Oke, hij is veel te lang, maar ik begreep dat ie niet in spoiler mag. Dus als het te lang is hoor ik het wel.
Op 20 september (40w3) word ik midden in de nacht wakker van iets wat op weeën lijkt. Tenminste, dat denk ik dan. Na een uur of twee met een kruik bellen we de vk. Die geeft als tip om in bad te gaan liggen. Echte regelmaat zit er niet in en in bad is het ook nog eens zo weg. Tegen de ochtend komt de vk, baarmoedermond is niet eens verstreken en ze denkt aan een blaasontsteking. Later die dag blijkt dat niet eens zo te zijn. Valse start dus.
Op 23 september heb ik een afspraak bij de vk, m’n man gaat mee want misschien kunnen ze wel strippen. Groot is dan ook de teleurstelling als er niets te strippen valt. Het zit gewoon nog potdicht. Alle papieren worden klaargemaakt voor de overdracht aan het ziekenhuis. Ik mag me dinsdag in het ziekenhuis melden.
Die zaterdag nemen we het ervan. Het is het laatste mooie weekend van het jaar en het is ook zeker te weten ons laatste weekend met z’n tweetjes. Ergens rond half 1 ’s nachts krijg ik krampen en ze lijken regelmatig.. Om half twee regelt mijn man een kruik voor me, om een uur of drie duik ik het bad in. De weeën zitten vooral in mijn rug en komen om de 3 a 4 minuten. We bellen de vk en om kwart voor vijf is zij er, samen met een stagiaire. En yes, ik heb ontsluiting, wel 1,5 cm. Wij lachen nog, want dat is nog altijd beter dan de week ervoor. Wat wel minder is, is het toucheren. Mijn baarmoeder ligt gekanteld en ze kunnen er bijna niet bij. Bovendien moet de stagiaire ook nog voelen, brr. VK en stagiaire verlaten het pand en komen rond 11 uur terug. In de tussentijd worden de weeën niet regelmatiger, niet sterker en ze gaan van mijn rug naar mijn benen. Ik vang ze hangend aan de kast op terwijl mijn man mijn benen masseert. Om 11 uur is de vk terug, weer twee keer toucheren, met als conclusie dat ik niets opgeschoten ben. Het woord ziekenhuis valt voor de eerste keer. Afspraak is dat ze rond vier uur terugkomen en dan moet het beter zijn, zo niet dan word ik ingestuurd. We krijgen de tip om rond te lopen en dus loop ik rondjes om ons kookeiland. Maar de weeën nemen af, ik voel ze alleen in mijn benen en ze worden zo onregelmatig dat er niet tegen te puffen valt. We besluiten zelf de vk te bellen en als ze komt is het zo bekeken, ik ben niets opgeschoten en ben dan al 36 uur wakker. We moeten naar het ziekenhuis. Huilend pak ik mijn spullen en we vertrekken.
Inhet ziekenhuis word ik opgevangen door een hele lieve verpleegkundige, ze stelt me gerust en al snel is er een vk. Die toucheert en constateert dat de baarmoedermond niet eens verstreken is en dat er eigenlijk geen ontsluiting is. Inleiden heeft geen zin, ik mag naar de afdeling en krijg een spuit om te slapen. Ik krijg een tweepersoonskamer voor me alleen, ik mag nog wat eten en dan om half zeven krijg ik de prik met verdoving en slaapmiddel. Binnen een paar minuten ben ik compleet van de wereld en ik slaap een paar uur heerlijk. Die nacht wordt nog een aantal keer gecontroleerd wat mijn ontsluiting is en voor ik het weet is het ochtend, 28 september. De nachtdienst heeft me dan al verteld dat ik mag douchen en naar de verloskamers mag. Ik bel mijn man, dat ie mag komen, maar hij blijkt al bijna onderweg.
Vervolgens horen we 2 uur lang dat ik bijna naar de verloskamers mag. Om half elf gaan we dan eindelijk, ik loop zelf over de gang want ik heb maar eens in de 8 minuten een wee die goed weg te puffen valt. Op de verloskamer moeten we vervolgens ook nog een half uur wachten op een verpleegkundige. Haar eerste woorden is dat ze eigenlijk niet goed wisten wat ze met me aanmoesten, het was druk en ik was min of meer vergeten. Ik beslis dan al dat ik haar niet mag en volgens mij denkt zij op dat moment hetzelfde.
Kwart over elf worden dan eindelijk de vliezen gebroken en de vk sluit een hartslagmeter en een meetding voor de weeën aan. Ze meldt me dat ik al zo’n 6 cm ontsluiting heb, al weer 2 cm meer dan die ochtend en dat met maar 20 weeën. Toch krijg ik medicijnen om de weeën op te wekken, het infuus daarvoor mag de verpleegkundige prikken. Maar dat prikken gaat mis en alles zit onder het bloed. Bovendien doet het gewoon gemeen zeer en voel ik dat stomme infuus de hele bevalling. Ik hoor nog hoe de verpleegkundige aan mijn man uitlegt dat de weeën op het scherm tussen de 100 en de 150 moeten zitten en dan gaat ze. De weeën worden snel sterker en ik kan niet liggen vanwege de pijn in mijn benen en rug, maar zitten gaat niet omdat de infuuslijn te kort is. We bellen om dit op te lossen, maar ook dat duurt eeuwen. En bij alles wat we vragen krijgen we het gevoel dat we zeuren.
De weeën komen op het scherm niet boven de 100, maar ze komen wel heel snel op elkaar en ik word redelijk maf van de pijn. Ergens rond half 2 houd ik het niet meer en bellen we maar weer eens. De verpleegkundige komt weer kijken en stelt voor dat ik in bad ga. Vervolgens laat ze aan mijn man zien waar het bad is en koppelt ze de hartslagmeter en het weeënding af. En dan gaat ze! Dus we strompelen zelf naar de badkamer en vechten daar met het infuus. Mijn nachthemd gaat helemaal over de infuuslijn naar de paal, geen idee hoe we het anders hadden moeten doen. Ik zit nog geen minuut in bad als er weer een wee komt en ik het gevoel heb dat ik moet persen. Ik raak nou echt in paniek en vraag mijn man te bellen.
De verpleegkundige gelooft me duidelijk niet als ik haar vertel dat ik moet persen. En tja, in bad kan ze niets, dus daar moet ik uit en of ik even naar het bed wil lopen. Met de infuuspaal als rollater vang ik op die 4 meter wel tig weeën op. Ik moet gaan liggen,wat niet gaat en dan duwt de verpleegkundige mijn benen opzij en uit elkaar. Ondanks de persweeën en de pijn word ik enorm kwaad, want ik heb met de fysio besproken dat dit niet hoeft vanwege mijn bekken en ik dit vertel ik de verpleegkundige dan ook (stond ook in mijn dossier). Maar ze vindt dat ik me aanstel en zij weet het allemaal beter. Vervolgens meldt ze doodleuk dat de vk eraan komt en dat ze het wiegje gaat halen. Oja en ik mag niet persen. Nou, dat gaat dus echt niet en de paniek wordt alleen maar groter. Als de vk dan eindelijk binnenkomt rond kwart over twee zegt de verpleegkundige op zo’n lullig toontje “ze denkt dat ze moet persen”. De vk kijkt één keer en zegt dan droog dat ze haartjes ziet en dat ik dus gelijk heb. De vk en haar co-assistent gaan aan het einde van het bed zitten en ik mag mijn voeten in hun zij zetten. Eindelijk mag ik mee gaan persen, ik ben gewoon zo blij. Grappig was wel dat ik telkens vergat dat ik mijn knieholten moest pakken en dus mijn handen achter mijn hoofd wilde leggen.
Op een gegeven moment vraag ik hoe lang ik al aan het persen ben en ik krijg als antwoord van de verpleegkundige “dat ik het toch zo goed weet, nou dan weet ik ook wel dat je bij een eerst meestal een uur perst. Nou dat uur is nog niet om”. Gelukkig zegt de vk heel rustig dat ik er bijna ben en ik heb niet meer de puf om me echt kwaad te maken. En dan voel ik ineens tijdens een wee dat het wel heel hard gaat. De vk ziet het ook en zegt dat ik een scheurtje heb opgelopen inwendig. Mij maakt het niet uit, ik voel er niets van. En dan krijg ik te horen dat Driekus er bij de volgende wee wel zal zijn en dat ik dus goed moet luisteren. Waar de vk me dat heel rustig vertelt, moet de verpleegkundige het nog even kattig voor mijn gezicht herhalen. Jaaha, nou weten we het wel. Ik pers, puf en luister en dan pak ik zelf mijn ukkie aan. Na wel 20 keer gezegd te hebben dat het mijn manneke is, kijk ik opzij naar de tranen in de ogen van mijn man “oja, ons manneke, sorry!”.
Al met al duurde de echte bevalling maar 4 uur en 7 minuten en heb ik 53 minuten geperst. Ik blijk heel sterk op de weeënopwekkers te reageren, die zijn maar een heel laag niveau gezet en ook nog heel snel terug geschroefd, maar toen was het al te laat. Op het laatst gaat het zelfs zo hard dat ze Driekus nog iets teruggeduwd hebben om de knip te kunnen zetten. Dat is op zijn hoofdje ook te zien, daar zitten sneetjes van de schaar.
Ook hoor ik pas als Driekus er is ,dat ik niet mocht persen omdat hij bij het breken van de vliezen nog met zijn handje bij zijn hoofd lag. Zo lag ie met de laatste echo ook, maar ons was verteld dat hij niet kon indalen met dat handje. Hij lag al weken goed ingedaald, dus wij hadden daar geen handje meer verwacht.
Al met al viel het bevallen zelf me mee, ik heb meer last gehad van mijn benen en rug van de dag ervoor en ik heb ook de plaats van het infuus nog dagen gevoeld. Wel baal ik enorm van het gedrag van de verpleegkundige, haar wil ik zeker niet meer tegenkomen. Gelukkig is Driekus tijdens de wisseling van diensten geboren, dus de hele nazorg is door een andere verpleegkundige gedaan.
* Mama van Driekus (0909) en Tienus (0611) *
*waarom hebben konijnen zulke grote oren als ze toch niet luisteren? *