Omgaan met het overlijden van een dierbare #2

Het zijn soms hele kleine dingen die je plots kunnen breken.

In coma liggen, sterven, cremeren, zijn dingen die niet vertrouwd zijn als je aan je oma denkt. Maar die fluitketel was zo te zien iets dat erg typerend was voor haar, en dat zien staan in een leeg huis doet je misschien beseffen (voor het eerst?) dat het echt allemaal nooit meer terugkomt. Misschien ook wel het feit dat ze dat laten staan en verder alles hebben leeggehaald, alsof die fluitketel geen enkele waarde heeft. Als dat zo is, ga hem dan even ophalen en geef het een mooie plaats bij jou thuis

Sterkte!

Ik moet hier eigenlijk ook verder posten. Mijn leven is op zijn kop, vriendin verloren oa door de gevolgen van mijn moeders overlijden, zit er echt helemaal doorheen.

Mijn leven is wel veranderd, dat is het enige positieve er aan. Ik heb hulp gezocht en ga er aan werken.

Hey Cocktailprikker,

Ik kan me voorstellen dat het een zware relatietest is om zo'n periode door te komen. Ik was vrijgezel destijds, en toen dacht ik dat het misschien wel handiger was geweest om wel in een relatie te zitten om steun te vinden in moeilijke momenten, maar nu denk ik dat het misschien ook wel goed was om met niemand rekening te moeten houden en op mijn eigen tempo alles te verwerken.
Ik weet niet wat er allemaal speelt en gebeurd is tussen jullie waardoor de relatie geëindigd is. Misschien dat een tijdje weg van elkaar goed is en dat je er nadien over kan praten om te kijken of je weer samen verder kan? Een overlijden verandert je leven sowieso, met of zonder relatieperikelen. Dat is bij mij zo en wellicht de anderen die hier posten ook. In mijn geval ben ik er alleen nog niet uit of het iets positiefs heeft zoals jij het stelt. Ik had graag een hoop dingen anders zien evolueren, maar dat zal bij jou ook wel zijn aangezien je relatie er onderdoor is gegaan.

Iig goed dat je niet bij de pakken bent blijven zitten en hulp zoekt omdat je voelt dat je dat nodig hebt. Ik hoop voor je dat je er de nodige antwoorden/steun in zal vinden en dat je er weer bovenop komt!
En als je wat dingen kwijt wil dan kan je altijd in dit topic terecht

Het jaar 2000 was het jaar dat ik wees werd.

In januari overleed mijn vader in het ziekenhuis aan een hartaanval.
De avond ervoor was ik nog bij hem op bezoek geweest.
Hij had er vrede mee dat ie ging sterven.Hij vroeg alleen of we goed voor m'n moeder wilden zorgen ( had ie ook aan mijn broers en zussen gevraagd)
Omdat hij er vrede mee had, had ik het ook.Voor hem , als actief man was het vooruitzicht op een leven als kasplantje ook niks.

Op moederdag kregen we te horen dat mijn moeder kanker had.....niet meer te helpen......
Toen volgde er een wonderlijke tijd.Aan de ene kant zó verdrietig aan de andere kant....ik weet niet precies hoe ik het omschrijven moet......een soort verbondenheid
Mijn zussen,broers en ik namen ieder een taak op zich om het leven van mijn moeder zo aangenaam mogelijk te maken.Eigenlijk zonder dat we daar afspraken over maakten,heel natuurlijk.

Mijn moeder besloot naar een hospitium te gaan toen ze echt heel slecht werd.
Daar raakte ze in coma........Het is zo moeilijk om je moeder daar, uitgemergeld tot in het bot , te zien liggen.......Ik dacht alleen maar...ga alsjeblieft dood, dit is onmenselijk.....

Precies 9 maanden na mijn vader stierf ze.
Met haar dood heb ik het moeilijker gehad.Ze was nog niet "klaar"hier.

Ondanks dat mijn zussen,broers en ik niet echt een hechte familie zijn en ik b.v. niet met mijn zussen omga werd het regelen van de begrafenis en verdelen van de erfenis zonder één onvertogen woord geregeld.Het was net of mijn moeder nog aanwezig was en ons hielp alles in harmonie te regelen.

Al is het 10 jaar geleden....ik mis haar nog.....vooral bij belangrijke dingen,of zomaar ineens.

Mijn vader gaat ook over niet al te lange tijd

Longkanker, uitzaaingen lymfen en nieren Krijgt nu wel chemo's om wat te rekken

Dat uitgemergeld zoals hier boven beschreven wordt begint nu ook bij hem trouwens

Ik wens jou en je familie heel veel sterkte de komende tijd shiftknop

quote:

Op woensdag 30 juni 2010 11:28 schreef shiftknop het volgende:
Mijn vader gaat ook over niet al te lange tijd

Longkanker, uitzaaingen lymfen en nieren Krijgt nu wel chemo's om wat te rekken

Dat uitgemergeld zoals hier boven beschreven wordt begint nu ook bij hem trouwens

Veel sterkte! Zorg maar dat hij weet dat je voor 'm klaar staat wanneer nodig

Ik vind die klote afdelingen in het ziekenhuis ook zo erg.. daar zie je allerlei mensen in verschillende stadia (o.a. uitgemergeld idd) en dan is het onmogelijk om je eigen vader zo voor te stellen als die mensen die er erger aan toe zijn.

Inmiddels alweer meer dan 4 maanden verder en ik kan het nog steeds niet echt een plek geven, geen verdriet maar gewoon verder leven. Overigens nog steeds genoeg om te regelen ook (qua geldzaken etc), eigenlijk ook schandalig dat dat allemaal zo lang moet duren.

Hoe oud ben je, shiftknop?

Sterkte iedereen!
En Cocktailprikker, goed dat je hulp zoekt. Dat is nooit makkelijk.

quote:

Op woensdag 30 juni 2010 18:19 schreef Nexie het volgende:

[..]

Veel sterkte! Zorg maar dat hij weet dat je voor 'm klaar staat wanneer nodig

Ik vind die klote afdelingen in het ziekenhuis ook zo erg.. daar zie je allerlei mensen in verschillende stadia (o.a. uitgemergeld idd) en dan is het onmogelijk om je eigen vader zo voor te stellen als die mensen die er erger aan toe zijn.

Inmiddels alweer meer dan 4 maanden verder en ik kan het nog steeds niet echt een plek geven, geen verdriet maar gewoon verder leven. Overigens nog steeds genoeg om te regelen ook (qua geldzaken etc), eigenlijk ook schandalig dat dat allemaal zo lang moet duren.

Hoe oud ben je, shiftknop?

Hij is ondertussen 15kg afgevallen trouwens

22

Gelukkig laat paps ons wel goed achter financieel gezien. Kennis van mij zit nu zonder echtgenoot en met dikke financiële problemen, zij zal haar huis moeten verkopen. Dat blijft ons gelukkig bespaard!

Hmm.

Even mijn verhaal .Vorig jaar november heeft een ''vriend'' van mij zelfmoord gepleegd (trein).
Ik ging niet veel met hem om, maar toch deed het me wat.
Hij kwam namelijk bij mij in de klas (4e , maar kende hem al vanaf de brugklas) , hij was een doubleur. Dat jaar spijbelde hij regelmatig en hij was er vaker niet dan wel. Ik sprak hem wel altijd kort als hij wel op school was en we hebben nog wat middagen samen doorgebracht bij het nablijven. Heb nog een toespraak op zijn crematie gehouden (wel zwaar huilen) en that's it. Dit was trouwens mijn 1e dood van dichtbij.

quote:

Op maandag 12 juli 2010 19:44 schreef walk-man het volgende:
Hmm.

Even mijn verhaal .Vorig jaar november heeft een ''vriend'' van mij zelfmoord gepleegd (trein).
Ik ging niet veel met hem om, maar toch deed het me wat.
Hij kwam namelijk bij mij in de klas (4e , maar kende hem al vanaf de brugklas) , hij was een doubleur. Dat jaar spijbelde hij regelmatig en hij was er vaker niet dan wel. Ik sprak hem wel altijd kort als hij wel op school was en we hebben nog wat middagen samen doorgebracht bij het nablijven. Heb nog een toespraak op zijn crematie gehouden (wel zwaar huilen) en that's it. Dit was trouwens mijn 1e dood van dichtbij.

Oei, dat is heftig ja.
Sterkte!

Pff, ik was zonet door wat bestanden aan het bladeren die ik gebackuped had van een gecrashte harde schijf om te kijken of de bestanden wel ok waren. Er staat ook een zelfgemaakte film bij die opgenomen is tijdens hun 45 jarig huwelijkjubileum die ik destijds helemaal gemonteerd heb enzo. Dus die even gestart om te kijken of het bestand niet corrupt was. Het werkte nog en ik kwam uit op een stukje waarin buurman z'n speech geeft voor de gasten waarin hij zegt dat hij iedereen over 5 jaar hoopt terug te zien voor het 50 jarig jubileum. Dat heeft hij dus op 1 jaar gemist....

Ik moet een keer leren om zulke dingen op tijd af te zetten. Ik weet heel goed wat het met me doet als ik hem op video zie en hoor spreken, maar toch blijven kijken he. Misschien dat ik het net vaker moet doen om het gewoon te worden ipv het te ontwijken?

Hoe doen jullie dat als je videos enzo hebt, kijk je daar dan regelmatig naar of houden jullie er ook zo'n zwaar gevoel aan over als je dat opzet? Ik ben wel blij dat ik dat heb en de mogelijkheid heb om het te bekijken, maar ik merk ook dat ik het eerder vermijd net omwille van het gevoel dat erbij komt kijken.

Nouja, mijn moeder heeft een cd van haar overleden beste vriend, met zijn favoriete nummers erop. In het begin kon ze die niet luisteren zonder te huilen, maar ze draaide m toch steeds weer. Nu kan ze er goed gewoon naar luisteren, maar ik kan 't nog steeds niet horen zonder aan hem te denken, met een zwaar gevoel dan..
Misschien kunnen die dingen pas als je ze al erg vaak hebt gezien..

Hallo.

Beetje raar topic om dit te plaatsen misschien. Jullie gaat om met het verlies van een dierbare ik zal er ook aan moeten geloven maar ik zie het nog aankomen ook.

Mijn vader heeft dit jaar te horen gekregen dat hij kanker heeft. 57 jaar oud altijd kerngezond geweest nooit ook maar bij een arts geweest. Net gekozen in de gemeenteraad hele toekomst nog voor zich. Darmkanker uitgezaaid naar de lever die bijna voor driekwart is aangetast. Een paar maanden terug was ik nog vrolijk met hem aan het koken (kookles van paps en zo zag hij ook iedere week zn kleinzoon van nu bijna anderhalf). Twee weken later werd hij met gillende sirenes naar t ziekenhuis afgevoerd. Hij viel 17 kilo af en kreeg een stoma en lag aan de sondevoeding. Iemand die nooit wat heeft gemankeerd, hele trotse man moest zichzelf ineens overgeven aan ziekenhuizen en artsen.

Alsof dat niet erg genoeg was gingen we de medische malle molen in. Hij raakte depressief maar wou chemotherapie een kans geven. Artsen zagen het hoopvol in.

Vier maanden lang heb ik iedere chemo weer naast hem in t ziekenhuis gezeten. Vandaag waren tussentijdse onderzoeken en daaruit blijkt dat alles voor niets is geweest. Het heeft niets gedaan en is zelfs achteruit gegaan. Tewijl er in februari nog niets aan de hand was moet ik me nu klaar gaan maken om afscheid te nemen van iemand die ik niet eens meer herken als mijn vader. Hij neemt afstand van zijn grootste trots, zn kleinkind die hem niet eens meer zal herinneren. Hij wil niet met hem omgaan, niet meer met hem spelen. Te pijnlijk.

Ik weet niet zo goed hoe ik hiermee om moet gaan. Aan de ene kant wil ik een hoop met hem bespreken maar merk van mezelf dat ik steeds meer afstand van hem neem omdat ik me gewoon geen houding weet te geven. Stom natuurlijk want ik heb nog tijd met hem, de kans om hem vanalles te vragen, maar ik zou niet weten hoe. Het is een trotse man die niet wil opgeven. Vorige week kreeg hij een koninklijke onderscheiding en vertelde hij iedereen nog dat hij terug zou komen, dat het tijdelijk was. Hoe kun je met iemand praten over de dood en over het leven als hij zelf denkt dat hij weer gezond wordt? Medisch is er vrijwel geen hoop meer. De tijd tikt maar door en ik weet niet hoe ik dit een plaats moet geven.

Beste Jolene22, heel veel sterkte de komende tijd.

Ik denk dat je vader heel goed weet dat de toekomst in maanden te tellen is.
Maar dat ie, net als jij, niet weet hoe hij er mee om moet gaan en zich daarom verschuild achter zijn trots.

Vertel hem wat je voelt ( zoals het laatste stukje van je reactie), je verdriet, je wanhoop.
Dat je het moeilijk vindt dat ie zijn kleinkind niet meer wil zien....
Dat hoeft toch niet in volzinnen?
Zodat hij ook zijn gevoel aan jou kan vertellen, samen huilen?

het zou toch jammer zijn als jullie nu nog uit elkaar groeien omdat jullie je machteloos voelen.
Laat hem anders je reactie lezen, kan misschien een begin zijn om van alles te bespreken.

Sterkte.

Jolene, ik denk dat je gewoon tegen hem moet zeggen/vragen waar je nu mee zit. Wellicht dat je dan zo door de muur die hij nu rondom zich aan het bouwen is breekt en dat je er een goed maar wellicht ook emotioneel gesprek aan over houdt. Dwing hem ook niet om z'n kleinzoon te zien. Op dit moment is dat vooral iets wat je voor hem zou doen, aangezien je zoon het wellicht toch niet meer zal herinneren. Eenmaal hij z'n situatie accepteert en inziet hoe graag je met hem nog leuke en intense momenten wil beleven, zal hij waarschijnlijk vanzelf vragen om hem weer mee te nemen. En als dat niet zo is, dan is dat zijn keuze en hij benadeelt/kwetst je zoon er in geen geval mee. Dat bedoelt hij niet, en jij mag het zo ook niet zien.

Dus niet wachten tot hij z'n facade zelf neerlaat. Zoals Karin reeds zegt, hij weet diep vanbinnen wellicht heel goed hoe hij ervoor staat, maar wil dat zelf nog niet accepteren of wil zijn omgeving er niet mee lastig vallen. Daar is niets mis mee, maar laat hem zien dat je graag hebt dat hij die facade iig voor jou laat vallen zodat je maximaal kan genieten van de tijd die je nog met z'n tweëen hebt.

Herkenbaar, zo snel als het kan gaan. Vooral die medische molen is slopend

quote:

Op vrijdag 16 juli 2010 19:51 schreef Jack. het volgende:
Jolene, ik denk dat je gewoon tegen hem moet zeggen/vragen waar je nu mee zit. Wellicht dat je dan zo door de muur die hij nu rondom zich aan het bouwen is breekt en dat je er een goed maar wellicht ook emotioneel gesprek aan over houdt. Dwing hem ook niet om z'n kleinzoon te zien. Op dit moment is dat vooral iets wat je voor hem zou doen, aangezien je zoon het wellicht toch niet meer zal herinneren. Eenmaal hij z'n situatie accepteert en inziet hoe graag je met hem nog leuke en intense momenten wil beleven, zal hij waarschijnlijk vanzelf vragen om hem weer mee te nemen. En als dat niet zo is, dan is dat zijn keuze en hij benadeelt/kwetst je zoon er in geen geval mee. Dat bedoelt hij niet, en jij mag het zo ook niet zien.

Bedankt v oor je reactie.

Ik dwing hem ook niet om zn kleinzoon te zien en ik snap het ook wel hoor ben daar totaal niet boos over maar het punt is dat ik alleenstaand ben. Ik kan hem dus niet gewoon thuislaten bij vriendlief en naar mn vader toegaan. Waar ik ben daar is mijn kleintje ook en dat maakt het gewoon lastig. Het feit dat hij zn kleinzoon niet echt om zich heen wil hebben maakt het ook dat ik gewoon vrijwel niet langs kan komen.

Het is een ongelofelijk trotse man die nooit maar dan ook nooit praat over zn gevoelens en heeft ons eigenlijk datzelfde geleerd. Naarmate ik ouder werd wel een stukje bijgeleerd op dat vlak maar het blijft allemaal zo ongemakkelijk. Zodra je daar binnenkomt wordt je geconfronteerd met een beeld die ik gewoon niet wil zien. Hij begint ook te praten over koetjes en kalfjes en alsof er niks aan de hand is en dat maakt het alleen maar ongemakkelijker.

Ik ga vanmiddag naar hem toe en dan doe ik nog wel een poging.

Succes Jolene!

Ik heb de ervaring dat het net die ontzettend trotse personen zijn die het hardste breken als je de juiste dingen zegt, en dan wordt het erg emotioneel. Ik heb het recent nog meegemaakt met m'n grootvader. Zit sinds een jaar in een rusthuis en toen ik eens alleen op bezoek bij hem was heb ik hem gewoon gevraagd of ik hem eens mocht knuffelen. Dat mocht en werd behoorlijk emotioneel, met tranen erbij en dat we elkaar graag zien enzo. Dingen die anders nooit aan bod zouden komen. En nu geef ik hem elke keer als ik weer naar huis ga zo'n knuffel. Hij is tenslotte straks al 88 jaar (ikzelf 28, dus je hoeft geen kind te zijn om dit te doen), dus die dingen kunnen plots niet meer mogelijk zijn en dan wil ik er nu nog zoveel mogelijk van kunnen genieten.

Heb je eventueel goede buren of vrienden/familie waar je je zoon eens enkele uurtjes kan laten? Dit hoeft niet elke keer te zijn, maar gewoon zodat je iig een paar keer alleen bij je vader kan zijn. Ik kan me voorstellen dat zo'n kind toch enigzins beperkend werkt als je zulke gesprekken of gevoelens wil blootleggen.

Wat is kanker toch een verschrikkelijke ziekte.

Ik ben zelf mijn vader afgelopen zondag verloren aan die ziekte. We hoorden 6 weken geleden pas dat hij longkanker had. Hij was eigenlijk altijd supervrolijk. Zelfs tijdens de bestraling en de chemokuur was hij nog optimistisch. Over z'n haaruitval maakte hij zelfs nog grapjes (dat ie geld bespaart op de kapper).

Vrijdag zaten paps, mams en ik nog tot 11 uur buiten, niks aan de hand. Zaterdagochtend krijgt hij een longontsteking en zondag is hij overleden. Ongelooflijk! We hebben ook amper afscheid kunnen nemen, omdat hij zaterdagmiddag helemaal weg was van de morfine. Zondagochtend was hij nog redelijk helder. Toen hadden wij en de dokters er weer vertrouwen in dat het goed zou komen. Maar 's middags ging het toch mis. Koorts, longontsteking, longkanker, hersentumor, benauwd...

Jolene: je moet gewoon zo veel mogelijk tijd met je vader doorbrengen. Soms is een hand vasthouden fijner dan praten. Mijn vader wilde ook nooit over zijn dood praten. We weten alleen dat hij begraven wilde worden. Mijn vader zelf was 64, in augustus wordt hij 65. Hij heeft gewerkt vanaf zijn 15e tot z'n ziekte en nooit kunnen genieten van zijn opgebouwde vermogen. Ga zoveel 'leuke' dingen doen als mogelijk. Ga een dagje weg (mits zijn gezondheid dat toelaat). Geniet van de tijd die je nog hebt.

Hier ook ineens vanuit het niets een breek-momentje.
Op een heerlijke vakantie, na een nachtelijke strandwandeling .. ineens kwam dat besef weer dat alles wat ik nu met m'n huidige vriendin doe met haar had moeten zijn.
Zo voelt het gek genoeg na al die tijd nog steeds, ik heb nu een geweldige vriendin, voldoende toekomstplannen en de tijd samen is me waardevol, maar iets in me zegt dat ze slechts de vervanging van mijn ware is, een 'leuk alternatief' zeg maar.

Natuurlijk zo fout als wat om zo te denken, maar dat is wel het gevoel dat leeft.
Overigens komen dat soort gevoelens het meest omhoog op de momenten die heerlijk zijn, dan besef je ineens nog meer wat er niet meer is.

Er is inmiddels een nieuw topic, deze is te vinden via onderstaande link:
Omgaan met het overlijden van een dierbare #3

[ Bericht 12% gewijzigd door Lastpost op 18-07-2010 12:48:59 ]