Nou... de adrenaline is weer afgenomen en mijn hart heeft ook weer een gewoon ritme. Vannacht geslapen als een blok, net als Lara.

was er gistermiddag nog mee naar de dierenarts geweest om haar na te laten kijken en die zei ook dat zij en wij heeeeeeel erg veel geluk hebben gehad. Lichamelijk mankeerde ze helemaal niets... wonder boven wonder. Ze was alleen heel moe, heeft gisteren de hele dag liggen slapen.
Maar vanochtend was ze weer gewoon haar vrolijke zelf. En omdat je gelijk weer op een paard moet klimmen als je eraf bent gevallen, gingen we vanmiddag dus ook 'gewoon' naar de jachttraining. 'Gewoon' als in toch met een kriebel in mijn buik, want stel je voor dat ze er daar weer vandoor gaat.
Van de 9 honden waren er maar 3 en de trainster snapte helemaal dat ik het niet helemaal zeker wist om haar daar weer los te laten. Doordat we maar met een klein groepje waren, kon ze wat meer aandacht aan Lara besteden en daar was ik wel blij mee. Ze rommelde wel wat met de dummy, maar dat lag ook aan het feit dat er sneeuw aanzat en dat willen ze dan afschudden.
Qua appèl deed ze het aardig... in het begin liet ik de riem aanzitten, dan had ze wat weerstand als ze over het veld scheurde en ze kwam ook gewoon terug. Ze klooide af en toe met de dummy, dus al met al was ik wel tevreden aan het eind van de les.
Maar voor ik haar weer los durf te laten in het bos... dan is het al 2010 denk ik.
Weltrusten... Tot morgen zonder zorgen.
Oudste,
Jongste en
LaraMijn
mietjesschema in de strijd naar een betere conditie.