Volgende keer ga ik ook weer naar de Arctic Monkeys. Ook van hun ben ik fan. Ik had ze al een tijdje niet meer zien spelen en verheugde me er zeer op. Er is de laatste tijd een soort van backlash gaande: de nieuwe plaat is niet goed, de band speelde ongeïnteresseerd op Lowlands, en dan die haren van de zanger.
Over dat laatste maakte ook Hugo Borst zich op tv dit weekend bij een terugblik op Lowlands zich druk. Wie het kapsel van deze voetballiefhebber gezien heeft, zal vaststellen dat hij wel de laatste is die iets over iemands haardracht mag zeggen, maar goed. De Arctic Monkeys waren een hype zo wist Borst, The View dat was pas goed.
Yeah, right Hugo. The Beatles? Hype! Herman's Hermits, die waren pas goed.
Het leuke van de Arctic Monkeys is natuurlijk dat het juist geen hype was. Ze waren er ineens met een ijzersterke plaat en gaven vervolgens bands als The View alle ruimte om in hun kielzog te treden.
Goed, ik ben een fan, merk ik, want alleen fans maken zich druk over dit soort dingen. Dat hoort erbij.
En hoe was het dan om als fan bij de Arctic Monkeys te zijn?
Geweldig. Humbug is, oke oke, een wat minder urgente plaat. Er staan drie prachtliedjes op. Precies de drie die niet door die vreselijk overschatte Josh Homme zijn geproduceerd. Secret Door en vooral Cornerstone zijn belangrijke aanvullingen op het oeuvre van de band die in Alex Turner echt een ongelooflijk goed songschrijver hebben en dan die waanzinnige drummer!
Ze speelde geconcentreerd en aan Alex waren zoals altijd weinig emoties te ontdekken. Hij stond er zoals altijd in zijn merkloze kloffie, en ging volledig op in de muziek. Mooi om te zien ook hoe de band in het samenspel gegroeid is.
Ze hebben nog altijd een uniek geluid, en zijn op zoek naar vernieuwingen. Wat mij betreft liggen die niet bij Homme (als ze de naam Foo Fighters ook maar een keer laten vallen, zeg ik het lidmaatschap van de fanclub op) maar daar komen ze zelf vast ook wel achter.
De finale was met liedjes als Fluorescent Adolescent dat heel knap vooral niet te snel werd gespeeld en 505, spectaculair in alle eenvoud.
Alex Turner is een voor mij een nieuwe held. Ja, na Elvis Costello, Morrissey, Jarvis Cocker en Stuart Murdoch heb ik er weer een. In vier jaar tijd heeft hij meer klassieke popliedjes geschreven dan de meesten in een heel leven, en vier goede tot briljante platen gemaakt. Ik had het gevoel naar een genie te kijken, al liet het genie een steekje vallen.
Want hoe goed het ook was woensdag: A Certain Romance moet weer terug op de setlist. Het is niet alleen mijn lievelingsliedje van de Arctic Monkeys, het is mijn favoriete nummer van de laatste tien jaar, zo bleek onlangs toen ik op verzoek een lijstje met favoriete liedjes van dit decennium maakte.
Maar ja, ook dat is iets wat fans eigen is: nooit helemaal tevreden met de songselectie.
Het kan altijd beter, ook al was het beter dan al het andere.
http://www.vkblog.nl/bericht/286569/Fijn_om_fan_te_zijn