Hier mijn verhaal, vers van de pers
:
Eindelijk was het zover: woensdag 24 februari 2010 om 7.45 uur is Daan ter wereld gekomen. We zijn zielsgelukkig met hem en hij doet het echt geweldig
.
Voor het zover was, is er natuurlijk wel het een en ander gebeurd, namelijk: De Bevalling
. Achteraf gezien, ondanks dat Daan uiteindelijk met een keizersnede geboren is, is het me zeker niet tegengevallen. Natuurlijk, nu duurt mijn herstel wel langer en het is ook echt wel heftig en pijnlijk, maar het was over voor ik er erg in had, heb er geen trauma's aan over gehouden (echt, de pijn vergeet je direct weer) en het herstel verloopt voorspoedig.
De zwangerschap op zich is geheel probleemloos verlopen. Ik heb geen noemenswaardige klachten gehad, kon tot 36 weken volledig werken, lichamelijk ook weinig moeilijkheden (natuurlijk is het op het laatst wel zwaar maar goed, daar heb je dan ook verlof voor) en zoals verwacht liep ik iets over tijd, maar dat was niet zorgwekkend. Ook Daan groeide volgens alle gemiddelde lijntjes, de echo's waren allemaal in orde, hij lag netjes met z'n hoofdje naar beneden om geboren te worden, dus alle voorboden voor een normale bevalling waren aanwezig. Ik heb echt genoten van de zwangerschap. Vanaf 20 weken heerlijk op een blauwe wolk geleefd en echt uitgezien naar het moment dat we onze zoon in onze armen konden houden.
Ik had eigenlijk zelf de datum van 1 maart in mijn hoofd (vraag me niet waarom maar misschien ook een manier om me niet blind te staren op de uitgerekende datum) en was nog gewoon druk met van alles. Lekker taarten bakken enzo. Zo ook dinsdag 23 februari....
Dinsdag 23 februari begint zoals normaal, totaal niet het idee dat vandaag de bevalling zou beginnen. Mijn moeder was lekker op bezoek geweest, Marky was gewoon aan het werk en 's avonds hebben we gekeken naar het drama van Sven Kramer op de 10.000m schaatsen op de Olympische Spelen van Vancouver. Wat een debacle...
Marky zegt: 'Nou, we gaan lekker naar bed, want dit hoef ik niet meer te zien', dus zo gezegd zo gedaan. Het was zo rond 23.00 uur 's avonds. Marky ging douchen en ik zou de volgende ochtend wel gaan op mijn gemak. Maar ik had wat last van kramp in mijn buik. 'Die stomme obstipatie ook, waarom kan ik nu niet gewoon poepen', zei ik nog. Toch maar even onder de douche met Marky om te zien of het afzakte. Nou niet echt, maar ja, echt lang duurde het niet en echt heel pijnlijk was het ook niet. Eenmaal in bed, ging ik toch nog een keer naar het toilet om 23.45 uur en zag dat ik wat bloed verlies had. Eerst dacht ik aan de slijmprop, maar dit was geen slijm, maar echt behoorlijk helder rood bloed.
Aangezien niemand me over dat bloed verteld had en in de papieren van de verloskundige (VK) stond dat ik bij bloed moest bellen, toch maar even gedaan. De VK vroeg me of ik ook weeën had... tjsa, ik had wel wat krampen, maar zeker niet regelmatig en ook geen 1 minuut durend. Ze stelde me gerust wat betreft het bloed en zei dat ik moest bellen als de weeën regelmatig om de 3 minuten kwamen en een minuut aanhielden. Prima, dan gaan we nu slapen, zei ik tegen Marky.
Ongeveer een kwartier later belde de VK toch terug om te zeggen dat ze nog iemand in de buurt moest bezoeken. Of ze niet toch even langs zou komen om te kijken. Nou prima, kan nooit kwaad. Dit was rond 00.15 uur en ze zou over een half uurtje komen. Inderdaad, rond 00.45 uur ging de bel en de VK liep mee naar boven om te kijken. Met de mededeling dat ik nergens op moest rekenen, zou ze me toucheren om te zien wat de situatie was. Ietwat verbouwereerd en verbaasd kon ze me melden dat ik inmiddels tijdens een wee (wat die kramp dus inderdaad bleek te zijn) had ik al 5 cm (
) ontsluiting. 'Nou, dan ga ik het ziekenhuis maar bellen zodat we daar naartoe kunnen', was het oordeel van de VK. Zij ging nog even naar de andere zwangere dame, maar zou ons over een uur of 2 zien in het ziekenhuis. Zo gezegd, zo gedaan.
Marky en ik, nog enigszins in shock (nu al naar het ziekenhuis ??!! dat zou toch uren duren??
), kleedde ons aan. Marky pakt de spullen die netjes klaar stonden en we zijn even na 01.30 uur naar het ziekenhuis gereden. In de auto nog 2 weeën die goed op te vangen waren en rond 02.00 uur kwamen in het ziekenhuis aan. Eenmaal in de verloskamer hebben we ons geinstalleerd. De weeën werden sterker, maar nog steeds goed op te vangen en na ongeveer 2 uur (zo rond 03.45 uur) controleerde de VK hoever ik inmiddels was. Het ging lekker, 7-8 cm inmiddels, dus de ontsluiting zette goed door.
Nog een kwartier later, rond de klok van 04.00 uur begon ik licht drukgevoel te krijgen (nu al?? uhh.. ja dus) dus de VK kwam nogmaals controleren. Inmiddels waren de weeën heftig, maar ik ving ze prima op, alleen nu begonnen ook de lichte persweeën. Daan kon helaas zijn hoofd niet draaien en de laatste halve cm (de ontsluiting was inmiddels even na 05.00 uur bijna volledig) ging niet weg. Na het wegpuffen van de persweeën mocht ik rond 05.40 uur proberen te persen, ondanks dat er nog een randje stond en Daans' hoofd nog niet gedraaid was. Hopenlijk zou het met persen goedkomen.
Na een toiletbezoekje, wat pogingen op handen en knieën, een korte sessie op de baarkruk (wat een onding zeg! en die spiegel gaf ook geen beeld dat ik echt lang wil onthouden), wat pogingen op mijn zij, had Daan het toch wel zwaar. Hij kon er niet doorheen. De inmiddels gearriveerde assistent gaat overleggen voor een vaccuumextractie met de arts. Het is inmiddels 06.30 uur en de gyneacoloog wordt gebeld, die de vaccuumextractie moet uitvoeren en ik word aangesloten op de CTG zodat Daan goed in de gaten gehouden wordt. Ik word gecatheriseerd en om 06.55 uur gaat de cup erop voor de vaccuumpomp. De gyneacoloog heeft de situatie beoordeeld en Daan lijkt nog dieper te liggen dan gewenst dus ze zegt dat ze 1 poging gaat doen met de vaccuumpomp en ik moet alles op alles zetten. Ik ga ervoor, Daan moet eruit hou ik maar in gedachten, we doen allemaal onze stinkende best, maar helaas mag het niet baten. Om 07.05 wordt besloten tot een keizersnede. Daan past er helaas niet doorheen en zijn hoofdje kan niet draaien.
De anaestesist wordt gebeld, ik krijg een infuus en een middel om de persweeën wat af te vlakken (jeeezzz.. dat hielp echt niet genoeg hoor!) en alles wordt klaargemaakt. Ik word om 07.30 uur naar de OK gebracht, krijg mijn ruggenprik (gelukkig heb ik dus bewust alles mee kunnen maken) en als Marky inmiddels ook bij me is (dat pakje staat 'm beeldig ;-)) wordt de keizersnede uitgevoerd en om 07.45 uur is onze prachtige zoon
Daan ter wereld gekomen.
Marky wordt gelijk met Daan meegenomen naar achteren om 'm te controleren. Ondanks zijn moeilijke start (hij moest nog even flink gestimuleerd worden, wat normaal is bij een keizersnede aangezien hij de gang door het geboorte kanaal heeft gemist) kreeg hij toch bij de eerste Apgar-score al direct 9/10. Na de controle komen ze mij m'n mooie zoon laten zien om 'm vervolgens weer mee te nemen. Marky blijft bij Daan en ik word gehecht (2x want, oh ja, ze hadden ook nog even een knip gezet voor die vaccuumextractie, dus ik ben 2x genaaid ;-)) en ze brengen me naar de recouvery om nog wat na te trillen ('ik ril wel maar ik heb het niet koud!'). Na ongeveer anderhalf uur mag ik eindelijk naar mijn zoon en mijn man die met smart op ons zaten te wachten.
Eenmaal op de verloskamer terug krijgen we heerlijk beschuit met muisjes en een lekker ontbijtje. Even bijkomen hoor.....
onze zoon is geboren!!
Ik heb dus nog tot zaterdagochtend in het ziekenhuis gelegen maar het herstel verliep voorspoedig (uiteraard met vallen en opstaan) dus op zaterdag 27 februari om even voor 11 uur 's ochtend komt Daan eindelijk thuis. Het gezinnetje is compleet, mijn man, ik en de mooiste zoon van de hele wereld
!!
[ Bericht 0% gewijzigd door happyme28 op 03-03-2010 17:08:25 ]