In Memoriam #2

Slik...

Heel veel sterkte drijfhout

Weer aangrijpende verhalen hier. Heel veel sterkte baasjes.

Drijfhout, wat een prachtig verhaal, met een onvermijdelijk droef einde.
Veel sterkte, wat zul je hem missen, en hoe bijzonder is het dat hij zo een groot deel van je leven bij je was

RIP Spike, slechts 14 geworden. Gisteravond kreeg hij een epileptische aanval die niet mee over ging, vanochtend is hij ingeslapen.



Het was eigenlijk een rothond die niet opgepakt wilde worden, niet aan de lijn wilde wandelen maar wel een hele lieve rothond. Ondanks al zijn kwalen (CECS / Spike's disease) is hij toch nog 14 geworden.

quote:

Op donderdag 18 maart 2010 13:28 schreef Ps2K het volgende:
RIP Spike, slechts 14 geworden. Gisteravond kreeg hij een epileptische aanval die niet mee over ging, vanochtend is hij ingeslapen.

[ afbeelding ]

Het was eigenlijk een rothond die niet opgepakt wilde worden, niet aan de lijn wilde wandelen maar wel een hele lieve rothond. Ondanks al zijn kwalen (CECS / Spike's disease) is hij toch nog 14 geworden.

Hij ziet er ook een beetje boevig uit en toch ook weer lief Sterkte met je verlies.

Aaahw, sterkte met het verlies van je lieve rothond Ps2K!
Hij ziet er ook precies uit op die foto zoals jij hem beschrijft, qua karakter.

die met de moeilijke karakters zijn vaak wel de meest indrukwekkende en die je bij blijven.
mooi beestje en toch nog 14 geworden.

quote:

Op zaterdag 6 maart 2010 17:54 schreef drijfhout het volgende:
Dankjewel, man. Het voelt ook inderdaad volledig juist, maar het maakt het missen nauwelijks minder. Ik twijfel nog of we die as terug willen hebben of laten verstrooien. In ieder geval wel een individuele crematie, ik vind het wel top dat je je huisdier betaalbaar fatsoenlijk kunt laten cremeren tegenwooordig. Ik had er niet aan moeten denken dat ie in de gemeentelijke afvalemmer verdween, daarvoor was ie veel te bijzonder.

idem hier, alle katjes krijgen een individuele crematie incl hun eigen dekentje en gaan straks de tuin in, ieder zijn eigen boom om rondjes te kunnen rennen.

was even apart om je verhaal te lezen, zoveel vage overeenkomsten waren er met mijn katten, Coco en Balou. laatste leeft nog, zijn zusje hebben we in oktober laten inslapen.
ze komen van de dierenambulance toen ze een jaar oud waren, Coco is jaren geleden van een balkon gevallen, 9 hoog, ze mankeerde niets maar had sindsdien wel wat moeite met haar rug en geurvermogen.
Balou is er nog maar inmiddels flink aan het dementeren dus we weten niet hoe lang we het nog redden met hem.

Ik heb ze 16 jaar geleden, toen nog met mijn ex man, in huis genomen. toen ik bij hem vertrok heb ik de katten meegenomen omdat hij er zeker niet voor zou kunnen zorgen. jaren lang leefde ik alleen met ze tot ik met mijn huidige man ging samenwonen en gelukkig was hij ook vrij snel gek op ze en zij op hem. het blijft gek om zo lang met katten te leven en zoveel met ze mee te maken.
en helemaal gek om iemands verhaal te lezen met bijna dezelfde hoofdrolspelers maar nét iets andere dingen.

quote:

Op zaterdag 20 maart 2010 18:04 schreef WRH het volgende:
die met de moeilijke karakters zijn vaak wel de meest indrukwekkende en die je bij blijven.
mooi beestje en toch nog 14 geworden.

En hij had een enorm moeilijk karakter... Dankzij een intensieve opvoeding en een kilometers lange handleiding werd het toch nog een lieve maar aparte hond. Gelukkig hebben mijn ouders nog twee honden, ze trekken zich volgens mij weinig aan van het verlies van Spike maarja Spike was toch nooit erg close met de andere honden.

Mijn moeder heeft een wat betere memoriam geschreven voor Spike:
Letter to Spike

Het verlies van Spike valt me toch zwaarder dan onze vorige hond Terry. Terry werd 18 en was op een gegeven moment gewoon "op". Dat was een lief oud dametje.. doof en blind de laatste jaren maar daar liet ze zich niet door tegenhouden. Het was altijd standaard om haar uit de mand te pakken en op schoot te zetten als ik ging tv kijken. Terry was echt een teddybeertje

ps2k wat heeft je moeder dat mooi geschreven
sterkte met het verlies

Ik kan mijn lieve hondje niet vergeten.

Het is al bijna een jaar geleden dat ze ineens uit ons leven gescheurd werd. Anders kan ik het niet noemen, want zo voelt het nog steeds... Als een mooie familiefoto waar mijn viervoeter met totaal ongepast geweld vanaf is gereten, en in de prullenbak is gegooid.

Ze kwam bij me vanuit Polen, hevig getraumatiseerd, verlangend naar een thuis... maar nog voordat ze haar échte thuis had gevonden, kwam die aanval, en nog geen half uur later was ik haar kwijt... voorgoed.

Ik weet dat Saartje nu eindelijk vrede heeft... Haar wonden zijn geheeld, waarom de mijne niet?

quote:

Op donderdag 20 mei 2010 21:27 schreef Evienne het volgende:
Ik kan mijn lieve hondje niet vergeten.

Het is al bijna een jaar geleden dat ze ineens uit ons leven gescheurd werd. Anders kan ik het niet noemen, want zo voelt het nog steeds... Als een mooie familiefoto waar mijn viervoeter met totaal ongepast geweld vanaf is gereten, en in de prullenbak is gegooid.

Ze kwam bij me vanuit Polen, hevig getraumatiseerd, verlangend naar een thuis... maar nog voordat ze haar échte thuis had gevonden, kwam die aanval, en nog geen half uur later was ik haar kwijt... voorgoed.

Ik weet dat Saartje nu eindelijk vrede heeft... Haar wonden zijn geheeld, waarom de mijne niet?

Wat er precies is gebeurd is me niet geheel duidelijk, maar iig
Da's echt het enige nadeel van huisdieren; ze gaan dood

same here, aten van de week een gekookt eitje bij het ontbijt en we zaten eigenlijk volkomen onbewust al te roepen naar Coco die gek was op gekookt ei en ook altijd een stukje kreeg. (dat ze vervolgens voor de helft opat en de andere helft compleet ging ontleden in 1000 moeilijk op te ruimen stukjes..)
zijn zomaar opeens van die momenten dat je echt moet gaan nadenken dat je beestje er niet meer is, de moeilijke momenten maar eigenlijk ook de mooie momenten dat je nog aan ze denkt en ze niet vergeten bent.

Dit is dan wel een tijd geleden maar hier het verhaal van mijn katten.

Mijn ouders namen Skippy ongeveer een jaar voor ik geboren werd. Ze kozen hem uit het nestje omdat hij zo een stuntel was. Hij snapte niet hoe hij het mandje uit moest klimmen. En struikelde steeds over zn broertjes en zusjes. Mn ouders hadden toen nog geen idee dat die kat zich zou ontwikkelen tot een tiran.

Skippy groeide op tot een kat van formaat hond. En hij was net zo gemeen als dat ie groot was. Mn tante woonde toen op 1 hoog, en mn moeder moest hem menig keer van het portaal halen omdat anders niemand naar boven kon omdat er een kat met hoge rug en dikke staart stond te blazen en grommen.
Alleen voor mn ouders was hij lief. Verder scheurde hij iedereen het liefst in hele kleine stukjes. De ex van mn tante heeft de littekens nog steeds in zn gezicht staan van de keer dat Skip hem zat was.

Toen mn moeder zwanger raakte was ze eerst bang dat ze hem weg moest doen. Wie zou die kat nou in huis nemen? Maar blijkbaar merkte Skip dat ik eraan kwam en je moest hem van mn moeders buik af slaan.
Ze kon geen seconde gaan zitten zonder dat de kat op dr buik plofte.
Toen werd ik geboren. Mama zette skippy heel even in mn bedje om te laten snuffelen, en meneer begon te spinnen en kopjes te geven. En besloot dat hij best bij me kon liggen.
Sinds dat moment waren we onafscheidelijk. Bijna niemand kon bij hem in de buurt komen, maar ik kon hem een poppenmutsje op doen en in mn poppenwagen stoppen als baby.
Als mn luier verschoond werd of ik in bad ging, moest mn moeder uitkijken niet te struikelen over Skippy. Hij lag altijd naast mn bed, en zodra ik oud genoeg was in mn bed. Toen ik oud genoeg was om alleen naar huis te lopen vanaf school, en ik belde aan kwam de kat me altijd opwachten op de trap om samen naar boven te lopen.

Opeens werd Skippy mager en dronk heel veel. De DA zei dat hij een nierziekte had en hij kreeg speciaal voer mee. Skippy zou Skippy niet zijn als hij het gewoon zou opeten. Onze andere kat wilde het wel. Het maakte niet uit wat we probeerde (ik was 15 ondertussen) maar hij weigerde alles. Hij wilde alleen nog maar bij mij op schoot en voor het raam liggen. Toen hij op hield met eten heeft mn moeder de dierenarts gebeld en hem laten inslapen. Ik zat toen op school en was heel kwaad op mn moeder dat ik geen afscheid van m mocht nemen. Ze had me niks verteld...
Af en toe mis ik hem nog steeds. Hij was echt mijn kat en mn beste vriend tegelijk. Hij is 19 jaar geworden.


Skippy.

We hadden nog een kat. Die kwam in huis toen ik 1 jaar was. Mn ouders kregen hem van mijn vaders neef onder het verhaal van, hij heeft 3 poten blind aan 1 oog en niemand wilt hem hebben. Dus mijn ouders vonden het zielig en wilde het wel proberen. Uiteindelijk kregen ze van de neef een kerngezonde kitten met 4 poten en 2 prima oogjes.
Hij werd Ricky genoemd. Ricky was een kruising Europees korthaar en een Siamees. Hij had 1 witte snorhaar op een zwart lichaam, maar die ene snorhaar viel eruit toen hij een jaar of 10 was.

Ricky heeft wat moeten verduren van Skippy. Die die kleine indringer eerst helemaal niks vond. Maar naarmate de tijd verstreek werd hij toch aanvaard door Skip. Door de tirannie van Skip werd Ricky een heel schuw katje. Hij is nooit groot geweest en lag het liefst achter de kachel of bovenop de linnenkast. Als er visite was kroop hij weg op een plekje waar niemand bij kon. Maar zo af en toe kroop hij lekker bij iemand op schoot en zette zn buitenboordmotor aan. Tjonge wat kon die kat spinnen. Ricky was heel lief en genoot van iedere aai en elke kroel. Ook was hij gediplomeerd muizenvanger. Elke muis die hij te pakken kreeg ging eraan. En met veel liefde deponeerde hij de lijkjes mij mn moeder in dr slof, bij mn vader op zn hoofdkussen of in mijn schooltas...

Toen Skippy overleden was, werd Ricky de baas in huis. Hij kroop niet meer zo vaak weg, en kwam gezellig op schoot tv kijken. Zn vaste plekje boven mn hoofd in bed hield hij wel. Hij liep het liefst de hele dag achter je aan, en wilde overal mee naar toe. Hij deed een moord voor een stukje kip, en menig kippenbout is uit de pan verdwenen terwijl de kat ook zoek was... Alles was veilig en je kon de deksel van de pan laten. Hij pakte het toch niet, behalve als het kip was.

Ook Ricky werd oud. Maar nooit had hij iets. Nooit was hij ziek of humeurig altijd altijd even vriendelijk voor iedereen. Tot een ochtend dat hij niet meer reageerde op het klakken van mn tong. Ik keek in zn mandje en vond een zielig hoopje van iets wat ooit mn lieve kattebeest was. Hij lag alleen maar te puffen en reageerde niet meer. Dus we belde de dierenarts om hem te laten inslapen. Zn hart was het aan het begeven.
In de wachtkamer deed ik het reiskooitje open om hem nog even te aaien. En hij kroop nog 1x op mn schoot. Toen werden we naar binnen geroepen, ben ik met hem op schoot op de tafel gaan zitten en daar is hij ingeslapen. Ricky is 18 geworden.

Ook hem mis ik af en toe nog steeds.
Ik heb die katten het grootste gedeelte van mn leven bij me gehad. Dus af en toe mis ik ze nog best wel.
Van Ricky heb ik helaas geen foto op de computer staan.

Vic.. ik krijg het nog niet voor elkaar om het verhaal helemaal te vertellen.. Maar het is over.








ouwe baas. Hij is nu bij zijn vriendinnetje.

ach, autitude, veel sterkte met het verlies

Vandaag een jaar geleden leefde Frits nog, maar wist ik al dat het wss zijn laatste dag met ons zou worden.
Een jaar lijkt heel erg lang maar toch voelt het als gisteren. Al die kleine en grote dingen die ik blijf missen, ondanks dat er 5 honden zijn om voor te zorgen. Lieve kleine Frips, er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk , meestal met een glimlach, soms nog met een traan. Ik mis je!

Oh-oh, wat gaat de tijd snel...
Ik herinner me het nog als de dag van gister!
Sterkte

Wat gaat de tijd toch snel. Sterkte vandaag oh-oh

Thnx...
Blegh, ik ben echt al de hele dag die dag weer aan het beleven.
Vandaag psies een jaar geleden was ie net dood en zaten we thuis met hem en gingen we bijna op weg naar het crematorium.
Ik kan me echt die hele dag nog als een film voor de geest halen.

dat heb ik ook, oh-oh, nog steeds, al is het voor mij alweer bijna 3 jaar geleden.
4 oktober 3 jaar geleden haalde ik nog de allerlekkerste allerduurste biefstuk voor doerak en drie dagen later was het voorbij (al had ik er op 4 oktober nog geen idee van dat het bijna zover was )

Ik heb de precieze datum van Snowy uit mijn geheugen gewist volgens mij.