Zo diep en diep triest

Mensen die Cartman nadoen en dezelfde honderd keer uitgekauwde kutgarpen keer op keer blijven herhalen en door hun zwakzinnige vriendjes worden gehighfived, terwijl ze elkaar 'leuke' doorstuurmailtjes en powerpoint presentaties doorsturen waar ze het dan weer uren met elkaar over kunnen hebben, terwijl het allemaal niet eens zo grappig is maar toch leuk genoeg is om hun kleine, treurige, beperkte belevingswereldje dat vooral bestaat uit anti-huiswerk hyves aanmaken, foto's van auto's downloaden en als bureaublad-achtergrond gebruiken, over world of warcraft discussiėren, groepsmasturbatiesessies tussen de anime-wallscrolls in en prikkeldraad om hun lul wikkelen terwijl ze door de stront rollen en ze van achteren genomen worden door een kwijlend wild zwijn met varkensgriep.
Net zo treurig: Charlie the unicorn en bijbehorende stemmetjes