In Memoriam #2

quote:

Op zondag 13 december 2009 14:11 schreef Ingetje79 het volgende:
Wat een mooie rooie en wat een verhaal zeg
Je hebt iig de juiste beslissing genomen.

Veel sterkte

Bedankt! Ik kan me voorstellen dat het voor jou moeilijk is om het allemaal te lezen dat heb ik ook. Voor mijn gevoel waren we nog niet klaar maar met mijn verstand weet ik dat dit het beste was.
Jij ook veel sterkte!

Nu weet ik wat het is om een lievelingsdier te moeten missen. Zijn net terug van de dierenarts om Felix te laten inslapen. Het arme beestje was gewoon op. Vanavond lag hij op de grond alsof hij al dood was, maar iedere keer trok hij zijn kopje op om naar ons te kijken.
Shit, wat was het moeilijk om naar de dierenarts te gaan, gejankt als een klein kind toen hij in mijn handen insliep. Dag Felix, bedankt voor die mooie 15 jaren, mis je

quote:

Op zondag 13 december 2009 14:15 schreef Ingetje79 het volgende:
Trouwens sterkte aan een ieder die hier z'n verhaal heeft gepost.
Wij zijn sinds vorige week ook een kat armer en ik kon het niet echt opbrengen om hier te lezen.
Baloetjes verhaal zal ik binnenkort posten hier.

Oh, nee

Gister is onze kat door het ijs gezakt. We hebben het niet zien gebeuren en waren te laat..
Nog maar 1 jaar en n supermooi beestje, hij was alleen erg ondeugend, ondernemend en voor niets bang

Wat vreselijk.
Sterkte ermee

quote:

Op dinsdag 15 december 2009 16:29 schreef antartica het volgende:
Gister is onze kat door het ijs gezakt. We hebben het niet zien gebeuren en waren te laat..
Nog maar 1 jaar en n supermooi beestje, hij was alleen erg ondeugend, ondernemend en voor niets bang

sterkte!

quote:

Op dinsdag 15 december 2009 16:29 schreef antartica het volgende:
Gister is onze kat door het ijs gezakt. We hebben het niet zien gebeuren en waren te laat..
Nog maar 1 jaar en n supermooi beestje, hij was alleen erg ondeugend, ondernemend en voor niets bang

Wat erg
Veel sterkte

quote:

Op maandag 14 december 2009 21:06 schreef john6 het volgende:
Nu weet ik wat het is om een lievelingsdier te moeten missen. Zijn net terug van de dierenarts om Felix te laten inslapen. Het arme beestje was gewoon op. Vanavond lag hij op de grond alsof hij al dood was, maar iedere keer trok hij zijn kopje op om naar ons te kijken.
Shit, wat was het moeilijk om naar de dierenarts te gaan, gejankt als een klein kind toen hij in mijn handen insliep. Dag Felix, bedankt voor die mooie 15 jaren, mis je

Vijftien jaar is mooi. Sterkte.

Sterkte voor iedereen. Ik heb 3 bejaarde katten en hoop nu eens meer dan een jaar gespaard te blijven.

Sterkte voor iedereen die een dier verloren heeft.

Ons lieve mooie blonde manneke is er niet meer. Frankie is op 17 december overleden. Hij was al oud, ruim 6,5 jaar en echt mijn speciale ventje. Frankie had een geweldig lief karakter, hij was heel gemakkelijk en heel lief, voor iedereen. Heel trouw heeft hij vanaf 2004 voor de meiden gezorgd, met Morgannah aan zijn zijde. Frankie en Morgannah waren echt een stelletje. Net als Frankie en Joyce elkaar heel leuk vonden. Joyce is een vriendin van me, zij is in juni overleden op 20-jarige leeftijd. Als ze kwam logeren ging ze altijd meteen met Frankie aan de haal. Lekker kroelen en knuffelen, aaien en er een tevreden prrrrt; geluidje voor terugkrijgen van mn kereltje. Ik vond dat altijd zo lief om te zien, hoe dol Joyce op Frankie was. En hoe dol Frankie ook op haar was, hij vond die kriebeltjes heerlijk.

Nu is Frankie er niet meer. Mijn mooie blonde knul is nu weg, hopelijk heeft hij Joyce gevonden daarboven en wordt ie weer helemaal platgeknuffeld, net als vroeger.
Slaap maar zacht lief kereltje, ik hou van je.

Frankie is afgelopen weekend gecremeerd en zijn urntje staat naast de fotocollage van mn dinnie Joyce

Frankie
Sterkte

Misschien hebben sommige van jullie het verhaal wel al gelezen in een topic dat ik een paar dagen geleden geopend heb. Gisteravond is mijn lieve Draakje ingeslapen.

Hier het topic: Poes is vergiftigd.

Hij had een nierziekte, bleek. Aanvankelijk dachten we dat het vergif was, in de zin van anti vries of iets dergelijks. Gelukkig niet het geval.
Ik kan helaas geen foto's van hem vinden. Maar zodra ik er een gevonden heb zal ik hem hier ergens posten ter ere van Draak.

Doei, lieve Poeze Draak.

quote:

Op woensdag 23 december 2009 16:51 schreef Prism het volgende:
Misschien hebben sommige van jullie het verhaal wel al gelezen in een topic dat ik een paar dagen geleden geopend heb. Gisteravond is mijn lieve Draakje ingeslapen.

Hier het topic: Poes is vergiftigd.

Hij had een nierziekte, bleek. Aanvankelijk dachten we dat het vergif was, in de zin van anti vries of iets dergelijks. Gelukkig niet het geval.
Ik kan helaas geen foto's van hem vinden. Maar zodra ik er een gevonden heb zal ik hem hier ergens posten ter ere van Draak.

Doei, lieve Poeze Draak.

Bah
Sterkte....nierfalen is kut

quote:

Op woensdag 23 december 2009 16:51 schreef Prism het volgende:
Misschien hebben sommige van jullie het verhaal wel al gelezen in een topic dat ik een paar dagen geleden geopend heb. Gisteravond is mijn lieve Draakje ingeslapen.

Hier het topic: Poes is vergiftigd.

Hij had een nierziekte, bleek. Aanvankelijk dachten we dat het vergif was, in de zin van anti vries of iets dergelijks. Gelukkig niet het geval.
Ik kan helaas geen foto's van hem vinden. Maar zodra ik er een gevonden heb zal ik hem hier ergens posten ter ere van Draak.

Doei, lieve Poeze Draak.

Shit voor je, sterkte ermee.

Op kerstdagavond hebben wij onze poes Citroentje moeten laten inslapen Hij was ongeveer 18 jaar oud, zijn niertjes functioneerden totaal niet meer. In zijn laatste uren had ie amper nog interesse in ons, lag er ongeinteresseerd bij, at en dronk bijna niet meer, .... Dan moet je concluderen dat het beter is om zijn leven te beeindigen, hoe pijnlijk het ook is. We wilden hem echt niet zien lijden, want het was toch zo'n aanhankelijke, lieve poes.

Even kort zijn levensloop schetsen :

Oorspronkelijk was ie de kat vd buren (daarom dat we zijn exacte geb datum niet weten, maar moet ongeveer in 1991 geweest zijn), net zoals ze wel nog meer katten hadden. Die poezen kregen echter bitter weinig eten van hen en eigenlijk zaten ze meer bij ons dan bij hen. Citroen werd langzaam meer en meer onze kat en na enkele jaren zat ie zelfs ook al binnen bij ons. Toen de buren in 1999 verhuisden, lieten ze hem zelfs gewoon achter bij ons, zonder ook maar iets te zeggen. Ze verdwenen als een dief in de nacht. Nu, sowieso gingen we het hen wel vragen of dat ie bij ons mocht blijven, maar zij beslisten dat dus in onze naam
In 2001 verhuisden wij ook en onze Citroen ging natuurlijk mee. Het was even wennen voor een 10-jarige poes, maar hij was al snel thuis in ons nieuwe huis. Rond 2003 moesten we echter beginnen met dieetvoeding (die hij overigens niet lustte) en fortekor omwille van zijn niertjes.

In 2008 vreesden we hem een eerste keer kwijt te raken. Zijn oog was volledig ontstoken. Onze DA zei dat dat oog er eigenlijk uit moest, maar hij had schrik om te opereren omdat de kat al zo oud was. Hij bleef maar zalfjes geven, maar dat loste niets op. Bij toeval belandden we dan bij een dierenkliniek bij ons in de buurt. Daar vroegen ze zich af waarom we niet sneller bij hen waren gekomen met dat oog, maar we zeiden dus dat onze DA daar niks over vertelde.
Citroen zijn nieren en hartje werden getest en de werking was nog voldoende om te opereren. In eerste instantie werd zijn oog zelfs nog gered, er werd een tweede ooglid over getrokken ofzo. Operatie was geslaagd, wij blij dus
Na een tweetal maand bleek dat dat oog toch opnieuw begon te ontsteken en nu moest het er wel volledig uitgehaald worden. Wij hadden grote schrik dat een tweede operatie op korte tijd te veel zou zijn voor onze poes, zeker omdat hij toch al behoorlijk oud was én zijn nieren/hart niet meer 100 % waren. Tijdens de operatie zaten we dus met een bang hartje af te wachten, tot het verlossende telefoontje kwam dat alles goed gegaan was. Sinds mei 2008 ging onze Citroen dus door het leven met één oogje, maar hij paste zich daar wonderwel aan aan.

In juni 2009 kwam een nieuwe vrees toen bleek dat hij de kattenniesziekte had. Hij moest drie dagen doorbrengen in de dierenkliniek waar hij in een speciale kamer lag waar er verse lucht stroomde en hij kreeg een antibioticakuur. Opnieuw kwam hij er door maar de verpleegster opperde dat hij nu wel aan 'één van zijn laatste levens' begonnen was.
En dat bleek jammer genoeg de waarheid te zijn. De laatste weken was ie fel vermagerd, maar hij straalde wel nog levensvreugde uit, at en dronk nog, ... Maar opeens ging het stijl bergaf. Mijn moeder bracht hem maandag 21 december naar de dierenkliniek en daar zei men dat het het beste was om hem te laten inslapen. Een grote schok natuurlijk voor mijn moeder. Zij vroeg of er geen mogelijkheid was om het diertje nog een paar dagen te laten leven zonder af te zien omdat ik op dat moment in Praag zat en omdat ik nog afscheid van hem zou kunnen nemen.
Hij kreeg een cortisonespuit waardoor hij opnieuw een bost zou krijgen, maar at zou maar tijdelijk zijn. Vrijdagmorgen zag ik hem dan terug na mijn reisje en hoewel hij mager was en nog moeilijk at, zag hij er behoorlijk uit. Hij wilde constant naar buiten en wij vergezelden hem omdat we schrik hadden dat ie zou weglopen (katten lopen vaak weg als ze voelen dat het einde nadert). Uiteindelijk lieten we hem toch nog, met een bang hartje, alleen een toer doen en hij bleef zowat een halfuur weg. Na die toer kwam hij ons huis weer binnen en legde hij zich boven in de badkamer. Er zat niets van fut meer in, hij wilde niets meer eten, had geen interesse in ons aaien, ... Precies alsof die wandeling zijn laatste wens was en nu hij dat gehad heeft, kon hij rustig heengaan
Toen hij daar zo zielig in die badkamer zat, moesten we de harde beslissing nemen om met hem naar de dierenkliniek te gaan om hem een spuitje te laten geven. Wat een moeilijke beslissing !
We waren tot de laatste momenten bij hem en intussen hebben we hem maandag laten cremeren. Zijn as staat nu, samen met een mooie foto, bij ons thuis. We zullen hem verschrikkelijk missen. Zeker voor mij zal het vreemd zijn, want eigenlijk is ie al zowat mijn hele leven bij me. Ik ben nu 26 jaar en hij was er van toen ik ongeveer 8 jaar was ... 18 jaar is veel in een mensenleven. Maar we troosten ons met de gedachte dat ie een mooi en lang leven heeft gehad. En dat hij niet heeft afgezien.

Ikzelf voel me wel een beetje schuldig omdat ik ih weekend van 12 december zijn fortekor vergeten te geven ben. Nu stel ik me constant vragen, wat als ik het wel gegeven had ... Maar volgens de DA maakte dat niets meer uit omdat zijn nieren al zodanig ver gevorderd waren dat fortekor ook niet meer zou helpen. Toch vind ik het erg van mezelf dat ik het niet gegeven had. Hij was aan het slapen en ik ging ook slapen en redeneerde van 'één dagje geen fortekor zal wel geen kwaad kunnen'. Warschijnlijk is dat ook zo, maar toch voel ik me er schuldig over.

Voila, ben blij dat ik eens mijn volledige verhaal hier kwijt kon. Ik post straks ook wel nog eens een foto van onze poes in het topic 'bejaarde katten'.

niet aan dat 'had ik maar' doen hoor, echt.
dat doen we volgens mij allemaal altijd, zodra je het besluit neemt, maar het ligt er eigenlijk nooit aan, die ene keer medicijnen of die ene keer iets te laat iets door hebben.
ik deed het zelf ook maar ben er inmiddels achter dat het waarschijnlijk bij mensen hoort om bij het inslapen van je beestje in eerste instantie te denken aan de keren dat je te kort bent geschoten en pas daarna kun je de fase in van de momenten die leuk waren.
kost gewoon tijd.
hij heeft een hele mooie respectabele leeftijd behaald, dat is ook wat waard.

quote:

Op woensdag 30 december 2009 13:25 schreef BramKVO het volgende:

Voila, ben blij dat ik eens mijn volledige verhaal hier kwijt kon. Ik post straks ook wel nog eens een foto van onze poes in het topic 'bejaarde katten'.

[respectvol gelezen]

Ja doen. Sterkte met het wennen.

quote:

Op woensdag 30 december 2009 13:51 schreef WRH het volgende:
niet aan dat 'had ik maar' doen hoor, echt.
dat doen we volgens mij allemaal altijd, zodra je het besluit neemt, maar het ligt er eigenlijk nooit aan, die ene keer medicijnen of die ene keer iets te laat iets door hebben.
ik deed het zelf ook maar ben er inmiddels achter dat het waarschijnlijk bij mensen hoort om bij het inslapen van je beestje in eerste instantie te denken aan de keren dat je te kort bent geschoten en pas daarna kun je de fase in van de momenten die leuk waren.
kost gewoon tijd.
hij heeft een hele mooie respectabele leeftijd behaald, dat is ook wat waard.

Ik begrijp je wel, ik heb ook van veel katten nog de 'foute' afloop in mijn hoofd. Maar je bent gewoon niet perfect en poezen laten ook niet altijd alles op tijd merken. Je doet alles om lijden voor te zijn maar soms weet je het niet en weet zelfs de dierenarts het niet (dat heb ik ook meegemaakt).

quote:

Op woensdag 30 december 2009 14:10 schreef Disana het volgende:

[..]

Ik begrijp je wel, ik heb ook van veel katten nog de 'foute' afloop in mijn hoofd. Maar je bent gewoon niet perfect en poezen laten ook niet altijd alles op tijd merken. Je doet alles om lijden voor te zijn maar soms weet je het niet en weet zelfs de dierenarts het niet (dat heb ik ook meegemaakt).

exact. poezen zijn sterren in het verbergen van pijntjes en kwaaltjes.
het hangt echt niet af van die ene keer iets vergeten of niet opgemerkt, ik vind het veel belangrijker hoe iemand tijdens het hele leven van een kat of ander huisdier er mee omgesprongen is dan die laatste periode voor het einde. we zijn als verzorgers niet perfect en laten ook wel eens een steekje vallen.

toen ik in oktober Coco liet inslapen voelde ik mij meteen schuldig en rot en te kort geschoten, moest meteen denken aan de keer dat ze een ontstoken oog had en ik die dag echt naar mijn werk moest en absoluut geen vrij kon krijgen terwijl ze zich beroerd voelde, meteen een schuldgevoel.
maar nu kan ik ook denken aan die keren dat ik wel uren met haar speelde of 3x midden in de nacht mijn bed uit ging omdat het onweerde en ze daar bang voor was.

maar ook de keren dat ze vreselijk irritant was, dingen sloopte en op sommige momenten echt geen leuke kat was. denk dat het gewoon wat tijd nodig heeft voor je alle aspecten van een overleden dier eerlijk kunt zien en jezelf geen verwijten meer maakt.

BramKVO heel veel sterkte.
Inderdaad, het lijkt erop dat die wandeling zijn laatste wens was... nou, die heb je vervult.

quote:

Op woensdag 30 december 2009 14:22 schreef WRH het volgende:

[..]

exact. poezen zijn sterren in het verbergen van pijntjes en kwaaltjes.
het hangt echt niet af van die ene keer iets vergeten of niet opgemerkt, ik vind het veel belangrijker hoe iemand tijdens het hele leven van een kat of ander huisdier er mee omgesprongen is dan die laatste periode voor het einde. we zijn als verzorgers niet perfect en laten ook wel eens een steekje vallen.

toen ik in oktober Coco liet inslapen voelde ik mij meteen schuldig en rot en te kort geschoten, moest meteen denken aan de keer dat ze een ontstoken oog had en ik die dag echt naar mijn werk moest en absoluut geen vrij kon krijgen terwijl ze zich beroerd voelde, meteen een schuldgevoel.
maar nu kan ik ook denken aan die keren dat ik wel uren met haar speelde of 3x midden in de nacht mijn bed uit ging omdat het onweerde en ze daar bang voor was.

maar ook de keren dat ze vreselijk irritant was, dingen sloopte en op sommige momenten echt geen leuke kat was. denk dat het gewoon wat tijd nodig heeft voor je alle aspecten van een overleden dier eerlijk kunt zien en jezelf geen verwijten meer maakt.

Die schuldgevoelens, dat gevoel van tekort geschoten hebben, komen denk ik gewoon omhoog omdat je verdriet hebt. Maar meestal heb ik wel vrede met het in laten slapen en ik ben ook heel blij dat het kan.

En qua karakter zijn katten net als mensen: ze hebben hun mooie en soms ook minder mooie kanten. Aan ons de taak daarmee te leven en er begrip voor te hebben en geduld; meestal lukt dat ook wel.

Met mijn poes PoePoe (vanochtend weer geschat op 15 of 16 jaar) is het ook wikken en wegen de komende tijd. Ze heeft ernstige bloedarmoede die zou kunnen komen door tumoren in het beenmerg. Ze heeft medicijnen en boosters gekregen en astronauteneten. Aan mij de taak goed op te letten hoe ze zich voelt en of ze lijdt. Ik hoop dat ik het goed doe.

Vanochtend opgestaan om naar mijn werk te gaan, ligt mijn kat dood in de woonkamer.
Gisterenavond nog niks aan de hand. Was harstikke speels. Sprong nog op het aanrecht (ze dronk vaak water uit de kraan) en snap niet hoe het ineens kan...

Ze verdiend een eervol plaatsje in dit topic.

quote:

Op maandag 11 januari 2010 10:02 schreef gunk77 het volgende:
Vanochtend opgestaan om naar mijn werk te gaan, ligt mijn kat dood in de woonkamer.
Gisterenavond nog niks aan de hand. Was harstikke speels. Sprong nog op het aanrecht (ze dronk vaak water uit de kraan) en snap niet hoe het ineens kan...

Ze verdiend een eervol plaatsje in dit topic.

[ afbeelding ]

Oh gadver
Wat een mooierdje, hoe oud is ze geworden?
Sterkte iig

Afgelopen jaar is een erg zwaar jaar geweest op het gebied van dit soort verlies.
Het begon eigenlijk net iets voor vorig jaar toen de buurvrouw aan de deur stond dat Moppie in het achtersteegje lag en niet kon bewegen.
Aangereden was onze eerste gedachte toen bleek dat hij zijn achterhand niet kon gebruiken, maar dat was het niet, het was een bloedprop die vast was komen te zitten in de vervorking van de achterhand, die dus geen bloed meer kreeg.
Op advies van de dierenarts hebben we hem toen in moeten laten slapen.

De winter die erop volgde was een winter zoals altijd, Vleertje had elke winter een dipje, elke winter een antibiotica kuurtje voor haar chronische luchtweg problemen.
Alhoewel we vanaf het eerste begin al wisten dat ze zwak was en dat het elke keer dat ze ziek werd over kon zijn trok ze er toch steeds door en ipv de 11 maanden die ze was toen ze doodziek bij ons kwam trok ze het afgelopen jaar niet meer.
Met Moppie nog vers in onze gedachte moesten we Vleer begraven, zij is 14 geworden.

Tot de zomer was alles goed, toen kreeg Ming last van een tand en was wat sufjes, ze bleek een verdikte hartspier te hebben, een licht nierprobleem en een ontstoken kies.
Die kies moest geopereerd worden, maar het hart en de nieren zouden niet goed op de operatie en de medicijnen er rondom reageren, de operatie arts vond het afschuwelijk moeilijk om te adviseren wat te doen, maar het kwam erop neer dat als ze de operatie al zou overleven de kans erg groot was dat vooral het hart zo'n klap had gehad dat ze alsnog dood zou gaan daarna.
Dit hebben we al een keer meegemaakt met een hond vroeger en dat wilde we niet meer zover doortrekken, dus moesten we kat 3 begraven.

Gekke Odie, met zijn suikerziekte, tussendoor gecrashed, op het randje van leven en dood gelegen overleefde dus onverwacht iedereen, dachten we dan.
2 dagen nadat we Ming hadden begraven komt Odie aanlopen en stort in, in een half uurtje waarbij we moesten wachten op de weekendarts die moest komen was het over, hij had een of andere griezelige aanval, stikte half in zijn eigen kwijl, was doodeng, stond te trillen op mij benen.
We konden niets anders doen dan hem zo snel mogelijk inslapen om die aanval te stoppen en zijn lijden te stoppen.

De oude garde was niet meer op dat moment, mijn stelletje bejaarde monsters binnen afzienbare tijd allemaal dood, ik dacht dat ik gek werd.

Wonder boven wonder kwam ik vrij snel de perfecte kat tegen, een oosters korthaar in het asiel, wij naar de andere kant van het land gereden om hem te gaan bekijken en hij was het helemaal.
Kat mee naar huis, alles was perfect, ik kon mijn neus weer in een kattenvacht verstoppen en dat was een heerlijke troost.
2 maanden laten stopt smeagol met eten, hij was een erg kieskeurige eter al, maar toen stopte hij met eten.
Op dag 2 de dierenarts gebeld toen zelfs een vers garnaaltje werd geweigerd, bij de dierenarts een gewoon onderzoekje en daar kwam niets uit, dus toen maar een bloedonderzoek.
Zelfs de dierenarts was geschokt over de uitslag, compleet nierfalen.
4 dagen lang is hij gespoeld in de hoop dat die nierwaarden wat zouden zakken zodat er wat met dieetvoer en medicijnen gedaan kon worden.
Maar na 4 dagen bleken die nierwaarden nog presies hetzelfde te zijn en moesten we de hoop opgeven.
Het asiel waar hij vandaan kwa reageerde ook geschokt, erg vriendelijk en medelevend en zijn m zelfs nog tegemoetgekomen in de financieen alhoewel ze dat niet hoefden(garantietijd was al voorbij), supernetjes van hun dus, maar hier thuis waren we erg ondersteboven.

Hiermee eindigde een gruweljaar, ik ben helemaal zat van de dood eventjes en heb met met oudste hond afgesproken dat ze minstens 15 moet worden omdat ik eerder niet nog meer dood trek.

quote:

Op maandag 11 januari 2010 11:39 schreef erodome het volgende:

Tot de zomer was alles goed, toen kreeg Ming last van een tand en was wat sufjes, ze bleek een verdikte hartspier te hebben, een licht nierprobleem en een ontstoken kies.
Die kies moest geopereerd worden, maar het hart en de nieren zouden niet goed op de operatie en de medicijnen er rondom reageren, de operatie arts vond het afschuwelijk moeilijk om te adviseren wat te doen, maar het kwam erop neer dat als ze de operatie al zou overleven de kans erg groot was dat vooral het hart zo'n klap had gehad dat ze alsnog dood zou gaan daarna.
Dit hebben we al een keer meegemaakt met een hond vroeger en dat wilde we niet meer zover doortrekken, dus moesten we kat 3 begraven.

allereerst sterkte met het verlies van je katten, ik weet hoe het voelt, onze poes hebben we na 18 jaar ook moeten laten inslapen een tweetal weken geleden (zie post hier een beetje boven).

Ivm Ming : ben je naar een dierenarts geweest of een dierenkliniek ? Want toen onze poes zijn oog ontstoken was, durfde onze gewone dierenarts ook niet opereren omdat ie dacht dat de kat zijn hart en/of nieren zouden begeven vanwege zijn ouderdom.
Maar uiteindelijk zijn we bij een dierenkliniek terechtgekomen (ondanks dat onze dierenarts ons toen niet heeft doorverwezen, daar vind ik nog altijd dat ie fout zat, want hij was ten einde raad) en daar hebben ze eerst zijn nieren/hart getest alvorens een eventuele operatie en die waren nog altijd sterk genoeg om een operatie te doen. Daarnaast liggen ze in die kliniek aan apparatuur die alles in de gaten houdt, een beetje zoals bij de mensen dus, van zodra er iets van waarden zou zakken, kunnen ze dan direct ingrijpen. De (twee operaties op drie maand tijd (eerst hebben ze z'n oog nog gered, maar drie maand later moest het er toch uit)zijn perfect gelukt, ondanks onze schrik ook dat ie niet meer zou wakker worden na de operaties.

Een dierenkliniek is missch wel duurder dan de gewone dierenarts, maar ze kunnen dan ook zo veel meer. Wij waren er in elk geval heel tevreden over en onze poes kreeg er ook een mega-persoonlijke benadering.


Bah, het doet weer pijn om over onze Citroen te schrijven