quote:
Op dinsdag 20 oktober 2009 17:17 schreef Crutch het volgende:Dit topic sterft inderdaad een langzame dood.
@Mastering_life: hoe ben jij in aanraking gekomen met PUA?
Nou... Mijn liefdes leven is al sinds de groep 5 een drama. Was een meisje niet op mij, dan was ik wel op haar en was zij op mij, dan was ik dat niet op haar! Basischool, omgekeerde wereld. Kinderen zijn apart. Mijn vrienden waren soms mijn vijanden.
Middelbareschool, hetzelfde liedje en net als op de basisschool ik zat tussen de ners en de stoere gasten in. Dan nerd, dan wel 'stoere' gast. 3 keer gevochten op school met de pupulairste idioot en vrienden werden soms mijn vijanden en vijanden mijn vrienden. Maar eerder vijand dan vriend. Middelbareschool heb ik 1e heb de halve klas tegen mij gehaden in de 2e heeft de populairste gast 3/4 van de klas tegen mij gekeerd. Maar heb die populairste mongool wel even flink te pakken gehad. Die deed daarna een stuk normaler.
Daarna ben ik MTS electrotechniek gaan doen. 1e jaar, ik had voor het eerst in mijn leven een klas waar ik het echt fucking goed mee kon vinden! Was lachen gieren en brullen. Ik ging voor het eerst sinds de bassisschool weer met plezier naar school! Wat minder was is dat de aller vetste jongen, waar ik supergoede vrienden mee had kunnen worden (zijn broer was ook vette toffe peer) had zelfmoord gepleegd. Had niemand zien aankomen.
(vrouwen nog altijd een drama). Behalve dan dat op de MTS er alleen maar jongens zaten en 3 'meiden' ofzo)
Door al dat lachen, gieren liep ik zwaar achter. Ik moest toen naar een andere locatie van die school om de MTS nog verder af te kunnen maken, 1e klas overnieuw doen...
Nou, toen kwam ik weer in datzelfde bootje terecht als vroeger. Echt van die kutkinderen in je klas. Je kan zoveel doen als je wil, maar alks je altijd in je eentje bent, met wat halve klasgenoten.. Is niet grappig..
Toen die tijd was ik ook een schijterd voor vrouwen, terwijl ik op de basischool nog wel veelveeldig contact had en in de kleuterklassen had ik 2 speelvriendinnetjes.. Nee, ik ben niet homo... Eind 3e jaar MTS, ben ik gestopt, na dus 4 jaar MTS.
Ik wist toen totaal niet wat ik wel moest gaan doen.. 2002, 2003 ben ik gaan werken. Om de 3 of 4 maanden een andere baan gehad. Ben toen langzaam in een zeer zware depressie geraakt, zelfmoord gedachten gehad, gekke dingen meegamaakt (negatieve manier), afwijkende persoonlijke kanten (mijn geheim). Maar heb altijd al geweten dat dat niet de uitweg was.. Ik ben heel analytisch en heb ook vaak aan de omgeving kunnen zien hoe het niet moest. Zelfmoord was een No No! Elke dag, elke seconde was een gevecht tegen mezelf en de wereld zoals ik die beleefde! En nog wat andere problemen.
Heb op een gegevenmoment nieuwe vrienden ontmoet via IRC en MSN filosofie comunutie. Ook lotgenoten..
1 kon ik de gekste shit mee delen en de ander heeft voor een belangrijk kruispunt in mijn leven gezorgd. Waarvanaf ik mij zelf ben gaan vechten uit die ontzettend dieppe put. Nutteloze psychiat gehad. Vrienden weer uit het oog verloren, op 1 na!
Ben aan mijn eigen zelfbeeld gaan werken, meer met vrouwen proberen te praten en mijn eigen gedachtenpatronen proberen te begrijpen en alle negatieve rode lijnen in mijn leven en kettingen op proberen te ruimen en omzetten naar positieve. Dit alles op mijn eigen houdje! Elke seconde een strijd met jezelf leveren en die hersenpatronen.
Ben ook keihard gaan nadenken wat ik dan in hemelsnaam wel wou gaan doen met mijn leven. Na 5 jaar denken en werken kwam ik uit op het CIOS (sportopleiding).
Ik ben in die tijd voor het CIOS meer met vrouwen in contact proberen te komen door salsa danslessen te nemen. (Zouk is trouwens nog veel vetter). Dat heeft zeker gewerkt ook heb ik in die tijd steeds meer ontdekt, dat ik niet met 1 vrouw voor lange tijd kan.. Daar werd ik alleen maar weer depressief van, nu nog steeds een beetje. Ook probeerde ik vrouwen aan te spreken in de treinals ik dacht een leuke dame te zien. En daar hoort natuurlijk ook werken aan je assertiviteid bij.
Vrouwen gingeen stuk beter, maar blijft nog een drama. Dan weer getrouwd, dan weer een vriendje of was ik alweer op een nieuwe werkplek waardoor er niks kon groeien.
Heb in die salsatijd een Sportmassageopleiding geprobeerd (niet afgemaakt).
Ben daarna gaan werken in de Kings te Amsterdam, heb daar de basisbeginselen van het versieren geleerd. Ondanks de vele mislukkingen had ik bijna elk weekend een ander wijf gehad, maar ja, dat kledingwereldje, dat was het ook niet!
Op het CIOS. 2008-2009, 1e jaar, Wat een drama, zelfde verhaal als in de 2e klas van de middelbareschool.
Mijn klas heeft mij toen op die manier zoveel gepushed dat mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen nog eens met 150 % vooruit is gegaan!
Nu het 2e jaar, heb ik gezworen nooit meer deze rotzooi mee te willen maken. Het gaat nu 2 keer beter dan aan het eind van vorig jaar.
Maar heft blijft nog steeds dat ik met de meeste dames uit mijn klas ruzie heb.
Nu is het wel zo dat we 1 sommige lessen met andere klasgenoten zitten die een keuzevak volgen, maar dan 3e of ook 4e jaars zijn. Daar kan ik het zeer goed mee vinden! Normale mensen, eindelijk!
Er is alleen dat laatste stukje waar ik maar niet overheen kom...! Als dat zou lukken, dan ben ik volledig van mijn depressievie tijd af!!
Ik heb aan al mijn wensen proberen te werken en realiseren. Dat beter met vrouwen omgaan en alle soorten van te snoepen, dat is er ook nog 1 die ik al mijn hele leven lang koester! Na deze veel te vroege midlifecrisis' sta ik nu aan het begin van mijn toekomst en ben ik de laatste karaktertrekken die ik over heb gehouden aan die depressie of daardoor juist verder heb moeten ontwikkelen aan het oplossen.
Is trouwens ook heel vervelend hoe je mensen steeds verder ziet gaan terwijl jij steeds verder achterlaat in ontwikkeling. Maar dat leer je ook te accepteren. Het gras is Nooit, maar dan ook nooit groener aan de overkant, tenzij het Budha is.
De maatschappij is zo onderhevig aan denkbeelden en eigen ilussies waar ze ook daadwerkelijk in geloven. Dat ik me daar probeer van te distanseren, toch met die denkwijzen op mijn manier om te gaan en mijzelf probeer te blijven.
De vrolijke lachende man, met veel humor en steeds minder bang is voor publiekelijke 'blootstelling' van je eigen byzondere karakter.
In dit nieuwe jaar heeft een jonge (die is 8 jaar ouder als ik, maar denkt als een opa lol!!) mij gewezen op The Game. Naar zoiets soortgelijks was ik eigenijk opzoek. Bij mij is het praten niet zo'n problleem, alleen bij het smsen en bellen gaat het altijd fout..
Ik vind The Game zo vet omdat er vele dingen in het boek voorkomen waar ik mij mee indentificeer uit het verleden en het nu. Daarnaast zijn ook veel dingen waarvan ik al dacht dat het zo met vrouwen zit, precies zo beschreven! Er mist alleen hier en daar nog de lijm tussen al die dingen en sommige denkwijzen zijn precies die aanvulling die die dingen dus aanelkaar verbind.
Ik hou van het leven en wil alles eruit halen wat er in zit! Van niets tot iets en van iets tot niets
Alles wat je denkt van, 'dat wil ik ook!', jaag dat achterna, als iets uiteindelijk niet bij jou hoort, merk je dat vanzelf. Je weet het pas als je het geprobeerd heb!
Dit is mijn beknopte verhaal.
Ps: mensen zijn zulke vette schijterds! Hoe groter de mond, hoe meer ze nog voor zichzelf schijten...
Lees en schrijffouten voorbehouden..
[ Bericht 0% gewijzigd door Mastering_life op 20-10-2009 19:11:52 ]