgen banen die hen betrekkelijk dicht in de buurt van de aarde kunnen brengen. WISE houdt zo'n potentieel gevaarlijke planetoïde lang genoeg in de gaten om zijn baan nauwkeurig te kunnen bepalen.

Naar verwachting zal WISE tussen nu en eind oktober, als zijn missie afloopt, ongeveer honderdduizend nieuwe planetoïden ontdekken. En enkele honderden daarvan zullen tot de categorie 'aardscheerders' behoren.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)

29-03-2010

Warmtekaart van Saturnusmaan Mimas toont 'Pac-Man'-patroon



Tijdens een recente scheervlucht langs de 400 kilometer grote Saturnusmaan Mimas heeft de Amerikaanse ruimtesonde Cassini nauwkeurige temperatuurmetingen aan het ijzige oppervlak verricht. De resulterende 'warmtekaart' toont een opmerkelijk Pac-Man-achtig patroon.

De grote inslagkrater Herschel is wat warmer dan de omgeving (-189 graden Celsius in plaats van -196), wat veroorzaakt wordt doordat de hoge kraterwanden warmte vasthouden. Maar de oorzaak van het scherp begrensde, V-vormige gebied links op de warmtekaart, met een temperatuur van -181 graden Celsius, wordt niet goed begrepen.

Het gaat om het 'ochtendhalfrond' van Mimas, terwijl je zou verwachten dat het 'middaghalfrond', dat al langere tijd door de zon wordt beschenen, warmer is. Planeetonderzoekers denken dat er sprake is van een verschil ik oppervlakte-eigenschappen: poederachtige 'sneeuw' houdt zonnewarmte veel beter vast dan compact ijs.

Daarmee is de scherpe begrenzing van de 'Pac-Man-mond' echter nog niet verklaard.

© Govert Schilling

(allesoversterrenkunde)

quote:

Op woensdag 31 maart 2010 23:01 schreef Marble het volgende:

The Hubble Ultra Deep Field in 3D

Meest verpletterende filmpje ooit. Het is gewoon niet te bevatten en ik ben sprakeloos.

21-03-2010

Reuzenster bepaalt uiterlijk van kosmische kraamkamer



Vorm en uiterlijk van het stervormingsgebied Gum 19 worden in sterke mate bepaald door de aanwezigheid van één extreem heldere reuzenster. Dat blijkt uit een nieuwe infraroodfoto van de nevel, gemaakt met de SOFI-camera van de Europese New Technology Telescope op de La Silla-sterrenwacht in Noord-Chili.

De nevel, op 22.000 lichtjaar afstand in de richting van het zuidelijke sterrenbeeld Vela (Zeilen) heeft op de infraroodfoto één heldere en één donkere zijde. Het heldere gebied ontstaat doordat interstellair stof opgewarmd wordt door de straling van de reuzenster, V391 Velorum geheten. Die ster (in het midden van de foto) heeft een oppervlaktetemperatuur van zo'n 30.000 graden Celsius.

Het veranderlijke karakter van de ster leidt ook tot schokgolven in de nevel, waaruit nieuwe sterren ontstaan - min of meer op de grens van het heldere en donkere deel van de nevel. In de toekomst, wanneer V391 Velorum zal exploderen als supernova, zal de structuur van de Gum 19-nevel nog veel ingrijpender worden beïnvloed.

© Govert Schilling

(allesoversterrenkunde)

01-04-2010

Spitzer-telescoop houdt stellaire kleuterklas in het oog



Met de Spitzer Space Telescope houden sterrenkundigen een groep van vele honderden jonge sterren in de Orionnevel nauwlettend in de gaten. De sterren zijn ongeveer één miljoen jaar oud, en bijna even 'rumoerig' als een kleuterklas. Ze vertonen relatief grote helderheidsvariaties. Die worden deels veroorzaakt door koelere en hetere gebieden aan het oppervlak van de snel roterende sterren, maar deels ook doordat de sterren omgeven worden door ronddraaiende wolken en schijven van stof en gas waaruit in de toekomst planeten kunnen ontstaan.

De Spitzer-ruimtetelescoop registreert de infrarode warmtestraling van de sterren en van de stofschijven, en door het gebied vele tientallen malen te fotograferen in de loop van enkele maanden, krijgen astronomen een beter idee van de processen die sterren in hun kleuterfase doormaken.

De afgebeelde infraroodfoto (waarbij verschillende infraroodgolflengten kunstmatig zijn weergegeven in verschillende kleuren) is een van de Spitzer-opnamen van het betreffende deel van de Orionnevel.

© Govert Schilling

(allesoversterrenkunde)