Teveel nadenken - Kracht van het Nu topic #4

quote:

Op zondag 10 januari 2010 11:55 schreef BioloogjeT het volgende:

[..]

Overgeven vind ik een lastig begrip.
Stel ik ben volledig geblokkeerd, het wil allemaal niet. Dan zeg ik tegen mezelf, het is zoals het is geef je over. De seconde erna is er meteen een stemmetje: 'zie je wel deze methode werkt niet, je voelt je nog steeds niet oké'. Waardoor de frustratie dus alleen maar erger wordt..

Ditzelde gebeurd met constateren, stel ik constateer dat ik iets stom vind. Dan denk ik okee ik constateer het, ik laat het los en oordeel niet. Maar het feit dat ik hier over nadenk en een soort regeltje toepas(constateren niet oordelen) ben ik weer bezig met me verstand. En gaan deze gedachtes eigen leven leiden..
"Ow ik vind ik stom, oja alleen constateren niet oordelen. Zoals eckhart zei leef in het nu, dus ik moet er nu niet op in gaan. Verder gaan met wat ik doe. Oké. Maar gister wilde het ook niet blablablablablalbaab" Tot opeens ik merk, dat ik dus weer onbewust ben geworden..........................
Ik merk dat deze cyclus erg vermoeiend is en heb er nog geen directe oplossing voor..

quote:

Ik moet m'n meditatie weer eens oppakken, maar ik vind het soms zo lastig om me ervoor te motiveren. Als ik het een keer oversla gebeurt het vaak dat ik de keren daarna ook niet doe. Ik weet wel dat het nuttig is en soms ook 'leuk', maar toch doe ik het de laatste tijd niet meer.

Is dit herkenbaar? Het lijkt me dat er mensen in dit topic ook wel mediteren. Ik bedoel je verstand op nul zetten is 1 ding (dat lukt me zonder enige moeite voor lange tijd), maar met mediteren kan je er dan dieper op ingaan. Heeft iemand toevallig tips om je ervoor te motiveren?

quote:

Doet me denken aan dit geniale stukje!!! Komt uit de film Waking Life, dat met name over Lucid Dreaming gaat maar ook over de nonduale (verlichte) wereld. Dit filmpje wordt pas op de helft interessant trouwens.

quote:

Wat ook een leuke is om in de auto gewoon een keihard te schreeuwen! Zo hard als je kan! In het begin kon ik het nu omdat ik me zo stom voelde maar het was midden in de nacht en er was niemand op de weg... Waarom was ik zo bang om me even als een debiel te gedragen? Blijkbaar word je zelfs door je ego in bedwang gehouden wanneer je alleen bent. En als je dan eenmaal schreeuwt voelt het als een bevrijding

quote:

Op zaterdag 9 januari 2010 19:19 schreef Metalfreak het volgende:

[..]

Het is niet alleen maar repliek geven om je ego op te vijzelen. Het is gewoon je niet inhouden en niet steeds je mening voor je houden. Je voelt je niet vrij, vooral achteraf niet. Maar dat inhouden komt m.i. juist door het ego, je bent je continu dingen aan het afvragen en je gaat de mening van anderen voorspellen. En nee, ik wil helemaal geen saaie lul gevonden worden, want dat is iets wat ik ook absoluut niet wil zijn.

quote:

Op maandag 11 januari 2010 00:32 schreef Probably_on_pcp het volgende:

Voor verschillende personen werken verschillende benaderingen. Het boek van Leo Hartong las ik voor de Kracht vh Nu en dat vond ik erg interessant maar het kwartje wilde maar niet vallen. Bij de Kracht vh Nu gebeurde dat meteen.

Misschien is de onderverdeling in duaal en non-duaal voor sommigen beter te bevatten dan het verhaal over het ego en de observeerder.

quote:

Op maandag 11 januari 2010 23:45 schreef tomtomkortom het volgende:
Ik denk mezelf bijv. iedere keer depressief. Ik denk in plaatjes en koppel aan afbeeldingen emoties. Door mijn velen nadenken bekijk ik alles heel negatief. Niks is leuk meer. Kortom: ik verziek veel voor mezelf, maar kan het niet stoppen. Ben in een soort spiraal geraakt.

Zo denk ik ook vaak na over een toestand van zijn. Over slapen en waken. Over wij mensen. Wie wij werkelijk zijn. Over onze leefwereld en het hiernamaals. Erg vermoeiend. Want je vraagt je af of je hier wel bent. Geen derealisatie. Maar die vraag. Keer op keer. Zou willen dat ik het kon stoppen en kon leven. Lijkt me heerlijk.

quote:

Om te beginnen met Jed McKenna, die zegt: 'true self is no self'. Ofwel: het 'zelf' als entiteit, als fenomeen, is een illusie. Eckhart Tolle zegt: 'je ware, diepste zelf is (bewust)zijn' - ofwel de Tegenwoordigheid. Dat zie je eigenlijk in alle spirituele uitingen terug: je bent het oneindige, dan wel: je bent niets.

Beide visies zul je op een gegeven moment begrijpen. Het probleem is: stel, je bent bezeten door een duivel en je weet dat zelf niet, en iemand komt met je praten om die duivel uit je hoofd te krijgen. Die heeft een groot probleem qua kans op slagen, want als hij zegt: 'je hebt een duivel in je hoofd', dan zal die duivel daarmee aan de haal gaan, en je in gaan fluisteren: 'je hebt een duivel in je hoofd, ga er wat aan doen'. Of: 'hij zegt dat je bezeten bent'. Vervolgens gehoorzaam je die duivel nog harder dan eerst; je gaat - geholpen door de duivel - een plan maken om van je duivel af te komen en je gaat zoeken in alle richtingen behalve die van waar de stem vandaan komt die je de opdracht geeft om te gaan zoeken. Het probleem is dat die stem je in zijn macht heeft, en de oplossing is om het aan te horen maar er verder niets mee te doen. Zo werkt het met ego ook ongeveer.

Het ego bestaat niet; het is een denkbeeldige entiteit, die ontstaat door een opeenvolging van gedachten die in je hoofd rondcirkelen en die, op het moment dat ze voor waar aangenomen worden, op elkaar gaan teruggrijpen - je hersenen houden ze voor 'waar', dus willen er wel op door associëren - en zo een 'eigen' ( ;/ ) leven gaan leiden. Dit associëren van gedachte tot gedachte is echter niet de enige basis; een minstens zo belangrijke basis is het associëren met gevoelens. Ontstaat er een gevoel van blijdschap om iets, dan komt de gedachte 'dit is echt vette shit', ontstaat er een down gevoel, dan komt er iets als 'dit is kut, dit wil ik niet'. Oordelen vormen dus een sterke basis.

Belangrijk is om in te zien dat alle ego-gebaseerde gedachten onzin zijn. Er bestaan geen positieve of negatieve gevoelens; een gevoel heeft zijn werking in je lichaam en die is te herkennen, maar ieder label eraan klopt niet. Er is namelijk geen entiteit waarvoor een gevoel positief of negatief kan zijn. 'Dit is kut' is dus onzin. 'Dit wil ik niet' is onzin, want er is geen 'ik'. Er is alleen die Tegenwoordigheid die het allemaal waarneemt, zonder door wat dan ook maar aangedaan te worden. Zoals de projector, het licht en het doek op geen enkele manier aangedaan kunnen worden door wat er in de film gebeurt.

Het is vrij lastig om door te krijgen dat het ego in feite niet gedood hoeft te worden, en dat er geen perspectiefverandering plaats kan vinden. Vanuit het ego zelf lijkt het idee van 'het ego te moeten stoppen' te kloppen - het lijkt een weg uit de problemen. Maar als de oplossing van het probleem is om in te zien dat er nooit een probleem geweest is, dan valt het probleem niet te behandelen, behalve door in te zien dat het niet bestaat. Er is dus geen probleem behandeld! Zo ook met 'jouw' stuntelende ego. Stel je al dat ego-drama en de gevoelens en gedragingen die daarbij tevoorschijn komen voor op een bioscoopscherm. What the fuck maakt het uit? De hoofdpersoon met zijn ego snapt het allemaal niet meer, so what? Jij bent niet eens een persoon in die bioscoop, maar de leegte die alles waarneemt. Het enige misverstand is dat er gedachten op het scherm verschijnen in de trant van 'ik dit' en 'ik dat'. Richt daar je aandacht op, en het misverstand is doorzien.

Het grappige is dat dit verhaal verteld wordt van subpersonage tot hoofdpersoon, in de film. De bedoeling in de film is dat de biologische machine 'mens' in de film snapt dat hij niet degene is die kijkt, maar bekeken wordt. Ondertussen verandert er in de bioscoop niets. En omdat jij ten diepste de waarnemende leegte bent, is er niets wat je Tegenwoordigheid in de weg staat, of ooit in de weg heeft gestaan. De Tegenwoordigheid was er altijd, en is er nu ook. Of er nu duizend gedachten en gevoelens of andere waarnemingen tegelijk in verschijnen, of niet.

Een mooie 'spirituele oefening' is dit: keer iedere keer dat je lijdt je aandacht naar binnen, richting je gedachten. En zie wat er niet klopt. (Ik bedoel lijden als de gedachte 'ik wil dit niet', en niet als fysieke pijn, want daaronder hoef je niet te lijden op de manier die ik bedoel.) En, nog veel overtuigender: stel je het hele moment (gedachten, emoties, zintuiglijke waarnemingen) voor op een bioscoopscherm. Je hoeft er alleen maar naar te kijken, en het doet je - hoe dan ook - niets.

quote:

Op maandag 11 januari 2010 23:45 schreef tomtomkortom het volgende:
Ik denk mezelf bijv. iedere keer depressief. Ik denk in plaatjes en koppel aan afbeeldingen emoties. Door mijn velen nadenken bekijk ik alles heel negatief. Niks is leuk meer. Kortom: ik verziek veel voor mezelf, maar kan het niet stoppen. Ben in een soort spiraal geraakt.

Zo denk ik ook vaak na over een toestand van zijn. Over slapen en waken. Over wij mensen. Wie wij werkelijk zijn. Over onze leefwereld en het hiernamaals. Erg vermoeiend. Want je vraagt je af of je hier wel bent. Geen derealisatie. Maar die vraag. Keer op keer. Zou willen dat ik het kon stoppen en kon leven. Lijkt me heerlijk.

quote:

Op dinsdag 12 januari 2010 12:06 schreef BioloogjeT het volgende:

[..]

Zeer herkenbaar hoor! Ik heb nu echter niet zulke diepe dalen meer, je moet ook niet teveel over je nadenken nadenken. Dus jezelf tot een slachtoffer maken: oh voel ik me alweer kut, ik ben de enige.. blabla. Je moet ook een beetje positieve energie kweken, je meer krachtig laten voelen.
Zie in dat dat hele gevoel(ook al heeft het wel of niet een oorzaak) niet zo erg hoeft te zijn.Je blaast het zelf op, denkt erover na, denkt nog eens, vertelt het tegen iemand, denkt nog eens enzovoort. Maar zo kom je er nooit uit!
Nadat je je hart heb uigestort bij iemand voelt het wel beter, maar als je niet voorkomt dat je weer begint met denken is het alleen symptoonbestrijding!
Probeer te accepteren dat het nu eenmaal is dat jij je kut voelt, SO WHAT? Probeer dus in grote lijnen te relativeren. En zie in dat deze gedachtes en emoties niet brengen wat je werkelijk wil, wat is vrolijk zijn en je chill voelen. Dat krijg je niet door over alles na te denken!
Het is heel lastig om te zeggen daar is me ego en hier ben ik, omdat als je je super klote voelt dat totaal niet helpt(denk je althans). Tot is het wel zo, maar met die negatieve gedachtengang wil je niks begrijpen dus DAT ook niet!

Maak je dus niet te druk en wacht tot je gedachtes en emoties tot een bepaald punt gedaald zijn waarop jij zegt: nu kan ik het proberen te gaan zien, me EGO en IK.

quote:

Op zondag 10 januari 2010 04:42 schreef Probably_on_pcp het volgende:
Ik zie trouwens net dat we op 1 januari ons 1-jarig jubileum hebben gehad met deze reeks

quote:

Op zondag 10 januari 2010 14:36 schreef Cmonv het volgende:
Ik moet m'n meditatie weer eens oppakken, maar ik vind het soms zo lastig om me ervoor te motiveren. Als ik het een keer oversla gebeurt het vaak dat ik de keren daarna ook niet doe. Ik weet wel dat het nuttig is en soms ook 'leuk', maar toch doe ik het de laatste tijd niet meer.

Is dit herkenbaar? Het lijkt me dat er mensen in dit topic ook wel mediteren. Ik bedoel je verstand op nul zetten is 1 ding (dat lukt me zonder enige moeite voor lange tijd), maar met mediteren kan je er dan dieper op ingaan. Heeft iemand toevallig tips om je ervoor te motiveren?

quote:

Op woensdag 13 januari 2010 10:16 schreef Take_A_Picture het volgende:
Hoi, even een tip: 'De innerlijke criticus ontmaskerd' van Hal & Sidra Stone. Ik heb het boek nog niet uit, maar de manier waarop zij spreken over al die innerlijke stemmen van ons ("je ziet er dik uit", "Zus en zo kan ECHT niet!") is zo helder! Ik vind het nu makkelijker om al die gedachtes los van mezelf te zien, zelfs beter nog dan wanneer ik De kracht van het Nu las.

quote:

Op woensdag 13 januari 2010 17:39 schreef Bostrol het volgende:
Mensen, wat interessant dit! Grote dikke TVP om mee te beginnen.