Het is zeer zinvol om PVV en het fascisme te vergelijken
Waarom geven zoveel mensen hun stem aan een beweging absoluut zonder democratische kenmerken en bovenal aan een beweging zonder een coherent politiek programma.
Hoewel het vergelijken van de PVV met de ontwikkelingen in de dertiger jaren van de vorige eeuw mank gaat aan het heden ten dage ontbreken van de toenmalige snelle groei en de, vanaf 1933, ongebreidelde machtsvorming van fascistische en nationaal-socialistische bewegingen, is een vergelijking zinvol om deze politieke beweging beter te begrijpen.
Opvallend zijn de overeenkomsten in de organisatorische en ideologische aard, de politieke stijl en de politieke doelen en daaruit voortvloeiend de electorale aantrekkingskracht.
Net als toen roept en voedt deze autoritaire, anti-democratische en anti-liberale beweging steeds maar weer vage gevoelens van wantrouwen, angst en haat op, flirt openlijk met politiek geweld (schiet ze in hun knieën) en bouwt systematisch collectieve haatfantasieën op.
Op volstrekt onnavolgbare en niet te controleren wijze wijst de autoritaire leider andere geestverwanten aan voor politieke functies, zonder enige verantwoordelijkheid af te leggen over selectie en benoeming.
De macht van de leider wordt in het geheel niet gecontroleerd en bij gebrek aan een democratische partijstructuur (de PVV is geen partij) zijn de volgelingen geen gelijkberechtigde partijleden, maar veeleer discipelen en aanhangers zonder enige inspraak.
Een buitengewoon enge en griezelige ontwikkeling in onze democratische rechtstaat.
Tevens vertoont de PVV bijna alle kenmerken van etnisch populisme, typisch voor een anti-beweging, een tegenpartij met een “eigen volk eerst”-mentaliteit welke grossiert in simplismen en vijandbeelden, het niet zo nauw neemt met de waarheid en bovenal denkt in etnische termen van “wij en zij”.
Doel is niet de politieke en maatschappelijke problemen op te lossen, doel is om op emotionele gronden allerlei vormen van onvrede en angst in de samenleving ten bate van de eigen machtsvorming te mobiliseren. Derhalve is de politieke stijl van optreden doorgaans provocerend, verbeten, slecht gemanierd, onverdraagzaam en buitengewoon humorloos.
Navolgend een kleine greep uit de leuzen en vijandbeelden van de heer Wilders.
“De Nederlandse cultuur moet dominant zijn, de Koran moet verboden worden, geld terug uit Brussel, weg uit Uruzgan, een immigratiestop (voor Turken en Marokkanen), afschaffen van de tbs, zwaardere straffen, moslimkolonisten zijn hier gekomen om ons te onderwerpen, kunst- en cultuursubsidies afschaffen, geen geld voor ontwikkelingssamenwerking, meldplicht voor bijstandsgerechtigden, denaturaliseren en uitwijzen, lokaal stemrecht van niet-Nederlanders afschaffen, keihard optreden tegen Marokkaanse straatterroristen, de Antillen meteen het Koninkrijk uit”.
“PVV” staat voor “Partij voor de Vrijheid”, het bovenstaande is echter het anti-liberale programma van een partij voor verbieden , straffen en ontrechten, voor opsluiten, uitsluiten en buitensluiten.
Het Haagse circuit (waar men zelf deel van uitmaakt), de elite, de grachtengordel, het criminele tuig, de linkse kerk, de kunst en cultuurmaffia en, het meest schandelijke van alles, de moslims, vormen de vijandsbeelden van deze vrijheid verachtende beweging.
Psychiatrische patiënten worden als “voorwaardelijke burgers”beschouwd en op generaliserende wijze worden hele categorieën mensen zonder meer verdacht gemaakt en belasterd.
De onhoudbare wensdroom om tientallen miljoenen moslims in Europa uit te wijzen, is onthullend en volstrekt onhoudbaar. Er zijn domweg geen tientallen miljoenen moslims in Europa, 15 à 16 miljoen mensen afkomstig uit landen met overwegend moslims is realistisch en of deze mensen allemaal praktiserend moslim zijn weet uiteraard niemand.
Evenals in de jaren dertig en veertig in Europa, in de jaren zeventig in Cambodja en daarna in de jaren negentig in Joegoslavië en Rwanda is dit de typische collectieve haatfantasie van etnische zuiveraars.
Nazistisch denken werd geïnspireerd door rancune en ressentiment, door heimelijke wrok, opgekropt haatgevoel en een vrijelijk verlangen naar wraak.
Gehaaid speelt de heer Wilders met deze gevoelens en is hierdoor een opvangbekken voor verongelijkten, van hen die hun draai met zichzelf en de wereld niet konden vinden, die zich tekort gedaan voelen, die menen dat hun onrecht is aangedaan, maar niet weten op wat of wie zij zich zouden moeten wreken.
Daarom is het zinvol om de PVV en het fascisme te vergelijken.
Wie nu nog achter Wilders aanloopt is net zo verantwoordelijk als de mensen die in de jaren dertig achter Hitler aanliepen, terwijl destijds velen ook pas de dramatische gevolgen van het nationaal-socialisme onderkenden toen het te laat was !