Depressief door de hormonen, deel 9

Dat is waar Asy.

Yppy, ik heb het afbouwen steeds na langere tijd gedaan, ik zie het wel. Eerst van de week maar naar de huisarts.

Moonah, dank je.

Wat is langere tijd Nijna? Ik moet minimaal een jaar 'goed' zijn voor ik mag gaan afbouwen.

Omdat het topic omhoog is geschopt, kan ik het hier wel vertellen.
Vorige week had ik een etentje en natuurlijk kreeg ik de vraag of er een tweede komt. Voor het eerst kon ik nu echt, naar waarheid, (weet ik volgende week 100% zeker) zeggen dat het niet kan. En heel rustig. Wat was dat fijn, er werd niet doorgevraagd, gepushed helemaal niks. Het was mijn antwoord en het was klaar. Echt heel erg goed zo. Volgende week de echo, als de arts dan zegt dat het gelukt is, ga ik vast janken.

Ik weet het. Ik heb tussen Mirte en Iris in denk ik anderhalf jaar medicatie gehad, toen ook afgebouwd omdat het einde van de zwangerschap naderde en ik bv wilde geven. Maar het ging ook eigenlijk best wel ok (maar wellicht niet het ideale moment). Keren daarvoor langer geslikt en ook dat het langer goed ging.

Oh wat fijn Yppy!

In overleg met de huisarts maar weer aan de medicatie. Over 2 weken weer even langskomen.
En nu hebben we de kleine uit logeren gedaan, heeft peuter haar billen kapot en is elke verschoning 1 drama en jank ik gezellig mee . En ik was nog wel van plan om wat leuks met haar te gaan doen...

Yppy, wat goed! En duim voor je dat de echo positief is.

Nijna, goed dat je de stap genomen hebt. En het is ook niet makkelijk met een zieke kleine.

Hoe is het hier met de rest van de 'vechters'?

Nijna, zie je het zelf zitten om weer aan de medicijnen te gaan? En iets leuks doen kan alsnog he? Ook al merk je niet direct dat je het leuk vindt, het is wel goed.

De controle is geweest. Eerst een student die de rontgenfoto moest maken. Of er een vergruizing was geweest? Blijkbaar had de arts nogal slordig geschreven. Hij drie keer z'n excuses aanbieden. Wel zachte handen hoor.
Bij het inwendig gebeuren kon de stagiair (ja joh, nog 1) de veertjes niet vinden. Haha, was echt grappig om dat te volgen en de arts stond te kijken. Ze heeft geen punten gescoord. Gelukkig zat het wel allemaal goed. Het is klaar nu dus. Het dringt nog niet echt door, maar het is wel geweldig.

Yppy, ja het was mijn eigen voorstel om weer medicatie te gaan slikken en daar kon ze zich in vinden,
Iets leuks doen kan wel, maar door die kapotte billen is zitten naar, lopen wil ook niet lekker, kind is gewoon niet lekker. Dus wat leuks doen, doen we wel als het weer beter gaat.

Je trof het wel zeg in het ziekenhuis met al die studenten!
Maar fijn joh dat het allemaal goed zit en klaar is

Nijna, hoe is het bij jou nu? Ben je gestart met de medicijnen?

Omdat ik niet zo goed weet waar ik het kan vragen, maar even hier. Omdat er hier ook niet-ervaringsdeskundigen komen. Op zich gaat het nu allemaal best wel goed, maar ik ben gisteren wel even ergens tegenaan gelopen (figuurlijk dan, mijn bril werkt prima) en ik denk dat het verstandig is aan iemand uit te leggen wat ik nu heb gehad. Maar hoe leg ik dat uit? Ik kan wel romans aanbevelen die hierover gaan, of een linkje geven naar een uitleg, maar wat is nu helder? Wel duidelijk, maar omdat het nu best ok gaat, niet te dramatisch? Nou was het wel dramatisch en wie weet wordt het dat weer zonder medicijnen, maar dat vind ik zelf zo confronterend. Maar misschien is dat wel beter, dat het wel echt eerlijk is, dan maar wat heftiger. Alleen hoe leg ik zoiets uit?

Yppy, ik moet je post echt even een paar keer lezen. Probeer het mij eens uit te leggen (in een PM?) en dan kan ik beoordelen of het "aankomt"? Is dat wat je graag wilt?

quote:

Op donderdag 27 mei 2010 12:36 schreef YPPY het volgende:
Nijna, hoe is het bij jou nu? Ben je gestart met de medicijnen?

Omdat ik niet zo goed weet waar ik het kan vragen, maar even hier. Omdat er hier ook niet-ervaringsdeskundigen komen. Op zich gaat het nu allemaal best wel goed, maar ik ben gisteren wel even ergens tegenaan gelopen (figuurlijk dan, mijn bril werkt prima) en ik denk dat het verstandig is aan iemand uit te leggen wat ik nu heb gehad. Maar hoe leg ik dat uit? Ik kan wel romans aanbevelen die hierover gaan, of een linkje geven naar een uitleg, maar wat is nu helder? Wel duidelijk, maar omdat het nu best ok gaat, niet te dramatisch? Nou was het wel dramatisch en wie weet wordt het dat weer zonder medicijnen, maar dat vind ik zelf zo confronterend. Maar misschien is dat wel beter, dat het wel echt eerlijk is, dan maar wat heftiger. Alleen hoe leg ik zoiets uit?

Ik denk dat wat "kale info" (d.m.v. een link) in combinatie met je ervaringen het meest duidelijk is. En als je het moeilijk vindt jouw ervaringen te delen, dan d.m.v. andermans ervaringen (boek ofzo).

Ik zou het niet verzachten, een depressie is een van de meest afschuwelijke dingen die je mee kunt maken, dus neem jezelf serieus en doe niet of het wel meeviel, want dat deed het vast niet. Verder is mijn eigen ervaring dat het éigenlijk niet volledig over te brengen is wat je mee hebt gemaakt. Een depressie is (gelukkig) nauwelijks invoelbaar voor wie het niet kent. Verwacht dus maar niet teveel, dan kan het altijd positief uitpakken.

Je mag mij evt. ook wel testen hoor Yppy.

quote:

Op donderdag 27 mei 2010 12:52 schreef Memmel het volgende:
Yppy, ik moet je post echt even een paar keer lezen. Probeer het mij eens uit te leggen (in een PM?) en dan kan ik beoordelen of het "aankomt"? Is dat wat je graag wilt?

Eerlijk gezegd weet ik niet goed wat ik wil.
Meestal is het zo, dat als ik vertel dat ik een ppd heb gehad, dat mensen het wel begrijpen. Nou ja, niet echt begrijpen natuurlijk (gelukkig!) maar wel snappen dat het vervelend was en dat ik daardoor niet alles kan en alles doe wat een ander wel kan. Ik krijg dan de vraag of ik medicijnen had of therapie en dat het knap is dat het nu beter gaat enzo. Dat is allemaal prima.

Nu heb ik een situatie dat het noemen van een depressie niet genoeg is, dat ik het gevoel heb me te moeten verantwoorden om dat ik voor mezelf kies als ik iets niet doe. Ik weet, als ik dat wel doe, dan val ik 10 stappen terug. En ik kies dus voor mezelf. Maar dat uitleggen, waarom ik voor mezelf kies (en mijn gezin), hoe doe ik dat dan?

quote:

Op donderdag 27 mei 2010 13:10 schreef YPPY het volgende:


Nu heb ik een situatie dat het noemen van een depressie niet genoeg is, dat ik het gevoel heb me te moeten verantwoorden om dat ik voor mezelf kies als ik iets niet doe. Ik weet, als ik dat wel doe, dan val ik 10 stappen terug. En ik kies dus voor mezelf. Maar dat uitleggen, waarom ik voor mezelf kies (en mijn gezin), hoe doe ik dat dan?

Is zo uitleggen zoals het hier staat niet voldoende? Ik vind het heel duidelijk juist.

Ik ook hoor.
Het lijkt mij ook moeilijk, want het klinkt als 'opkomen voor jezelf' en dat is nou eenmaal niet altijd makkelijk.
Maar ik zou ook proberen aan te geven, en ik kom dan uit bij mss wel heel defensieve woorden maar 'ik ben xx jaar oud en dit is mijn achtergrond en inmiddels zijn we xx jaar verder en weet ik prima wat mijn grenzen zijn en ik ben niet bereid daar overheen te gaan'.

Zoiets.
Maar goed, zoals gezegd, makkelijker gezegd dan gedaan.

Oh lastig Yppy. Maar ik vind dat je het duidelijk uitlegt. Het voor jezelf kiezen omdat je weet dat je anders 10 stappen terug valt. Het ligt er ook maar net aan aan wie je iets moet uitleggen.
Maar het is wel lastig.

Ik slik alweer een tijdje medicatie, gaat wel beter, maar er zitten echt nog van die gaten in de weg zo nu en dan. Als alles loopt zoals ik het het liefst zie dan red ik het wel, maar dat gaat natuurlijk niet altijd zo... Of ik echt wat aan mn gesprekken heb weet ik niet zo goed...

Yppy, ik vermoed dat de persoon aan wie je het gevoel hebt dit te moeten uitleggen, dus eigenlijk niet begrijpt wat voor impact dit heeft (gehad).
Misschien kun je het, ook om het voor jezelf makkelijker te maken, zeggen dat je weet dat het voor anderen moeilijk te begrijpen is wat voor impact een PPD heeft en dat het daarom niet uit te leggen is waarom je de keuzes maakt die je maakt en dat dus liever ook niet doet.

quote:

Op donderdag 27 mei 2010 13:10 schreef YPPY het volgende:

[..]

Eerlijk gezegd weet ik niet goed wat ik wil.
Meestal is het zo, dat als ik vertel dat ik een ppd heb gehad, dat mensen het wel begrijpen. Nou ja, niet echt begrijpen natuurlijk (gelukkig!) maar wel snappen dat het vervelend was en dat ik daardoor niet alles kan en alles doe wat een ander wel kan. Ik krijg dan de vraag of ik medicijnen had of therapie en dat het knap is dat het nu beter gaat enzo. Dat is allemaal prima.

Nu heb ik een situatie dat het noemen van een depressie niet genoeg is, dat ik het gevoel heb me te moeten verantwoorden om dat ik voor mezelf kies als ik iets niet doe. Ik weet, als ik dat wel doe, dan val ik 10 stappen terug. En ik kies dus voor mezelf. Maar dat uitleggen, waarom ik voor mezelf kies (en mijn gezin), hoe doe ik dat dan?

Ik begrijp heel goed dat je het gevoel hebt dat je je moet verantwoorden, maar moet je dat ook echt? Is het niet voldoende dat je zegt dat je iets niet doet omdat jij dat niet wilt/kunt? De ander hoeft het niet per se te begrijpen of er begrip voor te hebben, toch?
Misschien geldt dit helemaal niet voor jouw situatie maar het doet met denken aan iets waar ik zelf geregeld tegen aan loop/liep. Ik ben/was namelijk vaak bezig om te zorgen dat de begrijpt waarom ik iets doe of juist niet doe, alsof ik dan pas voor mezelf mág kiezen, alsof de ander me daar toestemming voor moet geven.
Maar dat is natuurlijk niet juist en het kan niet anders dan dat er altijd mensen zullen zijn die het nîet begrijpen en het ook niet begrijpen (of willen begrijpen). Jij hoeft er niet altijd voor te zorgen dat de ander het begrijpt. Jij hoeft alleen voor jezelf te zorgen. De ander mag denken wat hij/zij wil. Dat verandert niets aan wat jij wel of niet kunt en wilt doen.

Misschien gaat dat in deze situatie ook op? Dat je geen verdere uitleg hoeft te geven. Je geeft je grens aan en zegt zelfs waarom. Is wat de ander daarmee doet of daarvan vindt echt belangrijk?

Nijna, goed dat je weer met kleine stapjes doorvecht. En het is al zo vaak gezegd medicijnen zijn soms noodzakelijk om te leven.

Yppy, ik heb net 'de gelukkige huisvrouw' uit. Niet dat ik jouw gevoel of situatie zou kunnen of durven te verglijken met wat er allemaal in dat verhaal gebeurd, maar toen ik het gelezen had, snapte ik een heel klein beetje meer van wat pdd met een vrouw kan doen. Ik zou bijna zeggen.... laat de persoon in kwestie het boek lezen en/of naar de film gaan met de opmerking erbij dat je dat dus probeert te voorkomen. Dat je gelukkig tijdig aan de bel hebt getrokken en dat je geen zin hebt om weer door de wringer gehaald te worden alleen maar omdat het niet genoeg is om te begrijpen dat jij voor jezelf en je gezin kiest.

quote:

Op donderdag 27 mei 2010 19:56 schreef chacama het volgende:
Yppy, ik heb net 'de gelukkige huisvrouw' uit.

Zat ik ook nog aan te denken. Schijnt best rauw en realistisch te zijn. Eigenlijk vind ik het best goed dat dit onderwerp daardoor (weer) eens in de schijnwerpers komt te staan. Er zijn zoveel vrouwen die er in meer of mindere mate mee te maken krijgen...

Even daarop doorgaand over mezelf: meerdere mensen hebben me aangeraden vooral _niet_ naar 'De gelukkige huisvrouw' (film) te gaan. Ik heb vorig jaar een depressie gehad en ik ben best wel eens bang dat ik er na de geboorte ook last van ga krijgen. Natuurlijk hoeft het helemaal niet, maar ik wil zoiets echt niet nog een keer meemaken, en zeker niet met een kind in huis.

Cantare, het feit alleen al dat jij je bedenkt dat het een mogelijkheid is dat je na de bevalling depresief zou kunnen worden, geeft je al een voorsprong. Je kunt het wrs. herkennen of in elk geval bij je kraam aangeven dat ze er alert op moet zijn.

Voor wat betreft de film. Ik zou hem persoonlijk ook niet gaan kijken in jouw geval. Zelf ben ik nieuwsgierig naar hoe ze alles verfilmd hebben, maar voorlopig ga ik hem ook niet zien. Ik heb zelf zitten janken bij het boek, heb me misselijk gevoeld van de schrijfwijze, dus om dit verfilmd te zien worden, neuh voorlopig hoef ik dat niet te zien.

Als iemand me zou vragen is het een goed boek. Dan zou ik eerlijk zeggen dat ik het verschrikkelijk vond. Als je wilt weten waar iemand met een zware vorm van ppd toe in staat kan zijn, dan moet je het vooral lezen. En ik zeg zware vorm, omdat ik diep in mijn hart gewoon hoop dat degene die hier posten of gepost hebben, zich nooit in een positie hebben gevonden waarbij ze hun eigen kind weg deden om vervolgens opgesloten te worden in een gesloten inrichting voor een maand. Mocht dit wel zo zijn weet dan dat ik je niet veroordeel, maar nu na het lezen van het boek iets meer begrijp.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Boek onlangs gelezen en ik vond het heftig. Maar wel goed denk ik dat er meer aandacht is door de film nu.

Nijna, je schrijft dat je niet zo goed weet of je wat aan de gesprekken hebt. Wat voor gesprekken heb je? Zelf heb ik er namelijk ontzettend veel aan gehad. Ik gebruik nog steeds wat ik heb geleerd en dat zorgt er zeker voor dat ik functioneer zoals ik nu functioneer. Het is jammer als je veel energie steekt in gesprekken en je er geen nieuwe energie voor terug krijgt.


Bedankt voor jullie reacties Ik heb er zeker veel aan, maar moet over 'dit soort onderwerpen' altijd even goed nadenken. Nadenken wat ik zelf vind, wat mijn eerste ingeving is en wat iets meer doordacht en wat ik hier in het openbaar neer wil zetten.

Ik heb besloten het te noemen, maar het verder niet uit te leggen. Dat heb ik genoeg gedaan. Vragen beantwoorden doe ik natuurlijk wel, maar omdat het voor mij te dicht kwam bij 'mezelf verantwoorden', heb ik besloten hier zelf verder niet het initiatief toe te nemen.

De gelukkige huisvrouw heb ik niet gelezen of gezien. Niet echt bewust. Het boek van Brooke Shields gaat ook over een PPD, dat heb ik wel gelezen. Dat vond ik gedeeltelijk geruststellend, omdat ik er heel veel van herkende, van de andere kant ook moeilijk. Ik schoot juist naar de andere kant. Heb juist wel het zorgen altijd gedaan, ik durf zelfs te zeggen dat ik meer heb gezorgd, dan een gemiddelde moeder. Wat ik ook alleen 'dankzij' de depressie volhield. Anders was het me niet gelukt, maandenlang zo weinig slaap en daarnaast gewoon zorgen en werken. De meeste verhalen vertellen dus juist niet mijn kant, waardoor ik niet zomaar durf te zeggen van 'lees dit en je weet wat ik heb meegemaakt', terwijl ik de gevoelens wel herken. Nou ja, ik weet zelf niet eens meer hoe ik wat uit wil leggen.

O ja, sinds gisteren is mijn dosis medicijnen omlaag gegaan, met de kleinst mogelijke afbouwhoeveelheid. Nu kijken hoe dit gaat lopen. Of het echt 'alleen maar' een paar jaar was of levenslang.

Yppy, tijdens het lezen van het boek van Brooke Shields heb ik nog aan je gedacht. Ze legde zo goed uit waarom ze perse borstvoeding wilde geven. Misschien is dat niet de herkenning die jij had, maar ik dacht op dat moment wel aan je.
Succes met de medicatie, wat de uitkomst ook zal zijn! Neem je tijd en thumbs up!

Yppy, spannend dat afbouwen van de medicijnen.

Ik geloof niet dat ik snap wat je probleem is, maar als ik zo lees over die tien stappen terug denk ik dat het misschien wel goed is om tegenover de persoon in kwestie niet alleen de ppd te noemen maar ook de moeite en tijd die het je gekost heeft om van daar uit te komen waar je nu bent.
Dat maakt het misschien wat begrijpelijker dat je niet tien stappen terug wilt vallen (en hoe groot die stappen zijn).

quote:

Op zondag 6 juni 2010 20:45 schreef YPPY het volgende:
Ik heb besloten het te noemen, maar het verder niet uit te leggen. Dat heb ik genoeg gedaan. Vragen beantwoorden doe ik natuurlijk wel, maar omdat het voor mij te dicht kwam bij 'mezelf verantwoorden', heb ik besloten hier zelf verder niet het initiatief toe te nemen.

Heel verstandig. Je hoeft niet altijd het achterste van je tong te laten zien. Je bent alleen verantwoording aan jezelf schuldig. Wat 'die ander' ook beweert (en wellicht manipuleert).
Succes met afbouwen. Wat is je reden?

Smikke, bij dat stuk over de borstvoeding moest ik huilen. Juist omdat ik tegen alles en iedereen (voor mijn gevoel dan, ik weet niet of het echt zo was) heb moeten vechten om door te 'mogen' gaan. Het was zo fijn te lezen, dat een ander het ook zo voelde.

Macka, dat noemen van de moeite en de tijd is niet verstandig. Ik wil je via pm wel uitleggen waarom, maar het is niet handig dat hier neer te zetten.

Moonah, de eerst keer afbouwen heb ik te vroeg gedaan, ik was toen nog geen jaar 'goed', maar het ging echt niet meer toen ik in de auto in slaap viel. En die 20kg en 4 maanden tijd vond ik ook wel heftig. Na het afbouwen ben ik weer achteruit gegaan, maar ik weet niet of dat is omdat ik 'levenslang' heb, of omdat ik te vroeg gestopt ben. Daarom ben ik met andere medicijnen begonnen, met andere bijwerkingen (mochten eerst niet ivm bv) en daarmee gaat het nu al een hele tijd goed.
Van de psychiater mocht ik op zo'n vroegst in januari naar de huisarts om het afbouwen te bespreken. Ik heb nu dus die stap gezet en morgen ga ik weer. (fijne, aardige, huisarts gelukkig) Ik wil de zekerheid of het zonder medicijnen goed gaat of dat ik ze nodig blijfthebben. Statistisch gezien is de kans 75% dat het zonder kan. Bij mij iets lager, maar ik wil het wel heel graag weten.
Stel dat ik ze 'levenslang' nodig heb, dan ben ik nu zover dat ik dat accepteer. Maar dan wil ik wel zeker weten dat het echt nodig is, dat ik ze niet voor niks slik. Want de bijwerkingen zijn redelijk vervelend, die wil ik niet onnodig langer hebben.

quote:

Op zondag 6 juni 2010 22:47 schreef YPPY het volgende:

Stel dat ik ze 'levenslang' nodig heb, dan ben ik nu zover dat ik dat accepteer. Maar dan wil ik wel zeker weten dat het echt nodig is, dat ik ze niet voor niks slik. Want de bijwerkingen zijn redelijk vervelend, die wil ik niet onnodig langer hebben.

Ja, is ook wel logisch dat je weer wil kijken of je ook zonder kunt.
Wat rot dat jij chronisch bijwerkingen hebt.

Yppy, naar zeg die bijwerkingen. Goed om te kijken of het zonder ook kan. Kleine stapjes!

De gesprekken, eigenlijk heb ik al best veel gesprekken enzo gehad en nu lijkt het een beetje neer te komen op "het is zoals het is, je moet het er maar mee doen" en daar ben ik niet zo goed in, want ik vind het niet ok zoals het is en ik wil het daar niet mee doen. Maar ik weet ook niet zo goed wat me dan wel zou helpen... _{iemand die kan toveren in de buurt misschien?}

Nijna, ik zou willen dat ik kon toveren dan toverde ik ook meteen voor YPPY!

Ik heb toevallig de gelukkige huisvrouw hier liggen, van de bieb. Ben er nog niet in begonnen, weet eigenlijk neit waarom. Het boek van Brooke Shields ken ik niet.

Yps succes met afbouwen.

Nou ja, feitelijk gezien is de realiteit een gegeven en die kun je niet veranderen Nijna. Ik heb daar ook lang mee geworsteld. Ik wilde het anders, maar nu accepteer ik dat bepaalde zaken gaan zoals ze gaan, dat het buiten mijn macht ligt om het te veranderen. Wat echter wel binnen mijn macht ligt, is hoe ik daar mee om ga. Hoeveel invloed ik het geef in mijn leven. Die omslag was lastig (en nu soms nog steeds), maar ik ben zo blij dat ik dit geleerd heb. Het bespaart me veel irritaties, toestanden, paniekbuien, zakdoekjes en J. een hoop gezeur.

Het boek van Brookee Shiels lag voor 4 euro bij de AH, dus dat kon ik niet laten liggen.

Yppy, als jij het gevoel hebt dat je iemand iets 'moet' uitleggen, kun je dit het beste in je eigen woorden doen. Er is geen voorbeeldboekje die jouw situatie exact uitlegt (gelukkig). Als iemand het dan nog niet begrijpt, is de kans groot dat desbetreffende persoon het gewoon niet begrijpen wil

Nijna voor jou geldt eigenlijk het zelfde, alleen is voor jou het onderwerp meer wat verwacht je er van, i.p.v. wat is het. gebruik zoveel mogelijk je eigen woorden en illustratie's en vergeet ook zeer zeker niet de frustratie's die je kunt tegen komen door onbegrip.

Een ieder die het nodig heeft, een hele dikke knuf.
Afgezien van een nerveus en angstig gevoel hier alles nog redelijk onder controle, moet ook eerlijk toegeven dat ik me volledig op mijn werk stort om maar niet met mezelf bezig te zijn zolang t gaat. Vrees dus nog wel een trugslag medio mijn verlof Maar t gaat goed komen! _ooit...

quote:

Op maandag 7 juni 2010 21:01 schreef YPPY het volgende:
Ik heb daar ook lang mee geworsteld. Ik wilde het anders, maar nu accepteer ik dat bepaalde zaken gaan zoals ze gaan, dat het buiten mijn macht ligt om het te veranderen. Wat echter wel binnen mijn macht ligt, is hoe ik daar mee om ga.

Precies! Is voor mij een van de belangrijkste lessen die ik uit mijn depressie heb getrokken. Voor mij was dat inzicht misschien zelfs wel noodzakelijk om er helemaal bovenop te komen.

Spannend, dat je af gaat bouwen! Hopelijk blijkt dat je weer zonder kunt, dat zou toch wel super zijn. Succes in elk geval!

Ik heb trouwens 'De gelukkige huisvrouw' voor mijn verjaardag gehad en in één ruk uitgelezen. Ik vond het erg meevallen met de heftigheid, doordat het vooral humoristisch is geschreven. En doordat het weinig herkenbaar is voor mezelf, want een psychose kun je je eigenlijk niet voorstellen, denk ik.

Ben wel van plan om binnenkort eens naar de huisarts te gaan om te vragen wat ik kan doen om een PPD te voorkomen. Misschien krijg ik het helemaal niet, dat weet ik wel, maar ik heb nu eenmaal een "verhoogd risico" en het geeft toch wat gevoel van controle.

Verstandig Cantare, je weet nooit of het jou overkomt, maar zeker als je meer kans hebt, kun je je wel voorbereiden. Zelf, maar ook je omgeving. Dat je die nu al instrueert (nu je zeker weet dat het goed gaat met je) dat ze echt heel goed op moeten passen en eerlijk moeten zijn. ik vond tenslotte ook dat er niks met me aan de hand was in eerste instantie. Was ook in shock dat ik binnen een 2 dagen bij de psychiater zat.

Hoelang na de bevalling kan een ppd eigenlijk optreden? En kan die ook een tijd door allerlei zaken onderdrukt worden? Dit gaat niet over mij, hoor, maar over mijn zusje. Het gaat helemaal niet goed met haar, door allerlei zaken (ook de naam van Senna speelt daarbij een grote rol), maar het woord depressie is inmiddels wel gevallen, geloof ik.

Met mij gaat het eigenlijk heel goed, en daar ben ik nog steeds heel blij mee. Ik ben me ervan bewust dat een ppd heel best had kunnen optreden na de prenatale depressie die ik toch heb gehad.
Misschien moet schaap binnenkort echter weer 10 dagen naar de VS en dat vind ik wel een lastig, confronterend iets. Mijn zwangerschapsdip begon toen de dag nadat hij naar dezelfde conferentie vertrokken was als waar hij nu eventueel heen moet. Ik weet niet of het de termijn van de zwangerschap was, of dat het getriggerd werd door zijn vertrek, maar het idee dat hij dadelijk weer 10 dagen daarheen is, vind ik best eng. Maar aangezien ik nergens last van heb en nu een klein meisje heb om mijn dagen mee te vullen, alsmede lieve ouders die het prima vinden als we een paar dagen komen logeren, maakt dat het eigenlijk niet iets zou moeten zijn om tegenop te zien. Komt vast goed!

Miss, fijn dat het met jou goed gaat. 10 dagen lijkt mij ook lang, zou er zelf ook de kriebels van krijgen. Maar gelukkig zit je nu in een positievere situatie dan vorig jaar..

Ik geloof dat de pieken van een ppd doorsnee rond de 4-6 maanden na de bevalling liggen. Ik weet niet hoelang geleden je zusje bevallen is?

13 maanden geleden. We hebben echter wel een heel heftig jaar achter de rug met dus oa twee moeilijke zwangerschappen (zij en ik allebei pre-dep), problemen met de naam van ons meisje en heel veel problemen met mijn broer. Dat het dus niet zo lekker liep hier en daar, leek alleen maar logisch. De laatste tijd gaat het echter ineens weer heel slecht, vandaar mijn vraag eigenlijk of dit nog een ppd kan zijn, of 'gewoon' een depressie.

Ja, gelukkig gaat het met mij echt veel beter, maar vorig jaar toen hij wegging ging het ook goed. Ik heb hem vrolijk en blij weggebracht op vrijdagochtend en op zaterdag is het bij mij begonnen. Zo duidelijk als ik me dat nog herinner, die omslag van de ene dag op de andere.

Heeft ze lang borstvoeding gegeven? Dan kan de hormoon verandering bij het stoppen ook nog meespelen. Maar als je zoveel meemaakt, dan houd het natuurlijk ook gewoon eens op. Zou het nog een burn-out/overspannenheid kunnen zijn, dat de grens gewoon bereikt is?

Misschien kun je dat 1e dagje iets leuks inplannen? Dat je niet thuis kunt gaan zitten sippen? Ergens koffiedrinken, ochtendje park.. En gewoon lekker de hele dag genieten van je meisje

BV is ze al een tijdje geleden mee gestopt, ook mede door omstandigheden, geen helemaal vrije keus. Maar idd, al met al kan het ook een 'gewone' burn out/depressie zijn. Ik vroeg het me gewoon af, omdat het ook tijdens de zwangerschap zo vreselijk fout gegaan is.

Ik ga zeker leuke dingen doen, en logeren bij mijn ouders. En ik moet een paar dagen werken en al met al zal het zeker wel goed komen, denk ik. En het is nog niet eens zeker dat hij gaat, maar ik kreeg gisteravond echt even heel erg de kriebels en eennaar gevoel toen hij vertelde dat hij misschien weer weg moet. Ik wist wel dat hij in februari weer zou moeten, maar daar kon ik me dan veel langer op voorbereiden. Dit is over een maand, een paar dagen na Senna's eerste verjaardag!
Nou ja, komt vast goed, en deze vervuiling hoort hier dan ook verder niet. het wierp me gewoon even erg terug in de tijd.

En het verlossende woord: het gaat in juli niet door! Rustig dus de tijd om me voor te bereiden op februari

[ Bericht 10% gewijzigd door miss_sly op 16-06-2010 11:16:52 ]

Oh wat fijn Miss! dan heb je nu toch je voorbereidingstijd in iedergeval
En vwb je zusje, heeft ze al eens met de huisarts gesproken? ppd lijkt het niet op het eerste gezicht, maar natuurlijk is het niet uit te sluiten. Als in: misschien heeft ze constant wel vervelende gevoelens gehad, maar valt het nu op voor jou en de omgeving.

Slybeeb, gelukkig niet al volgende maand. Maar ik denk dat het al veel kan schelen als je op eea bent voorbereid en je omgeving om steun kunt vragen. plus dat ze je in de gaten kunnen houden wat betreft symptomen. En wat naar voor je zus. Tja, die naam, dat herinner ik me nog wel. En je broer ja, dat heb ik zijdelings in de SC meegekregen (is dat goed afgelopen??). Maar weet je, eigenlijk doet het er toch niet zo heel veel toe of het een PPD of een andere depressie is? Qua gevoel is het even kut, en qua behandeling gelijk. Toch?

Yppeke, hoe gaatie met afbouwen??

Speelt dat met de naam van Senna nog steeds miss_sly? Vervelend lijkt me dat, voor jullie allebei
Fijn dat het met jou weer goed gaat!

Moonah, je hebt gelijk, met je hele post eigenlijk wel. Mijn broer zit voorlopig een kleine 4 jaar vast, wellicht begin volgend jaar overgeplaatst naar Nederland. Het grootste punt bij mijn zus is toch kennelijk nog steeds de naam. Zoals ik het begrijp, is dat een van de belangrijkste factoren nu. En misschien dat ik juist daarom ook wel nog denk aan een hormonale oorzaak voor de depressie, maar wellicht is dat helemaal niet relevant en hebben hormonen er weinig mee te maken. En idd, lood om oud ijzer: het is kut en er moet gehandeld/behandeld worden.

Artikel over hulp bij PPD
http://www.psy.nl/meer-ni(...)-is-een-groot-taboe/

Wat fijn dat schaap nu toch niet weg hoeft miss_sly!

Het afbouwen gaat goed Moonah. Het valt me echt zo ontzettend mee. Ik heb wat last gehad van duizeligheid en 'licht in mijn hoofd' en trillende handen, maar zeker niet dramatisch. Het kan nog komen, maar dat verwacht ik niet. Echt heel fijn. Op zich mag ik nu een afspraak maken met de huisarts, maar ik denk ik dat ik nog twee weken wacht, voor de zekerheid. Ben echt zo blij, dat het niet ging als de vorige keer.

Bedankt voor dat artikeltje oxy. Goed dat er aandacht voor is. Eerlijk gezegd ben ik wel verbaasd dat veel vrouwen schijnbaar na drie gesprekken al genoeg hulp hebben gehad. Als ik dan mijn hele traject bekijk.

Hé Yp, wat fijn zeg!

Echt goed om te lezen Yppy!!!

Yps, wat fijn dat het afbouwen zo meevalt en goed gaat!

Yppy, omdat het zo goed gaat , zet ik hier mijn lievelingsliedje (van Acda & de Munnik) neer.
Inclusief de tekst, want daar gaat het om!
Ik hoop, dat het ook voor jou een symbool (of hoe zeg je dat, voor mij betekent het nummer heel veel ) zal worden. Loop!!!

Vandaag ben ik gaan lopen

Vandaag ben ik gaan lopen
Ik was het maanden al van plan
Maar pas toen iedereen gezegd had, dat het niet kon,
Ging ik lopen
Kijk me lopen toch
Hier loop ik dan

Vandaag ben ik gaan lopen
Ik heb de meningen geteld
En heb bedacht dat het niets uitmaakt
Ook als men niks vind, wordt zelfs dat nog als een mening je verteld

Vandaag ben ik gaan lopen
En waar ik loop
Is van nu af aan een weg

Vandaag ben ik gaan lopen
Maak me klein bij elk geluid
Ben veel banger dan ik was,
Toen ik nog stil stond

Mag zo wezen
Maar ik kom eindelijk, ik kom eindelijk vooruit

Vandaag ben ik gaan lopen
Waar ik loop, is van nu af aan een weg

Kijk me lopen, zeven sloten
Hoogste bergen, andersom
Ik ben hoe dan ook gaan lopen
Ik zie wel waar ik kom

Diepe dalen, mooie paden
Ik glim bij wat ik zachtjes haast onhoorbaar fluisterend zeg
Waar ik gelopen heb, is van nu af aan een weg

Vandaag ben ik gaan lopen
Omdat dat is wat ik wou
Ik heb geen idee waarom men zei dat het niet kon
Zeg liever ga maar, dat is leuk,
En moet je doen
Want kijk me lachen, man

Hier loop ik nou

Tsja, laten we dit topic maar eens een goede schop geven.

Aan de ene kant heb ik best zin om een heel verhaal neer te kalken, aan de andere kant, toch ook weer niet.
Naja, gewoon de basics dan maar:
ik ben een paar weken geleden door een psychiater gediagnosticeerd met een matig tot ernstige PPD (met manische trekken). Das fijn, hè, als een officieel persoon zegt dat je ernstig depressief bent.

ik was eerst bij een 'gewone' GGZinstelling, maar dat duurde maar en dat duurde maar, dus ben ik naar een poli psychiatrie van een academisch zkh gegaan, zodat ik sneller geholpen kon worden.
eerlijk: dit is eigenlijk niet te harden.

ik wilde eerst mss onder een kloon hier posten, zodat ik enige controle zou hebben over wie het zag / las, maar mijn gevoel zegt ook wel dat juist de illusie van controle een onderdeel van het probleem is.

maar ja, als ik de controle over mijn stemming los laat, wordt de wereld helemaal grijs en zwart en zijn de cognitieve filters helemaal weg, en heb ik helemaal geen ruimte meer om te reageren op mijn kinderen. Dus dan hou je eea maar weer vast. En krop je het maar weer op. En komt het er via alle andere kanten weer knetterhard uit

naja, ik weet ook niet wat ik hier nu mee wil bereiken eigenlijk. ik weet dat ik niet de enige ben met dit probleem (1 op 10 of 20 versbakken moeders krijgt het in min of meerdere mate, geloof ik?), maar hoe zijn de 'ervaringsdeskundigen' er mee omgegaan?
hoe ga je om met je kinderen als je eigenlijk naar je bed wil met de dekens over je heen en jammerend wil wachten tot het weggaat? (is niet altijd zo, maar de laatste tijd wel meer. masker gaat er steeds meer en blijvender vanaf. en dan voel je echt wat je voelt. en dat is zwaar k*t met peren. dan liever weer vechten en het masker op. maar dat heeft geen zin en verlies je toch...)
hebben jullie het verborgen gehouden voor de kinders? voor zover mogelijk? Eli ziet het wel. En ik probeer het hem ook uit te leggen (niet altijd, paar keer gedaan), dat mama au in haar hoofd heeft, maar dat eli nog steeds lief is en het niet zijn schuld is en zo. dat helpt dat wel. Maar dan nog, ik ben niet de mama / persoon die ik wil zijn.
Aviva ontwikkelt zich supersnel (vandaag eerste tandje, zat weer te janken ) en ik heb het gevoel van alles te missen. Omdat het niet binnenkomt of zo. Het is zó naar. Ik heb dit zó niet gewild. Ik heb ieder keer als in dit topic gepost werd, mezelf gelukkig geprezen dat ik daar geen last van had...

en in de tussentijd besef ik prima dat de tijd doorgaat. ik blijf mijn best doen om sociale contacten te behouden, om gezellige dingen te doen. hoort erbij. we zijn net terug van vakantie, heb me zelden zo beroerd gevoeld als de afgelopen week, maar toch naar buiten met de kinders. gezellig spelen met ze. en dat blijf ik ook voor mezelf doen. het kan niet anders....

oké, toch een heel verhaal geworden. en een beetje warrig, maar ik heb geen zin om te gaan schaven, dan ben ik om half 1 s nachts nog steeds bezig.