Mijn mijmering.. ik wilde het toch ook hier plaatsen..
Er kan zoveel gebeuren in zo weinig tijd, zoveel dat het soms voelt als jaren van je leven, terwijl de tijd om vliegt alsof alles doorraast behalve jij.
Kerst komt dichterbij, Oudjaar komt dichterbij, daarmee komt 2 januari dichterbij.. 2 januari, de dag dat we helaas te vroeg kennis mochten maken met onze kleine Jeff.
20 weken in de buik was genoeg om zijn hartje een half uur te laten kloppen zodat hij toch nog in onze armen kon liggen voordat we afscheid moesten nemen, een klein wonder, te klein..
Oudjaarsavond vorig jaar werd ik met spoed opgenomen in Nij Smellinghe, dacht ik dat ik nog maar net zwanger was en dat het aan het misgaan was, bleek ik al 20 weken zwanger en de echo was toch echt prima! Aan het infuus om de boel rustig te houden, een paar weken plat en rust in het ziekenhuis en alles zou goedkomen was de verwachting.
Een schok, blijdschap, een kindje en al halverwege! Misschien zou dan toch veel van het gedokter en gedoe van de afgelopen maanden daardoor verklaard zijn en had ik dan straks niet alleen mijn gezondheid weer wat terug, maar ook nog een kindje erbij! Het leven leek geweldig..
Ik lag daar alleen in het ziekenhuisbed en hoorde vuurwerk op de achtergrond, maar dat gaf niets, we kregen een kindje!
De dagen erna waren een groot gevecht wat begon zodra ik wakker werd. Krampen werden weeën, de medicijnen leken dat af te vlakken maar zodra ik dan weer een uurtje geslapen had begon het weer opnieuw. Mijn lijf kon het niet, het mocht niet blijven en 2 januari moesten we afscheid nemen van ons kindje, nog voordat we het echt leerden kennen.
Wat restte was nog de hoop dat veel van mijn lichamelijke klachten misschien dan ook zouden verdwijnen, even leek dat ook zo, maar achteraf denk ik dat ik het zo graag wilde dat ik dwars tegen alle signalen in knalde.
Nu komt het einde van het jaar dichterbij, ben ik familie en vrienden aan het optrommelen om bij ons te zijn op de dagen dat we ze zo hard nodig hebben. En ja, ook om te vieren. Het leven wat zo kostbaar en zo kwetsbaar is en ookal doet het soms zo pijn, door alles heen ben ik dankbaar voor wat we wel hebben en ook voor Jeff die in dat halve uurtje dat hij geleefd heeft het mooiste boven heeft gehaald in mensen om ons heen, zo klein als hij was.