Bevallingsverhalen deel 10

Nee niks meer over gehoord. Ze kon niet zeggen of het een tweeling was geweest of wat anders. Maar ik heb rond de 6e week een bloeding gehad en had daarna een kloppend hartje op de echo. Bij de pretecho met 17 weken had die echo dame het over tweeling maar ze vond het apart dat de echo dame met de 12 weken echo niks gezien had.

Faja, ik moest toch wel even knipperen hoor bij je verhaal...

wow, faja! jij hebt het zwaar gehad! wel fijn dat hij ondanks de "verkeerde" ligging er zonder kleerscheuren voor jou uit is gekomen!

zouden ze je in gaan leiden de maandag erop? (met welke termijnben je nu bevallen?)

Ze zouden de maandag er op mijn vliezen breken en dan hopen dat ik binnen 24 uur zou bevallen anders werd ik overgedragen aan de gyneacoloog. Ik ben met 40 weken en 3 dagen bevallen.

Faja, klinkt als een miezerig rotventje... Zo een die ik niet aan mn bed zal dulden.
Was afgelopen maandag bij de verloskundige en vertelde daarna aan een vriendin "dat deze zo aardig was dat ik haar zelfs binnen zou laten als ze dat kind uit me zouden gaan trekken"

Ik moet het verhaal van Faja nog lezen, maar hier is alvast het mijne. Let op: lang verhaal!

-Een knipje (alleen figuurlijk)-

[ Bericht 98% gewijzigd door DeMajoor op 01-02-2010 15:38:31 ]

wow demajoor, wat een verhaal... heftig en heel persoonlijk...
fijn dat je meisje er is, maar jammer (is niet het woord dat ik zocht, en omvat het gevoel ook niet echt...) van de lastige opstart...

DeMajoor, dat klinkt echt stom dat ze je meisje bij je weg moesten halen! Maar gelukkig gaat alles nu goed! Ben je weer een beetje bijgekomen?

En wat bijzonder dat je niet echt pijn voelde.

DeMajoor, heftig zeg, Lijkt me wel moeilijk als je de eerste paar uur niet bij je baby mag zijn, en daarna zelf niet eens met zekerheid kan zeggen of het wel hetzelfde kindje is.

Bedankt voor de reacties.

Pessie: ik ben erg goed bijgekomen. Ik heb ook een relatief gemakkelijke bevalling gehad, denk ik. Hij lijkt qua opbouw zoals ze hem in de boeken altijd beschrijven. Ik heb ook geen hechtingen. Ik voelde me de volgende dag alsof ik op mijn kont van de trap gestuiterd was, maar dat was met een dag of 3 alweer over. Geestelijk was het iets lastiger, ik kon het verhaal moeilijk aan mensen vertellen, zonder erg emotioneel te worden. Maar inmiddels gaat dat ook goed.

En wat de pijn betreft; zolang ik me overgaf aan de pijn, viel het steeds mee. Als ik me niet ontspande, werd het wel steeds pijnlijker. Mij heeft het dus enorm geholpen om me te concentreren op het ontspannen ipv op de weeën.

Ik ga het verhaal trouwens vandaag weer weghalen, dus liefhebbers van lange teksten moeten snel zijn...

[ Bericht 14% gewijzigd door DeMajoor op 01-02-2010 09:51:46 ]

quote:

Op maandag 1 februari 2010 09:43 schreef DeMajoor het volgende:
Bedankt voor de reacties.

Pessie: ik ben erg goed bijgekomen. Ik heb ook een relatief gemakkelijke bevalling gehad, denk ik. Hij lijkt qua opbouw zoals ze hem in de boeken altijd beschrijven. Ik heb ook geen hechtingen. Ik voelde me de volgende dag alsof ik op mijn kont van de trap gestuiterd was, maar dat was met een dag of 3 alweer over. Geestelijk was het iets lastiger, ik kon het verhaal moeilijk aan mensen vertellen, zonder erg emotioneel te worden. Maar inmiddels gaat dat ook goed.

En wat de pijn betreft; zolang ik me overgaf aan de pijn, viel het steeds mee. Als ik me niet ontspande, werd het wel steeds pijnlijker. Mij heeft het dus enorm geholpen om me te concentreren op het ontspannen ipv op de weeën.

Ik ga het verhaal trouwens vandaag weer weghalen, dus liefhebbers van lange teksten moeten snel zijn...

Ik kan me ontzettend goed voorstellen dat dit geestelijk wel een flinke duw geeft! Vooral de onzekerheid over het herkennen van je eigen kind moet verschrikkelijk zijn geweest! Gelukkig heb je een man die alles voor je heeft bijgehouden. Heeft je dat wat geholpen?
En voor geen hechtingen (Kun je dat aan anderen leren, wil echt geen hechtingen met mijn ervaring dat die dingen altijd ontsteken).

Jeee Majoor wat heftig emotoneel allemaal! Wat persoonlijk geschreven...

Wat heerlijk dat je fysiek naderhand bijna geen ongemakken hebt ervaren, daarvoor zouden velen een moord begaan.

quote:

Op maandag 1 februari 2010 10:00 schreef pessie het volgende:

[..]

Ik kan me ontzettend goed voorstellen dat dit geestelijk wel een flinke duw geeft! Vooral de onzekerheid over het herkennen van je eigen kind moet verschrikkelijk zijn geweest! Gelukkig heb je een man die alles voor je heeft bijgehouden. Heeft je dat wat geholpen?
En voor geen hechtingen (Kun je dat aan anderen leren, wil echt geen hechtingen met mijn ervaring dat die dingen altijd ontsteken).

Goed luisteren naar de vk als ze zegt dat je moet stoppen met persen (zie ook Faja's verhaal) en pas weer doorgaan als dat mag van de vk. Verder is het een kwestie van geluk of pech, denk ik.

Dankzij mijn man heb ik nu inderdaad een goed beeld van de uren die ik heb gemist. Hij heeft het zelfs nog voor elkaar gekregen om een foto te maken, terwijl ze op mijn buik lag. Die kon ik vergelijken met hoe ze er later uitzag en dat is echt wel hetzelfde kindje.

Faja: heftige bevalling zeg! In tijd heeft hij ongeveer even lang geduurd als de mijne (gerekend vanaf de eerste serieuze wee, die ik trouwens niet zo herkende als jij), maar die van jou klinkt toch een stuk zwaarder.

majoor, wat een heftig verhaal, zeg! weten ze waarom ze niet huilde bij geboorte? heeft dat iets te maken met de groeiachterstand, of was het gewoon pech?

en DeSergeant! welke is hoger in rang?

en wat je schrijft over concentreren op ontspannen ipv de weeen herken ik volledig. daarom vind/vond ik beide bevallingen niet bijster pijnlijk. heel vervelend, maar niet het meest pijnlijke wat ik ooit heb meegemaakt. waren de borstontstekingen erger...

vwb hechtingen, idd goed luisteren naar de vk. ik denk dat als aviva niet zo gelanceerd was geweest, dat ik dan ook hechtingloos uit de strijd was gekomen. nu was de schade slechts 2 hechtingen. tsja, en als je geknipt moet worden, ben je gewoon zwaaar de l*l, maar dat doen ze enkel in geval van foetale nood, en verder zijn biotexbadjes ook erg effectief

Nou, daar gaatie dan! (Héél lang verhaal geworden, sorry )


13-02
Na weer een avond flinke weeën om de 3-6 minuten maar weer gaan slapen met paracetamol en na een warme douche. Best prima en wee-loos geslapen.

14-02
’s Morgens wakker, overleggen even over de kerk, wat doen we? Gaan we allebei? Gaat TARA met Leander, gaan we allemaal niet… TARA besluit met Leander te gaan en zegt dat ik maar lekker moet genieten van een ochtendje niks. Leander vindt de opvang bij de kerk geweldig (véél kindertjes) en ik nog naar de kerk zie ik eigenlijk niet zo zitten.

TARA vertrekt vlak voor 10:00 en ik zak heerlijk onderuit met een kop koffie en de laptop.

11:00 Wee! en niet een beetje een wee, een hele pijnlijke van meer dan een minuut.
11:02 Wee! Uhm? Wee? Nog één? Neeeee, niet weer dit gedonder Niet nu al! Het is nog vroeg op de dag….
11:04 Wee!
11:06 Wee! Ik ga maar douchen, dan zakt het wel weer af, ik heb nu geen zin in dit gedoe….

Dus ik lekker onder de douche Maar afzakken, ho maar, het blijft ongeveer gelijk. Om de twee minuten door weeën van 1 à 1,5 minuut. Elke keer een stuk of 6 à 7 achter elkaar op deze manier en dan 4 tot 5 minuten rust. Ik vang ze met moeite op, dit zijn geen lekkere weeën.

11:30 Zal ik TARA uit de kerk bellen… Zie ik het nog even aan? Kerk is meestal rond 11:50 afgelopen. Dan blijft hij kletsen… rond 12:15 thuis. Hmmmm. Twijfel.
Dan smst TARA mij over iets heel anders. Ik SMS terug dat hij me even moet bellen.
Hij aan de telefoon: denk je dat het nu wel serieus is? Ik krijg op dat moment een wee en zeg iets als: ‘kan me niet schelen, ik zou je nu graag thuis hebben’

11:40 TARA thuis. Ik zit inmiddels op handen en voeten weeën op te vangen op de bank, op de grond of ik hang over een stoel. TARA ziet 2 weeën aan en belt dan zijn vader (kom Leander maar halen!) en de vlos (ik weet niet precies hoe lang ze al weeën heeft, ik ben net thuis, maar kom maar snel hierheen!) TARA’s vader komt er zsm aan en de Vlos zegt er over ongeveer een uurtje te zijn.

Leander kijkt verbaasd naar mij, gaat op zijn handjes en knietjes naast me zitten, kruipt onder me en begint mee te puffen Ondanks alles moet ik lachen. Lollig ventje is het toch ook

TARA pakt de tas in voor Leander en ik hang nog wat rond al puffend en piepend.
Intermezzo: Leander opgehaald. Schoonpapa loopt met zijn vrouw binnen, ze kijken het even aan en zijn heel snel de deur weer uit.

TARA is geweldig en zegt de goede dingen op het goede moment en duwt op de goede plekken in mijn rug. Ik mag aan hem hangen en hij is heel dichtbij

Langzamerhand kan ik me niet meer concentreren op puffen en ontspannen. Het gaat te snel, doet teveel pijn en mijn lijf heeft geen tijd om endorfines of wat dan ook aan te maken. Ik besluit evenals bij de vorige bevalling maar weer te gaan fluiten ipv puffen. Dat werkt wel. Ik fluit toonladdertjes, de taptoe (wat TARA een flinke lachbui bezorgt) en wat willekeurige deuntjes. Als het heel heftig wordt fluit ik alleen nog maar steeds hoger naarmate de wee erger wordt.

12:40 ik vertel TARA dat hij de vlos wel weer mag bellen of ze er wat haast achter zet, want ik voel aan het einde van de wee wat drukgevoel. TARA belt en zegt dat ze al onderweg was. (achteraf heeft de vlos nav dit telefoontje alvast de kraamverzorgster gebeld vanuit haar auto)

12:45 Vlos komt binnen, kijkt het even aan en stuurt TARA naar beneden (hoe zijn we boven gekomen? En wanneer? En waarom? ) om water op te zetten voor de kruik. Ik grap dat het zo’n vaart toch niet zal lopen.

13:00 Vlos gaat toucheren, zegt dat de bmm mooi verstreken en open is en vraagt hoeveel CM de vlos donderdag had gevoeld. Ik gebaar 1 à 2 met mijn vingers. Ze vraagt of ze wil dat ze de vliezen breek. Ik knik. Op dat moment denk ik nóg: als het dan niet doorzet komt het iig nog vandaag of morgen. Intussen denk ik: ‘klinkt alsof ik nog steeds op 2 CM zit –O- hoe houd ik dit nog een dag uit??’ Ze breekt de vliezen met haar vingers en er komt een heleboel vruchtwater waarvan ze meteen zegt dat het mooi helder is met vlokjes.
Ze zegt: 5 à 6 CM. Ik denk aan één kant: HOEZEE! en aan de andere kant: hmmm, 5 CM in 2 uur, dus ik moet nog minstens 2 uur

De kraamverzorgster loopt intussen binnen en begint ook met van alles te sjouwen. Ik weet intussen niet hoe dit nog op te vangen is en begin maar weer met fluiten….
Ik mompel en piep en grom af en toe eens wat persdrang weg en rol een beetje rondjes door het bed. De persdrang wordt steeds erger en ik moet wegzuchten…
Na een tijdje gaat dat niet meer en pers ik wat mee, ik voel het hoofdje wat dieper zakken en geef dat aan. De vlos zegt dat \het hoofdje ook nog heel hoog lag in het begin en dat ze even het hartje gaat checken. Het duurt 3 weeën voor ze het hartje vindt (tijdens een wee kan ze niet op zoek) maakt me behoorlijk onzeker! Daarna zegt ze even te gaan voelen hoe ver ik ben, pakt een handschoen, kijkt nog eens en zegt ‘laat maar, ik zie het al, je mag persen!’

13:35 ‘je mag meepersen’ de mooiste woorden sinds het begin van deze bevalling! Hoera! Ik ga op mijn rug liggen en pers mee. Hoppa, dit kan ik! Het doet pijn, ja, absoluut, maar veel minder dan de onsluitingsweeën en ik hoef niks meer weg te zuchten. Hop, nog een perswee, meteen achter de vorige aan en ik pers weer hard mee. Ik hoor de verloskundige en de kraamverpleegster tegelijk ‘wow’ zeggen en denk nog: ‘ha, dat schiet op!’
Nog een perswee, weer zo snel er op en dan staat ineens het hoofdje. En dan blijven de persweeën ineens een minuut of 2 weg. Ik kijk eens rond, krijg een washand tegen het hoofdje aangedrukt (hoezee, voor de washand, heerlijk gevoel) en de verloskundige zegt dat het héél snel gaat nu en dat ik de volgende wee heel goed moet luisteren en niet moet persen en dat de wee het wel gaat doen. Ik vind het allemaal prima en besluit uitscheuringstechnisch dat ik zo goed mogelijk naar haar ga luisteren (hoe alert kan je op zo’n moment zijn? ) Ze zegt ‘dit is het ergste moment, want het hoofdje staat nu. Ik zeg hartgrondig ‘echt niet, dit kan ik!’ terug. En ik meen het. (en de kraamverzorgster en de vlos schieten beiden in de lach) Ik trek mijn trui uit en wordt stomverwonderd aangekeken. Ik: ‘ik wil straks een baby op mijn buik, geen trui ertussen. Weer wat hilariteit, maar ik word snel en vakkundig door drie mensen uit mijn trui en hemdje gehesen.
13:43 Er komt nog één laatste wee. Eén lange perswee, 2x persen, de vlos zegt ‘kijk maar!’ en ik kijk naar beneden en zie nog net een heel klein lijfje uit me glibberen die met een boogje op mijn buik belandt.

Een baby! Zeg ik. En dan is het tijd om hem eens goed te bekijken
Alles zit er op en er aan, hij is zo leuk en ruikt zo lekker en zo lief

Intussen wordt er vanalles aan mij gefrunnikt. Omdat de bevalling zo snel ging moet de placenta ook snel komen en ik blijk behoorlijk bloed te verliezen. Maar na 2 injecties, enorm geduw op mijn buik en een paar keer keihard persen (wat is dat NIET leuk op zo’n moment, ik wil met TARA naar ons ventje staren, niet persen en pijn hebben ) is de placenta er toch ook. En ik ben nog helemaal heel.

Er blijkt een knoop in de navelstreng te zitten, een echte knoop. Daar worden nog een paar foto’s van gemaakt en de vlos en de kraamverzorgster kijken elkaar nog even opgelucht aan dat dat is goedgegaan.
Ook werd ons manneke met zijn handje naast zijn hoofd geboren, hallo wereld!

Hallo manneke, welkom op de wereld Florian

Al met al? Prima bevalling, maar wel veel heftiger en intenser dan de lange bevalling bij Leander. En hoewel het heel veel pijn deed zou ik het zo weer doen! En leuk dat er nog gelachen kon worden om van alles tijdens de bevalling.
Wat een wonder zo’n geboorte en dat alles goed gaat

ach Freecell, wat een mooie bevalling heb je meegemaakt! als het altijd zo zou zijn, zou ik ook zo achter elkaar willen bevallen...

mooooi freecell; ik heb ademloos zitten lezen..
en wat fijn dat alles goed is met jullie kleine mannetje ondanks de knoop in de navelstreng..

heel veel geluk met zijn 4tjes!

Voor de geinteresseerden onder ons nog een foto van de knoop

quote:

Op woensdag 17 februari 2010 14:45 schreef mijsje het volgende:
ach Freecell, wat een mooie bevalling heb je meegemaakt! als het altijd zo zou zijn, zou ik ook zo achter elkaar willen bevallen...

Het was heel mooi inderdaad, maar door de snelheid ook bijna gewelddadig Wat dat betreft had een uurtje of 6-8 me ook prima geleken

Jeetje Free, wat eng van die knoop Heeft Florian daar geen last van gehad, in je buik?

quote:

Op woensdag 17 februari 2010 17:00 schreef Linda2205 het volgende:
Jeetje Free, wat eng van die knoop Heeft Florian daar geen last van gehad, in je buik?

Nee Maar dat had wel gekund als hij strakker was komen te zitten. Had voornamelijk een probleem kunnen worden tijdens de bevalling begreep ik.

dat gedeelte waarin Leander onder je kruipt en mee begint te puffen! Dat wist ik nog niet.
En geen endorfines is inderdaad geweldadig!

Ik vind het heel bijzonder dat hij geboren is met zn arm naast zn hoofd en dat je niet uitgescheurd bent! Wat goed zeg van je! En wat goed dat je dit gedaan hebt en dat je zo'n ventje op de wereld gezet hebt! Hij is zo lief! En ook mooi!

foei Tara, sms-en tijdens een kerkdienst

quote:

11:30 Zal ik TARA uit de kerk bellen… Zie ik het nog even aan? Kerk is meestal rond 11:50 afgelopen. Dan blijft hij kletsen… rond 12:15 thuis. Hmmmm. Twijfel.
Dan smst TARA mij over iets heel anders. Ik SMS terug dat hij me even moet bellen.
Hij aan de telefoon: denk je dat het nu wel serieus is? Ik krijg op dat moment een wee en zeg iets als: ‘kan me niet schelen, ik zou je nu graag thuis hebben’

Wat eng inderdaad die knoop. Niet gezienop e echo>??

Wow Free. wat een verhaal! Lijkt me echt wel een shock, zo snel. En die knoop Wat eng, ik wist niet dat dat kon.
En Leander die naast je mee ging zitten puffen

Wow freecell wat een mooie bevalling !! En die knoop... eng hoor !

Freecell, mooi hoor En herkenbaar, de snelheid, geen endorfines, maar toch, fijn om op terug te kijken!