En hier heb ik even een heerlijk melancholisch moment.
Een week geleden lag ik nog op die kamer daar in dat ziekenhuis met weeen... me afvragend hoe lang het nog zou gaan duren. Dikke buik, pijnlijke weeen, F. steeds naast me als ik hem nodig had en afwachten...
En nu?
Nu zit ik beneden op de bank, net lekker de keuken opgeruimd, Sasha keutelt rond (hij ging meedansen met een stukje Dirty Dancing net

). Oscar ligt lekker boven in zijn bedje te slapen. F. ligt ook lekker in zijn bedje te slapen, ik vond dat die dat ook wel weer eens verdiend had, lekker even uitgebreid in zijn eentje in dat grote bed ipv steeds vroeg naar beneden met Sasha.
Ik ben emotioneel echt nog super-incontinent, moest gisteren huilen om het feit dat we geen foto hebben van de kraam met Oscar.

Maar gelukkig staat ze wel op de filmpjes die we gemaakt hebben.
En ik geniet! Het is allemaal aan de ene kant zo heerlijk normaal, terwijl het aan de andere kant allemaal zo bijzonder is.
In die zin wordt de tekst van het kaartje idd steeds meer waar: zonder ooit iets te verplaatsen zal het nooit hetzelfde meer zijn.
Oscar doet het supergoed, heeft vannacht van 23 tot 04 en daarna weer door tot 07 geslapen.

Heerlijk toch!
En dan wat meer oppervlakkig: nog 2,5-3 kilo te gaan en dan is alles er al af!

En dan nu...
Op slot.