Helaas gaat het soms, na een positieve test, na een mooie echo, of soms nog wel veel later in de zwangerschap mis.
In dit topic kan je je verhalen, je ervaringen en eventuele vragen kwijt.
De felicitaties voor Tessie, naar aanleiding van de laatste posts in het vorige topics mogen in: En soms gaat het dan toch ineens wel goed!!!
[ Bericht 1% gewijzigd door GlowMouse op 02-11-2010 21:38:05 (sml-code fix) ]
even een knuffel voor wie dat kan gebruiken... ik hoop dat dit topic niet zo vaak naar boven geschopt hoeft te worden, maar als je de behoefte hebt, je hier prettig je ei kwijt kan... 
Ben ik tenminste ook een keer een topic doorgekomen zonder over mezelf te hoeven posten.... De twee topics daarvoor sta ik allebei in. Wat dat betreft dan ook weer een klein mijlpaaltje...Moet heel eerlijk bekennen dat ik momenteel ietwat minder 'last' heb van de miskramen, weet niet wat er gaat gebeuren als ik deze zwangerschap helemaal voldraag en zie wat er uit komt (en wat ik dus ook mis van de andere 4 keren), maar voor nu ben ik er wel rustig onder. Daarom hoop ik nog eens extra dat alle meiden die hier in de afgelopen jaren gepost hebben snel een compleet kindje in hun armen zullen hebben. (of al hebben)
Voor eventuele nieuwe meiden, (god moge het verhoeden) bij deze alvast een knuffel en een kus. Post rustig wat je kwijt wilt, voor je het weet zijn er een hele hoop meiden voor je om je door deze periode heen te helpen. En dat is onnoemelijk fijn...
[ Bericht % gewijzigd door Danny op 02-11-2010 21:30:44 ]
Hier is het mis
Deze zwangerschap was een grote verrassing en we waren er zo blij mee, maar helaas. Gister voelde ik al dat het niet goed ging, dat ik afscheid moest nemen. Ik heb het vruchtje gevraagd of het dan ook weg wilde gaan uit mijn lijf (of aan mijn lijf gevraagd of het het vruchtje dan ook los wilde laten, ik heb het in ieder geval gevraagd) en vanmorgen verloor ik bloed. Het is fijn dat ik mijn lichaam zo goed aanvoel maar ik vind het zo moeiljk om afscheid te nemen van de plannen en dromen die al gemaakt zijn in zo'n korte tijd.
Geen kindje in oktober
Zo jammer wat vervelend meis!Heel veel sterkte...
...
wat verdrietig.... Sterkte Veel sterkte. Sterkte....
Er was al wel een nieuw topic, ik heb een merge aangevraagd.
sterkte wat verdrietig. Veel sterkte.Sterkte
Het gaat eigenlijk best wel, nu. Ik ben gister heel verdrietig geweest omdat ik bang was dat het mis zou gaan, maar daardoor was ik vanmorgen helemaal niet verbaasd dat ik bloed aantrof. En ik ben blij dat ik niet nog weken heb moeten wachten. Ik heb net de vk gebeld en dat ging ook zonder tranen, dat was fijn
Mijn eerste post ziet er zweveriger uit dan ik het ervaar trouwens.
( Ik vatte het eigenlijk niet eens zo zweverig op moet ik zeggen, je hebt gewoon je lichaam gevraagd om je duidelijkheid te verschaffen, niks mis mee, jammer wel natuurlijk dat het deze duidelijkheid moest zijn)quote:Had je het gevoel al dat het fout zat?Op maandag 1 maart 2010 13:28 schreef Jore het volgende:
Dankjulliewel
Het gaat eigenlijk best wel, nu. Ik ben gister heel verdrietig geweest omdat ik bang was dat het mis zou gaan, maar daardoor was ik vanmorgen helemaal niet verbaasd dat ik bloed aantrof. En ik ben blij dat ik niet nog weken heb moeten wachten. Ik heb net de vk gebeld en dat ging ook zonder tranen, dat was fijn
Mijn eerste post ziet er zweveriger uit dan ik het ervaar trouwens.
quote:JaOp maandag 1 maart 2010 13:39 schreef Ticootje het volgende:
[..]
Had je het gevoel al dat het fout zat?
quote:Ik vond hem juist helemaal niet zweverig maar heel mooiOp maandag 1 maart 2010 13:28 schreef Jore het volgende:
Mijn eerste post ziet er zweveriger uit dan ik het ervaar trouwens.
Ik kan me zo'n gesprekje heel goed voorstellen
Jore... sterkte! sterkteHeel veel sterkte!
Ik denk aan je!Sterkte!
wat onzettend jammer en er zijn eigenlijk geen woorden voor om de pijn te verzachten, maar even een virtuele knuffel.....
Ze weet zelf ook wel dat het erg is en komop, geef andere mensen met een miskraam ook eens de kans om hier te posten!
Het gaat eigenlijk nog steeds wel goed. Het bloedverlies is bijna voorbij, dat had ik echt nog niet verwacht. De pijn viel ontzettend mee, vanaf het begin al. Psychisch gaat het ook redelijk tot goed, ik voel me vrij stabiel. Kortom: ik heb ondanks de botte pech toch best veel geluk met hoe het allemaal loopt.
Kop d'r weer veur en we zien wel wat de toekomst ons gaat brengen!
Nadat op de echo van 12 oktober bleek dat het mis was heb ik op 13 oktober cytotec gebruikt om de miskraam op te wekken. Op 15 oktober voor een controle echo en daar bleek vrijwel alles weg te zijn, er zat nog wel wat maar de gyn verwachtte dat dat met een paar dagen vanzelf zou komen, het zat al erg laag. Als het bloedverlies nog een week aanhield moest ik weer bellen. Ik had goede hoop dat het inderdaad zo zou gaan als de gyn zei, geloofde daar zelf ook echt in.
Het bloedverlies bleef echter maar aanhouden, dus belde ik na een week (vrijdags) weer naar de poli. De assistente die ik aan de lijn kreeg was bij de controle echo geweest en dacht nav mijn verhaal aan de telefoon nog steeds dat het bloedverlies in het weekend wel zou ophouden. Nog even aankijken dus en dan na het weekend bellen als het bloedverlies nog steeds aanhield.
Die maandag haalde ik een zwangerschapstest om te kijken of het hcg al wat was gedaald. Dinsdagochtend de test gedaan en die was nog steeds knalpositief. Dus weer de poli gebeld, het bloedverlies was nog steeds niet gestopt. Ze wilden me nu toch wel graag zien en ik kreeg een afspraak voor woensdag. Bij die echo bleek dat alles wat er op 15 oktober zat er nog bijna allemaal zat. Het kwam dus niet vanzelf. De gyn stelde voor om toch maar een curretage te doen en dat wilde ik zelf ook graag. Ik was er inmiddels zo klaar mee. De gyn wilde dat graag nog deze week doen, maar het ok schema bleek vol te zijn. Ik zou nog gebeld worden over de uiteindelijke datum. Die woensdag hoorde ik niet meer, dus ik belde de volgende dag (gisteren dus) om 10.00 uur hoe het zat. De assistente zei mij dat ik er zeker niet op hoefde te rekenen dat het op korte termijn zou gebeuren, ik was immers geen spoed en het ok schema van de volgende week was ook al vol.
Op de een of andere manier kon ik aan de telefoon totaal niet voor mezelf opkomen (ook al kan ik dat normaal gesproken wel) dus ik liet me gewoon afpoeieren toen ze zei dat ik volgende week woensdag nog maar eens terug moest bellen. Toen ik had opgehangen belde ik mijn man huilend op, ik was er nu al zo lang mee bezig en nu wilden ze me nog twee weken laten lopen. Ik had echt het gevoel dat niemand me wilde helpen. Mijn man was een stuk kordater dan ik en kreeg ze in het ziekenhuis wel aan het verstand dat het zo niet langer meer ging. Hij kreeg de toezegging dat ik vanmiddag gebeld ging worden. De assistente zou er tot half 6 zijn en daarvoor zou ze bellen.
Het werd half 6 en ik was nog niet gebeld. Op dat moment stortte ik echt in, waarom wilde niemand me nou helpen? De assistente belde om kwart voor 6, toen zat ik nog middenin mijn hysterische bui. Ze had nog geen datum voor me, maar ik hoorde wel voor het eerst echt medelijden. Ze beloofde het morgen weer te bespreken met de gyn en me dan weer te bellen. Vanmorgen om 11 uur belde ze, dat ik maandagochtend aan de beurt ben. Er is nog steeds geen plaats eigenlijk, maar ik word op de spoedlijst geplaatst. Eindelijk een einde aan deze lijdensweg.
Ik zie nog steeds op tegen de curretage, maar zie er inmiddels ook zo naar uit. Ik wil deze periode zo graag afsluiten. Zoals ik in het begin al zei weet ik eigenlijk niet waarom ik het post, maar het heeft me in ieder geval goed gedaan het op te schrijven.
Heel veel sterkte dit weekend, en ook maandag....
Dank je wel
ook jeetjejom en klumsy, dank voor het medeleven
Idd wat Claudia zegt... Sterkte!
sterkte hoor, dat kun je wel gebruiken...Ik had helemaal niet meegekregen dat het niet goed zat.
Wat vreselijk dat ze je zo lang hebben laten doorlopen.
Fijn dat je nu maandag terecht kunt en veel sterkte gewenst.
Ondanks dat het de afsluiting is die je nu wilt, zal het een pittige dag worden.
Veel sterkte.
De situatie is al pittig genoeg zonder ook nog eens de strijd te moeten aangaan met een assistente die kennelijk de ernst van de situatie niet inziet.
Ik hoop dat ze je volgende week adequaat helpen, sterkte
. Ik word er gewoon boos van als ik dit lees. Zijn er geen andere ziekenhuizen in de buurt. Nouja, je hebt nu natuurlijk al een afspraak, maar er zou wel wat meer begrip voor de situatie mogen zijn.Heel veel sterkte maandag
quote:Wat stom dat ze je moeten doorverwijzen! Ik woon vlakbij een grotere stad, met diverse ziekenhuizen in de omgeving. Ik was altijd in de veronderstelling dat je een ziekenhuis kon kiezen, ook al is het niet het dichtsbijzijndeOp vrijdag 29 oktober 2010 21:46 schreef klavertje-4 het volgende:
aoraki, dit is het streekziekenhuis, maar ik had zelf idd ook al gevraagd of ze me dan alsblieft wilden doorverwijzen naar een ander ziekenhuis. sterker nog, ik heb huilend gesmeekt of ze me niet door konden verwijzen, al was het aan de andere kant van het land. Gelukkig was dat bij de assistente van de middag, die dus uiteindelijk voor elkaar heeft gekregen dat ik op de spoedlijst kwam.
ik ging er eigenlijk vanuit, omdat ze daar nu alle info hadden...zo is het idd claudia, op gegeven moment wil je er ook gewoon klaar mee zijn en dat kan niet zolang er nog steeds wat in je zit. Het is ook heel erg frustrerend dat je daarvoor afhankelijk bent van anderen en dat die zich totaal niet (willen?) inleven in jouw situatie
jullie berichtjes doen me écht heel erg goed, nogmaals dank
quote:Ik woon in Schubbekutteveen en heb sowieso al keuze uit 2 ziekenhuizen waarvan ik er 1 te allen tijde zal vermijden, ze zijn trouwens wel allebei op zo'n 30 autominuten afstand... overigens ben ik nu onder behandeling in een ziekenhuis wat 80 km bij mijn woonplaats vandaan ligt, maar dat is omdat het in de woonplaats van N. is, daar zal ik immers bevallen en de kraamtijd doorbrengen.Op vrijdag 29 oktober 2010 21:53 schreef Aoraki het volgende:
[..]
Wat stom dat ze je moeten doorverwijzen! Ik woon vlakbij een grotere stad, met diverse ziekenhuizen in de omgeving. Ik was altijd in de veronderstelling dat je een ziekenhuis kon kiezen, ook al is het niet het dichtsbijzijnde
Je hebt dus tegenwoordig zeker meer keuze dan je vroeger had, en zoals het ziekenhuis bij Klavertje gehandeld heeft vind ik op z'n minst onbeschoft, en helemaal als ze dan ook nog eens niet vertellen dat een ander ziekenhuis wel tot de mogelijkheden behoort
Hou vol klavertje, nog even en deze nachtmerrie is echt voorbij... Kun je weer een beetje tot jezelf proberen te komen.
Heel veel sterkte maandag.
wat alle anderen ook zeggen het is al moeilijk genoeg zo en dan dit ook nog zo eens!
heel veel sterkte
! Logisch dat je er klaar mee wil zijn en het achter de rug wil hebben. Dat het ziekenhuis je zo behandelt is echt schandalig! Wat goed dan je vriend voor je op is gekomen, nu je zelf zo verdrietig en kwetsbaar bent. Heel veel sterkte voor nu, maandag en de komende tijd..
Ik zie uit naar maandag, eindelijk is het dan klaar.
Lichamelijk viel de ingreep me toen enorm mee, ik hoop voor jou ook.
Ik schrik erg van de manier hoe ziekenhuizen mensen die het emotioneel zwaar hebben, zo kil kunnen behandelen. Ik hoop dat jij/jullie dit goed zullen verwerken, zodat jullie relatie/band alleen maar sterker wordt.
.Ik kreeg destijds ook niet de keuze en ging onder algehele narcose. Toen ik in de OK naar het waarom vroeg (ik had ook gehoord over plaatselijke verdoving) werd me verteld dat ze vonden dat het zo'n ingrijpende ingreep was, dat het veel te belastend was om dat bewust mee te moeten maken. Dat vonden ze maar spartaanse toestanden, aldus de anesthesiste die me het infuus gaf. Ik was er in elk geval erg blij om dat ik er doorheen mocht slapen.
Het is mij lichamelijk ook heel erg meegevallen, ik heb de pijnstillers die ik vooraf had gekregen helemaal niet hoeven gebruiken gelukkig.
[ Bericht 0% gewijzigd door Kolonia op 01-11-2010 10:46:41 ]
Nadat het vloeien in het weekend behoorlijk was afgenomen leek het vanmorgen helemaal gestopt. Bij aankomst op de afdeling zei ik tegen de verpleegkundige dat ik daarom nu de irreele gedachte kreeg dat het misschien niet meer nodig was. Zij heeft dat blijkbaar doorgespeeld naar de gyn, want die wilde toch nog graag nog een controle echo maken om zeker te zijn.
Wonder boven wonder bleek de baarmoeder op de echo schoon te zijn. Een curettage was niet meer nodig! We liepen stomverbaasd terug naar de dagopname alwaar de verpleegkundige steil achterover sloeg van verbazing. Dit gebeurde eigenlijk nooit zei ze.
Ik moest er zelf ook even van bekomen. Had er zo naar toe geleefd dat het zelfs als een soort teleurstelling voelde dat het niet door ging (insert sla op hoofd smiley)
voor het eerst zijn we eens de positieve uitzondering!
Dames nogmaal heel heel hartelijk dank voor alle steun. Ik ben nog lekker een paar dagen vrij om alle gebeurtenissen van de afgelopen 3 weken te verwerken.
klavertje, wat een opluchting... geen vervelende ingreep (vooral mentaal) en helemaal schoon in je baarmoeder... Succes en sterkte bij de verwerking van dit alles! mijn baarmoeder was inderdaad mooi schoon, wel zag de gyn een cyste op mijn linkereierstok. Die had ik na de vorige miskraam nog niet, maar ze zei dat dat wel vaker het geval is na een zwangerschap. Ze verwacht dat hij binnen drie maanden vanzelf weggaat, begin februari even laten controleren.
en een cyste op je eierstok is inderdaad vrij normaal, zegt mijn gyn ook vaak. ik heb ze eigenlijk nooit, maar hij kijkt er altijd naar als ik weer moet voor een uitgangsecho in het proces waar we nu inzitten...
Die is toen gedurende de zwangerschap weer weg gegaan.
Fijn dat je toch niet die ingreep hoefde te ondergaan....
Sterkte met het verwerken van alles, en heel veel geluk.
quote:
o dat is wel een extra geruststelling, dat jouw gyn ook zegt dat dat normaal is. Mijn gyn vertelde dat dat het eiblaasje is waar het eitje uit is gesprongen. Die verdwijnt meestal gewoon weer maar soms sluit hij zich weer en vult zich met bloed.
gewoon afwachten is vaak al voldoende, trekt vanzelf weer weg... (net een blaartje... maar dan minder pijnlijk... )Wat moet het gister een rare dag zijn geweest! Wat fijn dat je lichaam het uiteindelijk toch zelf heet gedaan. Ik hoop dat deze gedachte je troost biedt en weer wat vertrouwen geeft in je lichaam.
Als je iets wil delen, dan hoop ik dat je me weet te vinden, hier of via PM. Zelf geef ik nu eigenlijk de voorkeur om ervaringen in dit topic uit te wisselen omdat anderen er mogelijk ook iets aan kunnen hebben dan. Ik heb de afgelopen weken (weken alweer!) gemerkt hoe vaak miskramen voorkomen en hoe weinig er over gesproken wordt. O.a. dit topic heeft me erg geholpen omdat hier wel ervaringen worden gedeeld.
Bij deze miskraam heb ik het ook verteld op het werk. Zelfde verhaal, vrijwel al mijn collega's hebben het ook meegemaakt. Een collega zelfs exact hetzelfde, ook twee keer achter elkaar.
Ik hou me er aan vast dat zij allemaal daarna nog gezonde kinderen hebben gekregen. Dat zit er voor ons allemaal ook gewoon in!
Bij mij ging het vorig jaar 4 keer mis voor Willem zich aandiende... Hou vol, het komt echt maar heel zelden voor dat het niet uiteindelijk lukt...quote:
Gek is dat he? dat de ervaringsverhalen pas komen als je zelf vertelt over je miskraam. Bij de vorige miskraam kwamen er verhalen van familieleden die ik nog nooit had gehoord. Blijken al mijn tantes wel eens een miskraam te hebben gehad.
Bij deze miskraam heb ik het ook verteld op het werk. Zelfde verhaal, vrijwel al mijn collega's hebben het ook meegemaakt. Een collega zelfs exact hetzelfde, ook twee keer achter elkaar.
Ik hou me er aan vast dat zij allemaal daarna nog gezonde kinderen hebben gekregen. Dat zit er voor ons allemaal ook gewoon in!
Mijn gyn zei altijd dat hij het met al zijn jaren in het vak pas een handvol keer had meegemaakt dat de aanhouder niet won...
[ Bericht 12% gewijzigd door Kuukske op 26-01-2011 14:42:21 ]
) dat het snel daarna weer lukt, maar vaak gelukkig wel, dus neem je tijd en kijk daarna ook weer vooruit.Ik herken het ook, pas toen wij er open over waren kwamen her en der de verhalen weer omhoog bij iedereen... Het is zo'n complex proces dat het eigenlijk een wonder is dat het ook nog zo vaak goed gaat. Meis, sterkte. Hou vooral moed!
1 op 10 is een miskraam, las ik laatst in boekjes van de plaatselijke ziekenfonds. Alleen weet je het heel vaak niet van andere mensen. Mijn ouders hebben er een gehad, mijn vrouw haar ouders hebben er een gehad, en ik ken er nog een pak. Ergens is het heel gewoon, maar als het je zelf overkomt blijft het hard. Ik moet eigenlijk eerlijk zeggen dat ik moeilijk met dat idee kan omgaan. Ik durf haast niet positief te zijn nu tijdens de zwangerschap uit schrik voor een tegenslag. Veel sterkte alvast.quote:
Helaas kan het topic omhoog. Al heb ik mijn verhaal al in 2de streepje verteld. Toch wil ik kwijt dat ik eigenlijk schrik van de, naar mijn mening, hoge aantallen miskramen. En dat in je omgeving ineens meer verhalen naar boven komen. Zowel ik als mijn vriend keken daar erg van op.
, we houden zeker moed. Al ben ik nu nog bezig met het voelen van krampjes in m'n buik... zet het door? Zet het niet door? Nouja, tot op heden dus niet. Tot overmaat van ramp heb ik vannacht dus ook m'n eten er langs 2 kanten uitgemikt. Net toch even de vk gebeld; maar dat staat er helemaal los van, dat geeft toch wel een soort rust. Eigenlijk.@Beregd, 1 op 10 ja. Ik las het dus ook van de week. We waren er best ondersteboven van, naast dat we al ondersteboven zijn/waren.
Er valt niets te zeggen alleen maar heel veel sterkte
Mijn gyn zei zelfs dat 20% van de zwangerschappen eindigt in een miskraam
dikke knuf en sterkste
quote:
Kuukske, herkenbaar. Dat had ik ook inderdaad. Ik had wel troost bij de gedachte dat je dus a) zwanger kunt raken samen en b) in de meeste gevallen daarna wel een succesvolle zwangerschap volgt. Helaas geldt dit niet voor iedereen (mijsje en joene
gelukkig zijn wij niet de standaard zeg maar... er zijn geen vaste cijfers van hoeveel zwangerschappen eindigen in een miskraam, omdat de meeste miskramen voor NOD gebeuren, en je vaak niet eens in de gaten hebt dat het een miskraam is... laatst zei de gyn waar ik bij was ook weer even heel duidelijk dat de mens helaas een van de meest onvruchtbare diersoorten op aarde is... en dit soort dingen laat weer even duidelijk zien hoe waar dat is... maar 1 op 10 of 2 op 10 die misgaan, dat is fors...
ik hoop dat jullie gauw duidelijkheid hebben van je lijf en het loskomen Kuukske... ik kan je verder alleen maar meegeven dat ik hoop dat je het op jouw manier goed kan verwerken. heb je tijd nodig, neem die dan ook. wil je praten, doe dat dan en als je dat niet fijn vindt, moet je het niet doen. dit is zo persoonlijk dat alleen jij weet hoe je dit kan verwerken...
Heel veel sterkte voor jullie beiden.De verloskundige heeft gezegd dat wij nu in aanmerking komen voor een samenlevingstest bij de gyneacoloog, omdat er sprake is van meerdere miskramen. Ze zei er ook bij dat dit voor ons waarschijnlijk weinig zin heeft, omdat wij al hebben bewezen een gezond kind te kunnen krijgen samen. Heeft iemand hier ervaring met zulke onderzoeken, met deze reden? Is een samenlevingsonderzoek dan ook meteen het eindstation, gevalletje vette pech, ga maar weer proberen? Of zijn er meer onderzoeken mogelijk? Wat betekent het als er iets uit een samenlevingstest komt?
als je eens wil rondkijken/kletsen in het "moeilijk zwanger worden/blijven" topic, kan dat veel vragen wegnemen. ik vond het vooral een opluchting om ook te kunnen praten met lotgenoten die ook niet op de makkelijkste manier zwanger worden...
sterkte in ieder geval.
Het voelde gek om dit daar te posten, ik heb het dus maar hier neergezet. Ik moet sowieso nadenken, wat we hiermee willen. De MMM klinkt eng en ik had eigenlijk nooit bedacht dat dit aanleiding zou zijn voor eventuele onderzoeken.. graag gedaan MissMuppet. de MMM is ook eng, en ik heb het ook lang uitgesteld voor ik daar ging meeposten. ik heb daar een tijdje eerst gewoon meegelezen voor ik voor mezelf ging posten... laat het eerst maar eens bezinken. je hebt je energie nog nodig voor je miskraam nu, en dan komen die onderzoeken later wel... en voel je niet stom als je thuis blijft van je werk, want dat is het niet. het is heel heftig waar je doorheen moet en dan mag je werk best wel eens op de tweede plek komen...
Wat betreft de onderzoeken: ik vind (maar ik ben een leek, dus wat weet ik er van) een samenlevingstest eigenlijk een vreemde start. Je bent een aantal keer zwanger geworden, dus lijkt me dat het baarmoederslijmvlies niet vijandig is en de zaadjes daar prima doorheen komen. Wat er wel onderzocht kan worden, weet ik zo niet, omdat daar ons probleem nooit lag, dus daarin heb ik me niet zo verdiept. Ik weet wel dat er in het topic dat mijsje aangeeft een aantal dames zitten/gezeten hebben die wel hulp hebben gehad in de eerste periode van de zwangerschap om de zwangerschap in stand te houden. Dus misschien toch een idee om daar eens te vragen of men iets meer weet.
In ieder geval sterkte, MissMuppet, want het is gewoon erg verdrietig
Wat mijn werk betreft heb ik denk ik weinig keuze. Ik ben gewoon een vaatdoek nu. Het voelt alleen vervelend, ik en mijn
hebben de keuze gemaakt om te proberen een tweede kindje te krijgen en nu is mijn werk er de dupe van.Misschien inderdaad nog maar even niet naar de dokter, eerst uithuilen en een beetje opkrabbelen, daarna samen bespreken wat je zou willen en dan, als jullie dat willen, samen eens naar de huisarts om te bespreken wat er mogelijk is.
Misschien is een chromosomenonderzoek een mogelijkheid?
Sterkte!
Enne, gewoon even thuisblijven. Als je wel naar je werk gaat ben je er toch niet bij... Komt echt allemaal wel goed meid
(ik herken het gevoel echter wel, de derde miskraam voelde ik me ook zo bezwaard dat ik gewoon doorgewerkt heb)en lekker thuis blijven hoor het is allemaal al naar genoeg
Ik ben inderdaad thuisgebleven, de tranen zitten erg hoog en ik denk dat ik ook fouten zou maken op mijn werk, omdat mijn hoofd ergens anders is. De bloeding is vanochtend ineens stukken minder. Dit was de afgelopen dagen al een paar keer eerder, maar ik hoop eigenlijk dat dit nu echt een beetje het begin van het einde is. Chromosomenonderzoek heb ik ook wel eens van gehoord, dank je wel voor de tip. Flugeltje, ik wacht jou antwoord dan ook even af, wat aardig dat je me zo wil helpen
Aan de ene kant wil ik er graag naar laten kijken, omdat ik bang ben dat er toch iets mis is. Waar ik alleen wel bang voor ben is dat als we eenmaal in zo'n traject zitten, het een soort van trein blijkt te zijn die doorraast en dat je dan, als je eenmaal in bent gestapt, niet meer goed weet waar je eruit moet of wil. Ik zeg het een beetje raar, maar ik hoop dat jullie toch begrijpen wat ik bedoel. Ik ben erg gelukkig en dankbaar dat wij al een zoon hebben en ik wil niet ten koste van alles een tweede kind (zeg ik nu). Maar misschien past dit verhaal wel beter in het topic dat Mijsje postte, sorry dat ik offtopic ga.Wat betreft de trein die MMM heet: als je samen met je partner instapt en goed blijft bespreken wat je wil, waar je mee bezig bent, een adem- en denkpauze neemt voor er een nieuw onderdeel van het traject start, kortom: je er bewust in staat, hoeft het geen doorrazende trein te zijn. Je kunt op ieder gewenst moment aan de rem trekken om een pauze in te lassen of helemaal uitstappen als jullie het voldoende vinden. Mijn ervaring is wel dat artsen heel voortvarend kunnen zijn en dat je je eigen tempo zelf moet bewaken. Ze zijn doorgaans (er zijn altijd uitzonderingen natuurlijk) echter heel erg goed in staat om te begrijpen waar de stellen waar ze mee te maken hebben doorheen gaan.
Als je zover bent, kun je je eens melden in het betreffende topic, of iig vast eens wat meelezen.
De bloeding is bijna geheel weg nu. Een beetje roze bij het afvegen, dat is het zo ongeveer wel. Zou ik mijn verloskundige alweer kunnen bellen?
Zeker als ze het gezegd heeft, gewoon ook even doen! Daar zijn ze voor en ze begrijpen het prima Wat mijsje en Miss zeggen. Hoeveel heb je ongeveer gebloed? Was het een flinke menstruatie? Of minder?quote:
Ik was 4,5 week zwanger en omdat de bloeding niet op gang kwam zoals bij de vorige 2 miskramen en ik ook helemaal geen kramp heb gehad vond mijn verloskundige een echo wel nodig. Ik kon bellen zodra het bloedverlies over was. Nu is dat nog niet helemaal 100 % het geval, maar ik vraag me af of het nog terug kan komen of dat het nu klaar is.
en toch wil de hoeveelheid bloed niet altijd veel zeggen... bij mijn laatste miskraam was had ik in totaal misschien 1 maandverbandje bloed, maar was ik wel helemaal schoon toen ik voor de echo bij de nacontrole ging... ik was wel verbaasd...quote:
[..]
Wat mijsje en Miss zeggen. Hoeveel heb je ongeveer gebloed? Was het een flinke menstruatie? Of minder?
Ik heb na mijn eerste miskraam een curretage gehad en dan onderzoeken ze standaard het weefsel wat ze wegnemen. Daar kwamen toen geen rare dingen uit en dan is het dus een gevalletje pech. Maar ik zou er dus altijd voor kiezen om dit traject bij de juiste deskundige in gang te zetten en dat is een gynaecoloog.
Enne, sterkte! Tuurlijk voel je je rot, logisch toch? En of dat nou na 4,5 week, na 7 of na 10 weken is, dat maakt geen klap uit.
Het is zoiets stoms om daar dan zo over in te gaan zitten, maar ik wil eigenlijk gewoon dat het voorbij is. Ik wil niet meer elke keer dat ik naar het toilet ga zien dat het niet goed gaat. Als het stopt en uit de echo blijkt dat ik schoon ben is het gewoon klaar, nu hangt het er zo tussenin.Wat bloedverlies betreft: het was minder als een flinke menstruatie. Er is denk ik één verband geweest dat vergelijkbaar was met de hoeveelheid op een 'gewone' menstruatiedag, de rest was allemaal minder. Als ik een flinke periode heb lek ik binnen een uur of 2 door, zoiets heb ik nu niet gezien. Bij mijn vorige twee miskramen was het trouwens wel van dien aard. Maar als ik het zo lees zegt dat dus ook vrij weinig.
Mefke79, dank je wel voor je advies! De verloskundige had het ook over een doorverwijzing, ze zei dat ik in aanmerking kwam voor deze test. Ik kreeg er het idee van dat dit volgens een bepaald protocol zo ging.
Ik wilde nog zeggen dat ik jullie adviezen en medeleven zéér op prijs stel! In mijn omgeving weet niemand dit, dus ik voel me soms een beetje verloren en alleen. Als mijn
op zijn werk is kan ik er niet echt over praten ofzo, maar met jullie wel. Bedankt Afgelopen donderdag de eerste echo gehad en daarop was n vruchtje van 3 mm groot te zien, gelijk aan o zwangerschapsduur van..... Tja 2 weken? Gewoon direct na innesteling zeg maar. Terwijl ik bijna 12 weken moest zijn.
Ik ben dus ongeveer 9 of 10 weken bezig geweest met het idee dat Jasmijn grote zus zou worden. Dat dit niet meer het geval is, daar ben ik inmiddels aan gewend.
Gisteren heeft de vk contact gehad met de gyn. Ze hadden eerst n afspraak gemaakt voor over 2 weken!! Gelukkig ging de vk daar niet mee akkoord. Ik zou dan 14 weken zwanger zijn. Nu heb ik woensdag n afspraak staan. Dan gaan we de optie curretage bespreken.
Die currretage vindt dan zo snel mogelijk plaats maar de vk zei dat dat ook wél weer n week kon duren.....
Echt heel vervelend dat het ziekenhuis niet sneller werkt. Het klopt ook wél met de media berichten hoor. Ons ziekenhuis is één van de slechtste van het land, zeker de gynaecologie afdeling.
Het is duidelijk dat je lichaam dit niet zelf gaat doen, en ik kan me heel goed voorstellen dat je daar geen weken meer wilt wachten.
Is het geen optie naar een andere gynaecoloog/ziekenhuis te gaan?
Ik weet dat de gynaecoloog mij destijds voor de curettage als extra patiënt ingepland heeft, maar dat ze ook een schema hanteerden dat daar ruimte voor bood.
Het is een ingreep met een dagopname, dus als je niet heel erg gehecht bent aan je ziekenhuis dan zou ik proberen een ander ziekenhuis te vinden, het is allemaal al beroerd zat, en het laatste waar je op zit te wachten is een gynaecoloog die het wel op z'n beloop wil laten.
Sterkte
en wat vreselijk dat het ziekenhuis zo rommelt... Is er geen mogelijkheid uit te wijken naar een ander ziekenhuis voor een curretage? Het lijkt me logisch dat je die zo snel mogelijk achter de rug wilt hebben...Sterkte!
Dit! Baldria, wat ontzettend slecht en rot van je zh/arts dat ze je niet gauw kunnen helpen, ik dacht dat zulk soort dingen toch wel prioriteit hebben.quote:Op zaterdag 29 oktober 2011 08:56 schreef Orea het volgende:
Oh Baldria, wat verdrietig
Sterkte!
Kan me voorstellen dat je dit zo gauw mogelijk achter de rug wilt hebben
Sterkte
wat moet het verschrikkelijk verdrietig en een klap zijn om bij een 1e echo zulk nieuws te horenIk zou ook uitwijken naar een ander ziekenhuis als het niet snel kan...
Ik voel met je mee meis, verwachtingsvol op de echo verschijnen, je bent immers in de 'veilige' zone en er dan achter komen dat je lichaam je al weken voor de gek houdt... Vooral met dat laatste had ik het zo enorm moeilijk... Sterkte
Je gevoel van laat het nu dan ook maar zo snel mogelijk voorbij zijn is erg herkenbaar en ik hoop dat het ziekenhuis daar z'n best voor zal doen. Vind het wel vreemd dat je eerst 'gewoon' langs moet komen, als het al duidelijk is kunnen ze toch meteen verder? Of denk ik nu te simpel.. Pfff, hoe dan ook, veel sterkte met de nog komende procedure en je verlies Probeer idd uit te wijken naar een ander ziekenhuis. mijn verhaal staat ook ergens in het topic, maar het kwam erop neer dat ze in mijn ziekenhuis ook absoluut geen haast wilden maken met de curretage, omdat het in hun ogen niet spoedeisend is. Dat dat emotioneel wel degelijk zo is, wilde er ook daar niet in. Uiteindelijk heb ik ze huilend en smekend voor de zoveelste x gebeld en toen trof ik eindelijk een verpleegkundige die wel moeite voor me wilde doen en kon ik binnen een paar uur terecht. Het is destijds niet eens bij mij opgekomen om een ander ziekenhuis te zoeken, tot iemand dat hier zei. Uiteindelijk was het dus nniet nodig maar dat ik ervoor heb moeten huilen en smeken zit me nog steeds niet lekker. Heel, heel veel sterkte meisje, ik hoop dat het snel achter de rug is voor je
sterkteik hoop dat je snel iemand vind die je op.menselijke wijze behandeld...
Zoiets verdrietigs en dan ook nog tegen zoveel "onbegrip" aanlopen.
Ik hoef komende week niet te werken, en als het nodig is ook niet de week erna. Ik krijg dus alle tijd om rustig dit te verwerken.
Heb de oude topics ook gelezen.
Zit nu jankend op de bank om de verhalen en eigen herinnering.
Mijn ex was in 2009 zwanger van een tweeling. Nu achteraf niet eens wetend of ze wel van mij waren omdat ze al een paar jaar voordat we trouwden bezig bleek te zijn met een ander.
Moet het toch ff kwijt.
Nou, in 2009 is mijn ex dus zwanger geraakt. Ik helemaal hotel-de-botel gek aan het worden.
Eindelijk is het dan zover. Ik ben al jaren aan het wachten tot ik eindelijk vader kan worden.
Is misschien vreemd voor een man maar ik wilde al voor mijn 20e vader worden, mijn ex heeft er nooit behoefte aan gehad en is na 10 jaar samen zijn voor mij gestopt met de pil.
Na een paar maanden was het raak, de ongesteldheid bleef uit.
1 week, 2 weken, toch maar naar de drogisterij gegaan.
Testje gedaan en vol spanning wachten op de uitslag.
JA, ze was al een paar weken zwanger. Meteen een afspraak gemaakt bij een verloskundige, We konden die week nog langskomen.
Daar aangekomen een echo laten maken.
Zij schrok zich kapot, ik zag het nog niet. De verloskundige begon al over een verwijzing naar het ziekenhuis. Ik begreep het niet, wat kon er zijn? Ze bleek zwanger te zijn van een tweeling en de verloskundige mocht daar blijkbaar niets mee doen.
Ik was toen helemaal hyper, 2 tegelijk.
Wij gingen een week later naar het ziekenhuis voor een nieuwe echo.
Ja, de verloskundige had het goed gezien, we kregen een tweeling.
Nu bleek al dat een van de vruchtjes veel actiever was dan de ander maar dat kon nog veranderen, niet iets om ons druk over te maken. De arts wilde wel dat we 2 weken later nog even terug kwamen.
Toen we weer daar waren was de ene nog steeds actiever dan de ander, dit was dus niet goed.
En ze waren nog te jong om testen te kunnen doen. De verwachting was dat we 2 meisjes met het Syndroom van Turner zouden krijgen maar dat moest getest worden.
Wij zijn toen elke week terug gegaan om via echo toch na te kijken of er verbetering was en dat ze nog leefde.
Na een aantal weken konden de tests gedaan worden.
De uitslag: we kregen 2 jongens met Down Syndroom.
Ik was opgelucht en gelukkig, het was maar Down en die 99% viel weg. De kans dat ze ter wereld kwamen was ineens vele malen groter.
Helaas was dat geluk van zeer korte duur. Na een zwangerschap van 20 weken zijn ze overleden. Doordat de weeën opgewekt moesten worden kon degeboorte een paar dagen duren hebben we deze uitgesteld omdat ze ter wereld zouden kunnen komen op de verjaardag van mijn ex.
Een paar dagen later op onze trouwdag zijn ze gecremeerd.
Noah en Sora
Zo klein, zo teer, zo uniek
en nog zoveel meer.
Te vroeg geboren.
Te klein om te overleven.
Te kwetsbaar bovendien.
De ultieme tweeling,
die niet zonder elkaar kan.
Maar helaas ook niet met elkaar,
stoer zouden kunnen worden.
We zullen jullie ontzettend missen
en sluiten jullie voor eeuwig in ons hart.
02 juli 2009 – Veel te vroeg gekomen, veel te vroeg gegaan.
Miskramen en vroeggeboorten zijn ook voor de papa vaak enorm ingrijpend, zeker op de termijn waar jullie de tweeling verloren. Zulke dingen zul je voor altijd bij je dragen en de kindjes zullen nooit volledig verdwijnen uit je gedachten en uit je hart. Ze wáren er, dus ze gaan niet meer weg. Ik hoop voor je dat het oplucht om je gevoel hierover hier te uiten en een eruit te gooien, zo zittend op de bank. Sterkte
Overigens, in jullie geval is er dan toch sprake van vroeggeboorte, en niet echt van een miskraam? Excuus, ik pas het even aan. En wanneer waren jullie uitgerekend? Volgens mij ging mijn zwangerschap aardig gelijk op met jouw tweeling..
Dank je voor je woorden.
Ze blijven idd altijd bij me.
Nogmaals dank.
Bedankt, jullie hebben mij met de neus op de feiten gedrukt.
O ja, bek af van alle indrukken. Gisteren hele ziekenhuis door geweest voor allerlei onderzoeken en gesprekken. Vandaag was ik er klaar voor om het hoofdstuk in grote lijnen af te sluiten. Deze week nog lekker vrij en ook volgende week is er n invaller op het werk. Ik krijg alle tijd en dat is reuze fijn.
Ik voel me niet echt gemakkelijk meer in Z&G, nu ik nog wel zwanger ben, maar niet meer in verwachting. Denk dus maar dat ik mijn ei voorlopig maar even hier van me afklets, if that's ok. Anyway, wilde even vertellen dat we na veel beraad hebben besloten maandag te vragen of we op 13 december de inleiding kunnen beginnen. Da's nog best een eindje weg, maar de deze twee weekenden hebben we afspraken waar ik heel lang naar uit heb gekeken, en het inleiden met alles erop en eraan kan zomaar een (werk)week in beslag nemen dus moet de tijd krijgen. Ik voel me er niet fijn bij om dingen waar ik naar heb uitgekeken te laten schieten voor iets waar ik enórm tegenop zie en waar ik echt de tijd en de rust voor wil hebben. We vieren morgen Sinterklaas en komend weekend gaan we met mijn schoonfam een weekend naar Texel, om uit te waaien, te kletsen en uit te huilen. Het leven gaat door hoor, er wordt hier gewoon gelachen en geleefd, maar ik denk dat we nu in een soort van gevoelsvacuum zitten, zeg maar het oog van de storm, dus dan ís het er wel, maar dan is er ook weer veel afleiding.
Waar Ik wel veel moeite mee heb zijn de nachten: als ik wakker word om te plassen (zwanger, hè?
) kan ik daarna vaak niet meer slapen en dan ga ik liggen malen. Dan is er natuurlijk ook 0,0 afleiding, dus dan kan ik de nacht eigenli alleen maar weghuilen tot ik zo uitgeput ben dat ik in slaap val vlak voordat Stef wakker wordt. Heb mezelf nu een regime opgelegd dat ik móet opblijven tot 10 uur en dan slaap ik de nacht wel beter door, heb ik gemerkt. Nou, lief dagboek, dat was het weer even
moest het gewoon ff kwijt denk ik..En verder weet ik echt niks meer te zeggen dan een hele, hele, hele dikke kus!
Heel veel sterkte in deze enorm moeilijke strijd
Lieve Inca, wat straal je weer een kracht uitquote:
Nou, daar ben ik maar weer eens dan
..
[indrukwekkend verhaal]
Nou, lief dagboek, dat was het weer even
ik moet huilen van je verhaal
... en vind t zo moedig van je dat je een datum hebt kunnen kiezen die bij jullie past...
uitwaaien/uithuilen op Texel
je hebt zo te lezen een hele goeie groep mensen om je heen weet dat ik aan je blijf denken en wens je een hanteerbaar proces toe ... (omg woorden zijn zo stom.. )
samengevat: je bent een topwijf en een topmoeder ! heel veel virtuele knuffels vanuit t zuiden
wat een achtbaan. 'Fijn' dat jullie nog even gaan uitwaaien met familie, klinkt als een warm bad, dat ze er echt voor jullie zijn. Praat, tik. Gooi het eruit, wanneer jij maar wilt!
voel je nooit teveel!Knuffel vrouw!
Dikke kus, ook voor P, want die zal het ook erg moeilijk hebben
Gewoon omdat ik even niet de juiste woorden kan vinden, maar je toch een soort van troost wil bieden.Sterkte, al klinkt dat nu zo hol en gevoelloos, maar ik weet even geen beter woord. Het is ook zo enorm oneerlijk allemaal.
Heel begrijpelijk dat je nog even wil wachten en de dingen met je gezin wil doen waar je je op verheugd hebt. Ook lijkt het me wel fijn dat je Gabriel nog zo met je mee kunt nemen een tijdje, daar hij ook zijn plek heeft in jullie gezin. Als je begrijpt wat ik bedoel.
Sterkte meis, in deze tijd van verdriet en afscheid maar ook van samenzijn en plezier.
Hele hele dikke zoen!
. net zoals velen kan ik de woorden niet vinden, maar deze woorden van oeke , daar sluit ik me bij aan.Heel veel sterkte de komende tijdquote:
Hele dikke
wij zijn komende midweek ook op Texel! Zo groot is het er niet, mocht ik je zien dan kom ik nog even een echte knuffel uitdelen
(ik ben nog nooit zwanger geweest maar m'n zus heeft ooit een miskraam gehad. Nu heeft ze 4 gezonde kinderen)
Ik hoop en denk dat het jullie lukt, om dit een plekje te geven. Gabriël heeft in ieder geval voor altijd een plekje in jullie hart!
Dikke knuffel
Verder wil ik eigenlijk nog wel even iets vragen. Vorige maand heb ik een miskraam gehad bij 5wkn. Wij gaan voor ons eerste kindje en dit was de eerste miskraam. Mijn lichaam heeft het vrij snel afgestoten, na 4dagen bij de echo alweer schoon en negatieve zwangerschapstest. Ik heb tijdens de bloeding heel veel verdriet gehad, want je droom valt ineens in duigen..
We zijn deze ronde wel meteen weer begonnen met klussen, dat voelde goed voor ons allebei. Gelukkig ben ik meteen weer regelmatig en heb ik mijn ei kunnen spotten ,en daar natuurlijk optimaal gebruik van gemaakt.
Ik lees op internet veel over extra vruchtbaar zijn na een miskraam, dat geeft goede moed.
Mijn vraag is eigenlijk of er hier dames zijn die na een vroege miskraam snel zwanger zijn geworden. Ik zit nu in de wachtweken en heb wel wat behoefte aan succesverhalen. Ook niet-succesverhalen zijn welkom, dat bespaart me dan misschien een teleurstelling..
Kwisted... ik heb ong. 10-11 jaar geleden een miskraam gehad bij 7 weken zwangerschap. Na de miskraam zijn wij ook gewoon "verder gegaan" en kwam er maar geen menstruatie. Op een gegeven moment naar de huisarts gegaan om medicijn te vragen om menstruatie op te wekken. Ook omdat ik wat last van m'n buik had. Niet gekregen, ik moest maar eerst een zwangerschapstest doen. Voor mijn gevoel kon ik niet zwanger zijn, dus die maar even laconiek gedaan en tot mijn grote verrassing en nog grotere verbazing stond daar een tweede streepje. Ik was flabbergasted. Omdat ik tussen miskraam en zwangerschap geen menstruatie had gehad en onbekend was wat de termijn zou zijn, mocht ik 4 weken later naar de gynaecoloog voor een echo. Uit de echo bleek dat ik op dat moment al bijna 12 weken zwanger was!quote:
Inca, heel veel sterkte de komende weken. Ik heb je verhaal ook meegelezen de afgelopen tijd. Weet niet zo goed wat ik moet zeggen, net zoals wel meer dames geloof ik.. maar ik hoop dat je sterk kunt blijven in deze moeilijke tijd
Verder wil ik eigenlijk nog wel even iets vragen. Vorige maand heb ik een miskraam gehad bij 5wkn. Wij gaan voor ons eerste kindje en dit was de eerste miskraam. Mijn lichaam heeft het vrij snel afgestoten, na 4dagen bij de echo alweer schoon en negatieve zwangerschapstest. Ik heb tijdens de bloeding heel veel verdriet gehad, want je droom valt ineens in duigen..
We zijn deze ronde wel meteen weer begonnen met klussen, dat voelde goed voor ons allebei. Gelukkig ben ik meteen weer regelmatig en heb ik mijn ei kunnen spotten ,en daar natuurlijk optimaal gebruik van gemaakt.
Ik lees op internet veel over extra vruchtbaar zijn na een miskraam, dat geeft goede moed.
Mijn vraag is eigenlijk of er hier dames zijn die na een vroege miskraam snel zwanger zijn geworden. Ik zit nu in de wachtweken en heb wel wat behoefte aan succesverhalen. Ook niet-succesverhalen zijn welkom, dat bespaart me dan misschien een teleurstelling..
Uit deze zwangerschap is een jongetje voortgekomen die in maart 2012 alweer 10 jaar wordt! Dit is dus een zgn. succesverhaal... maar het is geen regel. Er zijn denk ik meer niet-succesverhalen. Als ik jou was, zou ik er dus niet van uit gaan! Maar het kan dus wel. Ik wens je in ieder geval heel veel succes en geluk toe! Dat jullie droom maar snel uit mag komen.
Ik kan me voorstellen dat het dubbel voelt om in Z&G te posten, maar je hoort er nog gewoon hoor. En wat mij betreft mag je daar gewoon mee lachen en huilen
Uit wat je schrijft elke keer, vind ik het zo bewonderenswaardig hoe jullie er mee omgaan.
Volgens mij hebben jullie fijne mensen om jullie heen en Gabriël zal straks van boven vast en zeker trots op jullie neerkijken.
.Is er nog een kans dat er vanzelf iets op gang komt?
Kwisted, ik geloof dat mijn zusje binnen 2 maand zwanger was na haar miskraam. En sindsdien 2 kids en nog 1 onderweg zonder problemen (behalve dan dat het zwanger worden 6-9 maand duurt)..
Voor mijn eerste heb ik een miskraam gehad met 8 weken. We kwamen er alleen pas achter bij de echo met 11 weken. Missed abortion dus. Uiteindelijk curettage gehad. Tussen de curettage en de nieuwe zwangerschap heeft meer dan een half jaar gezeten. Heel mijn cyclus was van slag, ik liep zelfs in het ziekenhuis omdat men het niet vertrouwde.
Het succesverhaal ken ik ook: vorig jaar augustus was ik ongeveer 5 weken zwanger toen het misging. Ik had me ergens al voorbereid op een miskraam, het streepje was ook niet echt heel snel zichtbaar en ik voelde me enorm rot. Dus de teleurstelling viel wel mee. Amper 26 dagen daarna had ik weer een tweede streepje, dat jochie is inmiddels al weer bijna een half jaar.
Dus tja, kies maar wat je lezen wilt. Succes iig!
het is ok dat jullie niet weten wat erover te zeggen valt, dat weten we zelf eigenlijk ook niet zo goed.. Het is klote, that's pretty much it. Ik voel me overigens het tegenovergestelde van sterk hoor, maar het maakt ook niet uit verder En qua Z&G, ik weet dat ik er nog altijd welkom ben, maar om eerlijk te zijn denk ik dat ik mezelf uit de op ga laten halen. Het voelt misplaatst daar, als ik meelees kan ik, heel egoïstish, alleen maar zien hoe anderen vertellen en blij zijn met vooruitzichten die ik niet meer heb. Ik heb nog maar 1 vooruitzicht gemeen met jullie en dat is de bevalling, maar dat betekent voor mij een einde i.p.v. een begin. Dat klinkt allemaal jaloersiger dan ik bedoel, ik weet heel goed dat élke zwangerschap een verhaal heeft en ik gun het iedereen zo vreselijk, maar het is heel confronterend om te lezen als je zelf geen enkele hoop meer hebt. We weten eerlijkgezegd ook niet of we nog verder willen, de wens zal altijd blijven, maar als ik onze geschiedenis rationeel bekijk vraag ik me af of ik mijn gezin nóg een keer de kans op zoveel verdriet wil aandoen om een biologische drang tegemoet te komen (even plastisch gezegd). Nouja, allemaal van later zorg, dus sla er maar geen acht op
Kwisted, qua zwanger wórden heb ik successtories genoeg voor je, tussen de tweede en de derde zwangerschap na Stef zat bij mij ook geen menstruatie (het systeem van de vk trok dat niet
). Sinds eind oktober afgelopen jaar ben ik 4, misschien 5 keer zwanger geweest. Het jan dus heel goed met die extra vruchtbaarheid te maken hebben bij mij.[ Bericht 18% gewijzigd door Incantrix op 05-12-2011 08:13:29 ]
Nou, het is geregeld: zondagavond om 22 uur pillen nemen, dinsdagochtend om 10 uur melden bij de verloskamers voor het begin van het einde..
ik weet even niet hoe ik me nu voel, alsof het nu pas écht is ofzo. Zo definitief.. Maar wel goed ook, ik kan het wel blijven uitstellen, maar dat schiet ook niet op. Moeilijk he om afscheid te nemen van iets wat zo werkelijk voor je is... Ik leef met je mee.... wat is het toch allemaal heftig en oneerlijk!toen mijn lijf na de geboorte van Roan al tekenen begvon te geven dat het ook niet lang meer zou duren voordat Senna geboren zou worden, heb ik extra veel proberen te genieten van de tijd dat ze nog bij me was... heel erg dubbel, want je weet dat je op een hele korte termijn afscheid moet nemen, maar de tijd dat ze nog in m'n buik zat geeft me wel een hele fijne herinnering, heb ook het gevoel alsof ik alles wat ik haar zou willen zeggen heb kunnen vertellen, die momenten kan niemand me afpakken.
beetje lastig uitleggen wat ik bedoel, maar denk dat je me wel begrijpt
Inca, het aftellen is dus begonnen. Ik vind het zo verdrietig voor jullie Vreselijk..
Voor altijd in jullie hart, dat wel, maar helaas maar eventjes in je 'handen'.
Dat is niet egoistisch hoor, meer confronterend en voor wie zou dat niet zo zijn. Heel logisch. Dat je het uberhaupt nog kunt opbrengen om daar mee te lezen vind ik al heel wat.quote:Op maandag 5 december 2011 08:03 schreef Incantrix het volgende:
Hey, lieve allemaal, thnx voor de steun en lieve woorden
En qua Z&G, ik weet dat ik er nog altijd welkom ben, maar om eerlijk te zijn denk ik dat ik mezelf uit de op ga laten halen. Het voelt misplaatst daar, als ik meelees kan ik, heel egoïstish, alleen maar zien hoe anderen vertellen en blij zijn met vooruitzichten die ik niet meer heb. Ik heb nog maar 1 vooruitzicht gemeen met jullie en dat is de bevalling, maar dat betekent voor mij een einde i.p.v. een begin. Dat klinkt allemaal jaloersiger dan ik bedoel, ik weet heel goed dat élke zwangerschap een verhaal heeft en ik gun het iedereen zo vreselijk, maar het is heel confronterend om te lezen als je zelf geen enkele hoop meer hebt. We weten eerlijkgezegd ook niet of we nog verder willen, de wens zal altijd blijven, maar als ik onze geschiedenis rationeel bekijk vraag ik me af of ik mijn gezin nóg een keer de kans op zoveel verdriet wil aandoen om een biologische drang tegemoet te komen (even plastisch gezegd). Nouja, allemaal van later zorg, dus sla er maar geen acht op
Kwisted, qua zwanger wórden heb ik successtories genoeg voor je, tussen de tweede en de derde zwangerschap na Stef zat bij mij ook geen menstruatie (het systeem van de vk trok dat niet
Dat komt op mij niet over als jaloers, eerder als intens verdrietig.
Je hebt het al zo zwaar, niet te hard zijn voor jezelf, ik ken je verder niet maar je komt op mij over als iemand die ontzettend lief is voor anderen, maar vergeet jezelf niet he. Ik wens je heel veel sterkte in deze zware periode.
Heel veel sterkte en al het andere toegewenst!Lieve Trix
Vanavond moet ik mijn medicijnen innemen, op de eén of andere manier zie ik er erg tegenop.. Gisteren echt een jankdag, het feit dat ik de dag na overmorgen een dood kind moet gaan baren sloeg ineens in alle sterkte in. Ik voel me vandaag redelijk ok, maar het komt wel erg dichtbij nu, ik ben echt bang.. Ik ga Stef ook zo vreselijk missen, die gaat morgen al met mijn schoonoudes mee
het is veruit het handigst zo, maar pff zeg, wel zwaar zo. Gisteren werd ik in het zwembad nog ontzettend jaloers aangekeken om mijn dikke buik door een vrouw en ik moest aan mezelf denken toen ik net mk 4 achter de rug had.. Ik kon er wel om janken, maarja Overmorgen al..
Het is gewoon zwaar klote. Hele dikke knuffel, wat klink je ontzettend sterk.
Sterkte met alles wat je te wachten staat.
Dankje Leandra
Sterkte met afscheid nemen van Gabriel.
Wat ongelooflijk zwaar, dit, voor jullie.
Alle kracht van de wereld, wens ik jullie..
Ik kan maar half begrijpen hoe jij je nu en straks moet voelen.
Heel veel sterkte met alles!!
Ik kan jullie alleen maar sterkte toewensen, maar had graag meer voor jullie gedaan
in gedachten bij jullie de komende dagen
Heel veel kracht en liefde gewenst bij de geboorte van jullie zoon. Maar met dat laatste zit het sowieso wel goed.
Jullie zullen altijd met zn vieren zijn. Héle dikke kus voor voor jullie.
quote:
Hier wordt ook aan je gedacht, Trix. Het is onmogelijk om me voor te stellen hoe dit voor jullie moet zijn.
Heel veel kracht en liefde gewenst bij de geboorte van jullie zoon. Maar met dat laatste zit het sowieso wel goed.
Jullie zullen altijd met zn vieren zijn. Héle dikke kus voor voor jullie.
Ssserpente zegt t zo treffend, ik sluit me daar bij aan Ik kan voor nu alleen maar hopen dat de bevalling voorspoedig zal verlopen, want geestelijk is het al zwaar genoeg. Dikke
voor jou en je fam. Samen kunne jullie het aan heel veel sterkte en kracht komende tijd trix, woorden zijn maar woorden, maar we denken aan jullie .Ik denk aan je!
ik denk aan jullie. Jezus meid. echt alle sterkte van de wereld. ik vind het nog steeds moeilijk te verwoorden. Heeeeel veel sterkte!! !Wat vreselijk zwaar en wat ontzettend angstig is dit
Dikke knuffel. heel veel sterkte. Ik denk aan jullie vaak.... Heel veel sterkte
Incantrix