quote:
Soms zijn dromen juist allesvernietigend
woensdag 18 november 2009 11:02
'The future belongs to those who believe in their dreams.'
In Elsevier nummer 46 wordt een aantal succesvolle vrouwen aan het woord gelaten. Een van hen noemt Nelson Mandela als bron van inspiratie.Origineel kunnen we dat onmogelijk noemen, maar soit. Wat zei Nelson? 'The future belongs to those who believe in their dreams.'
Alle respect voor de Zuid-Afrikaanse politicus, die in zijn leven zo zwaar is bezocht. Maar wat hij zegt, is onzin met de diepte van een tegeltje. Ik zou eerder zeggen: droom lekker door, en doe er vooral niks mee.
Modern mantra
Het is een modern mantra: volg je droom. Want als je dat niet doet, krijg je verschrikkelijk spijt en lig je straks op je sterfbed alleen maar te piepen: had ik maar… had ik maar… Ik vraag me af of dat zo is. Misschien heb je op dat moment wel andere dingen aan je hoofd.
Het erge van deze mantra is dat je een droom moet hebben, en dat het niks uitmaakt of die droom uitkomt of niet. Het gaat erom dat je het hebt geprobeerd. Dat is al genoeg en in mijn ogen, best weinig. Soms zijn dromen allesvernietigend.
Mooi leven
Laatst keek ik naar het spannende programma Ik vertrek. Daar worden nog eens dromen nagejaagd. Mon Dieu! Je krijgt het idee dat niemand tevreden is waar hij is, en steeds ergens anders wil zijn. Dort wo du nicht bist, dort ist das Glück.
In Ik vertrek worden Nederlanders gevolgd die De Stap nemen en het vaderland verlaten om elders een mooi leven op te bouwen. Deze keer had een echtpaar met twee kinderen tien lange jaren gespaard van vaders lassersloon, dus die moeten zich veel hebben ontzegd.
Hun droom: een camping en bed & breakfast in Italië. Al dat sparen had een paar ton opgeleverd. Daarvan moest het brakke huis bewoonbaar worden gemaakt, een zwembad gebouwd, een ondergronds washok annex wc.
Migranten
Je zag al meteen: dat gaat niet lukken. Te meer daar het stel geen woord Italiaans spreekt, terwijl het voor migranten toch een begrijpelijke eerste vereiste is dat je iets van de taal spreekt van het land waarheen je gaat.
Het geld was in twee maanden op, het huis niet klaar, geen vergunningen voor de camping, alle geboekte gasten moesten worden afgezegd en hun geld teruggestort, het plan was totaal mislukt en het huwelijk bovendien op de klippen.
Na 19 jaar samen konden vader en moeder helemaal niet met elkaar overweg. Ze hadden elkaar nog nooit zo lang en vaak meegemaakt en dat viel behoorlijk tegen.
Brokstukken
Dus de boel werd ingepakt en het uiteengevallen gezin keerde terug naar het vaderland. Daar zagen we ze zitten, in een nieuw huurhuis, schaars gemeubileerd, want geld was er niet meer.
Ze overzagen de brokstukken van hun leven – de twee kinderen, die werden meegesjouwd naar een ander land, weer terugmoesten en nu afwisselend bij papa en mama wonen – en zeiden: we hebben er geen spijt van, want we hebben onze droom gevolgd.
Hoe is het mogelijk! Dat moet je ook wel zeggen, als je de boel zo waanzinnig hebt verknald. Waren ze gewoon thuis gebleven, dan was het huwelijk waarschijnlijk niet gesneuveld, de kinderen blij, en het geld op de bank. Wat mij betreft is er niks moedigs aan het volgen van je droom. Het is vooral vaak een beetje dom.
Liesbeth Wytzes