Depressief door de hormonen, deel 9

dames...

Even een hier.

het nieuws over Antonie Kamerling sloeg bij mij al heftig in, en dan is het voor mij een gedeelte dat ik min of meer hebt afsloten. Het confronteert weer even hoe ontzettend slecht je je kunt voelen, dat je zelf voor je kinderen niet meer verder wil.

ook voor jou Yppy.

Bij mij kwam het nieuws over A. ook nogal als een bom binnen. Zit hier al de hele dag te jenken.
Gelukkig is Tirza bij de opvang en hoef ik die pas om 4 uur te halen.

Ik ben blij dat ik niet in zo'n staat verkeer dat ik niet meer wil, en ik hoop ook dat het zover nooit zal komen. Ik voel me al sjit genoeg op dit moment.
Gisteren weer gaan hardlopen, leek lekker te gaan, _{ondanks dat ik absoluut geen zin had}, totdat m'n kuiten strak gingen staan, ik stekende pijn kreeg aan mijn litteken _{(keizersnede)} en, als slagroom op de taart, mijn bekken dienst weigerde. Jankend aan de kant van de baan gestaan omdat ik het niet voor elkaar kreeg en verrekte van de pijn en iedereen maar zeggen dat het zo goed ging!

Ik ga maar weer eens een pakje zakdoeken pakken..........

*ego post*

Ik heb vanaf a.s. maandag voor minimaal een week elke ochtend lichttherapie en a.s. dinsdag mijn eerste gesprek met de mevrouw die mij met gesprekstherapie gaat ondersteunen.
Ik heb er totaal geen zin in maar goed er is investering van mijn kant nodig om me weer beter te voelen.

/einde ego post.

lieve meiden, dikke

DML, geen zin is zo begrijpelijk, maar goed dat je gaat. Ik hoop zo dat het je wat helpt en dat je je wat beter gaat voelen

_{ik heb laatst wat terug zitten lezen van mezelf, en ik schrok er toch wel een beetje van. Zowel over wat ik had gepost als ook de wetenschap dat ik nergens, ook niet hier, het achterste van mijn tong heb laten zien en het in mij slechter ging dan iemand ooit geweten heeft. En als ik dan kijk naar Senna en hoe ik geniet en hoeveel ik van haar hou, dan voel ik me bijna alsnog schuldig dat ik me zo voelde tijdens de zwangerschap. Maar wat ben ik blij dat dat meteen na de bevalling over was!}

Heftig om terug te denken aan zo'n periode in je leven, he? Berichten over mensen met een depressie komen bij mij ook wel hard aan. Je wenst het simpelweg niemand toe.

Verder is de post van Miss Sly voor mij herkenbaar. Tijdens de zwangerschap van Elise was ik niet echt depressief, maar wel heel moe, lusteloos en zag ik het helemaal niet zo vrolijk in. Of er een deken over me heen lag. Ik was ook echt heel bang in dat zwarte gat terecht te komen, was het niet tijdens de zwangerschap dan misschien wel erna. Gelukkig zijn al die dingen na de bevalling direct verdwenen. Maar ik voel(de) me er soms wel een beetje rot over dat ik er niet volop van heb kunnen genieten, zeker nu ik zie dat het was voor zo'n prachtig meisje. Maar goed, toen ze geboren was, voelde ik me vrijwel gelijk weer normaal en nu geniet ik wel volop. Het hoeft niet zo te gaan, helaas is er altijd een kans dat je na de bevalling depressieve gevoelens houdt/hebt. Maar: het hoeft niet, en er komt hoe dan ook een einde aan, ook al kan je je dat op het moment niet voorstellen. Sterkte meiden!

tsja, of je hoopt met heel je wezen dat het donkergrijze na de bevalling weggaat en dan krijg je het na een kort roze-wolkperiode zwarter terug dan je had durven vrezen...

K*T heel verhaal getikt, verkeerde knop en het is weg!

dus....

Elmo, wat balen dat je lijf niet meewerkt. en natuurlijk gaat het fantastisch!
Want als het echt niet goed gaat, zien ze je niet. en als je er wel bent, zien ze niet hoe slecht het gaat. danwel omdat jij het niet laat zien, danwel omdat ze gewoon niet goed kijken. Conclusie: het gaat fantastisch. Dat je het ff weet.

DML, het voelt niet zo, maar het is wel heel goed dat je die lichttherapie begint! Je probeert er nu wat aan te doen dat je je zo slecht voelt. Of het wat gaat doen is een tweede, maar je probeert tenminste. En dat is knap. (Zeggen ze.)

Over de zelfmoord van antonie kamerling, tsja, ik kan me wel (wellicht iets te goed) voorstellen dat hij heeft heeft gedaan. Als je het gevoel hebt uitbehandeld te zijn, dat alles is geprobeerd en niets of niemand je kan helpen, dan kan je vechten tot je een ons weegt, maar op een gegeven moment houdt het gewoon op. En daar doet het achterlaten van een vrouw en kinderen niets aan af. Het is bijna een soort euthanasie bij terminale patiënten.

Hoe gaat het met mij dan?
Steeds een beetje beter. en dan weer niet. omdat je verwacht dat het beter gaat, waardoor je meer gaat doen, waardoor je dus per definitie teveel gedaan hebt, waardoor je weer terug valt. waar je je dan weer schuldig over voelt naar man en kinderen, wat allemaal geen ene zak helpt, uiteraard.

Ik ben er nog lang niet. En ik kom al van zover. Hoe diep was het dal dan? Dat was dus heel ver heen. Dat verklaart wel waarom iedereen zo van zn stoel viel als ik echt liet zien (niet eens alles verteld) hoe ik me voelde. Maar ja, hoe beter het gaat, terwijl ik er nog niet ben, hoe meer ik me realiseer dat het dal wel heel erg diep was. En dat is nogal confronterend. vooral omdat je het op het moment zelf helemaal niet doorhebt.

Soms gaat het goed. En dan is er nog maar heel erg weinig nodig om me weer van het padje af te schoppen. Een e-mail van een collega waar ik me dan aan erger. Het feit dat ik meer dan 2 dingen te doen heb op een dag. Afspraken op kantoor worden steeds confronterender op de een of andere manier.
En gister waren we uit eten met de familie. Ik zag er best tegenop, maar je moet toch gaan, en dan probeer je maar het beste ervan te maken. 8 mensen, 3 gesprekken en heel heleboel geroezemoes op de achtergrond. Resultaat: davinia volledig van de wap vandaag. Van een etentje! Met mijn eigen familie! Van een e-mail! Dat is toch van de zotten?!

Ach ja, ik ben weer te hard voor mezelf. Ik weet het. Maar dat ben ik. En ik heb geen geduld. De medicatie slaat goed aan. Haalt een hoop onrust weg. Onrust die ik me eigenlijk had geaccepteerd als zijnde een onderdeel van mij. Maar ja, dan is nog steeds niet alle onrust weg. Ik moet nog 1 verdubbeling, dus je moet geen wonderen verwachten, maar dan nog. Het helpt, dus dan moet het klaar zijn. Nu. Gister.

Nu maar eerst een kop koffie of zo. En dan mss een wasje vouwen. of de vaatwasmachine uitruimen. Of allebei. Dan heb ik weer mijn taken voor vandaag volbracht.
Naja, ik moet herstellen van gister. Net als tijdens de zwangerschap. Alleen nu moet ik niet herstellen van een fysieke overbelasting, maar van een cognitieve overbelasting. En er zijn maar weinig mensen die dat echt kunnen snappen. Helaas.

NB: toch nog een epistel geworden

[ Bericht 3% gewijzigd door DaviniaHR op 08-10-2010 14:20:59 (Hoofdletters toegevoegd :P) ]

Cognitieve overbelasting snap ik juist heel goed

Gisteren in de SC wilde ik nog iets zeggen, maar toen ging het alweer op een ander onderwerp. Ik weet zelf ook van zelfdodingsplannen en pogingen en flats en pillen. en ook heb ik in mijn omgeving 4 mensen verloren aan zelfdoding. Waaronder een klasgenoot. Dat is helemaal kapotgezwegen. En daar heb ik toen niks aan kunnen doen, omdat ik zelf toen amper communiceren kon.

Weet je wat ik heb gedaan? Een kaart gestuurd naar zijn ouders, om te laten weten dat ik na al die jaaaaaren nog wel eens aan hem denk. En ik ben naar de begraafplaats geweest vandaag om een edelsteen neer te leggen op zijn graf.
Ik hoop dat de familie dat goedvindt. Dat hoop ik zó. En als ik daar dan sta, en dan moet denken aan mijn eigen depressies, en als ik lees wat YPPY dan schreef gisteren over 'blauw gras'....

Dan denk ik zo
Aan jullie hier
Je zou gelukkig "moeten" zijn
Een kind
Een man
Of zonder man
En soms een eigen huis

Een boom
In een tuin
Waar een hond onder ligt
Met één oog open
Slaapt hij toch
En droomt hij ergens heen

Zelfs met een kind
En met een man
Een huis, met tuin en hond
Komt het vaak voor
Dat wat rond lijkt
On af blijkt
En stomp

(c) Oxymoron, voor jullie

Oxy, wat mooi geschreven

prachtig oxy. zo mooi en helder!

verder een hele welgemeende dames.

Davinia, heb jij ook hulp in de vorm van therapie? Of alleen medicatie?
Want als ik zo je epistels lees lijkt een omslag in jouw denken over jezelf me geen overbodige luxe.
Ik denk echt dat jij beter voor je zelf moet leren zorgen en beter naar je eigen behoeften zou moeten luisteren (disclaimer: op basis van hetgeen je post uiteraard...).

quote:

Op vrijdag 8 oktober 2010 14:15 schreef DaviniaHR het volgende:

Soms gaat het goed. En dan is er nog maar heel erg weinig nodig om me weer van het padje af te schoppen. Een e-mail van een collega waar ik me dan aan erger. Het feit dat ik meer dan 2 dingen te doen heb op een dag. Afspraken op kantoor worden steeds confronterender op de een of andere manier.
En gister waren we uit eten met de familie. Ik zag er best tegenop, maar je moet toch gaan, en dan probeer je maar het beste ervan te maken. 8 mensen, 3 gesprekken en heel heleboel geroezemoes op de achtergrond. Resultaat: davinia volledig van de wap vandaag. Van een etentje! Met mijn eigen familie! Van een e-mail! Dat is toch van de zotten?!

Waarom ga je naar een etentje als je weet dat het je te veel zal zijn nu? Van wie moet dat dan? Waarom die veroordeling dat het van de zotten is? Je belastbaarheid is momenteel laag. Soit. Doe het jezelf dan ook niet aan om je zelf over te belasten denk ik dan.
_{Iemand met een gebroken been doet ook niet mee aan de avondvierdaagse...}

quote:

Ach ja, ik ben weer te hard voor mezelf. Ik weet het. Maar dat ben ik.

En is dat laatste een excuus? Juíst als je dat weet van jezelf zou je eraan kunnen werken dat om te buigen.
Mss ben ik wat streng nu, maar ik bedoel het niet verkeerd.

Elmo, je bent gegaan, en dat is goed. En het voelt niet goed, logisch, het ging ook niet zoals je wilde. Maar je hebt wel je sportkleren aangetrokken en bent gegaan. Dat is goed. Feitelijk ging het hardlopen dus niet goed, maar het proberen ging wel goed.

DML, wat goed dat je start met de lichttherapie. En de mevrouw die je gaat ondersteunen, wat voor iemand is dat? Ben eerlijk, je bent niet de eerste die daar komt (hoop ik, als je een stagiaire krijgt, heb ik voorgaande niet geschreven). Het is confronterend zoiets, om het te vertellen, maar wel nodig.

miss_sly, het ging hormonaal verkeerd, dus geef jezelf er vooral niet de schuld van. Ook niet stiekem dame. Je steunt ook weer anderen, het geeft moed dat het na de bevalling zo over kan zijn.

Potverdriedubbeltjes Davinia, doe jij eens wat rustiger aan. Het gaat niet goed. Je bent ziek. Je bent nog een hele tijd ziek. Je bent misschien ietsjes minder ziek dan je was, maar echt nog niet beter. Nog lang niet. En dus niet doen alsof dat wel zo is. Doe zuinig met je energie, doe geen dingen die niet per se moeten, doe niet alsof je al goed vooruit gaat, terwijl het van binnen niet zo is. Je bent echt niet ineens beter. Rustig aan doen dus, echt! Niet gaan forceren. En wat Moonah al zegt, jouw denken is niet goed voor jezelf. Je verdient het om anders te leren denken. Heus!!!

Oxy, ik vind het echt super dat je een kaart hebt gestuurd! Juist nu zijn ouders het extra moeilijk zullen hebben, zal dat heel waardevol zijn voor ze. Wat een mooi gedichtje weer.

Misschien iets voor de meelezers, een vraag die gisteren werd gesteld

quote:

Op donderdag 7 oktober 2010 14:44 schreef Groofsken3 het volgende:
...

Wat hielp je wel? Waar had je wat aan?

mijn antwoord en daarbij het blauwe gras wat Oxy noemde:

quote:

Op donderdag 7 oktober 2010 15:26 schreef YPPY het volgende:

[..]

Als ik het gevoel had dat ik eerlijk kon zijn en geloofd werd. Mijn hersens werkten anders. Dingen die nu logisch zijn, waren dat totaal niet. En andersom. Echt geloven hoefde eigenlijk niet eens, het was meer het niet ontkennen, zeg maar 'erkennen' dat mijn gevoelens bestonden, dat het in mijn perspectief zo was. En het niet bang zijn. Verschillende keren had ik het gevoel dat een ander bang was voor wat ik zei, bang dat ik meteen van een flat zou springen oid. Terwijl ik dat helemaal niet zei.

Stel nu dat ik zei: "het gras is blauw", dan kun jij 100 x zeggen dat het groen is, voor mij is het blauw. Punt. Door dat groene steeds te noemen, maak je de afstand groter. Je kunt ook zeggen: "goh, voor jou is het dus blauw, dan zien wij het anders. Wat is voor jou nog meer blauw?". Dan erken je het verschil, je maakt het niet groter, maar je neemt het wel serieus. Als dit te snappen valt.

Er is nog veel meer geschreven, maar ik weet niet of ik dat wil kopiëren, soms wel heftig en niet altijd even bemoedigend voor hier. Dus dat laat ik even daar. Het is zo heftig nu nog.

[ Bericht 33% gewijzigd door Cantare op 08-10-2010 23:54:35 ]

Alleen een Teveel herkenning op dit moment, maar de is niet zo maar. Hij is oprecht en voor iedereen die hem nodig heeft....

Oxy, wat een mooi gedicht weer!

quote:

Op vrijdag 8 oktober 2010 18:57 schreef Moonah het volgende:
Davinia, heb jij ook hulp in de vorm van therapie? Of alleen medicatie?
Want als ik zo je epistels lees lijkt een omslag in jouw denken over jezelf me geen overbodige luxe.
Ik denk echt dat jij beter voor je zelf moet leren zorgen en beter naar je eigen behoeften zou moeten luisteren (disclaimer: op basis van hetgeen je post uiteraard...).
[..]

Nu is het enkel medicatie. Na het instellen ga ik wel verder bij een instelling die ervaring heeft met biploaire stoornissen. Maar dat moet ik nog bespreken met de psychiater.

quote:

Waarom ga je naar een etentje als je weet dat het je te veel zal zijn nu? Van wie moet dat dan? Waarom die veroordeling dat het van de zotten is? Je belastbaarheid is momenteel laag. Soit. Doe het jezelf dan ook niet aan om je zelf over te belasten denk ik dan.
_{Iemand met een gebroken been doet ook niet mee aan de avondvierdaagse...}
[..]

ik ben naar dat etentje gegaan omdat er meer gevoeligheden bij zitten qua familiegebeurens. Dit zet ik verder niet op Fok. Maar in een ander geval had ik wellicht wel afgezegd.
Gister was er ook een soort borrel waar ik naar toe zou gaan. Heb ik wel afgezegd. Ik kan dus wel 'nee' zeggen. En dat doe ik ook steeds meer.

quote:

En is dat laatste een excuus? Juíst als je dat weet van jezelf zou je eraan kunnen werken dat om te buigen.
Mss ben ik wat streng nu, maar ik bedoel het niet verkeerd.

Weet je wat het is? Als je hard bent voor jezelf, je legt de lat hoog, dan is het heel stoer (vind ik dan) als je het dan haalt. Dan heb je iets bereikt. Voor jezelf. En dat geeft voldoening. Daarom probeer ik mezelf steeds te verbeteren. En zo.
Maar ja, het accepteren dat ik zo weinig belastbaar blijf, vind ik moeilijk.
Ik heb inmiddels bedacht dat ik het maar moet aanpakken zoals met de bekkenklachten. Door heel sterk mijn grenzen te bewaken, ging het bekken aan het eind een stuk beter. Dat ik toen niet ben gaan 'opbouwen', danwel 'aansterken' komt door hoogzwanger zijn, en 5 maal daags indalingsweeën, en maar van zulke leuke zwangerschapsgebeurens. :’)

YPPY, als ik tijd en zin heb componeer ik weer een mooie PM terug.

Ik heb verder wel in de SC teruggelezen. Was te nieuwsgierig

Ik heb vrijdag niet meer de vaatwasmachine uitgeruimd, en ook niet de was gevouwen. Geen zin meer. Ach ja, morgen weer een dag, nietwaar?
Wat wellicht ook niet heeft geholpen aan mijn stemming afgelopen vrijdag is dat ik wrs ongesteld was. (Dat weet je nooit zeker met een Mirena, maar aan de bv merkte ik het wel.) En gewoon onwijs overbelast. Tsja, dan is het ingesleten cirkeltje weer heel snel gevonden. Ookal is de onderliggende onrust weg.

Davina, dat van die lat herken ik heel erg. Mijn psych van toen heeft me gezegd dat als ik de lat op de grond zou leggen, dat ie dan al hoog genoeg lag. Want er overheen stappen zou al een enorme prestatie zijn, waar ik super trots op mocht zijn dan.

Goed, dat je je grenzen aan het verkennen bent. Want alleen dan kun je ze zien en aangeven dat ze bereikt zijn.

Ik kan me hier ook melden. 13 weken zwanger en doodongelukkig met mezelf.
Ik kan een heel verhaal neergooien, maar het wordt te warrig. Maar damn, zelfs vakantie, die op zich leuk was, maakt me niet blij. Als ik terugdenk aan de vakantie krijg ik het benauwd en wil ik gewoon lekker thuis zijn. Vannacht werd ik wakker, gedesorienteerd en dacht ik in een hotelkamer te liggen, voelde me vreselijk!
Ik voel me schuldig tegenover m'n man. Ik heb wel vaker depressieve buien gehad en ben overspannen geweest, maar het ging al zo'n tijd zo ontzettend lekker! En nu ben ik zwanger en voel ik me meer vreselijk dan een leuk mens. En ik gun hem zoveel moois... en dat ben ik momenteel niet, wéér niet!
Vrijdag heb ik de 13-weken controle bij de huisarts en gooi mn depressieve gevoelens maar op tafel daar.

Wat zijn gevoelens - of juist het niet voelen ervan - toch kut zo nu en dan!!!!!

TAP.....welkom.....
Ik wens je vooral sterkte de komende tijd en duim voor je dat je HA wat voor je kan betekenen. Probeer je schuldgevoelens van je af te zetten. Je doet dit niet expres.

TAP sterkte!

TAP wat balen dat jij je ook al in dit topic moet melden. Sterkte

Chaca, op goede dagen zie ik dat ook wel. zoals vandaag. wasjes gedraaid, wilde mss nwe kleertjes kopen voor de kinders. bleef hangen bij herhaling van SYTYCD en loos frummelen op internet. geen kleertjes gekocht. soit. morgen weer een dag. kan ik me niet druk over maken.
heerlijk dagje kneuteren. doet een mens goed.
en dat heet dan herstellen van een overbelasting!
ach ja, ik heb het wel nodig.

TAP, wat naar dat je je zo voelt! hopelijk vind je snel de juiste hulp

Davinia het voelt misschien als kneuteren, maar kneuteren is soms gewoon nodig (en stiekem soms ook heerlijk)

Ik ben gister bij de bedrijfsarts geweest. Hij zei eerst iets over dat hij bij de volgende afspraak (over 6 wk) wilde gaan evalueren hoe ik weer ga herintegreren. Toen heb ik gezegd dat ik het toch echt niet zie zitten om over 6 wk alweer aan de slag te gaan. Ja, de medicatie werkt, maar ik ben er nog lang niet. Toen legde hij uit dat hij wel zag dat er een begin van verbetering is, en dat hij niet verwacht dat ik voor het eind van het jaar ga beginnen met herintegreren.

En eigenlijk weet ik niet wat ik daarvan moet vinden. Aan de ene kant ben ik blij dat ik gehoord ben, aan de andere kant is Aviva dan al een jaar.

Blijft moeilijk en dubbel.

davinia, het lijkt mij juist heel goed in de ogen. je hebt aan de ene kant lekker tijd om bij te komen, uit te rusten en te genezen maar dan wel met uitzicht op het idee dat je zelf therapeutisch (dus niet direct volledig!) aan de slag mag. en je heoft je er nu geen zorgen over te maken want het is pas later aan de orde

Welkom T_A_P Niet leuk dat je hier 'hoort', maar ik vind het wel fijn dat dit topic weer een beetje loopt. Dan is het toegankelijker om je verhaal kwijt te kunnen. Maar ook om te weten dat je niet te enige bent, dat het eigenlijk heel vaak voorkomt. Maar hopelijk ook om te lezen dat het over gaat, dat je beter wordt.
Hoe was het bij de huisarts? Ben je serieus genomen?

Davinia, Aviva, is misschien dan al een jaar, maar het is zeker geen uitzondering als een PDD twee jaar duurt. Dus je hebt nog even. En bij jou zit er dan meer doorheen. Verkijk je niet naar een tijdsperiode, je weet nooit hoe het loopt. Luister vooral heel goed naar jezelf. Laat je niet opjagen.

Zo, weer ff een update van mijn kant:
Ben vorige week bij Arboarts geweest. Die ziet me voor het eind van het jaar niet beginnen aan reïntegratie. Dat geeft wel een boel rust. Veel eerder zou ik het zelf ook niet willen. Voelt niet goed. Het dal was erg diep, en daar moet je ook van recupereren. En dat kost ook tijd.

ik ben inmiddels op insteldosering. en het gaat goed! Nergens last van! en Aviva ook niet (via de borstvoeding). dus dat is erg fijn. Punt is nu alleen, hoe nu verder? Ik leefde hier erg naar toe (met de spanning van bijwerkingen bij mezelf en dochter), en nu is deze mijlpaal bereikt. En dan?
Deze medicatie geeft een rust in mijn hoofd die ik niet had kunnen verwachten (waar ik niet op durfde te hopen). Helemaal fijn. Het licht is ook weer aan, zeg maar. (Sluier goeddeels weg) Maar ik ben er zeker nog niet. Zeer weinig belastbaar en zo.
Wat moet ik dan nog verder doen? Gewoon wachten tot het beter gaat? Kan je zelf iets extra's doen om het herstel te bespoedigen? Ik vind het maar moeilijk. Je hebt niet echt een stappenplan met mijlpalen die je kan volgen. Dat je dan op je eigen tempo die mijlpalen kan afvinken en dat je weet waar je aan toe bent, of zo.
*Loslaten* *zennnn* *accepteren* *(volledige) controle is een illusie* en meer van zulks...

Donderdag weer afspraak met de psychiater. (Is een nwe, ben benieuwd. Academisch zkh, dus ieder halfjaar rouleren ze van plek.) Dan zullen we dat gaan bespreken. We gaan het meemaken.

Wat ik wel heel bijzonder vind, is hoe je ineens *patsboem* volledig emotioneel invalide raakt. Gewoon klaar. Gedaan. Er komt niets meer binnen, er gaat niets meer uit. Je wordt compleet stilgelegd door je systeem. Heel bizar. En dan maar heel langzaam en heel voorzichtig herstellen.

Ergens ben ik wel blij met de biploaire component. Dat maakt het een puur biologisch probleem. Het is een soort tijdbom, en als die gebarsten is, en je bent van je evenwicht af, kan je alleenmaar kunstmatig, door medicatie, stabiel gehouden worden. Heel simpel. Maar dat geeft hopelijk wel een soort bescherming tegen terugvallen. En dat geeft ook weer rust.

Davinia, wat fijn dat de medicatie zijn werk doet, zonder bijwerkingen!
Geniet maar lekker van het licht

Davinia, fijn voor je dat de medicatie zijn werk doet. Maf ja, 'gewoon een pilletje'. Ik sta er ook nog regelmatig bij stil dat dat toch een medisch/wetenschappelijk wonder is (ik slik chronisch stemmingsstabilisatoren ).

Wat betreft je andere opmerkingen: Eerlijk gezegd lijkt het me verstandig om toch ook gesprekstherapie aan te gaan. Ik bespeur in je posts hier best wel een hoge lat. En een soort van perfectionisme. Wat ik bv heel typerend vind is je opmerking in je laatste post. Dat je 'blij' bent met de bipolaire component. Omdat 'de schuld' dan blijkbaar buiten je zelf ligt. Correct me if I'm wrong, maar zo interpreteer ik het iig. Zou het niet fijn zijn als je leert om daar wat relaxter mee om te gaan? Dat gewoon goed ook goed genoeg kan zijn. En dat je niet perfect hoeft te zijn/te doen. Vergis je niet, een dergelijke instelling draag je ook over op je kinderen...

En voor Take-a-picture een welgemeend sterkte. Wat rot om zo je zwangerschap door te (moeten?) maken....

Moonah, over de hoge lat heb je zeker gelijk. Daar probeer ik nu zelf ook al aan te werken. Ik ben zeker perfectionistisch en (soms te) hard voor mezelf. Niet op alle gebieden, trouwens.

En idd, het effect dat zo'n klein pilletje heeft! Niet gezond! Maar wel fijn.

vwb de medicatie en blij met de biploaire component, dat heb je verkeerd geïnterpreteerd. Depressie is per definitie een biologische aandoening, waarbij je in sommige gevallen met enkele gesprekstherapie het evenwicht weer vindt, en soms ook medicamenteuze steun nodig hebt.
Door de bipolaire component heb je wat dat betreft duidelijkheid. Als je eenmaal van je (zwakke) evenwicht afgeschopt bent, kom je op eigen kracht nooit meer terug. Dat MOET medicamenteus. Tot het einde der tijden. Ik hoef geen hoop te hebben dat ik na een x aantal jaar zal kunnen afbouwen. Dat is helder. En dat vind ik er fijn aan. Niet zozeer de schuldvraag. Die is al beantwoord door mijn genen (positieve familieanamnese, zoals dat mooi heet). Is het zo helderder?

En hoe gaat het met de andere dames?

quote:

Op dinsdag 19 oktober 2010 20:53 schreef DaviniaHR het volgende:


vwb de medicatie en blij met de biploaire component, dat heb je verkeerd geïnterpreteerd.

Oké, excuus!

quote:

Depressie is per definitie een biologische aandoening,

Ik weet niet of het per definitie biologisch is hoor. Depressie ontstaat ook vaak doordat ongeuite emoties als woede, verdriet en/of onmacht naar binnen slaan.

quote:

Is het zo helderder?

Niet echt. Maar dat geeft niet. Het gaat erom dat jij er vrede mee leert hebben en dat je je beter gaat voelen!

quote:

Op woensdag 20 oktober 2010 10:41 schreef Moonah het volgende:

[..]

Oké, excuus!

Maakt niet uit. Met enkel tekst is het toch moeilijker om iets over te brengen.

quote:

Ik weet niet of het per definitie biologisch is hoor. Depressie ontstaat ook vaak doordat ongeuite emoties als woede, verdriet en/of onmacht naar binnen slaan.

Die info had ik van een folder die PR had gekregen. Ging over bipolaire stoornis. Wellicht hebben zij dan teveel gegeneraliseerd, want bij Dokterdoker vind ik het volgende:

quote:

Hoe ontstaat het?
Onderzoek laat zien dat bij een bipolaire stoornis biologische factoren, zoals een aangeboren kwetsbaarheid, een grotere rol spelen dan bij depressie. Dit blijkt onder meer uit het feit dat eerstegraads familieleden van mensen met een bipolaire stoornis, een grotere kans hebben om de ziekte ook te krijgen.

Is het ernstig en wat kunt u verwachten?
Manische depressie is een stoornis die niet overgaat. Als u een manische periode heeft gehad, is de kans groot (ongeveer negentig procent) dat u er in de toekomst weer last van krijgt.

Dat bedoelde ik met de duidelijkheid. Een unipolaire stoornis kan overgaan (door verwerking van ongeuite emoties, wat je noemt). Dit gaat nooit meer over, dus ik hoef niet te hopen dat ik ooit van de medicijnen af kom. Kan ik in dat opzicht ook niet teleurgesteld raken. (Moet ik dus op een ander gebied onrealistische verwachtingen hebben, anders zou mn leven nog saai worden GRAPJE! )

Ah kijk! Miscommunicatie bi- en unipolair. En nu snap ik je wel: er is geen hoop op een medicijnloos leven! Hoera!

davinia, een rot idee dat je de rest van je leven aan medicijnen vast zit. ik hoop dat ze goed gaan werken en je met behulp daarvan die ziekte toch in bedwang zult kunnen houden. een vriendin van me heeft ook in hele sterke mate last van gehad, inclusief psychoses, maar die is nu met behulp van de medicatie al meer dan 10 jaar stabiel. ze heeft zelfs nog 2 kinderen gekregen intussen, waarvoor ze dus tijdelijk van de medicijnen af moest. heel spannend allemaal, maar het is goed gegaan.

Moonah, Jeuj! En ik heb een actieve depressie, maar door de manische trekken (atypische depressie) wordt het behandeld uit een bipolair oogpunt. Vandaar

trui, ik zie het maar als hoge bloeddruk of diabetes. Kom je ook nooit meer vanaf. Nu nog de discipline om iedere keer als we ergens blijven slapen om de pillen mee te nemen. Ach ja, dat went vast ook wel

quote:

Op woensdag 20 oktober 2010 11:23 schreef DaviniaHR het volgende:
trui, ik zie het maar als hoge bloeddruk of diabetes. Kom je ook nooit meer vanaf.

Als je geen last van bijwerkingen hebt dan is het ook niet echt erg, toch? Ik slik nu nog antidepressiva en wil daar binnenkort wel mee stoppen omdat ik waarschijnlijk wel zonder kan, maar als je wéét dat dat niet kan... nouja, dan is dat ook wel een rustig idee.

quote:

Nu nog de discipline om iedere keer als we ergens blijven slapen om de pillen mee te nemen. Ach ja, dat went vast ook wel

Ik deed er altijd een paar in mijn portemonnee, kan je ze nooit vergeten.

quote:

Op woensdag 20 oktober 2010 11:34 schreef Cantare het volgende:


Ik deed er altijd een paar in mijn portemonnee, kan je ze nooit vergeten.

Yup, heb ik ook! Als ik een paar uur te laat slik word ik echt hardstikke ziek (fysiek dan he).

Davinia, wat fijn dat de medicijnen hun werk goed doen!
Hopelijk gaat het voor de rest straks ook beter.

Hier gaat het nog steeds min of meer hetzelfde. Ben intussen 2 keer bij de psycholoog geweest, soort van kennismaken. Volgende week moet ik naar de psychiater en krijg ik, als het goed is, ook medicatie. Normaal gesproken had ik daar eerst naartoe gemoeten, maar omdat ze pas de 27ste kan, heeft ze het zo geregeld dat ik wel al bij de psycholoog terecht kon. Ook is maandag voor de eerste keer een PITverpleegkundige thuis geweest en ze komt zometeen weer. Hopelijk kom ik dan weer een beetje op het goede spoor!
Ik ben gestopt met hardlopen. Kreeg echt gigiantisch last van m'n bekken en was iedere keer dat het niet lukte zwaar teleurgesteld en had echt zoiets van "waar ben ik mee bezig? waar doe ik het voor?" Ik zou me goed moeten gaan voelen, niet alleen maar nog ellendiger.

voor iedereen en ik post later wel meer, nu is het boterhamtijd voor dochterlief!

Zal ik maar weer even een update doen van mijn kant

We hebben nu een nieuwe psychiater, omdat de vorige doorging naar de volgende opleidingsplek. (Academisch ziekenhuis) Nou, het is zeker te merken dat zij nieuw is. En dat vind ik (wij) niet helemaal prettig. Dus ik ben heel blij dat ik al ben ingeregeld en het nu alleenmaar doorverwijzen naar de juiste instelling voor verdere psychologische ondersteuning is. En dat doet ze in overleg met de rest, zei ze zelf al. Mss wil ze het binnenshuis houden, weet nog niet. Eerst maar eens bedenken wat ik (we) nou precies nog verder willen. Anders dan opnieuw leren lopen (psychologisch gezien, dan ) De metafoor met het gebroken been gaat echt geweldig op, en maakt het ook makkelijker uitleggen. Dat is wel fijn.

Afgelopen woensdag had ik weer mijn eerste mamadag met beide kinders in 6 weken (7?). Laatste keer was schoonzus erbij, en daarna 5 keer servicedag op het kdv voor Eli. Ik vond het superspannend (met bijbehorende opvlammend eczeem (JEUK!) ), maar het ging eigenlijk best heel goed. PR kwam om 4 uur thuis, en toen heb ik even goed mijn rust gepakt. Was ook wel nodig. Maar tot 4 uur ging het dus best redelijk. Eigenlijk dus tot Eli’s middagslaapje. Ik heb nog getwijfeld of ik niet met ze mee zou gaan slapen, even resetten, maar tegen beter weten (gevoel) in toch niet gedaan…

Tsja, en toen werd het donderdag. Er moesten echt een paar dingen gedaan worden (naar het zkh dingen regelen voor Eli’s neusamandelen-uittrek-sessie (ook erg spannend voor me, maar gelukkig niet genoeg om me van mijn evenwicht te brengen. Met moeite, maar het lukt wel.) En nog wat andere dingen die toch echt niet meer konden wachten. En ’s middags gezellig met PR gepuzzeld. Maar dat laatste was toch wel stressvol. Hij heeft veel meer ervaring, ik heb het overzicht niet (ofwel door gebrek aan puzzelervaring ofwel door psychologische beperkingen die er nog zijn), en dan voelde ik me onder druk gezet om ook sneller te puzzelen. PR bood wel aan om me alleen te laten puzzelen, maar dat vond ik dan ook weer ongezellig. Het resultaat laat zich raden… Weer redelijk van de wap. Verdrietig, niet meer in staat om verschillen taken (van het niveau koken of boodschapjes uithalen) te prioriteren, algehele malaise weer.

Gisteravond dus nog in een boze bui meteen het papier weggebracht, dan heb ik vandaag tenminste de hele dag “vrij”. Anders wordt die taak in mijn hoofd alleenmaar groter, en het is zo gedaan, nietwaar? Dacht ik. Vanmiddag heb ik dus kennismaking met mijn casemanager van werk. Ik ga tzt met hem de herintegratie inrichten.

Naja, tot die tijd en daarna weer, ga ik lekker helemaal niks doen. Bijkomen van de afgelopen dagen. Is al genoeg werk, nietwaar?

Oh, en ik ga zometeen ff wat pillen afknippen voor in mn portemonnee.

Goed hoor Davina. En dan vraag wat nu...? wat is nu goed? Nou, heel simpel je hebt nu in dit kleine stukje tekst al een stuk of 5 valkuilen gesignaleerd. Echt super! Dus nu weet je al een aantal valkuilen. Dan is het straks zaak om ze te herkennen voordat je erin valt. Leren lopen... en in dit geval leren om de valkuilen te ontwijken. En straks als je echt weer helemaal op twee benen staat (heerlijk zo'n metafoor) dan kan die kuilen dichtgooien en er overheen stappen.

En hoe is het met de rest?

Weer ff kleine update.
Gesprek met de case manager was erg fijn. We waren allen op elkar aan het wachten
Ik zag in de wachtruimte een collega van m'n groep (ons bedrijf heeft meerdere locaties, en dit was niet onze eigen locatie, dus het was 'hee, wat doe jij hier?' beide kanten op. Wel grappig )

Dus gezellig bijgekletst, waardoor de receptiemw niet doorhad dat ik eigenlijk aan het wachten was. 20 min later toch maar ff gevraagd of hij al gebeld was...

Ach ja, het is goed gekomen

Maar zoals ik al zei, het was erg fijn. We hebben het eigenlijk niet gehad over de inhoud van heringratie. Het was echt 'we beginnen pas met de herintegratie als jij en je hoofdbehandelaar vinden dat het kan. Eerder niet. Hou me svp wel op de hoogte van je voortgang.'

Nou, top! Weer een zorg minder.

Hoe is het met de rest hier?

Davinia
Wat goed dat het gesprek met de casemanager goed ging, scheelt weer een stukkie zorgen.
Jammer dat je nog zo van de wap raakt, maar gelukkig kun je jezelf ook weer op het rechte spoor zetten. Dat is toch beter, dan dat het was?

Hoe gaat het met de dames hier?

TAP, ik las dat je kindje overleden was. Heel veel sterkte!
Ik hoop wel dat de depressie snel weg zal gaan. Ook door het verdriet heen. (Komt wellicht een beetje rot mn toetsenbord uit, maar ik bedoel het goed )

Zo, maar weer even een update van mijn kant. Ik vind het niet aardig om alleen over mezelf te posten, dus ik heb ff gewacht tot ik een goed moment had om bij te lezen (eerder al gedaan) en te reageren (nu tijd voor gemaakt).
Tsja, hoe gaat het? Ik weet het oprecht zelf niet. Ik dacht dat het wel redelijk ging. Wel wisselend uiteraard. Ik ben nog steeds onwijs verstrooid en weet van voren niet dat ik van achter leef. Maar dat was vooral toen we hoorden dat Eli aan zijn neusamandelen geopereerd zou worden. Ik was op bijkletsgesprek op kantoor, en op de weg naar buiten kwam ik een partner tegen midden op straat. “Hoe gaat het met de gezondheid?” En *plop* masker op. En ik ben dat masker zo zat. Ik wil dat niet meer. Maar ik krijg het er ook niet af in onverwachte situaties. En dat vind ik heel vervelend. (Understatement)
En ik heb op een dag ’s ochtends de resterende halve meloen aan de kinderen gevoerd. Heb me nog uitgebreid verbaasd dat Aviva zoveel meloen at. ’s Middags wist ik even niet wat te doen, en bedacht uiteindelijk dat ik een serie zou kijken. En dan zou ik daarbij lekker die andere halve meloen eten. Dus ik vol enthousiasme de keuken doorzoeken, op zoek naar de meloen… Oh ja, die meloen had ik vanochtend gegeven aan de kinderen… En dat is dan zo pijnlijk. Verheug je je ergens op, is het er niet meer.

De volgende dag probeerde ik bij het afhalen een auto open te krijgen, die helemaal niet mijn auto was. Verkeerde kleur, verkeerde plek. Ineens ging er een lichtje branden om het nummerbord te checken. Verrot, is niet mijn auto. Maar dan ben ik dus oprecht verbaasd dat die auto niet open ging. Nog weer zo’n fijn moment. Niet.

Tsja, iedereen is weleens verstrooid, maar dit voelt iedere keer alsof de fundering die je probeert te leggen weer onder je vandaan wordt geschopt. Weer terug bij af. Alweer. Nog een keer. Urg.

De gedachte van een vrijdag t/m maandag met de kinderen (en anderen), dinsdag operatie, woensdag mamadag met beide kinderen sloeg me al flink uit mijn evenwicht. We hebben dus kunnen regelen dat de kinderen maandag naar het kdv gingen, zodat ik ff een dagje rust kon hebben. Ik blijf het moeilijk en pijnlijk vinden dat ze toch een grote belasting zijn.
En toen was het de grote operatiedag. Voor mijn gevoel (of wat daarvoor door moet gaan) ging het wel goed. Ik liep wel compleet shakend de OK uit toen Eli eenmaal sliep, maar oké, dat is logisch. En toen werd meneer wakker, en wilde niet drinken. Eenmaal terug op de kamer wilde hij niet drinken. Toen hebben we hem min of meer gedwongen, want hij ging ook nabloeden en had hele rode wangen en dat vond de verpleegkundige niet goed. En toen kwamen we thuis, ik ging kolven, en PR ging op bed liggen met de opmerking “ik ben gesloopt, jij vast ook”. En toen kwam de realisatie dat ik eigenlijk helemaal niets voelde (emotioneel). Ja, ik had het koud, maar verder? Niet moe, geen honger, weer niets. Wanneer is dat nou weer gebeurd? Waarschijnlijk toen we hem moesten dwingen om te drinken. Of eerder. Ik weet het niet. Misschien wel al meteen ’s ochtends. Maar daar merk ik dan niets van. Later in een telefoongesprek “Davinia en ik waren erg geëmotioneerd toen hij terugkwam van de OK.” Ja, PR was mss geëmotioneerd, ik voelde er helemaal niets bij. Ja, zielig dat hij zich zo slecht voelt, maar verder? Neuh, niet echt. Beschermingsmechanismes en zo. Maar ja, dat wil ik niet meer. Nogmaals urg.

En dan heb je nog de medicatie. Ergens dwaalt de gedachte dat een deel van mijn persoon(lijkheid) nu medicinaal wordt onderdrukt. Daarbij wordt mijn initiële angst werkelijkheid. Wie ben ik nu? Wie ben ik zonder die maskers? Zonder die beschermingsmechanismes? Wie wil ik zijn? Hoe kom ik daar? En op al die vragen is het antwoord “ik heb werkelijk geen idee”. En dat is naar. Heel naar. Dus ik probeer er maar niet te veel bij stil te staan en zoveel mogelijk mijn gevoel volgen. Voor zover dat er is.

En het vervolg laat zo lang op zich wachten. Ik zou donderdag afspraak hebben met de psychiater, gaat niet door. Dus maar een belafspraak en een week later de echte afspraak. Weer twee weken verder dat ik maar zit te ploeteren en op eigen kracht probeer te “revalideren”. Terwijl het zoveel efficiënter zou kunnen. Ik heb geen haast, maar toch. Nu zit ik weer in limbo. Stap 1 is gezet. Wanneer komt stap 2? Ik heb werkelijk geen idee. Geduld hebben maar weer.

Herkenbaar, dat je je ineens beseft dat je niet voelt. Ik heb dat nu nog steeds, al is het niet meer zo heftig. Bijvoorbeeld als een collega me erop aanspreek dat ik wel erg taken heb, dat ik het echt aan moet geven als het niet gaat, als ik zie dat andere collega's het amper volhouden. Dan heb ik het wel druk enzo, maar ik sluit me daar vanzelf van af. Ik ga gewoon door. Het is dus makkelijk om crisissen naar mij door te schuiven, want ik ben toch niet onder de indruk.

Denk je eraan dat het geen weg omhoog is? Het is omhoog, omlaag, omhoog, omlaag, omlaag, omhoog... En dus is het heel normaal dat je nu niet kunt wat je voorheen wel kon. En juist heel goed dat je je rust neemt, bijkomt. Daardoor maak je je basis veel steviger. En die stevige basis is nodig om verder te kunnen bouwen.

_{op je pm ga ik nog reageren, maar het is een beetje druk in m'n hoofd nu, dus ik doe dat als het wat leger is}

Hmmm, ik had eigenlijk gehoopt dat het afsluiten voor mn gevoel wel een soort eindpunt zou zijn. Als ik dat niet meer zou doen, dat dan deze periode afgesloten kon worden.
Al dacht ik eerst, dat het opheffen van de grijze zweem het eindpunt/doel was...

Tsja, waar houdt het dan op?

_{Haha! Jij kan ook meta-typen}

Wat goed!

We doen maar weer eens ff een update.

Afgelopen maandag hadden we een draagmeet bij Orea thuis. De donderdag ervoor was een andere afspraak die ik had afgezegd, omdat ik een relatief drukke week had gehad. Met een continue krijsende peuter was het weekend ook niet geheel positief, maar ik ben toch gegaan. Ondanks dat mijn gevoel zei dat ik eigenlijk niet moest gaan. Maar ja, je moet toch door. Ik kan niet tot in de oneindigheid onder mijn steen leven en sociale dingen uit de weg gaan? Als je niet probeert, weet je niet of het lukt, nietwaar?

Het begon prima, maar na een half uur ben ik toch redelijk ingestort. Helemaal bibberen en alles. Dus ik een boterhammetje eten, en stuur PR een sms (was nog best moeilijk met trillende handen) dat het eigenlijk totaal niet gaat. En toen kwam Orea aanlopen, keek naar me en zei “het is te druk voor je, hè?” Hoppa! Ik heb een uur lang gejankt als een kind. Daar gaat de gezellige meet…

Wat wel positief is, is dat ik wel de emoties heb toegelaten, en niet ben gaan maskeren of zo. En eenmaal thuis (het is ook een half uur rijden, dus dat geeft ook wel wat lucht) was het eigenlijk weer goed. Ondanks de heftige instorting was ik weer snel “op de been”. Dus ja, we gaan vooruit. Maar ik durf niet te vertrouwen op die vooruitgang. Want als je erop gaat vertrouwen en er gebeurt weer iets, dan is de klap weer ongenadig hard. Jottem, nog een beschermingsmechanisme.

Qua therapie voel ik me al iets beter bij deze mevrouw. Volgende week weer afspraak. Dan heeft zij uitgezocht waar de kortste wachttijd is voor vervolgtherapie (psychotherapie) en waar dat dan is. En mocht er een wachttijd zijn, brengt ze me in contact met een maatschappelijk werker, om de tussentijd te overbruggen. Die doet dan wel geen therapie, maar kan me wel begeleiden met het langzaam proberen op te pakken van dingen. We zullen zien.

Wat fijn dat de psycholoog zo met je meedenkt! Fijn dat je ondanks wachttijden dan niet zonder begeleiding komt te zitten.

En voor wat betreft de meet bij Orea....ik vind het knap dat je gegaan bent en dat je ook toe durfde te geven dat het niet ging. En wat instorten betreft, geef ik je de hand. Wat dat betreft verwacht ik ook niets meer. Ik kan het ene moment zo sterk zijn, maar de keer erna hoeft er maar iemand naar me te kijken en de tranen van ? lopen over mijn gezicht.

Davinia
Fijn dat de psych je ook helpt de tijd te overbruggen.

Hoe vervelend zo'n huilbui ook is, het is een stap beter dan maskeren. Het zou zo fijn als het met 1 gesprek bij de psych en 1 pilletje gewoon weg zou zijn. Helaas gaat het met hobbels, bobbels, en tijd. Maar wel vooruit!