Excuses voor het lange verhaal
Ik heb sinds een aantal maanden een collega waarmee ik direct moet samen werken. Hij zou de manager moeten zijn van het tweekoppige team waar we samen in werken, maar hij blijkt uitermate ongeschikt te zijn voor die baan. En daarnaast behandelt hij mij als een stuk stront.
Ik ben zelf met veel enthousiasme in deze baan begonnen en ik weet dat ik perfect ben voor mijn kant van het team.

Dit team zou een project op moeten starten en ik was de eerste die aangenomen werd, 4 maanden voordat deze collega erbij kwam. Ik heb zelf veel ervaring op een bepaald gebied en mijn toekomstige collega zou dan een andere "tak" oppakken.
Het probleem is dus dat degene die toen aangenomen is, er een compleet zooitje van maakt.

Veel van zijn taken komen op mij neer om het goed uit te voeren en wat hij zelf doet lijkt nergens op. Hij maakt bijvoorbeeld ongelofelijk veel fouten in grammatica, wat voor iemand in zijn functie belachelijk is. Maar omdat niemand anders binnen het bedrijf die taal spreekt behalve hij en ik, ben ik de enige die het ziet. Op veel andere gebieden ben ik dus ook de enige die ziet en hoort hoe fout het gaat.
Hij zou het team moeten leiden, maar alle collega's hier vragen waarom ik niet in zijn schoenen sta, omdat hij er een ongeorganiseerd zooitje van maakt en zijn targets niet haalt. Ik zou zijn baan niet willen, omdat mijn ervaringen en talenten dus aan mijn kant van het team liggen en ik niet geinteresseerd ben in wat hij doet. Bovendien ken ik mezelf goed genoeg om te weten dat ik teveel over me heen laat lopen.

Maar ondertussen ziet haast iedereen dus (ondanks het taalverschil) kennelijk wel dat ik het team praktisch leid en niet hij. Ik weet alleen niet of de baas het ook zo duidelijk ziet..
Nu ben ik een tijdje terug al naar de baas gestapt en aangegeven op welke punten het fout gaat met hem en dat hij wellicht meer begeleiding nodig heeft (iets wat dergelijke managers over het algemeen niet nodig zouden moeten hebben). Heb puur gefocussed op hoe hij zijn werk deed en niet bijvoorbeeld op het feit dat hij elke dag een half uur te laat komt (etc!). De baas heeft toen een lang gesprek met hem gehad zonder te laten merken dat ik "geklaagd" had

en een paar dagen lang heeft hij iets meer zijn best gedaan, wat overigens een averechts effect had omdat hij daarin doorsloeg, om vervolgens weer als normaal verder te gaan. Ondanks dat mijn baas een hele goede kerel is, was dit voor mij een zeer moeilijk gesprek en ik werd van de zenuwen zelfs emotioneel.

En huilen in de baas z'n kantoor is nou niet bepaald wat ik nog eens wil meemaken.
Vandaag is dan uiteindelijk de druppel gevallen door een aantal heel vervelende opmerkingen die deze collega de laatste twee dagen mijn kant op heeft gedaan. Ik had hem bijna net zulke laag-bij-de-grondse repliek gegeven, maar buiten dat ik dat niet echt durf, vind ik mijzelf te goed om dezelfde kinderachtige praktijken uit te voeren. In discussie gaan met hem werkt ook niet, want hij lult me zo onderuit.
Ik trek het niet meer en ik kan gewoon niet meer met hem samenwerken op deze manier. Het probleem is alleen dat ik (uiteraard) niet zonder baan kan en niet zomaar kan switchen.
Ik ben echt radeloos op dit moment.

Ziek melden morgen en de baas van thuis uit bellen vind ik slap, want ik geef om mijn werk. Zomaar ontslag nemen kan dus niet omdat ik echt niet zonder baan kan en een nieuwe vrij moeilijk te vinden is. Een brief of e-mail schrijven vind ik eigenlijk gevaarlijk omdat het dan zwartwit op papier staat en anderen zoiets kunnen lezen/doorspelen etc en daar vind ik het te heftig voor. Een gesprek is natuurlijk de beste optie, maar ik ben dus bang om weer emotioneel te worden en nog belangrijker: niet uit mijn woorden te komen.
Ja ik ben een slappeling en totaal niet assertief

Maar wat kan ik het beste doen? Iemand advies of ervaringen met iets soortgelijks? Thx