Hij was vanaf 1974 algemeen secretaris van het Interkerkelijk Vormingswerk Ontwikkelingssamenwerking (Ikvos) in Den Haag (hij bleef in functie tot 1983) en eveneens in 1974 volgde hij Jan ter Laak op als algemeen secretaris van het Interkerkelijk Vredesberaad, waarvan hij het secretariaat snel weet uit te breiden tot het centrum van een nieuwe vredesbeweging.
In de jaren tachtig werd

bekend als een van de leiders van de internationale vredesbeweging. Deze organiseerde in West-Europa en de VS grote massademonstraties tegen kernwapens. Hij verbond de strijd tegen de wapenwedloop nadrukkelijk met de strijd voor democratie en mensenrechten in Oost-Europa. Hij en andere IKV-medewerkers werden door de Oost-Europese inlichtingendiensten voortdurend gevolgd en tegengewerkt. Ook Westerse inlichtingendiensten toonden hun grote belangstelling.
Hij maakte vele reizen, ook naar Oost-Europa, om de samenwerking van de West-Europese vredesbewegingen inhoud en richting te geven.

ontmoette talrijke dissidenten onder wie ds Rainer Eppelmann, de DDR-dissident die nadat hij minister van defensie was geworden

vroeg het Oost-Duitse leger te helpen hervormen. Maar ook Václav Havel en Lech Wałęsa waren bekenden van hem. Hij werd voor de val van het communisme enkele malen opgepakt en Oostbloklanden uitgezet.