PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 21

Ik heb mogelijk wel wat nuttige info weten te vergaren, namelijk de folder "Autismevriendelijk":



Deze is oorspronkelijk afkomstig van de site www.autismevriendelijk.nl, maar niet te downloaden helaas, vandaar dat ik er zelf een PDF'je van heb gemaakt ter inzage en informatie

autismevriendelijk.pdf (3,10 MB)

Wellicht dat deze folder bij velen al bekend is en gelezen maar wie weet zijn er nog mensen die het nog niet hebben gelezen dus vandaar even deze bijdrage

Hallo, ik heb mij hier aangemeld om misschien wat beter te leren omgaan met mijn diagnoses en voor misschien adviezen.

Ik ben een jongen van 29 jaar en ik heb PDD-NOS, ADHD gecombineerde type, Dysthymie en BPS
Ik heb nog niet zo lang die diagnose, nadat het vorig jaar weer eens helemaal fout is gegaan heb ik dit jaar hulp gezocht. Ik heb wel eerder bij het GGZ gelopen maar dat had ik elke keer weer afgekapt.

Nu heb ik wel een goede psych en heb ik ook eindelijk een diagnose. Alleen heb ik er wel veel moeite mee. Ik wist natuurlijk altijd wel dat er iets niet klopte en dat ik anders ben, en nu vallen ook wel heel veel
puzzelstukjes inelkaar, maar toch voelt het ook als een grote klap of shock.
Ongeveer zoals in de film sixth sence, dat die man er achterkomt dat hij al die tijd al dood is.

Ik ben nu aan het proberen om een WIA uitkering te krijgen, maar die doen een beetje raar en ik ben
heel erg bang dat ik er geen recht op heb.

quote:

Op donderdag 24 september 2009 10:45 schreef Autidude het volgende:
Hallo, ik heb mij hier aangemeld om misschien wat beter te leren omgaan met mijn diagnoses en voor misschien adviezen.

Ik ben een jongen van 29 jaar en ik heb PDD-NOS, ADHD gecombineerde type, Dysthymie en BPS
Ik heb nog niet zo lang die diagnose, nadat het vorig jaar weer eens helemaal fout is gegaan heb ik dit jaar hulp gezocht. Ik heb wel eerder bij het GGZ gelopen maar dat had ik elke keer weer afgekapt.

Nu heb ik wel een goede psych en heb ik ook eindelijk een diagnose. Alleen heb ik er wel veel moeite mee. Ik wist natuurlijk altijd wel dat er iets niet klopte en dat ik anders ben, en nu vallen ook wel heel veel
puzzelstukjes inelkaar, maar toch voelt het ook als een grote klap of shock.
Ongeveer zoals in de film sixth sence, dat die man er achterkomt dat hij al die tijd al dood is.

Ik ben nu aan het proberen om een WIA uitkering te krijgen, maar die doen een beetje raar en ik ben
heel erg bang dat ik er geen recht op heb.

Hi en welkom!

Het accepteren van je diagnose is een moeilijke stap.
Misschien helpt het om te zien dat er met zoveel mensen "iets mis" is en dat het helemaal zo'n ramp nog niet is. Maar dat is uiteraard niet zo makkelijk om te doen als je je heel erg met je eigen probleem bezighoudt.

Als het je helpt: erkennen dat er iets "mis" met je is is een hele grote stap voorwaarts, zonder die erkenning kun je er amper wat mee doen ook, dus je zit nu waarschijnlijk gewoon even in een proces.

Ja, ik weet wel dat ik niet de enige ben, maar toch.

Ik kan het niet uitleggen, ik wil heel erg graag normaal zijn. En ik heb heel erg behoefte aan een "leven"
gewoon een beetje huisje boompje beestje en dat soort zaken. Er is natuurlijk van alles mogelijk en zeg nooit nooit, maar ik ben bang dat ik altijd alleen zal blijven en steeds buiten de boot zal vallen.

En juist nu wil ik zo graag weten hoe normale mensen dan denken en hoe dat werkt, maar dat zal ik nooit
te weten komen of begrijpen. En ik ben ook helemaal uitgeblust om nog mee te spelen of om een maskertje te dragen en zo goed mogelijk proberen mee te doen. Ik trek dat ook echt niet meer en ben nu op een leeftijd en situatie waarin ik mezelf niet meer goed kan verbloemen.

quote:

Op donderdag 24 september 2009 11:52 schreef Autidude het volgende:
Ja, ik weet wel dat ik niet de enige ben, maar toch.

Ik kan het niet uitleggen, ik wil heel erg graag normaal zijn. En ik heb heel erg behoefte aan een "leven"
gewoon een beetje huisje boompje beestje en dat soort zaken. Er is natuurlijk van alles mogelijk en zeg nooit nooit, maar ik ben bang dat ik altijd alleen zal blijven en steeds buiten de boot zal vallen.

En juist nu wil ik zo graag weten hoe normale mensen dan denken en hoe dat werkt, maar dat zal ik nooit
te weten komen of begrijpen. En ik ben ook helemaal uitgeblust om nog mee te spelen of om een maskertje te dragen en zo goed mogelijk proberen mee te doen. Ik trek dat ook echt niet meer en ben nu op een leeftijd en situatie waarin ik mezelf niet meer goed kan verbloemen.

ook welkom!

nee helaas, je bent niet de enige
het is inderdaad soms heel vermoeiend om "normaal" doen, dan je aan het eind van de dag uitgeput op de bank ploft. hoe ziet jouw sociale situatie er nu uit dan?
enne, hoe oud ben je?

quote:

Op donderdag 24 september 2009 11:52 schreef Autidude het volgende:
Ja, ik weet wel dat ik niet de enige ben, maar toch.

Ik kan het niet uitleggen, ik wil heel erg graag normaal zijn. En ik heb heel erg behoefte aan een "leven"
gewoon een beetje huisje boompje beestje en dat soort zaken. Er is natuurlijk van alles mogelijk en zeg nooit nooit, maar ik ben bang dat ik altijd alleen zal blijven en steeds buiten de boot zal vallen.

En juist nu wil ik zo graag weten hoe normale mensen dan denken en hoe dat werkt, maar dat zal ik nooit
te weten komen of begrijpen. En ik ben ook helemaal uitgeblust om nog mee te spelen of om een maskertje te dragen en zo goed mogelijk proberen mee te doen. Ik trek dat ook echt niet meer en ben nu op een leeftijd en situatie waarin ik mezelf niet meer goed kan verbloemen.

Dat is grotendeels herkenbare kost voor mij Ik ga even wat dingen schrijven die misschien betweterig overkomen, maar lees het zoals je wilt:

Zolang je jezelf niet accepteert zoals je bent zul je je zo in bochten moeten wringen om anders over te komen op andere mensen dat je daar moe van wordt. Een relatie gaat op die manier ook geen stand houden.

Je zegt dat je graag "normaal" wilt zijn. Ik heb er mijn best voor gedaan om "normaal" te zijn en het beviel me voor geen meter. Constant in je achterhoofd hebben dat dit niet is zoals voor jezelf gewoon is vreet energie en wekt frustratie, miscommunicatie en van alles en nog wat op.

Huisje boompje beestje? Leuk, maar dan wel met iemand die mij neemt zoals ik ben. Tot die tijd woon ik lekker thuis of ga ik misschien nog wel een keertje op mezelf wonen, en dat laatste hoeft van mij niet eens zo nodig.

Verbloemen? Word je doodmoe van. Zonde van je energie. Plus dat hoe meer je verbloemt, hoe minder mensen je echt kunnen leren kennen zoals je bent. Val je dan tegen? Kan. Er zijn zat mensen die mij sowieso tegenvallen, of ze nu iets verbloemen of niet. Ik hoef niet zonodig door iedereen leuk gevonden te worden.

Het leven wordt niet onmogelijk als je jezelf niet meer voordoet als iemand anders. Ook al zie je de mogelijkheden (nog) niet, hoeveel mogelijkheden heb je nu, terwijl je je anders voordoet, die een daadwerkelijke kans van slagen hebben? Puntje bij paaltje zal iemand je toch moeten leren kennen op een gegeven moment.

Ik heb een relatie van 3 1/2 jaar achter de rug met iemand waartegen ik me eigenlijk altijd anders heb gedragen dan dat ik ben. Dat vreet zo ontieglijk veel energie en heeft, zeker achteraf gezien, op de langere termijn zo ontieglijk weinig kans van slagen dat ik dat nooit meer wil doen.
En dan was zij nog bereid om te leren gaan met hoe ik eigenlijk ben, ik kon gewoon die omschakeling niet meer maken. Zo'n situatie wens ik niemand toe.

Dus ja, ik kom vast wel op sommige mensen over als een apart persoon, iemand waarbij het leven iets anders in elkaar steekt dan bij anderen, maar ik kom (tegenwoordig) ook over als iemand die daar tevreden mee kan zijn.

quote:

Op donderdag 24 september 2009 13:18 schreef robuust89 het volgende:

[..]

ook welkom!

nee helaas, je bent niet de enige
het is inderdaad soms heel vermoeiend om "normaal" doen, dan je aan het eind van de dag uitgeput op de bank ploft. hoe ziet jouw sociale situatie er nu uit dan?
enne, hoe oud ben je?

Nou, ik heb niet echt een sociaal leven. Ik ben 29 jaar oud en woon nog bij mijn ouders, ik heb geen vrienden, geen werk, geen goede diploma's en geen geld om de dingen te doen waar ik mijn plezier uit kan halen. Ik heb wel heel veel dromen en wensen, maar veel daarvan zal er niet van komen of anders is het iets voor op de langere termijn. Ik heb veel schulden en dat moet eerst opgelost worden.

Maar ik kan ook niet goed omgaan met mensen, ik heb niet zo heel erg veel normale interesses en ik hou ook echt niet van uitgaan, dat vind ik echt vreselijk verschrikkelijk en totaal niet leuk. Ik kan ook niet dansen en dat soort gedoe, dus ik heb ook helemaal niet de behoefte om uit te gaan.
Ik heb ook nog nooit een vriendin gehad en niet zo heel erg veel ervaring met intimiteit en seks, dat is echt op 1 hand te tellen en dan nog stelde het niet zo uitgebreid veel voor, dus een vrouw kan van mij niet verwachten wat ze normaal hoort te verwachten bij iemand van mijn leeftijd.

Een heleboel vanzelfsprekende zaken zijn voor mij helemaal niet vanzelfsprekend, en ik begin nu op een leeftijd te komen dat het dat wel hoort te zijn voor de normale wereld.

quote:

Op donderdag 24 september 2009 13:24 schreef Thrackan het volgende:

[..]

Dat is grotendeels herkenbare kost voor mij Ik ga even wat dingen schrijven die misschien betweterig overkomen, maar lees het zoals je wilt:

Zolang je jezelf niet accepteert zoals je bent zul je je zo in bochten moeten wringen om anders over te komen op andere mensen dat je daar moe van wordt. Een relatie gaat op die manier ook geen stand houden.

Je zegt dat je graag "normaal" wilt zijn. Ik heb er mijn best voor gedaan om "normaal" te zijn en het beviel me voor geen meter. Constant in je achterhoofd hebben dat dit niet is zoals voor jezelf gewoon is vreet energie en wekt frustratie, miscommunicatie en van alles en nog wat op.

Huisje boompje beestje? Leuk, maar dan wel met iemand die mij neemt zoals ik ben. Tot die tijd woon ik lekker thuis of ga ik misschien nog wel een keertje op mezelf wonen, en dat laatste hoeft van mij niet eens zo nodig.

Verbloemen? Word je doodmoe van. Zonde van je energie. Plus dat hoe meer je verbloemt, hoe minder mensen je echt kunnen leren kennen zoals je bent. Val je dan tegen? Kan. Er zijn zat mensen die mij sowieso tegenvallen, of ze nu iets verbloemen of niet. Ik hoef niet zonodig door iedereen leuk gevonden te worden.

Het leven wordt niet onmogelijk als je jezelf niet meer voordoet als iemand anders. Ook al zie je de mogelijkheden (nog) niet, hoeveel mogelijkheden heb je nu, terwijl je je anders voordoet, die een daadwerkelijke kans van slagen hebben? Puntje bij paaltje zal iemand je toch moeten leren kennen op een gegeven moment.

Ik heb een relatie van 3 1/2 jaar achter de rug met iemand waartegen ik me eigenlijk altijd anders heb gedragen dan dat ik ben. Dat vreet zo ontieglijk veel energie en heeft, zeker achteraf gezien, op de langere termijn zo ontieglijk weinig kans van slagen dat ik dat nooit meer wil doen.
En dan was zij nog bereid om te leren gaan met hoe ik eigenlijk ben, ik kon gewoon die omschakeling niet meer maken. Zo'n situatie wens ik niemand toe.

Dus ja, ik kom vast wel op sommige mensen over als een apart persoon, iemand waarbij het leven iets anders in elkaar steekt dan bij anderen, maar ik kom (tegenwoordig) ook over als iemand die daar tevreden mee kan zijn.

Dat zijn mooie woorden
Ik accepteer nu ook dat ik ben wie ik ben, voor zover ik dat nu kan.. Maar ik heb nog niet mijn plekje en mijn structuur gevonden en ik weet ook niet wat er nu allemaal voor mij in het verschied ligt.

Ik ben er zojuist achter gekomen dat ik waarschijnlijk de verkeerde uitkering heb aangevraagd en dat ik misschien toch de WAjong moet hebben, en dat duurt allemaal heel lang en brengt heel veel met zich mee. Als ik dat gedeelte rond heb en ik betaalafspraken kan maken en een totaalplaatje dan kom ik wel verder denk ik. Maar voor nu heb ik alleen maar erg veel onzekerheid.

En ik ben best wel teleurgesteld en een beetje kwaad op het feit dat het nooit eerder dusmatig is opgevallen dat er daadwerkelijk iets mee gedaan is. Dat had mij een hoop problemen bespaard denk ik. Tegenwoordig hebben ze voor kids veel meer hulp dan dat ze in mijn tijd hadden. Nu ik terug denk met wat ik nu weet, lag het er zó dik op.. en niemand heeft wat gedaan. Ik moet altijd alles zelf doen

quote:

Op donderdag 24 september 2009 13:46 schreef Autidude het volgende:

[..]

Dat zijn mooie woorden
Ik accepteer nu ook dat ik ben wie ik ben, voor zover ik dat nu kan.. Maar ik heb nog niet mijn plekje en mijn structuur gevonden en ik weet ook niet wat er nu allemaal voor mij in het verschied ligt.

Ik ben er zojuist achter gekomen dat ik waarschijnlijk de verkeerde uitkering heb aangevraagd en dat ik misschien toch de WAjong moet hebben, en dat duurt allemaal heel lang en brengt heel veel met zich mee. Als ik dat gedeelte rond heb en ik betaalafspraken kan maken en een totaalplaatje dan kom ik wel verder denk ik. Maar voor nu heb ik alleen maar erg veel onzekerheid.

En ik ben best wel teleurgesteld en een beetje kwaad op het feit dat het nooit eerder dusmatig is opgevallen dat er daadwerkelijk iets mee gedaan is. Dat had mij een hoop problemen bespaard denk ik. Tegenwoordig hebben ze voor kids veel meer hulp dan dat ze in mijn tijd hadden. Nu ik terug denk met wat ik nu weet, lag het er zó dik op.. en niemand heeft wat gedaan. Ik moet altijd alles zelf doen

"Had ik dat eerder geweten" heb ik ook gehad (ik ben 25) maar mijn vader kreeg dat gevoel nog op zijn 58e... Dus dat is ook wel weer te relativeren

Het trucje wat ik de laatste tijd regelmatig gebruik om mijn gedachten te ordenen is:

- Gedachte komt binnen
- Ik vraag me af of ik daar nu, op dit moment, iets mee kan
- Zo niet heeft het geen zin om er over na te blijven denken
- Zo wel, dan doe ik dat

Constant malen over een WAjong uitkering is net zo zonde van je tijd als de hele dag nadenken wat er op het 8-uur journaal gezegd zou kunnen gaan worden. Dat merk je om 8 uur wel, het enige dat je hoeft te doen is de TV aanzetten

Wat betreft je zelfbeeld: je noemt eigenlijk voornamelijk dingen op die je niet hebt of bent. Dat is niet wat je wel bent. Twee kanten van de medaille bekijken kan heel verhelderend werken.

Ja, positieve kanten bekijken.. Ik kan wel heel hard gaan roepen dat ik heel goed ben, want dat ben ik eigenlijk ook.

-Ik heb een nogal bovengemiddeld IQ (lekker arrogant)
-Ik ben in principe heel lief
-Zorgzaam, luisterend oor, innovatief/problem solver
-200% inzet
-etc

Maar tegelijkertijd iemand met een heel kort lontje en iemand die vrij snel "op slot gaat".
Zeer prikkelbaar en snel overprikkeld, continue bezig met "wat als, waarom, hoe kan ik het het beste doen, etc"

quote:

Op donderdag 24 september 2009 14:05 schreef Autidude het volgende:
Ja, positieve kanten bekijken.. Ik kan wel heel hard gaan roepen dat ik heel goed ben, want dat ben ik eigenlijk ook.

-Ik heb een nogal bovengemiddeld IQ (lekker arrogant)
-Ik ben in principe heel lief
-Zorgzaam, luisterend oor, innovatief/problem solver
-200% inzet
-etc

Maar tegelijkertijd iemand met een heel kort lontje en iemand die vrij snel "op slot gaat".
Zeer prikkelbaar en snel overprikkeld, continue bezig met "wat als, waarom, hoe kan ik het het beste doen, etc"

Je hoeft het niet te roepen en je hoeft ook niet de illusie te hebben dat je alleen maar goed bent, zolang je zelf maar beseft dat je goede punten hebt naast de punten die je tegenstaan

quote:

Op donderdag 24 september 2009 10:45 schreef Autidude het volgende:
Hallo, ik heb mij hier aangemeld om misschien wat beter te leren omgaan met mijn diagnoses en voor misschien adviezen.

Ik ben een jongen van 29 jaar en ik heb PDD-NOS, ADHD gecombineerde type, Dysthymie en BPS
Ik heb nog niet zo lang die diagnose, nadat het vorig jaar weer eens helemaal fout is gegaan heb ik dit jaar hulp gezocht. Ik heb wel eerder bij het GGZ gelopen maar dat had ik elke keer weer afgekapt.

Nu heb ik wel een goede psych en heb ik ook eindelijk een diagnose. Alleen heb ik er wel veel moeite mee. Ik wist natuurlijk altijd wel dat er iets niet klopte en dat ik anders ben, en nu vallen ook wel heel veel
puzzelstukjes inelkaar, maar toch voelt het ook als een grote klap of shock.
Ongeveer zoals in de film sixth sence, dat die man er achterkomt dat hij al die tijd al dood is.

Ik ben nu aan het proberen om een WIA uitkering te krijgen, maar die doen een beetje raar en ik ben
heel erg bang dat ik er geen recht op heb.

Dat is vreemd, geen recht op WIA. Met alle mogelijke diagnoses op zak zal je daar toch recht op moeten hebben. Ik neem aan dat je altijd al hebt gewerkt. Anders heb je mogelijk recht op een Wajong-uitkering.
Ik heb ook pas laat een diagnose gekregen (Asperger).

Op zich is de diagnose Asperger weinig waard; je hebt er bij die 40 uur per week moeilijk werk verrichten, al jaren een partner en kinderen hebben en verre reizen maken.
Heel veel sterkte!

En... niets is minder leuk dan een bedrijfsuitje vermoeiend vinden omdat je autisme hebt. Want voor 99% van de medewerkers is het juist een hoogtepunt.

[ Bericht 4% gewijzigd door sempron2400 op 24-09-2009 19:30:35 ]

En wat jezelf zijn betreft (dus auti) en proberen met de groep mee te doen: hier zul je een balans in moeten vinden. En nee, autisme is echt niet leuk, zeker niet omdat je noemt dat je al veel reserves hebt verbruikt terwijl je pas 29 bent. Autisme kan zelfs een sluipmoordenaar zijn: sommige mensen raken na 10 of 15 jaar werken overspannen en krijgen dan pas een diagnose Asperger of pdd-nos.

Er is in deze maatschappij voor geen enkele aandoening zo weinig onbegrip als voor autisme. Mensen met autisme worden voortdurend overvraagd. Bereid je voor op een moeilijke periode.

quote:

Op donderdag 24 september 2009 20:21 schreef tijnbrein het volgende:
Deze week heeft een collega van mij bij zijn functioneringsgesprek te horen gekregen dat als zijn contract begin volgend jaar afloopt weg moet. Hij heeft een handicap(licht spastisch) en hij heeft nooit een eerlijke kans gehad om in zijn functie te groeien. Zijn beperkingen werden tegen hem gebruikt.
Dit is echt erg. Dat er zo met mensen om wordt gegaan. Vooral mijn leidinggevende heeft hier een hand in gehad. Hij heeft mijn collega nooit een eerlijke kans gegeven.

Het bedrijfsleven is dan ook KNETTERHARD Ik weet er alles van. Alles voor de winst, de menselijke maat telt geenszins meer mee. Ziekelijk, een mammonverering ten top. Dit wordt nog eens een keer goed afgestraft.

quote:

Op donderdag 24 september 2009 19:37 schreef sempron2400 het volgende:

Er is in deze maatschappij voor geen enkele aandoening zo weinig onbegrip als voor autisme. Mensen met autisme worden voortdurend overvraagd. Bereid je voor op een moeilijke periode.

Ik vind de maatschappij sowieso erg kortzichtig en bovenal te simpel gemanierd. Mensen zijn vaak niet eens meer in elkaar geïnteresseerd. In werksituaties gaat het nog alleen maar om geld, voor de rest is geen ruimte.

Je kan het treffen of niet treffen wat dat betreft. Ik ben nog steeds blij dat ik een werkgever heb die van al dit soort problemen geen punt maakt, en die me vrij laat om daar een oplossing voor te zoeken.

quote:

Op zaterdag 26 september 2009 11:04 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Er zijn genoeg mensen die er wel mee kunnen omgaan maar hij blijkbaar niet. En hij hoeft bij mij niet hetzelfde te proberen want dan heeft hij een probleem.

Veel incapabele die omhoogvallen als leidinggevenden. Je zult zo'n onbenul maar eens treffen.

quote:

Gisteren ben ik naar de Autisten soos in Rotterdam geweest.

Ik blijf me verwonderen hoe makkelijk jij stappen op dit punt kan zetten.

quote:

Ik vond het wel interresant. Alleen het enige stoorende vond ik dat er erg veel mensen waren met een vrij laag niveau. Die mensen kunnen daar ook niets aan doen. Maar mij stoorde het.

Dat kan ik mij indenken... Misschien een Asperger café opzoeken

quote:

Op zaterdag 26 september 2009 12:34 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Daarom zijn zij ook leidinggevenden. Dat staat in in de taakomschrijving om incapabel te zijn. Het is een selectie critirium Misschien kunnen wij dan ook wel leidinggevende worden
[..]

Vreselijk dominant, vaak op macht belust, inhoudelijk slap, geen inlevingsvermogen. Etc.

quote:

Ik laat mijn beperking mijn leven niet bepalen. Ik wil veranderen en een leuke leven hebben en daar horen ook dit soort dingen bij. Maar het is niet altijd makkelijk om zulke dingen te doen. Maar toch doe ik het telkens weer. Elke keer is het weer een overwinning om zoiets te doen. Naar een FOK!meet gaan. Naar die autisme soos gaan. Etc.
[..]

Wel goed natuurlijk

quote:

Dat is misschien een goed idee. Waar zit dat?

Weet ik niet, ik zal ook ff zoeken.

quote:

Op zaterdag 26 september 2009 12:24 schreef EchtGaaf het volgende:
[..]
Veel incapabele die omhoogvallen als leidinggevenden. Je zult zo'n onbenul maar eens treffen.
[..]

quote:

Op zaterdag 26 september 2009 12:34 schreef tijnbrein het volgende:
[..]
Daarom zijn zij ook leidinggevenden. Dat staat in in de taakomschrijving om incapabel te zijn. Het is een selectie critirium Misschien kunnen wij dan ook wel leidinggevende worden
[..]

quote:

Op zaterdag 26 september 2009 12:46 schreef EchtGaaf het volgende:
[..]
Vreselijk dominant, vaak op macht belust, inhoudelijk slap, geen inlevingsvermogen. Etc.
[..]

Dat klopt, de meeste leidinggevenden zijn niet leidinggevend omdat ze leiding kunnen geven, maar omdat ze volgzaam zijn naar hun baas. Want die zoekt, bij gebrek aan leidinggevende capaciteiten, volgelingen in plaats van mensen die (ook) leiding kunnen geven. Moet je maar eens op letten, zo zit echt het grootste deel van de maatschappij in elkaar: op televisie, de politiek, de overheid, het bedrijfsleven, overal. In de meeste gevallen gaat dat redelijk goed, vooral omdat veel mensen wel voelen dat het niet lekker zit, maar ze zelf niet zien wat (en in bijna alle gevallen zelf ook dat zouden doen)
En dan kom je daar als autist, je ziet eigenlijk direct het probleem, het irriteert je mateloos (want je bent voor rechtvaardigheid en eerlijkheid) Tel uit je winst...

quote:

Op zaterdag 26 september 2009 13:04 schreef tijnbrein het volgende:
[..]
Prefect voor ons autisten dus Ik kan niet wachten om de macht over te nemen.

Oh, ik ben al zo lang bezig met voorbereiden
_{(Heb je interesse in een ministerspost )}

De autistenpartij! Voor mensen die écht een eigen visie hebben

quote:

Op maandag 28 september 2009 13:21 schreef Thrackan het volgende:
De autistenpartij! Voor mensen die écht een eigen visie hebben

Hmmm, iets zegt me dat zo'n titel weinig succes zal hebben