quote:
Niks.
We liepen zondag terug naar de camping want zij moest zonodig afscheid nemen van haar vriend (die zomaar opeens ook naar LL kwam en dat zorgde ervoor dat ik opeens alleen moest slapen) die moest werken en naar huis ging. Ik loop door naar mijn tent om een pak drinken te halen, kom terug en krijg te horen dat ik maar even moet gaan lopen want ze hebben 'relatieproblemen'. Ik ben de kwaadste niet, dus ik doe dat even.
Na een halfuur ga ik in het gras zitten, wel buiten gehoorafstand en ga mijn krantje lezen.
Mevrouw schreeuwt dat het haar niet boeit dat ik niks kan horen, ze wil me er gewoon niet bij hebben.
Geschokt druip ik af en na een kwartier sms ik mijn moeder voor advies. Die zegt dat ik van me af moet bijten want ik moet mijn LL niet laten verpesten.
Ik ga naar haar toe en zeg dat het me kwetst dat ik zomaar opeens moet gaan wieberen en dat je zo niet met je beste vriend omgaat.
Mevrouw schreeuwt alweer dat ik NU weg moet gaan want ze heeft helemaal genoeg van me. En ik zeg dat ze zich aanstelt. Dan zegt ze dat ze me op mijn bek slaat als ik niet wegga.
En opeens doet ze dat
met een vuist.
Ik kijk haar heel geschokt aan en huilend ren ik weg terwijl ze zegt; Oh, ga je nu ook nog janken. Sindsdien heb ik haar niet meer gezien, want ik ben van schrik en verdriet naar huis gegaan. Zonder Metric, Grace Jones of Peaches te zien.
Zij schijnt met hyperventilatie en hartkloppingen op de Eerste Hulp te zijn beland. Het kan me niks meer schelen.
Ze is een absolute waste of space.
Ondankbare snol. Ik heb haar dat vriendje gegeven en bijna al haar vrienden heeft ze dankzij mij. And this is my thanks?
Ze mag haar excuses aanbieden maar vergeven zal ik haar dit nooit meer.
Her loss, eigenlijk.
Was jij bij La Roux, Ang3l, want ik denk dat ik je gezien heb maar ik wist het niet zeker. Ik stond zelfs voor je als ik de goede voor me heb.