quote:
Dank je!!!!
Jeetje, hoe onwerkelijk allemaal, zeg. Dit was mijn zevende keer alweer. Een faalangst rijexamen. Ik zit met mijn instructrice in een volle kantine van het CBR en ik zeg tegen haar: ik hoop maar niet dat ze dalijk om gaan roepen dat diegene voor het faalangstexamen zich moet gaan melden. Vervolgens wordt dit inderdaad omgeroepen , wil de kandidaat voor het faalangstexamen zich melden in de examenruimte . Daar was een hele aardige man die mij op mijn gemak stelde door gewoon heel vriendelijk, rustig en aardig een gesprek aan te gaan en te zeggen dat ik er best wel goed aan gedaan heb om dat faalangstexamen aan te vragen. Daarna gaan wij rijden. Hij had zijn gordel niet eens aan gedaan, dus ik wijs hem er op. Hij doet hem vervolgens om. Hij had vantevoren al gezegd dat het kon zijn dat hij ook weleens aanwijzingen gaf,maar dat ik mij daar niet door moest laten ontmoedigen. Zo ook de aanwijzing dat ik mijn handen aan het stuur moest houden op het moment dat we stil stonden. Ik zeg, echt verbaasd want dat wist ik echt niet, dat ik dat niet wist en dat ik het voortaan zou doen. Er waren ook foutjes, maar ook dat had hij vantevoren gezegd dat dat mocht, zolang ze niet te erg waren. Zoals bij het invoegen op de snelweg, ik deed het te laat, heb een blackout over het waarom,maar ik moest dus even hard remmen om het te corrigeren en daardoor dus net aan wel in kunnen voegen.
Maar ik voelde me zo onwijs rustig, ik had zoiets van: ok, ik ben waarschijnlijk gezakt door die invoegfout, maar ach, dan maar volgende keer wel goed invoegen. We waren ook de hele stad ingeweest, hij zei ook steeds: goed gezien of goed gedaan, wanneer hij vond dat ik iets goed had gedaan . Ach ik weet het eigenlijk niet meer zo goed, ik voelde me op mijn gemak en rustig, maar ik had niet het idee dat dit een goed examen was. Toen kwamen we aan bij het CBR (was overigens wel een vrij lange rit, hoor) dus moest ik de auto in een parkeervak zetten en de motor uitzetten. Toen zei hij: neem die autosleutel maar even in je andere hand, dus ik dacht: huh? doe ik dat ook al fout? lol. Maar hij nam dus mijn rechtervrije hand en zei: gefeliciteerd!
Eerst ging ik janken en toen gaf ik hem een knuffel en dat ik het niet kon geloven . (niks voormij om iemand een knuffel te geven,maar ik was zo dankbaarrrrr!!!!). Daarna, in die examinatorruimte zeg maar, kwam hij terug op het rijden en dat ik goed kan rijden, maar dat ik zo negatief over mezelf dacht ofzoiets, maar dat het echt voldoende was, hij had voldoende gezien.
Sorry, het is een beetje een warrig verhaal misschien, maar ik kan het echt niet geloven voordat ik dat pasje in mijn handen heb.
Nogmaals, ik kan het nog steeds niet geloven, maar het blijkt dus écht zo te zijn.