Normaal gesproken ben ik uitsluitend af en toe lezer van dit forum, maar ik heb toch even aan account aangemaakt om een bijdrage te kunnen leveren aan dit topic.
Ik ben namelijk zelf ook iemand van 33 die nog nooit een relatie heeft gehad. Dus ik denk zelf hier wellicht ook iets bruikbaars toe te kunnen voegen.
Ik ben me er welbewust van dat we over het algemeen in een hokjesmaatschappij leven vol vooroordelen. Een feit dat vaak nog eens bekrachtigd wordt door veel gebruikers van dit forum. Het is menselijk, maar het getuigd ook van realiteitszin als je jezelf niet al te serieus neemt hierin. Ikzelf neem menig vooroordeel van mezelf met een grote korrel zout waarbij ik zie dat veel mensen het gebruiken als een soort levenswijsheden en 1 2 3-tjes. Het geeft het leven een soort valse overzichtelijkheid. Persoonlijk vind ik een gebrek aan zelfrelativering een grotere afknapper dan maagdelijkheid in zijn extreemste vorm ooit kan zijn.
Wat voor mij de oorzaak van mijn groene kleur is geweest is het volgende. Ik heb in een cruciale periode van mijn leven in een lange depressie gezeten waar ik maar niet uit wist te komen. Dit werd veroorzaakt door bepaalde gebeurtenissen in mijn leven gekoppeld aan een bepaalde introvertheid die ik van nature mee heb gekregen. Met het gevolg dat ik in een lang en diep isolement heb geleefd in de periode dat de meeste mensen beginnen te “experimenteren” met de andere sexe en alles wat daarbij komt kijken. Zelf had ik niet eens echt sociale contacten..
Toen ik mijn isolement doorbrak had ik inmiddels een leeftijd bereikt waarin ik geacht werd volwassen te zijn in alle aspecten van het leven. Het mag duidelijk zijn dat ontwikkeling op het gebied van relaties/intimiteit 0,0 was. Waar ik me echter tijdens mijn isolement letterlijk het meest onappetijtelijke/oninteressante wezen op aarde voelde merkte ik met mijn ,zij het gematigde, “sociale” gedrag mensen zich voor me begonnen te interesseren, zo ook de andere sexe. Het daarbij komende afwijkende en ondoorgrondelijke aspect van mijn persoonlijkheid had juist het effect dat sommige mensen me interessanter vonden, !!dat kan namelijk ook nog beste mede-geeks!!.
Ergens deed ik daar wel mijn voordeel mee, en het had ook een uitwerking op mijn zelfvertrouwen. Maar diep van binnen ben ik mezelf er nooit ook maar 1 stukje geweldiger van gaan vinden. Alles waarvan ik al die tijd gedacht heb dat ik het miste bleek persoonlijk voor mij gewoon een poppenkast te zijn waar ik geen waarde aan hecht. Ik voelde me en voel me tot op de dag van vandaag ondanks al mn tekortkomingen niet meer minderwaardig, aan niemand niet, en dat is de grootste winst die ik kon maken.
Hoe cliché het ook is, mijn mening is dat echt jezelf zijn, en kunnen zijn binnen de relatie, de minimale basis zou moeten zijn. En dat mensen die bij voorbaat iemand al gaan afwegen op vooropgezette eisenpakketten met de daarbij horende vooroordelen meer baat hebben bij iemand met eenzelfde soort systematische aanpak, balans is het sleutelwoord in deze.
Het lijkt me vanzelfsprekend dat de man in kwestie worstelt met zijn verleden en waar het hem nu gebracht heeft, en worstelt met het feit hoe veel mensen daar hun conclusies uit trekken. Vooral dat laatste vind ik erg zonde, want ik ben van mening dat je zelfvertrouwen uiteindelijk maar uit 1 iemand kan halen, en dat ben je zelf. Makkelijke theorie, moeilijke praktijk, maar wel noodzakelijk.
Ik zal niet ontkennen dat ervaringen een steun in de rug zijn bij het bereiken van een bepaalde zelfverzekerheid. Maar de basis is en blijft voor mij: hoe je ook bent, wat je ook maar kan en vooral niet kan, wat je ook maar gedaan of vooral niet gedaan hebt, hoe sta je tegenover jezelf. Vanaf die fundamenten kun je pas echter verder bouwen. Die fundamenten kunnen evengoed ontbreken bij mensen die voor zelfverzekerd aangezien worden. Aangezien de zelfverzekerheid direct gerelateerd is aan aanpassingen aan andermans meningen, verwachtingen, trends, waanideeën, kortom: het voldoen aan andermans plaatje, die hele poppenkast.
Na wat ik van TS gelezen heb denk ik dat het hier verre van een match made in heaven betreft. Het lijkt me dat deze benadering ten opzichte van zijn persoontje het laatste is wat hij nodig heeft. En ook het laatste is waar TS klaar voor is/klaar voor wil zijn. Als je nu, ondanks alle voor jou positieve dingen, al de nadruk gaat leggen op zijn onervarenheid, kun je de gok beter nemen met iemand die wel aan al je essentiële belangen voldoet.
En hij zou op zijn beurt meer baat hebben met iemand waar zijn “voordelen” zijn “nadeel” in die mate overschaduwen, dat zijn gebrek aan ervarenheid volstrekt topic-onwaardig is. Alleen vanuit die positie zal hij in staat zijn echt uit zijn schulp te kunnen kruipen, denk ik.
Het is een erg lang verhaal geworden, excuses voor mijn zware gebrek aan bondigheid. Ik heb weinig ervaring met gedachtes op schrift zetten, en Ik hoop dat er nog enige samenhang in te ontdekken valt