Omgaan met het overlijden van een dierbare #1

quote:

Op woensdag 23 december 2009 16:27 schreef JohnLocke het volgende:

[..]

Voor veel mensen is het een steun, maar ikzelf werd als puber juist erg boos om religie toen ik een dierbare verloor, en ik zette me er dan ook zeer tegen af. Ik kon er niet bij hoe mensen in god konden geloven, omdat die goede god van hen dan dus ook verantwoordelijk zou zijn voor de ellende die ik en mijn familie doormaakte, en wie wil dat nu aanbidden? Nu kijk ik er anders tegenaan, maar dat heeft heel lang geduurd.

Ik ben dus benieuwd naar welke rol een eventueel geloof bij anderen heeft gespeeld bij het verwerken van een verlies, of misschien ook bij het voorbereiden erop. Zowel positief als negatief dus.

Ik geloof dat die ellende nou eenmaal gewoon gebeurt. Niemand is er verantwoordelijk voor.
Ik geloof dat je sommige vragen niet moet stellen als er geen antwoord is.
Zoals: waarom gebeurt dit? Waarom mijn zus? Waarom laat God dit gebeuren?

Ik heb andere vragen gesteld. Waarom kon mijn zus geen donor zijn?
Dat kon niet omdat ze meteen overleden was. Maar ik wist dat het belangrijk voor haar was.
Ik kan me ook indenken dat mensen een andere vraag stellen en actie ondernemen om hun overledenen te gedenken.

quote:

Op woensdag 23 december 2009 18:40 schreef krakkemieke het volgende:

[..]

Ik geloof dat die ellende nou eenmaal gewoon gebeurt. Niemand is er verantwoordelijk voor.
Ik geloof dat je sommige vragen niet moet stellen als er geen antwoord is.
Zoals: waarom gebeurt dit? Waarom mijn zus? Waarom laat God dit gebeuren?

Toevoeging: Is er iets als een God, een "hoger" wezen, en wat is nou zijn. Leven en dood. Vragen waarop geen antwoord is omdat we het zelf niet kunnen beseffen denk ik.

Daarom geloof ik ook niet. Ik kijk wel hoe het leven op me af komt, en als het over is, dan zie ik wel.

Voor mijn moeder was geloof een belangrijk steunpunt. Echter voor mij niet. Ik ga niet verder in op de vraag van het bestaan, want dan dwalen we voor je het weet af uit dit topic

quote:

Op woensdag 23 december 2009 19:07 schreef Cocktailprikker het volgende:

[..]

Toevoeging: Is er iets als een God, een "hoger" wezen, en wat is nou zijn. Leven en dood. Vragen waarop geen antwoord is omdat we het zelf niet kunnen beseffen denk ik.

Daarom geloof ik ook niet. Ik kijk wel hoe het leven op me af komt, en als het over is, dan zie ik wel.

Voor mijn moeder was geloof een belangrijk steunpunt. Echter voor mij niet. Ik ga niet verder in op de vraag van het bestaan, want dan dwalen we voor je het weet af uit dit topic

Ik stel wel vragen bij sommige dingen, zoals wat is nou echt leven. Dat je echt leeft, zeg maar.
Want juist omdat mijn zus jong is overleden, wil ik het beste maken van het leven.

Ik ga deels mee in wat Bill_E hierboven zegt.
Voor mij hoeven al die "opgelegde" ceremonies ook niet.

De dienst bij ons hebben we we helemaal zelf kunnen invullen, eigen muziek, eigen teksten etc.
Maar ik heb geen jaarlijkse herdenkingsmis nodig om aan iemand te denken, ik denk er sowieso al elke dag aan...
En mensen die zo'n jaarlijkse reminder nodig hebben, hoeven van mij de moeite ook niet te doen. Je mist iemand oprecht of je mist ze niet. Sowieso is zo'n herdenkingsmis gewoon geld betalen om iemand z'n naam in een willekeurige mis te vermelden, de mis zelf is op geen enkele manier persoonlijk. Weggegooid geld vind ik dat, koop dan gewoon wat (meer) leuke bloemen voor op het graf.

Verder heb ik geen concrete vorm van geloof ofzo. Officieel hoor ik in het vakje "katholiek", want communie etc gedaan, maar ik hecht er totaal geen belang aan en volg de gewoontes ook niet (ga bv geen hostie halen in een mis enz). Een hemel, reïncarnatie en zo klinkt leuk, maar ik geloof er weinig in.
Soms denk ik wel eens van wat als er nu op het moment dat hij overleed ergens anders een baby ofzo geboren werd waarin hij helemaal opnieuw begint, maar dan wordt het iets te tastbaar en zou ik er een missie van maken om dat te gaan uitzoeken en zo om hem weer bij mij te hebben, dus laat ik die gedachte liever los.

Ik geloof liever dat hij onbewust altijd in de buurt is om te kijken of alles goed gaat, en op moeilijke momenten subtiele herinneringen boven te laten komen zodat je weer de moed vindt om jezelf er weer door te slaan.

Ik ken iemand die hele nachten over hem droomt, alle dingen die hij zo graag deed of nog wilde doen etc. Ik zou echt waar geld geven om dat ook elke nacht te mogen dromen. Het zou het verwerken volgens mij een pak makkelijker maken, maar ik word wakker en heel mijn nacht is een groot zwart gat.

Overigens aan iedereen hier vanavond en morgen extra veel sterkte gewenst.

Ik heb vanavond helemaal niks gepland qua feestelijkheden, ook helemaal geen zin in. Moet morgen al gaan eten en dat vind ik meer dan genoeg. Liefst van al zou ik gewoon willen gaan slapen en pas over 2 weken wakker worden. Blijf ook tot de 31ste werken, geen zin om thuis op de muren te zitten staren, ook al heb ik nog 16 dagen vakantie staan, laat ze liever uitbetalen nu.
Ik rij vanavond langs het kerkhof, en daarna duik ik de kroeg in.

quote:

Op donderdag 24 december 2009 10:01 schreef Jack. het volgende:
Overigens aan iedereen hier vanavond en morgen extra veel sterkte gewenst.

Ik heb vanavond helemaal niks gepland qua feestelijkheden, ook helemaal geen zin in. Moet morgen al gaan eten en dat vind ik meer dan genoeg. Liefst van al zou ik gewoon willen gaan slapen en pas over 2 weken wakker worden. Blijf ook tot de 31ste werken, geen zin om thuis op de muren te zitten staren, ook al heb ik nog 16 dagen vakantie staan, laat ze liever uitbetalen nu.
Ik rij vanavond langs het kerkhof, en daarna duik ik de kroeg in.

Hey Jack,
jij ook sterkte!
Ik ben nu ook aan het werk en ga volgende week ook gewoon werken dus snap je probleem helemaal!
Laat het maar gewoon weer in januari zijn ofzo als iedereen weer normaal doet...
succes deze dagen
Ennuuuh niet al teveel slapen he

Het mooie van ons als mens is dat het slijt. Hoeveel pijn het ook doet, tijd laat het slijten. Om deze tijd, 29 jaar geleden was ik alleen als 17 jarige met mijn vader. De rest van de familie was op wintersport. Ik was ziek en kon niet mee. We hebben de Kerst en Oud&Nieuw van ons leven gehad, mijn vader en ik. Niemand wist toen nog dat hij er het jaar daarop niet meer zou zijn. De gedachten aan hem en die tijd samen koester ik

6 Jaar geleden stond ik een week voor Kerst mijn zwager te begraven en dacht dat ik nooit meer Kerst zou vieren....... En nu komt er langzaamaan weer een boom in huis en kan ik toch weer genieten van de lichtjes..... Alle mensen die een dierbare hebben verloren en missen rond deze tijd Een hele warme knuffel.

Ik wil iedereen hier veel sterkte wensen met deze moeilijke tijden zonder jullie dierbaren.

Ook ik wens iedereen hier sterkte tijdens de 'feestdagen'.
Dezer dagen doen bij mij ook veel pijn, en het moeilijkste moet nog komen: oudjaar omdat dat papa's verjaardag was.
Bijna 2 jaar geleden is mijn papa gestorven toen ik 18 was. Aangereden door een vrachtwagen en dan heeft hij nog een maand in een diepe coma gelegen... Ik heb hem iedere dag verder zien aftakelen, van een beer van een vent naar een soort anorexiapatiëntje, zijn zware hoofdverwondingen moeten aanzien. Innerlijk was hij nog wel mijn papa, maar qua uiterlijk helemaal niet meer.

Het moeilijkste vind ik dat ik geen afscheid heb kunnen nemen. Hij was in 1 flits weg. In het ziekenhuis heb ik nog een heleboel tegen hem gezegd, maar zou hij dat hebben gehoord? En hoe kun je afscheid nemen van iemand die niets terugzegt?

Om dat een beetje goed te maken, hebben we met zen allen voor een mooie afscheidsviering gezorgd en dat beschouw ik een beetje als mijn afscheid met papa...

Als ik nu terug kijk naar het hele rouwproces, dan denk ik dat ik het misschien verkeerd heb aangepakt... Ik heb het verdriet opgekropt, weg gelachen,...
Ik heb erna ook nog enkele zware klappen moeten verwerken wat het er niet beter op maakte. Begin november zat ik zo diep dat ik dacht dat er geen uitweg meer was, dat ik het niet meer alleen kon. Met al mijn moed heb ik toen mijn moeder verteld hoe ik me voelde en dat ik hulp nodig heb...
Sindsdien ga ik naar een psycholoog (medicatie weiger ik te slikken) die me helpt bij mijn rouwproces, bij alles eigenlijk en het gaat nu gelukkig al veel beter .
De weg is nog lang, het verdriet zal nooit verdwijnen, maar ooit zal er een dag komen dat ik tegen mezelf kan zeggen dat ik het een plaats heb gegeven en dat ik ondanks alle miserie toch gelukkig ben.

Door naar de psycholoog te gaan voel ik nu een bepaalde rust in mijn lichaam, mijn geest nodig heeft. Ik hoop alleen dat die rust niet snel verstoord zal worden want het zou kunnen dat mijn moeder voor de 2de keer kanker heeft

Net zoals iedereen hier waarschijnlijk heeft de dood van een ouder/kind/andere persoon die je graag zag, mij verandert. Ik kan me ergeren aan de onvolwassenheid van mijn leeftijdsgenoten, draag een verantwoordelijkheid die andere jongeren nog niet hebben, maar ik heb vooral veel levens- en zelfkennis gekregen. Mijn familie en vrienden komen nu op de eerste plaats, ik doe alleen nog maar de dingen die ik graag doe, ik stel niets meer uit, als iets of iemand me niet aanstaat durf ik dat ook eerlijk te zeggen en ik trek me ook niets meer aan van anderen.

Zo, dit moest er even uit