Depressie & Angst #1

vorig jaar werd ik met een angststoornis/adhd door de ha doorverwezen naar een psychiater.
anderhalve maand later kon ik bij een psychiater terecht. die schreef Lexapro 10mg voor.
die vond dat ik geen adhd had.
twee weken later begonnen dagbehandeling PAAZ, drie korte dagen in de week.
allerlei groepstherapieën: creative therapie, activteiten therapie, cognitieve therapie, sociale vaardigheden, muziek therapie.
na anderhalve week werd ik psychotisch. blijkt dat ik (veel) mensen om me heen niet aankan.
dus van die dagbehandeling afgehaald. elke week een gesprek met spv-er. elke maand met psychiater.
nu is dat teruggebouwd tot elke 3 weken spv-er en elke 2 maanden psychiater.
ben nog steeds angstig/paniekerig maar het gaat steeds beter.

quote:

Op zondag 25 juli 2010 15:02 schreef Quickie_Butt het volgende:
Nog even een vraag over die groepstherapie: waar volgden jullie die? En hebben jullie je daarvoor zelf aangemeld? Of was dat op advies van huisarts of psych? Heb je er een doorverwijzing voor nodig?

En hoe gaan die gesprekken? Wordt het duidelijk gestuurd door een hulpverlener? Is er een thema? Of vertelt ieder gewoon wat ie wil?

ik heb bij riagg 2 jaar groepstherapie gehad. ben daar via een psych gekomen waar ik voor mn werk was geweest en die verwees me naar een andere psych en die verwees met door naar een specifieke psych van riagg en zo kwam ik daar dus terecht. wachttijd voor intake was 3 weken, en wachtttijd voor de groep een maandje of 4 maar tussendoor had ik nog afentoe wat gesprekken met hem.
Ik had zelf niet zoveel aan de groep maar anderen weer wel, dus als je zelf denk dat je er behoefte aan hebt zou ik het gewoon proberen. probeer je via je huisarts te laten doorverwijzen ofzo.
de gesprekken gingen over wie er dan ook maar wat inbracht. bij ons zorgde de psych die het begeleidde dat bijna elke keer iedereen wel even aan het woord kwam (soms maar 3 minuten hoor) maar het schijnt ook te gebeuren dat bijv 2 mensen spreektijd krijgen en dat dan de sessies over die 2 mensen gaan.

Even ook hier weer een upate over mij: ik ben al heel mn leven afentoe depressief, slik al bijna 2 jaar antidepressiva. Dat werkt wel aardig. Weet sinds ruim een half jaar dat ik ook ADHD heb, daar slik ik ook medicijnen voor, en nu gaat het al een tijd best goed.
Heb een paar maanden geleden geprobeerd de AD's wat te minderen maar werd meteen depressief enzo dus weer terug naar de oude dosis. Gaat nu weer supergoed. heb afgelopen week vrij gehad van mn werk, normaal doe ik in zo'n week niks dan slapen en lammen, en heb nu gewoon lekker in mn huis gerommeld, opgeruimd, leuke dingen gedaan, gesport. Allemaal supertof! volgens mij voor t eerst in mn leven eigenlijk dat t zo gaat. (wel confronterend om dan terugkijkend te zien dat het blijkbaar 35 jaar best wel klote ging, maar ja, nu gaat het goed en dat is voor mij het belangrijkste!)

Qua studie: Klote dat jullie daarmee zitten! Ik hoop dat het lukt om extra tijd te krijgen. Ik heb door depressies enzo ook erg lang over mn studie gedaan (8 jaar) maar bij mij was na 5 jaar de studiebeurs gewoon op en heb de rest betaald met lenen en werken. Heb nu wel een grote schuld, maar omdat die eerste 5 jaar gewoon een gift was toendertijd, kon ik zelf op elk moment zien wat de schuld was en kon dan gewoon stoppen en dan alleen het geleende deel terugbetalen.

Ik weet niet of dat kan gezien de stufi maar kan het anders zin hebben om 1 of 2 jaar te gaan werken, daar leer je ook weer enorm veel van, ook over wat je kan en wat je wil, en dan is het studeren daarna misschien gemakkelijker?

quote:

Op zondag 25 juli 2010 16:08 schreef Caesu het volgende:
vorig jaar werd ik met een angststoornis/adhd door de ha doorverwezen naar een psychiater.
anderhalve maand later kon ik bij een psychiater terecht. die schreef Lexapro 10mg voor.
die vond dat ik geen adhd had.
twee weken later begonnen dagbehandeling PAAZ, drie korte dagen in de week.
allerlei groepstherapieën: creative therapie, activteiten therapie, cognitieve therapie, sociale vaardigheden, muziek therapie.
na anderhalve week werd ik psychotisch. blijkt dat ik (veel) mensen om me heen niet aankan.
dus van die dagbehandeling afgehaald. elke week een gesprek met spv-er. elke maand met psychiater.
nu is dat teruggebouwd tot elke 3 weken spv-er en elke 2 maanden psychiater.
ben nog steeds angstig/paniekerig maar het gaat steeds beter.

Lijkt me een vervelende situatie, maar fijn dat het de goede kant met je op gaat

Als ik mij in sociale situaties begeef (vooral in stress situaties), pas ik soms 'trucs' toe om de soms angstklachten weg te krijgen, dus bijvoorbeeld een beetje handelen en zeggen wat een ander persoon (bijvoorbeeld een persoon die ik ken, of een leraar uit het verleden) zou zeggen in die situatie, (als ik dat doe kom ik veel beter uit de verf en voel ik mij goed). Niet letterlijk maar een beetje in die trant. Een psycholoog heeft mij tijdens een gesprek dat geadviseerd, dat was tijdens het gesprek zo uitgekomen dat ik dat deed. En die adviseerde toen dat ik trucs moest leren. Passen meer mensen deze trucs toe ?

quote:

Op zondag 25 juli 2010 10:23 schreef VixenFromHell het volgende:

[..]

Bij mij heeft DUO alles kwijtgescholden. Ben wel in behandeling, dus mijn psycholoog mocht dat wel invullen. Overigens hoef je een eventuele diagnose niet aan DUO op te geven!
Samen met een uittreksel van de huisarts waarin duidelijk stond dat ik al last had van de problematiek voor mijn stufi opraakte (en dat het met school samen hing), plus een verklaring van de decaan dat dit de juiste studie niet was ivm die problematiek. In mijn geval heeft dat dus wel voor gehele kwijtschelding gezorgd. Nieuwe stufi wil ik aan gaan vragen als ik me in heb geschreven voor een nieuwe studie.

Hoop dat het jou ook allemaal lukt

Dank je wel en ik hoop het ook dat het bij mij lukt Wel fijn dat het bij jou al gelukt is, dat geeft een hoop rust lijkt me

quote:

Op zondag 25 juli 2010 15:00 schreef Quickie_Butt het volgende:
Hoe gaat jullie omgeving ermee om? Ik merk dat ik voor mijn omgeving zo geleidelijk aan verdomd lastig begin te worden met al die stemmingswisselingen en wanhopige buien af en toe. Ook mijn ouders weten het af en toe niet meer. Het lijkt me voor hen ook vervelend trouwens. Ik heb wel 1 heel goede vriendin die me echt geweldig steunt, maar zij heeft ook een geschiedenis van psychische problemen en begrijpt me daarom ook stukken beter

Eigenlijk weet alleen mijn vriend, met wie ik samenwoon, en 1 vriendin van mijn depressie af. Vooral mijn vriend heeft er natuurlijk veel "last" van, als ik nergens zin in heb, huilbuien heb, me ontzettend kut voel, negatieve gedachten heb enzovoort. Hij is hartstikke nuchter en begrijpt niet helemaal hoe het voelt om depressief te zijn. Dat is voor een buitenstaander natuurlijk ook erg lastig om te begrijpen. Hij steunt me gelukkig wel en hij vindt het wel goed dat ik hulp zoek enzo, maar er echt over praten doe ik met die vriendin van me, die zelf ook weet hoe het is om depressief te zijn. Verder zie ik mijn vrienden niet zo vaak, aangezien ze door het hele land wonen. Dus als ik me dan een dagje beter in mn vel voel zitten dan spreek ik met ze af. Ze weten wel dat ik soms niet helemaal lekker in mn vel zit, maar dat ik echt depressief ben dat weten ze niet echt.

quote:

Op zondag 25 juli 2010 15:02 schreef Quickie_Butt het volgende:
Nog even een vraag over die groepstherapie: waar volgden jullie die? En hebben jullie je daarvoor zelf aangemeld? Of was dat op advies van huisarts of psych? Heb je er een doorverwijzing voor nodig?

En hoe gaan die gesprekken? Wordt het duidelijk gestuurd door een hulpverlener? Is er een thema? Of vertelt ieder gewoon wat ie wil?

Ik heb hem bij Dimence gehad, na verwijzing van de huisarts. Eerst kreeg ik een intakegesprek met 1 van de behandelaars die de groep leidde. Het was een groep van 6-8 jongeren tussen de 16 en 23 jaar. Er waren 2 behandelaars ( een man en een vrouw) Er was niet echt een vaste structuur of een bepaald thema, iedereen vertelde gewoon wat hij kwijt wilde en daar werd dan op ingegaan. Er werd wel goed in de gaten gehouden of iedereen een beetje eerlijk verdeeld aan de beurt kwam. Maar het kon dus wel eens zijn dat de ene keer minder aandacht voor jou was dan een andere keer. Maar ik vond het wel fijn, omdat je aan de ervaringen en steun van anderen ook heel veel kunt hebben. Het was wel zo dat de behandelaars zich een beetje op de achtergrond hielden, het waren vooral de jongeren die met elkaar spraken en af en toe ging een behandelaar ergens dieper op in.

dat is toch verslavend en je hebt steeds meer ervan nodig?
maar ja, je hebt rust dat is wel fijn.

quote:

Op maandag 26 juli 2010 18:41 schreef Caesu het volgende:
dat is toch verslavend en je hebt steeds meer ervan nodig?
maar ja, je hebt rust dat is wel fijn.

Wat een kutreactie zeg

De angstremmende werking blijft trouwens daar bouw je niet echt een tolerantie mee op.

quote:

Op maandag 26 juli 2010 19:17 schreef ScarFace- het volgende:

[..]

Wat een kutreactie zeg

hoezo?

quote:

Op maandag 26 juli 2010 19:23 schreef Caesu het volgende:

[..]

hoezo?

Er word te pas en te onpas van bepaalde medicatie gezegd dat het verslavend is.
Bij medicatie waar het onwaarschijnlijker is, maar aan een kleinere doelgroep word voorgeschreven, bijvoorbeeld, puur om die doelgroep te helpen natuurlijk.
Maar ja al met al heeft niet slapen of zulk soort klachten ook wel een nare werking op je.

Vond de reactie van Caesu wel begrijpelijk. Ikzelf kan helemaal niet met 'pams omgaan, zouden na een week al op zijn en 'k zou me daarna nog veel erger voelen. Maar als dat voor iedereen zou gelden werden ze niet voorgeschreven...