abonnement bol.com Unibet Coolblue
pi_76715705
Takkembah, wat geniaal verwoordt. Ik heb gelachen om je vervloekingen naar het medisch spul en een traantje bij de woorden over hoe Alexa bij je ligt. Mooi hoor.
pi_76715732
Takkie, wat mooi geschreven. Dat verschil tussen binnenkomst en vertrek. En gestuntel met de maxi-cosi, haha! Herkenbaar, mijn Lief weet nog steeds niet hoe dat ding werkt
Lotte!
Noah!
pi_76715768
Wow Takkembah, wat een indrukwekkend en heftig verhaal!
...and together we'll stand on the threshold of a dream[
  dinsdag 12 januari 2010 @ 13:21:38 #129
48000 Vlinder
1 + 1 = 3, nee 5!
pi_76717643
Takkembah Wat schrijf je dit heerlijk!
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
pi_76718037
Takkem, wat heerlijk geschreven!! Ik moest lachen om je gescheld maar ook een traantje laten om jouw woorden tegen Alexa!
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
  Moderator dinsdag 12 januari 2010 @ 14:10:31 #131
5428 crew  miss_sly
pi_76719676
Takkembah
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
pi_76720278
Takkie!
Een verhaal met een lach en een traan! Mooi geschreven
#geen
  dinsdag 12 januari 2010 @ 14:32:22 #133
170545 DaviniaHR
Mrs. PhysicsRules
pi_76720480
Takkie, wat mooi omschreven!
PR vroeg idd nog toen we naar het kdv reden (tijdens de bevalling) of we nou nog wel wisten hoe de MC werkte

ik heb eea op papier staan, ik laat PR eerst nog ff checken of het allemaal klopt, en dan zetten we die ook hier neer
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
  dinsdag 12 januari 2010 @ 14:42:55 #134
12734 amaranta
Alles Dasty!
pi_76720908
Takkem, mooi geschreven.
Ben jij op de kraamkamers van het mmc bevallemn? Ik heb die niet gezien, ken alleen de verloskamers (kamer 6)

dat je van te voren moet oefenen met de cosi hebben ze mij op de zw.cursus verteld
pi_76724170
Takkembah, wat mooi omschreven, ik ken je verder niet, maar ik 'hoor' het je bijna vertellen. En een weeënstorm is niet leuk, maar dat bedacht ik ook pas achteraf toen iemand (verpleegkundige ofzo?) het me zei. Wist ik veel, ik dacht dat het zo hoorde.
* Mama van Driekus (0909) en Tienus (0611) *
*waarom hebben konijnen zulke grote oren als ze toch niet luisteren? *
  dinsdag 12 januari 2010 @ 17:00:14 #136
38223 Takkembah
Beetje gek en raar
pi_76726889
quote:
Op dinsdag 12 januari 2010 14:42 schreef amaranta het volgende:
Takkem, mooi geschreven.
Ben jij op de kraamkamers van het mmc bevallemn? Ik heb die niet gezien, ken alleen de verloskamers (kamer 6)

dat je van te voren moet oefenen met de cosi hebben ze mij op de zw.cursus verteld


Hehe dat heb ik dan weer gemist

Misschien een volgende keer

Het waren volgens mij gewoon de verloskamers, en niet de kraamkamers. Maar die waren ook veeeel gezellig dan de horror die ik had verwacht .
Alexa en Seth zijn lief
See everything; overlook a great deal; correct a little
pi_76727646
Ik was dit topic helemaal kwijt!
Dank voor de lieve reacties zeg
Met mij gaat het hartstikke goed hoor, heb nooit veel last gehad van de hechtingen en gelukkig ook altijd redelijk normaal naar de wc gekund enzo.
Hoef alleen nog op nacontrole eind deze maand, maar volgens mij zit het wel goed daar beneden.
Heb wel een aantekening in mn dossier gekregen voor een eventueel volgende bevalling dat het ''uitdrijvings gedeelte'' TE snel kan gaan

Zo, vanavond eens effe Lily en Takkembah's verhalen bijlezen,ik vind het zo'n indrukwekkend topic dit
“I mean, nobody’s scientifically perfect, but Suzie’s about as close to being perfect as any human could possibly be.”
pi_76729121
quote:
Op dinsdag 12 januari 2010 11:56 schreef Takkembah het volgende:
“Ze is helemaal niet lelijk!”.


Mooi verhaal!
  woensdag 13 januari 2010 @ 15:04:57 #139
170545 DaviniaHR
Mrs. PhysicsRules
pi_76763416
7 januari, geboorte van Aviva Gabriëlle

's Ochtends had ik vanaf het wakker worden steeds terugkerende krampen, van het niveau zeurende indalingswee, waar ik al weken door geplaagd ben. Dus in principe niks bijzonders, ware het niet dat madam volledig ingedaald zat, en de krampen zeer regelmatig kwamen (iedere 6 minuten). Regelmatige indalingskrampen met een ingedaald kind, 5 uur achter elkaar, toch ff de verloskundige bellen. Dus de verloskundige vroeg zeer scherp "zijn het weeën of krampen?" Het zijn krampen, maar ze duren langer dan mijn normale voorwerkgebeurens (max. 3 uur) en ze zijn superregelmatig, en ik verlies wat vocht, dus kom toch maar s.v.p.

De verloskundige + stagiair komen rond 12:45u, controleren de baby, constateren dat ik waarschijnlijk mijn slijmprop aan het verliezen ben op een zeer waterige manier (eet smakelijk! ), dus voorwerk. Wanneer zouden ze ook alweer gaan strippen? Waarop ik droog antwoord "Nu";. Ik zou zaterdag bellen, maar ik ben 40w6d zwanger, en als we de originele termijnecho hadden aangehouden (uitgerekend 30 december, 2 dagen eerder dus) hadden we het 41w1d genoemd, dus dan hadden ze me ook nu gestript, en jullie zijn er toch, dus kom maar door! Ook gegeven de hogere bloeddruk begin van de week, en mijn bekkenhistorie hebben ze maar de handschoen aangetrokken. Conclusie, 1 cm ontsluiting, zoals normaal bij een tweede op deze termijn, maar ze kan er niet goed bij om te strippen. Niet gestript, wel wat gerommeld dus. Ik vond het niet fijn dat het niks was, en toen ik kreeg ik voor het eerst (en het laatst) deze zwangerschap te horen "er is er nog nooit een blijven zitten". Toch nog een mijlpaal zo op het eind. Ze zijn rond 13u weer weg.

Daarna ben ik gaan slapen, zoals ik de afgelopen week iedere dag al heb gedaan, voor het geval er die avond actie kwam. Dan heb ik tenminste nog wat rust gehad 's middags en om 16u komt mijn bijlesleerling voor les. Tijdens de les krijg ik al wat krampen die al meer ergens op lijken. Gelukkig zit Mich tegenover ons aan tafel en als ik me even wat moet concentreren (lees: even met mijn handen mezelf uit de stoel drukken, omdat de kramp druk op mijn achterkant geeft), gaat hij even met de bijlesleerling kletsen. Om 17u zeg ik tegen Mich dat dit wel echte weeën zijn. Maar met een frequentie van 1 per 20 minuten, word ik er niet echt warm van. Dus 4 weeën later, rond 18u gaan we samen Eli ophalen. In de auto heb ik een wee, misschien twee. En dan halen we Eli op. We komen iemand tegen bij de voordeur “Goh, je moet zeker bijna bevallen!” “Ja, ik ben nu 6 dagen overtijd, dus het kan ieder moment gebeuren.” “Nou, succes ermee!” “Dank je wel” Snel Eli opgehaald en weer terug naar de auto. Op de terugweg wordt de frequentie iets hoger, misschien 3 weeën gehad in die 20 minuten, en rond 18:45u of zo, gaan Mich en Eli boodschapjes doen. Alles is nog prima op te vangen, ik waggel nog wat rond, en bij een wee zoek ik ergens steun aan.

Uiteindelijk eindig ik liggend op de bank als Mich en Eli weer thuis komen. De tv staat aan, en op een wee komt Eli naar me toe “Niet slapen, mama!” Ik heb namelijk mijn ogen dicht en probeer in stilte te puffen, zodat Eli er niet teveel van meekrijgt. We hebben nog steeds niet het idee dat het zo'n tempo gaat, en het is inmiddels al bijna half 8, dus dat half uurtje redden we nog wel tot Eli naar bed gaat. Is wel zo rustig voor hem. Mich en Eli eten hun avondeten (zalm, dat kotst makkelijker, voor het geval ik wel wat binnen krijg en het er weer uitgooi), en ik zit er eventjes bij, puf wat weg, en strompel weer naar de bank. Heb geen hap gegeten, geen zin in. De weeën zijn nu wel echt sterker, en het kost meer moeite om stil te blijven. Vanaf de eerste wee zit er al lichte persdrang achter, dus dat ligt niet fijn. Het schiet nog door mijn hoofd dat ik toch wel echt mijn armen en benen ook moet ontspannen, maar als ik mezelf opgehesen hou om maar geen gewicht op het bekken en de anus te hebben, dan moet je wel de benen en armen aanspannen, dus de daaropvolgende gedachte was “schijt! Ik houd het wel bij het ontspannen van de mond en goed ademhalen.” Al is het effect van enkel de ademhaling volgen niet helemaal optimaal, en voel ik nog best wat pijn door de concentratie heen.

Rond 20u brengt Mich Eli naar bed, belt Vanes (om 19:56u volgens de telefoon) dat ze moet komen omdat de bevalling begonnen is en wij dus van plan zijn naar het ziekenhuis te gaan, en belt daarna de verloskundige (20:09u) dat de weeën nu wel sneller komen. Mich komt 5 minuten later naar beneden (normaal duurt het nachtritueeltje 20 minuten) en zegt dat Vanes er over een uur is. Op geheel subtiele wijze zeg ik dat het kind er dan al bijna is, dus dat een uur niet acceptabel is. Vijf minuten later (20:06u, dus) belt Mich nog een keer dat ze haast moet maken. De weeën zijn ineens een stuk heftiger geworden, gezellige persdrang erbij, en ik kan op een wee eigenlijk alleen nog maar (heel hoog) piepen, kreunen, en “eh-eh” roepen op het hoogtepunt als buik aan het persen is en ik toch wat moet met de vrijgekomen energie. In mijn hoofd is er niet veel meer ruimte dan “hou de mond ontspannen” en luisteren naar mijn eigen oergeluiden die hun eigen leven leiden. Ik kan er niks aan doen, het geluid komt eruit. Een seconde denk ik “ik moet stiller zijn, Eli slaapt” en daarna weer “jammer dan, ik kan er niks aan doen.” Inmiddels (na 20u, dus) zit er eigenlijk geen pauze meer tussen de weeën, maar wel lang genoeg om een keer te denken “Dit is een weeënstorm, bij Eli werd ik helemaal high ervan, wanneer word ik nu high van de hormonen? Ik ben nog veel te helder!” om daarna weer vrolijk verder te piepen, kreunen en grommen. De volgende gedachte was “Waar blijft de verloskundige? Dat kind komt hier op de bank! ” Ik keek toen nog wel om me heen, zag een fleecedeken, dus als de baby inderdaad zou komen voordat de verloskundige er was, lag er tenminste iets warms beneden waar we haar dan mee af zouden kunnen dekken. Mich had dezelfde gedachte, blijkt later. Om 20:21u (lang leve het telefoonlogboek) breken de vliezen. Pats *flats plons*, dat waren de vliezen.

Rond 20:25u komt de verloskundige binnen met stagiair, al roepend dat ik niet mag persen. Direct bij aankomst wordt de hartslag van de baby gecontroleerd door de ene, terwijl de andere me maant om niet te persen en alvast wat klaar legt om te toucheren. Inmiddels trekt Mich mijn schoenen uit (ik denk “ja mag geen koude voeten krijgen tijdens de bevalling, dat is niet bevorderlijk voor de ontsluiting. Urg, schijt, doe ik zo wel sloffen aan!”) en samen weten ze me uit mijn broek te manoeuvreren. Even voelen, welja, helemaal open, we gaan naar boven. Huh? “Ja, je bent volledig ontsloten, we gaan naar boven, je mag gaan persen!” Huh? Toen kwam er weer een wee, die ik dus wel helemaal weg hebben kunnen hijgen, zodanig dat er kracht echt afnam. Dit in tegenstelling tot de persweeën in de ontsluitingsfase, waar buik echt niet te stoppen was. Dus wederom sterkere ontsluitingsweeën dan persweeën, maar dat terzijde. De tweede verloskundige komt naar beneden en roept dat ze heel streng moet zijn en me toch naar boven gaat sturen, maar ik voel dat deze laatste wee helemaal wegzakt, dus ze wacht maar even. Met opgeheven vingertje geef ik aan dat de wee bijna weg is, en zodra het kan waggel ik met een kraammatrasje tussen de benen treetje voor treetje de trap op. Ik ben in tijden niet meer zo snel die trap opgekomen

Ik zit op bed, en voel de baby zo *flop* naar beneden zakken. Ik zeg nog “ze komt eraan!” en vraag me af hoe ik in vredesnaam nu op mijn zij moet gaan liggen. Op de een of andere manier is dat toch gelukt, ik krijg mijn knieën in mijn handen gedrukt en ze zeggen dat ik mag meepersen. De volgende zeer coherente gedachte vormt zich “Oh ja, we waren aan het persen, ik was al volledig ontsloten. Maar ik wilde zelf helemaal niet mijn benen vasthouden, maar er zitten geen beugels aan het bed, dus dan moet het maar.” Tijdens deze gedachte voel ik Aviva nog een stuk uitzakken en weer terug. De volgende keer dat ze zakt, gaat ze niet meer terug, dus het hoofdje staat. Volgens mijn bevalplan wil ik dan en washandje voor het branderige gevoel. Dat het helemaal niet zo brandt, is geheel “besides the point”, ik wil een washandje. Dus ik vraag Mich of hij een washandje wil pakken voor me. Dat mag niet van de verloskundige. Jamaar, ik ben barende vrouw, ik wil washandje! De verloskundige zegt dat hij dan de geboorte mist, dat Mich toch echt deze kamer niet uitgaat. Oké, klinkt logisch. Daarna zegt de verloskundige dat ik heel goed moet luisteren wat de stagiair zegt. Is goed. Ik mag meepersen op de volgende wee. Persen, hoe ging dat ook alweer? Zal ik een beetje meedrukken? “Zuchten, zuchten, zuchten!” Oké, ik doe al niets meer. *Plop*dat was het hoofdje. Huh? “Je mag weer persen op de volgende wee” Jamaar, was dat nou net echt het hoofdje wat eruit kwam? *Glibber, glibber* “Whèèèè”
Mijn welkomsttekst voor Aviva: “Was dat alles?”
Eerstvolgende gedachte: “Godhalleluja, de zwangerschap is voorbij. Het is klaar!”
En dat laatste vind ik toch wel heel verdrietig. Doe je zo je best om ondanks die verrotte bekkenklachten te genieten, is je dank dat de eerste gedachte is “ik ben goddank niet meer zwanger”…
Aviva’s dank voor mijn liefdevolle welkomstwoorden is trouwens dat ze me volledig onderschijt.

Vanes blijkt om 20:34u gearriveerd te zijn, en Mich was net weer boven toen ik om mijn washandje bedelde. Hij riep dus naar Vanes om een washandje te regelen, en op het moment dat Vanes met de deurklink in de hand staat om het washandje te geven, wordt Aviva geboren. Ik neem aan dat ze daarna naar beneden is gegaan, want ze is pas de kamer in gekomen toen Mich haar heeft geroepen.

Ik kan me dus echt niet heugen dat ik geperst heb. Misschien een beetje meegedrukt, maar verder niet. En dan zag ik dus best op tegen de persfase, wegens de hel die dat was bij Eli. Toen had ik eigenlijk geen persweeën. De druk die daarachter zat, is vergelijkbaar met de druk die achter de (milde) indalingsweeën zat, dus dat heb ik echt op eigen kracht moeten doen.

Ze blijkt een korte navelstreng te hebben, dus ze kan niet te hoog op mijn buik gelegd worden, want dan snijdt de navelstreng. Mich knipt de navelstreng door, e.e.a. wordt gecontroleerd, en ik kijk met stijgende verbazing hoe gaaf en roze Aviva is. Eli was een halve gremlin toen hij geboren was, en dit was al echt een gaaf kindje. Mooi, en zo. Ik krijg zo’n spuit syntocinon om de placenta te laten komen. Mijn hemel, wat brandde dat spul, zeg! Wat later moet ik gaan persen voor de placenta. Daar heb ik toch echt voor moeten werken! Die kwam uiteindelijk ook helemaal prima naar buiten.

Ik blijk wat gescheurd te zijn, niet heel spannend, maar moet wel gehecht worden. De stagiair gaat me op haar gemakje verdoven, 6 keer controleren of ze alle plekjes (?) heeft aangeprikt (ik hou niet van prikken ) en tomtiedomtiedom, wordt er gehecht. In de tussentijd probeer ik Aviva aan te leggen, maar zo strak op mijn rug met de benen wijd wil dat niet echt lekker, dus daar wachten we dan toch nog maar even mee. De huid wordt onverdoofd gehecht. In het ziekenhuis hadden ze daar een spray voor, maar dat hebben ze niet, of dat kan niet, of ik weet niet, maar het is een kwestie van “knijp maar in mijn hand. Kiezen op elkaar, het moet even”. Grmbl. Ik ga maar druk bezig zijn met mijn kind te bewonderen, en vooral mijn hand te ontspannen,in plaats van knijpen, en bidden dat het snel klaar is.

Om een uurtje of 10 komt de kraamzorg. Alles gaat lekker gemoedelijk, helemaal prima. Als de verloskundige en Vanes op een gegeven moment weg zijn, gaan we eens denken over douchen. Ik heb best wat bloed verloren (750cc), en word al duizelig bij het rechtop zitten. We nemen dus heel rustig de tijd om dat weg te laten trekken. Bril op, misschien helpt dat. Uiteindelijk ben ik naar de douche gegaan, op de badrand gezeten. (De kraamzorgmevrouw helemaal verbaasd dat ik daarop ging zitten, maar als je je zitbotjes goed neerzet, zit je helemaal niet op de hechtingen, dus dat scheelt.) Gedoucht, gedaan, bed verschoond, prima. Er was kennelijk was bloed langs de randen van de onderlegger gegaan, dus de kraammevrouw heeft het bloed eruit geschrobd en ging toen aan de haal met een föhn om het water eruit te krijgen, anders krijg je waterkringen. We hebben een föhn in huis, en daarmee is alle gezegd. Dat ding loeide meer dan dat er warmte vanaf kwam, en wij hechten geen waarde aan deze oude IKEA-matras, dus we hebben met de nodige overredingskracht die mevrouw ervan kunnen overtuigen dat het helemaal niet erg was om de matras gewoon om te draaien, en dat er dan maar kringen in zaten. Bij het omdraaien ging Mich nog uitgebreid de andere kant bestuderen terwijl die mevrouw de matras omhoog hield. “Erm, meneer?” Oh ja, we waren de matras aan het omdraaien. Mich moest ook even bijkomen van de bevalling.

Ik vind het wel heel bijzonder dat ik thuis bevallen ben. Ik, de grote voorstander van ziekenhuisbevalling, want dan is medische zorg dichtbij, indien noodzakelijk, ben thuis bevallen. Maar zoals die weeën vanaf 20u kwamen, had ik ook nergens heen gewild (of gekund). En ik zie nu ook wel echt de voordelen van de thuisbevalling. Iedereen is daar enkel en alleen voor jou en je versgebakken kind. Niet dat je bevallen bent, en dat je dan eeuwig moet wachten tot ze weer eens terug komen van lunch (zoals bij Eli’s geboorte), of wat dan ook. De huiselijke sfeer of wat dan ook, is ook wel fijn, dat je niet de kou in hoeft (-15oC ), maar vooral de exclusieve aandacht en dat het zo gemoedelijk gaat, heb ik als erg fijn ervaren.

Wederom een goede bevalling. Uiteindelijk standje turbo, waarbij ik meer door de pijn heen ging, dan dat het weg heb kunnen concentreren/denken, en met de nodige naweeën tot gevolg, maar toch niet vervelend. Het voelde goed, ik voelde dat mijn lichaam het goed deed, geen angst, geen paniek, gewoon hijgen, kreunen, piepen, en luisteren naar je eigen gepiep en hopen dat de verloskundige snel komt. Mich heeft het ook weer voortreffelijk gedaan. Deed alles wat ik vroeg, en dat was precies wat ik nodig had.
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
  woensdag 13 januari 2010 @ 15:24:14 #140
48000 Vlinder
1 + 1 = 3, nee 5!
pi_76764239
Wat schrijft iedereen toch mooi

Davinia, Eli is er gewoon doorheen geslapen?
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
  woensdag 13 januari 2010 @ 15:53:43 #141
12734 amaranta
Alles Dasty!
pi_76765519
mooi davinia! En bijzonder dat eli gewoon in bed lag.
Goed gadaan!
pi_76766133
Mooi Davinia!!
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
pi_76766241
wow Davinia en Takkembah, wat schrijven jullie toch mooi over jullie bevallingen, heel puur en niks mooier of minder mooi gemaakt dan het is...
  woensdag 13 januari 2010 @ 19:32:23 #144
38223 Takkembah
Beetje gek en raar
pi_76774715
*glibber, glibber*




Mooi geschreven hoor! Schön verhaal
Alexa en Seth zijn lief
See everything; overlook a great deal; correct a little
  donderdag 14 januari 2010 @ 08:41:51 #145
14811 Asyniur
Nu met 2 jommetjes <3
pi_76796047
Davinia, wat een verhaal! Goed gedaan hoor!
pi_76796808
Davinia, wat heftig! En thuis, wow! En daar is ze dan, je meisje
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
pi_76798065
Lily wat hebben ze je lang laten wachten, heftig verhaal hoor! Dat met dat babybedje had ik ook, echt een maf gevoel en idee is dat.
Takkembah wat geweldig beschreven!
Davinia dat ging plotseling snel!! Dat met die washand
Dappere vrouwen!!
&lt;a href="http://lb4m.lilypie.com/IMTfp1.png" rel="nofollow" target="_blank"&gt;Niels&lt;/a&gt; en &lt;a href="http://lb1m.lilypie.com/Aonnp2.png" rel="nofollow" target="_blank"&gt;Sam&lt;/a&gt;
  vrijdag 15 januari 2010 @ 14:48:27 #148
170545 DaviniaHR
Mrs. PhysicsRules
pi_76852231
quote:
Op woensdag 13 januari 2010 15:24 schreef Vlindur het volgende:
Wat schrijft iedereen toch mooi

Davinia, Eli is er gewoon doorheen geslapen?
jup! zelfs door de föhn om het bed droog te blazen en de luide stem van de kraamverzorgster, alles.

terwijl hij normaal eerst nog 20 minuten in zn bed gaat ligggen zingen voor zijn beer, sliep hij nu meteen. alsof hij toch iets heeft aangevoeld.
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
pi_77111500
Ik heb ook mijn verhaal maar eens neer geschreven voor het geheugen er te grote gaten in maakt.

Donderdag 14 januari 2010
Sinds ik bij de acupuncturist ben geweest blijf ik links onder in mijn buik pijn houden. Een buikpijn die constant is en niet weg gaat. Het wordt erger als ik sta of loop en als ik op bed lig is het beduidend minder. Ik ga om 12.00 uur maar even naar bed ik maak me een beetje druk om de weinige activiteit die ik voel van de baby. Als ik om 14.00 uur wakker word en de pijn nog niet minder is en ik de baby amper heb gevoeld, hij reageert alleen als ik in mijn buik por, besluit ik de verloskundige te bellen.

Helaas voor mij heeft Mien Paracetamol dienst (zo noem ik haar omdat als je de spoedlijn belt met een klacht zij tot twee keer toe zei dat ik een paracetamol moest nemen), Eveline, en moet ik van haar eerst een half uurtje gaan douchen en kijken of de baby daar op reageert. Onder de douche reageert hij wel beter maar ik heb ook aardig wat harde buiken onder de douche en het staan verminderd de buikpijn niet. Om 14.45 uur bel ik weer terug naar Eveline en ze rijd op dat moment al bijna bij ons in de straat. Ze luistert naar het hartje en dat klinkt prima, ook ziet ze de baby bewegen. Inwendig wordt ik ook nog onderzocht en het resultaat is dat ik nog net zo veel ontsluiting heb als afgelopen maandag tijdens het strippen, slechts 2 cm. De baarmoedermond ligt ook nog naar achteren. Ik verwacht gewoon dat maandag mijn vliezen worden gebroken en dat ik nog wat langer geduld moet hebben.

Om 16.00 uur gaat mijn man onze dochter ophalen van de naschoolse opvang en om ongeveer half vijf voel ik een pijn in mijn buik die ik maar op 1 manier kan omschrijven; een wee. Ik wist de vorige bevalling ook wanneer het voor het echt is begonnen en zodra je een wee voelt weet je gelijk dat al het andere slechts voorwerk was. Rond de klok van 5 uur trek ik mij terug in de slaapkamer. Ik kan niet en weeën weg puffen en vrolijk blijven kijken naar de kinderen of zelfs maar iets anders doen dan weeën weg puffen. Mijn man eet samen met de kinderen en wanneer het tijd is om de honden uit te laten brengt hij ze naar mijn ouders.

Als de kinderen op bed liggen vertel ik hem dat ik om de vijf minuten weeën heb en ze minimaal 45 seconden duren. Het is rond de klok van 20.15 uur dat we besluiten om de verloskundige te bellen en te zeggen dat het tijd wordt om richting een ziekenhuis te gaan. Want dat ik wat ik wil, in het ziekenhuis bevallen. Om half 9 is daar dan Iris, een invalskracht. Een leuke meid en ze voelt al 4 cm ontsluiting. Gezien het feit dat onze tweede binnen 3 uur is geboren besluit ze het ziekenhuis te bellen en te vragen of er plek is. Dat is er en om 21.00 uur zijn we dan ook in verloskamer 6 van het Slotervaart Ziekenhuis.

Terwijl wij richting het ziekenhuis vertrekken en mijn moeder binnen komt maakt Iris nog de opmerking dat het heel goed kan zijn dat onze zoon nog de 14e geboren zal worden. Mijn moeder is er al vanaf het begin van de week heilig van overtuigd dat het de 15e zal worden.

Bij aankomst in het ziekenhuis ga ik eerst nog even naar het toilet en als ik klaar ben neem ik plaats op bed. Iris breekt mijn vliezen en ik voel het warme water uit me lopen. Gelukkig blijkt het vruchtwater helder. De verloskundige houdt van babbelen en als ze door heeft dat ze me daar mee afleid besluit ze wat heen en weer te lopen op de gang. Ik ga douchen en rond de klok van 23.00 uur neem ik weer plaats op bed en wil ze weten hoeveel cm ontsluiting ik heb. Een enorme teleurstelling als blijkt dat ik maar 5 cm heb en niet meer. Ik ga nog even terug onder de douche en Iris raadpleegt de verloskundige van het ziekenhuis wat ze eventueel over het hoofd zien.

Als ik voor de tweede keer onder de douche sta en me afzonder voor mijn omgeving ga ik al snel op in mijn weeën en vind ik een soort van balans tussen zitten onder de douche als ik geen wee heb en voorover gebogen tegen de douchestoel aan hangend als ik wel een wee heb. Iris, de verloskundige, heeft inmiddels overleg gehad met de verloskundige van dienst van het ziekenhuis en ze neemt plaats op de badrand en vertelt me wat de bedoeling is. Ze willen een CTG maken om te kijken om de hoeveel tijd de weeën komen en ze heeft het over het plaatsen van een rietje tussen de baarmoedermond om te kijken of de weeën wel sterk genoeg zijn. Ik vraag of ik nog even onder de douche mag blijven en gelukkig mag dat.

Ik heb geen idee hoeveel tijd er verstrijkt tussen de mededeling op de badrand en wanneer ze me vraagt onder de douche vandaan te komen zodat de verloskundige van het ziekenhuis ook kon voelen hoe het er voor staat. Als ik op bed lig weet ik me geen houding te geven van de pijn. Ik wil niet liggend mijn weeën opvangen en al helemaal niet aan een band worden gelegd zodat ik ook niet mag bewegen. De verpleegster, een Surinaamse vrouw genaamd Diana, legt eerst 2 banden van de CTG achter mijn rug om ze daarna weer weg te halen en een grote sticker op de binnenkant van mijn linker bovenbeen te plakken want ze zegt dat de verloskundige een elektrode wil plaatsen op het hoofdje van de baby om de hartslag in de gaten te houden.

Dan zie ik de verloskundige van het ziekenhuis. Een kleine man, nog kleiner dan ik met mijn 1.68 meter, kalend en met een Engels accent. Hij komt gelijk al onsympathiek over. En het word er niet beter op als hij inwendig moet voelen hoeveel cm ontsluiting ik heb. Hij doet mij vreselijk veel pijn en ik knijp met beide handen in die van iemand anders. Links van mij zit mijn man en rechts van mij zit volgens mij de coassistent. Het lijkt een eeuwigheid te duren en ik verzoek die man om zijn hand daar weg te halen maar hij wacht op een wee. Hij kan lang wachten want mijn weeën blijven uit zodra ik inwendig wordt onderzocht en hij haalt zijn hand er weg om die er vervolgens weer te plaatsen zodra ik een wee heb. Op dat moment zeg ik die man “dat vind ik niet fijn” maar er gaan hele andere versies en benamingen door mijn hoofd voor die man en die zijn geen van allen vriendelijk.

Iris overlegt met de mannelijke verloskundige en zegt tegen mij dat de elektrode niet geplaatst hoeft te worden want ik heb volgens hem al 7 cm ontsluiting. Het hoofdje van de baby ligt niet zoals het hoort, hij ligt met zijn gezicht naar achteren en dat is volgens haar de reden waarom ik op 5 cm ontsluiting bleef hangen. Ik vraag of ik van het bed mag en godzijdank, het mag. Ik weet dat ik nog op de klok keek en zag dat het rond 23.30 uur was en bij me zelf dacht dat we het niet gaan redden om voor 00.00 uur klaar te zijn. Ik vraag mijn man mijn moeder te bellen dat we niet voor middernacht thuis zullen zijn, waar je je al niet druk om kan maken.

Ik mag als ik zou willen nog even gaan douchen maar inmiddels volgen de weeën elkaar behoorlijk snel op en ik hang tegen het rand van het bed terwijl ik boven op een celstofmatje sta tegen het lekken van vruchtwater. Dan voel ik steeds meer druk aan de onderkant en zeg dat ik persdrang heb. Iris zegt dat ik nog niet mag persen en moet proberen om het weg te zuchten. Het enige geluid dat ik als antwoord daarop geef is “auw auw auw”. Niet veel later zit ik op handen en knieën overdwars op bed en ligt mijn hoofd in de schoot van mijn man en houden mijn handen zijn broekspijp vast. Ik moet nu echt persen, het is een oergevoel wat ik met de beste wil van de wereld niet tegen kan houden. En ik heb op dat moment ook echt maling aan de verloskundige want ik pers stiekem mee. Zij legt bij elke wee haar hand op mijn buik en zegt dat een echte perswee mijn buik laat golven en ze voelt dat niet bij mij. Nou ik weet toch echt wel wat mijn lichaam mij vertelt en dat is persen. Ik roep tijdens het weg grommen van de pers weeën nog “jongen, je naam betekent God is genadig, maar jij bent het niet voor je moeder”.

Ik moet weer op mijn rug gaan liggen en zodra dat mij eindelijk gelukt is, ik moet eerst een aantal weeën weg werken, staat daar de mannelijke verloskundige weer aan mijn bed. Ik denk alleen maar “niet hij weer”. Gelukkig is niet hij degene die mij inwendig onderzoekt maar ook Iris doet mij pijn. Mijn schaambotje heeft bij de vorige twee bevallingen nooit zo een pijn gedaan en ik voel de tranen over mijn wangen lopen. Terwijl zij met haar hand voelt hoeveel cm ontsluiting ik heb mag ik gelukkig wel mee persen en ik ben daar zo blij mee. De doptone wordt bij elke wee op mijn buik geplaatst en terwijl ik pers hoor ik Iris aan de verpleegster vragen om de mannelijke verloskundige te halen. En voor mijn gevoel staat die er binnen 1 wee weer. Net als bij de andere twee bevallingen zakken de harttonen van de baby tijdens het persen. Er een wordt een steriel pakketje uitgepakt en ik weet wat daar in zit, een schaar en allerlei andere kunstgrepen die eventueel nodig zijn. Ik zeg nog tegen mijn man “daar gaan we weer” want ik verwacht gewoon dat ik voor de derde keer geknipt zal worden. Maar dan wordt alles aan de kant geschoven en het doorzichtige bedje naar voren geschoven. De harttonen stijgen na elke wee weer netjes.

Ik moet door de pijn heen persen hoor ik van Iris en rechts van mij zit mijn man, mijn steun en toeverlaat, die mij in mijn oor zegt dat ik goed doe en nu door moet zetten. Iris vraagt mijn man naast haar te komen staan en zijn handen zo te houden dat hij zijn zoon aan kan pakken als zij zegt dat het mag. Ik roep nog “de camera” en zie iemand snel naar de tafel lopen waar die lag. Dan zie ik bij een wee het hoofdje naar buiten komen en terwijl die voor de helft uit mij steekt is mijn wee verdwenen. Ik roep dat ze maar moeten knippen of trekken want hij moet er nu uit maar ze blijven allemaal staan kijken en ik hoor Iris tegen Diana, de verpleegster, en tegen de coassistent zeggen “kijk nou maakt hij de spildraai”. Dan komt er weer een wee en voor ik het weet pakt mijn man zijn zoon aan en legt hem op mijn borst.

Het is dan 01.50 uur, 15 januari 2010. Had mijn moeder toch gelijk.

Van twee kanten komen er celstofmatjes en hydrofiele doeken waarmee ze hem toedekken en ik zeg als eerste “dat is zeker geen 8 pond, hij is klein” en daarna roep ik dat ze de navelstreng bij mijn onderkant vandaan moeten halen want dat doet pijn. Ik krijg een prik in mijn bovenbeen tegen het bloeden. Iris wacht tot de navelstreng is uitgeklopt en dan wordt er aan getrokken en vraagt ze me met een wee mee te persen zodat de placenta geboren kan worden. Als die er eenmaal uit is kijkt ze hem na en vraagt mij of ik hem ook wil zien. Ik heb daar geen behoefte aan, bij de vorige bevalling heb ik mijn placenta gezien en seen them once seen them all is mijn gedachte. Ze legt de coassistent uit wat wat is en ze ziet dat er een aparte ruimte in de placenta is. Ze kan niet bevestigen of ik zwanger ben geweest van een tweeling zoals de vrouw van de pretecho met 17 weken zwangerschap beweerde bij het zien van de loze ruimte op de echo. Als ze klaar zijn met de placenta wordt er nog gekeken of ik gehecht moet worden en als blijkt dat niet nodig is, ik heb slechts wat haarscheurtjes, worden de lichten gedimd en verlaten de verloskundige, de coassistent en de verpleegster de verloskamer zodat we met zijn drietjes zijn en wij onze jongste telg kunnen bewonderen.

Onze zoon, Dijon Trevor. Hij is prachtig, heel fijntjes en het gevoel is overweldigend. Ik leg hem aan de borst en mijn man pleegt de eerste telefoontjes aan onze ouders. Ik kijk in de donkere kijkers van mijn zoon en weer heb ik het gevoel met een oude ziel te maken te hebben. Na een poosje komt de verloskundige weer de kamer binnen en neemt ze hem van mij over om hem te wegen en na te kijken. Hij is ongeveer 49 cm lang en weegt 3225 gram en niet de gevreesde 8 of 9 pond die mij werd verkondigd door de verloskundigen van de praktijk.

Pas als ik wat gegeten en gedronken heb mag ik douchen en ik weet niet hoe snel ik me aan moet kleden om naar huis te kunnen gaan, naar mijn andere kinderen. Mijn gezin is compleet en ik geniet ’s morgens in bed als Morgaine en Nathan kennis komen maken met hun broertje.

Deze bevalling vond ik van alle drie het zwaarst. De andere bevallingen heb ik liggend op bed mijn weeën op kunnen vangen en nu ging dat niet. Ik moest staan en al wiebelend van mijn ene voet op de andere pufte ik mij door de weeën heen. Toch kan ik slechts met positieve gevoelens terug kijken op de bevalling want het resultaat is dat wat voor mij telt. In het wiegje naast mijn bed ligt terwijl ik dit verhaal neer tik een heerlijk ventje te slapen die alle pijn tijdens de zwangerschap en bevalling meer dan waard is geweest.
pi_77112255
Wat mooi Faja! Vervelend he, als moeders gelijk krijgen Heb je later nog iets te horen gekregen over die ruimte in je placenta?
Lotte!
Noah!
abonnement bol.com Unibet Coolblue
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')