
Tsja, wat moet je hier nou op zeggen....
Ik heb je een paar keer gesproken en die paar keer vond ik je absoluut ok. Ik mocht je wel. De laatste keer dat ik je sprak was tijdens de pizzameet van het Groningen-topic, anderhalf jaar geleden en dat is ook het beeld wat ik steeds weer op mijn netvlies terug zie. Sebasser samen met Moemoe lopend in de Ebbingestraat.
En nu zijn we slechts anderhalf jaar verder en kan ik er nog steeds met mijn kop niet bij dat dat niet meer terug komt. Dat die vrolijke jongen er gewoonweg niet meer is. En steeds kom ik niet verder dan een simpel doch voorspelbaar: waarom?
Natuurlijk wil ik de familie van Sebasser ontzettend veel sterkte wensen met de tijd die komen gaat. Niet alleen op korte termijn maar ook verder in de toekomst.
Maar in het bijzonder wil ik Moemoe heel veel sterkte wensen: volgens mij was ik één van de eersten die wist dat jij gek op Sebasser was en ik gunde je het dan ook van harte.
En ik hoopte vooral dat jullie gelukkig met elkaar zouden worden. Maar ik hoopte zeker niet dat jullie maar zo kort van elkaar mochten genieten.
Lieve Moemoe, ik hoop dat jij ook de kracht vindt om hier mee om te gaan, al ben ik mij er heel goed van bewust dat dat nog vaak heel moeilijk zal zijn.
Veel sterkte vandaag. Bewaar de mooie herinneringen, lach huil en praat samen over Sebas en ik hoop dat jullie allemaal het een plek kunnen geven.
En iets zinnigers kan ik niet uit mijn toetsenbord krijgen.