Ik denk dat ik wel begrijp waarom je het zo stelt, maar dan heb je volgens mij wel een egoïstische instelling.quote:Op donderdag 7 januari 2010 14:01 schreef StephenP het volgende:
Wat ik nu ga vertellen kan voor sommigen vreemd klinken en woede uitlokken, maar dat is absoluut niet wat ik wil .
Ik heb het gevoel dat als mijn vader toch moest sterven, ik liever had gehad dat hij kanker kreeg dan dat hij nu betrokken geraakte in een verkeersongeval. Ik weet dat dit moeilijk kan klinken, maar als je terminaal bent kan je nog enkele leuke dingen doen, of kan je tegen bepaalde mensen vertellen wat je altijd al wou zeggen. Hoe graag je ze ziet,... Je kan eigenlijk op een volwaardige manier afscheid nemen. Terwijl slachtoffers van verkeersongevallen meteen ui je leven worden gerukt, zonder dat je afscheid kan nemen.
Ik denk dat dat afscheid ook iets is wat je kan helpen in je rouwverwerking.
De vraag "waarom" stel ik mezelf niet, dood gaan hoort ook bij het leven en het komt nooit goed uit, altijd veel te vroeg.quote:Op donderdag 7 januari 2010 14:01 schreef StephenP het volgende:
[..]
Ik denk dat alle nabestaanden wel met de vraag 'waarom?' zitten. Spijtig genoeg is dit één van de weinige vragen waar niemand een antwoord op kan geven.
Enerzijds mag je jezelf die vraag wel stellen en erover nadenken, maar anderzijds moet je ook aanvaarden dat de dierbare er niet meer is, hoe moeilijk dat dat ook is voor jou.
Er zullen altijd momenten, data, gebeurtenissen e.d. zijn die je aan je vader doen denken en dat is goed.quote:Op donderdag 7 januari 2010 14:01 schreef StephenP het volgende:Binnen anderhalve maand zal het 2 jaar geleden zijn dat mijn vader een zwaar fietsongeluk heeft gehad, en nog eens een maand later zal hij 2 jaar geleden overleden zijn. Moeilijke dagen die eraan komen, maar je moet erdoor.
Iedereen gaat er anders mee om natuurlijk en het verschil in leeftijd tussen ons zal ook een reden zijn dat ik er anders mee omga denk ik.quote:Op donderdag 7 januari 2010 14:01 schreef StephenP het volgende:Hoe dan ook is het verlies van een goede vriend/partner/echtgenoot(e), ouder of kind het allerpijnlijkste wat je kan meemaken. De psychische pijn die je ervaart is niets vergeleken met de ergste fysische pijn.
Toch heeft de dood van mijn vader ook een 'positief' effect gehad op mijn leven. Vrienden en familie komen nu op de eerste plaats, ik ben meer van de kleine dingen gaan genieten, meer gaan relativeren, van dag tot dag gaan leve, en vreemd genoeg ben ik de sport die ik al bijna 15 jaar doe en waar ik goed in was gaan verwaarlozen. Ik heb een bepaalde kennis gekregen die anderen niet hebben...
Ik heb 3 maanden geleden heel diep gezeten waardoor ik het heb aangedurfd om de stap naar professionele hulp te zetten... Had ik dat niet gedaan, dan zou ik hier nu niet meer hebben gezeten. Ook vooral omdat ik niet nog meer jaren van mijn jeugd wou 'verprutsen'. Ik word er binnenkort 20 en ik vind dat mijn leven de voorbije 2 jaar al te lang heeft stil gestaan. Het verlies was een eigen leven gaan lijden...
Maar op dit moment gaat het al een aantal weken v(erg) goed met mij. Ik voel me niet meer ongelukkig, ik heb wat plannen gemaakt. Het is precies alsof ik een ladder beklim. Ik ben helemaal vanonder begonnen, steeds trede per trede verder en soms van je er een paar naar beneden, maar beklim je opnieuw de ladder.
Klinkt voor mij niet vreemd en woede is bij mij heel ver te zoeken na die uitspraak.quote:Op donderdag 7 januari 2010 14:01 schreef StephenP het volgende:Wat ik nu ga vertellen kan voor sommigen vreemd klinken en woede uitlokken, maar dat is absoluut niet wat ik wil .
Ik heb het gevoel dat als mijn vader toch moest sterven, ik liever had gehad dat hij kanker kreeg dan dat hij nu betrokken geraakte in een verkeersongeval. Ik weet dat dit moeilijk kan klinken, maar als je terminaal bent kan je nog enkele leuke dingen doen, of kan je tegen bepaalde mensen vertellen wat je altijd al wou zeggen. Hoe graag je ze ziet,... Je kan eigenlijk op een volwaardige manier afscheid nemen. Terwijl slachtoffers van verkeersongevallen meteen ui je leven worden gerukt, zonder dat je afscheid kan nemen.
Als ik je verhaal goed gelezen heb heeft je vader nog een maand geleefd na het ongeluk, lag hij in coma waardoor je het gevoel hebt dat je geen afscheid kon nemen?quote:Op donderdag 7 januari 2010 14:01 schreef StephenP het volgende:Ik denk dat dat afscheid ook iets is wat je kan helpen in je rouwverwerking.
Goede instelling Stephen!quote:Op donderdag 7 januari 2010 14:01 schreef StephenP het volgende:Hoe dan ook, de dood van een dierbare heeft een enorme impact op je leven en hoe de rest van je toekomst er zal uitzien. Maar uiteindelijk bepaald jij die toekomst zelf. Hoewel ik iedere dag geconfronteerd wordt met het verlies van mijn vader, ben ik er ondertussen al iets mee mee gaan leven en aanvaard ik de dingen zoals ze zijn.
Ik wil nog even zeggen dat ik het hier helemaal mee eens ben, op de rest van je verhaal heb ik in bovenstaande reaktie eigenlijk al gereageerd.quote:Op donderdag 7 januari 2010 19:14 schreef Jack. het volgende:
[..]
Eigenlijk moet je gewoon heel open kunnen zijn tegen personen die je erg dierbaar zijn, en gewoon zeggen dat je ze erg graag hebt, of ze nu morgen overlijden, volgende week of over 30 jaar pas. Als je op die manier kan leven, dan denk ik niet dat het uitmaakt of je uitgebreid afscheid hebt kunnen nemen of niet, want je weet van elkaar wat je voor elkaar betekent. Dus je hoeft jezelf er dan nadien ook niet druk in te maken dat je het niet hebt gezegd.
En met of zonder afscheid, iemand dierbaar verliezen is in beide gevallen een ontzettend moeilijke klap om te overwinnen... Maar ik ben volledig akkoord dat wanneer je de laatste dag(en) afscheid hebt kunnen nemen op een fijne manier, je er ook meer kracht uit haalt om nadien het verlies te boven te komen.
Heel herkenbaarquote:Op vrijdag 8 januari 2010 06:52 schreef vannelle het volgende:
Dat wil niet zeggen dat ik hem niet mis natuurlijk, ik mis em vreselijk maar het is niet anders, hier valt niks tegen te doen helaas.
Ik had em graag ons 1e koophuis willen laten zien maar hij is niet verder gekomen dan de brochure helaas....En zo zijn er zo veel dingen die ik nog met hem had willen doen en delen maar de tijd en zijn lichamelijke kracht waren beide op.
Daar is ook niets verkeerd mee. Ik wil er niet aan denken dat ik op een punt zou komen waarop ik helemaal niet meer aan hem denk of amper, na alle leuke tijden die we samen hadden, de invloed die hij voor mij betekend heeft.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 06:52 schreef vannelle het volgende:
Er zullen altijd momenten, data, gebeurtenissen e.d. zijn die je aan je vader doen denken en dat is goed.
Heb het zelf ook regelmatig; de rouwkaart met een hele mooie foto er op staat hier nog op de schouw en ik sta er regelmatig naar te kijken terwijl ik mijn gedachten dan hun gang laat gaan.
Meestal moet ik dan ook wat tranen wegpinken maar na zo'n moment ga ik weer over tot de orde van de dag.
Ik heb gewoon "tot morgen" gezegd, goed wetende dat dit er niet meer inzat, maar dat wisten we allebei wel en op die manier wordt de sfeer niet nog meer beladen dan ze al is.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 06:52 schreef vannelle het volgende:
Maar dan komt het 1e nadeel van nog tijd samen door kunnen brengen en je moet weer weg: Wat zeg je tegen pa?
Tot ziens? Doe kalm aan? Hou je haaks? Ik weet het nog steeds niet......
Verder dan "ik hou van je" ben ik niet gekomen maar was op zich niet verkeerd natuurlijk.
Afscheid nemen is inderdaad meestal bevestigen wat je al van elkaar weet, gewoon om er voor jezelf zeker van te zijn dat de andere het weet zodat je er nadien geen twijfels over moet hebben.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 07:04 schreef vannelle het volgende:
Alleen nog even 1 vraag in het algemeen:
Men spreekt over afscheid nemen maar wat is dat nou eigenlijk?
En voor wie doe je dat? Voor jezelf of voor die ander?
In mijn ogen is afscheid nemen niks anders dan (voor de laatste keer) gevoelens bevestigen.
Maar als je een heel open en eerlijke band hebt weet je dat toch van elkaar? Dan hoeft dat toch niet meer?
Helemaal mee eens.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 07:04 schreef vannelle het volgende:
Of er nou iemand door een ongeluk of een ziekte om het leven komt, er is tijd geweest om afscheid te nemen of niet, er zal altijd 1 overeenkomst zijn:
Goh, wat had ik die persoon graag nog eens gesproken.
Mijn vader heeft inderdaad na zijn ongeluk nog de rest van de tijd in een coma gelegen. Na 2 weken hebben we dan te horen gekregen dat zijn hersenen te zwaar beschadigd waren en ze niets meer voor hem konden doen...quote:Op vrijdag 8 januari 2010 06:52 schreef vannelle het volgende:
[..]
Als ik je verhaal goed gelezen heb heeft je vader nog een maand geleefd na het ongeluk, lag hij in coma waardoor je het gevoel hebt dat je geen afscheid kon nemen?
Ook als je bij hem zit maar er komt geen reactie ben je al afscheid aan het nemen, afscheid nemen doe je voor jezelf.
Nou hoop ik alleen dat je voor het ongeluk een goede band met je vader had en nu niet met onuitgesproken dingen zit.......want dan kan ik me voorstellen dat je liever een gesprek had gehad.
Klinkt misschien lullig maar is niet zo bedoeld, kan het op dit moment gewoon even niet goed omschrijven.
[..]_
Jah, kut he?quote:
Ik zal hem nooit vergeten, da's zeker.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 09:03 schreef Jack. het volgende:[..]
Daar is ook niets verkeerd mee. Ik wil er niet aan denken dat ik op een punt zou komen waarop ik helemaal niet meer aan hem denk of amper, na alle leuke tijden die we samen hadden, de invloed die hij voor mij betekend heeft.
Ik wil hem niet vergeten, ik wil aan hem denken, maar dan wil ik graag dat er op zo'n moment een glimlach bij komt kijken en er geen tranen of gevoel van wanhoop boven komt.
"Tot morgen" zat er voor mij niet in gezien de afstand, ik moest weer naar huis.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 09:03 schreef Jack. het volgende:[..]
Ik heb gewoon "tot morgen" gezegd, goed wetende dat dit er niet meer inzat, maar dat wisten we allebei wel en op die manier wordt de sfeer niet nog meer beladen dan ze al is.
Ik heb de laatste avond ook nog gezegd dat ik hem graag zag, en daar ben ik ontzettend blij om.
[..]
Ik vond het heel fijn om het nog eens te benadrukken, icm die knuffel is dat iets wat ik nooit zal vergeten.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 09:03 schreef Jack. het volgende:Afscheid nemen is inderdaad meestal bevestigen wat je al van elkaar weet, gewoon om er voor jezelf zeker van te zijn dat de andere het weet zodat je er nadien geen twijfels over moet hebben.
Ook al weet ik dat hij het wist, ook ik heb bij mijn laatste bezoek gezegd dat ik hem graag zag. Maar moest ik het niet gedaan hebben, zou ik er nu spijt van hebben en mezelf afvragen of hij het echt wel wist.
Er is niks mis mee om dingen te zeggen die je al van elkaar weet, maar het hoeft inderdaad ook niet als je er geen behoefte aan hebt om het nog een keer expliciet te zeggen.
Ik had die behoefte wel, en ben erg blij dat ik dat nog heb kunnen zeggen.
Ik mis het ook, maar ik weet ook dat hij trots zou zijn op zoals dingen nu gaan.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 09:03 schreef Jack. het volgende:
Helemaal mee eens.
Je mag nog honderduit praten met elkaar en uitgebreid afscheid nemen, het gevoel hebben dat je alles gezegd hebt wat er te zeggen viel.
En dan komt er een moment nadien, bv zoals bij jou het kopen van een huis, waarop je zo graag nog een keer met die persoon zou praten. Gewoon omdat je hem/haar erbij wilt op zulke momenten, enkel om trots te kunnen zijn of om raad te vragen.
Dat is ook iets dat ik nu heel erg mis.
Geloof me: Het soort afscheid is nooit de gewenste. Want je wil geen afscheid nemen.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 10:03 schreef StephenP het volgende:
[..]
Mijn vader heeft inderdaad na zijn ongeluk nog de rest van de tijd in een coma gelegen. Na 2 weken hebben we dan te horen gekregen dat zijn hersenen te zwaar beschadigd waren en ze niets meer voor hem konden doen...
Sindsdien heb ik iedere avond 'afscheid' van hem genomen, dit 2 weken lang, omdat hij misschien de dag erop er al niet meer kon zijn... Ik heb hem iedere dag zien verslechteren, zien vermageren, zijn verwondingen moeten aanschouwen. Qua uiterlijk was hij op de dag van zijn heengaan niet meer de papa die ik gekend had.
En je neemt afscheid op een bepaalde manier, maar ik vond dat afscheid nemen altijd zeer moeilijk omdat je niet wist of hij je kon horen en omdat hij niets terug kon zeggen. Dat was niet het soort afscheid dat ik van hem wou nemen...
Mensen krijgen toch al gauw een stempel. Ik begrijp wel wat je bedoelt.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 18:28 schreef formerjellybean het volgende:
Het is deze week een maand terug dat Leon zelfmoord heeft gepleegd. Zijn huis word leeggeruimd.
Op zich ga ik er goed mee om geen nachtmerries en erge huilbuien meer. Het gevoel van gemis is nu meer geworden van ik ben blij dat ik hem gekend heb en hij een vriend van me was omdat het een goede lieve vriend was.
Ik wil zelf ook meer stilstaan bij hoe hij was als persoon dan hoe die aan zijn eind is gekomen. Het gevaar met zelfmoord is dat iemand die overlijd daaraan vaak degene word van degene die zelfmoord heeft gepleegd .
Terwijl hij meer dan dat was voor mij en voor de omgeving.
Wat nou ? Dat is toch hardstikke mooi man!quote:Op maandag 11 januari 2010 18:39 schreef Jack. het volgende:
Ik heb trouwens vandaag weer een sneeuwman gemaakt op het kerkhof
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |