[How to] Make Friends

quote:

Op zondag 4 juli 2010 21:58 schreef DeLuna het volgende:

[..]


Ik vind het ook lastig om zelf te bepalen wanneer iemand een vriend van me is.... Wanneer is iemand eigenlijk vrienden met je?

Een vriend is iemand aan wie je door genegenheid en persoonlijke voorkeur bent verbonden. Het is iemand met wie het gevoel dieper is dan met een kennis.

Ik denk dat een criterium misschien is dat je het echt erg zou vinden als het contact zou eindigen. Wat veel mensen vrienden noemen noem ik kennissen. En mensen die ik volgens mijn eigen definitie vrienden zou noemen heb ik niet echt.

quote:

Op zondag 4 juli 2010 22:01 schreef Federer-fan het volgende:

[..]

Een vriend is iemand aan wie je door genegenheid en persoonlijke voorkeur bent verbonden. Het is iemand met wie het gevoel dieper is dan met een kennis.

Ik denk dat een criterium misschien is dat je het echt erg zou vinden als het contact zou eindigen. Wat veel mensen vrienden noemen noem ik kennissen. En mensen die ik volgens mijn eigen definitie vrienden zou noemen heb ik niet echt.

Ik durf mensen niet zomaar vrienden te noemen, bang dat ze dat niet willen ofzo... Ik moet volgensmij letterlijk een bevestiging krijgen voordat ik het geloof, en zelfs dan twijfel ik nog..

quote:

Op zondag 4 juli 2010 22:05 schreef DeLuna het volgende:

[..]

Ik durf mensen niet zomaar vrienden te noemen, bang dat ze dat niet willen ofzo... Ik moet volgensmij letterlijk een bevestiging krijgen voordat ik het geloof, en zelfs dan twijfel ik nog..

Klinkt bekend.

quote:

Op zondag 4 juli 2010 21:58 schreef DeLuna het volgende:

[..]

Het probleem is dus dat ze eigenlijk allemaal 3 of 4 jaar jonger zijn. Met mijn leeftijdsgenoten kan ik ook wel goed opschieten, maar deze wonen een eindje van het zwembad vandaan en hebben dus eigenlijk geen tijd om na de training nog even te blijven. Ik heb ook het gevoel alsof ik wat tussen de groepjes loop en eigenlijk nergens bij hoor (dat hoeft ook geen probleem te zijn... maar toch..) Gespreksstof is er altijd wel, op de zwemclub heb ik altijd net wat minder moeite om contact te leggen dan met mensen op school.

Ik vind het ook lastig om zelf te bepalen wanneer iemand een vriend van me is.... Wanneer is iemand eigenlijk vrienden met je?

Wat is vriendschap? Dat is een vraag die ik ook nog steeds niet kan beantwoorden. Ik heb mijn hele leven mensen gehad die ik al heel snel als vriend beschouwde en die na een jaar of twee uit mijn leven verdwenen. Of dat ik iemand als vriend beschouw en dat deze persoon mij als 'studiegenoot' bleef aanduiden.

Nadat een hele heftige vriendschap (/friends with benefits / een nooit erkende relatie) met soms wel 40 smsjes op een dag en alles met elkaar delen opeens vanuit het niets werd beindigd ben ik heel voorzichtig met het uitspreken van het woord 'vriend'. Tegenwoordig laat ik het zo veel mogelijk los.
Er zijn twee studiegenootjes waarmee het contact na jaren zo is gegroeid dat ik het heel voorzichtig een vriendschap kan noemen. Ook met een andere studiegenoot is het langzaamaan tot een vriendschap uitgegroeid. Toch blijf ik op mijn hoede: ik weet dat ik hen niet of nauwelijks kan bellen als ik echt in een dip zit. Ik merk dat ik mezelf heel erg indek, om teleurstelling te voorkomen.

Via mijn werk zijn er ook een paar mensen met wie ik ook daarbuiten contact heb. Maar ook hier durf ik het woord vriendschap nauwelijks uit te spreken. Op het moment gaat het niet heel lekker met mij, maar er is niemand naar wie ik durf te stappen in geval van nood. Enkelen weten dat het niet zo goed met me gaat, maar niemand lijkt zich er om te bekommeren. Dan vraag ik mij ook af wat de vriendschapwaarde is.

Een ding heb ik ondertussen wel door: het duurt soms heel lang voordat een contact kan uitgroeien tot een vriendschap. Het kan ongetwijfeld ook heel snel gaan, maar soms moet je er echt de tijd voor nemen.

quote:

Op zondag 4 juli 2010 22:05 schreef DeLuna het volgende:

[..]

Ik durf mensen niet zomaar vrienden te noemen, bang dat ze dat niet willen ofzo... Ik moet volgensmij letterlijk een bevestiging krijgen voordat ik het geloof, en zelfs dan twijfel ik nog..

Herkenbaar. Ik heb een collega die al meerdere malen heeft aangegeven dat ik hoog op zijn lijst sta en dat hij er voor mij wil zijn indien nodig. Toch blijft het contact tussen ons zo stroef dat ik niet naar hem durf toe te stappen.

quote:

Op zondag 4 juli 2010 22:15 schreef bloempje-moi het volgende:

[..]

Wat is vriendschap? Dat is een vraag die ik ook nog steeds niet kan beantwoorden. Ik heb mijn hele leven mensen gehad die ik al heel snel als vriend beschouwde en die na een jaar of twee uit mijn leven verdwenen. Of dat ik iemand als vriend beschouw en dat deze persoon mij als 'studiegenoot' bleef aanduiden.

Nadat een hele heftige vriendschap (/friends with benefits / een nooit erkende relatie) met soms wel 40 smsjes op een dag en alles met elkaar delen opeens vanuit het niets werd beindigd ben ik heel voorzichtig met het uitspreken van het woord 'vriend'. Tegenwoordig laat ik het zo veel mogelijk los.
Er zijn twee studiegenootjes waarmee het contact na jaren zo is gegroeid dat ik het heel voorzichtig een vriendschap kan noemen. Ook met een andere studiegenoot is het langzaamaan tot een vriendschap uitgegroeid. Toch blijf ik op mijn hoede: ik weet dat ik hen niet of nauwelijks kan bellen als ik echt in een dip zit. Ik merk dat ik mezelf heel erg indek, om teleurstelling te voorkomen.

Via mijn werk zijn er ook een paar mensen met wie ik ook daarbuiten contact heb. Maar ook hier durf ik het woord vriendschap nauwelijks uit te spreken. Op het moment gaat het niet heel lekker met mij, maar er is niemand naar wie ik durf te stappen in geval van nood. Enkelen weten dat het niet zo goed met me gaat, maar niemand lijkt zich er om te bekommeren. Dan vraag ik mij ook af wat de vriendschapwaarde is.

Een ding heb ik ondertussen wel door: het duurt soms heel lang voordat een contact kan uitgroeien tot een vriendschap. Het kan ongetwijfeld ook heel snel gaan, maar soms moet je er echt de tijd voor nemen.

Inderdaad... soms denk ik zelfs dat ik beter af ben zonder vrienden, zodat ik niet in de steek gelaten kan worden. Terwijl ik op het andere moment enorm behoefte heb aan vrienden. Ik vraag me soms wel eens af of ik niet gewoon vrienden wil hebben om het vrienden hebben.. ik weet het gewoon niet meer.

quote:

Op zondag 4 juli 2010 22:17 schreef DeLuna het volgende:

[..]

Inderdaad... soms denk ik zelfs dat ik beter af ben zonder vrienden, zodat ik niet in de steek gelaten kan worden. Terwijl ik op het andere moment enorm behoefte heb aan vrienden. Ik vraag me soms wel eens af of ik niet gewoon vrienden wil hebben om het vrienden hebben.. ik weet het gewoon niet meer.

Vrienden om het hebben van vrienden is niet de oplossing, zeker niet als het is omdat het sociaal 'not done' is. Maar behoefte hebben aan menselijk contact, om leuke dingen te doen of af en toe tegen aan te zeuren als het niet lekker loopt is heel normaal. Een menselijke behoefte zelfs. Daar heb ik ook ontzettend behoefte aan. Soms merk ik dat als ik zelf niet ga smsen of mailen dat iedereen mij lijkt te zijn vergeten. Dagen kunnen er zo voorbij gaan waarbij ik niemand zie of spreek. Niemand die uit zichzelf eens op het idee komt om te vragen hoe het gaat of iets leuks voor te stellen.
Ik kan dan heel radicaal zijn en denken: 'Nou dan niet, ik ga er niet om bedelen'. Maar het is ook een kwestie van investeren, en ik heb daarbij moeten leren mijn trots opzij te zetten. Niet wanhopig iedere dag mailen, maar wel af en toe wat van je laten horen. Ik zie het als een investering die soms wel iets en soms niets oplevert. En dan ook mensen laten gaan als je merkt dat het nooit terugkomt.

quote:

Op zondag 4 juli 2010 22:26 schreef bloempje-moi het volgende:

[..]

Vrienden om het hebben van vrienden is niet de oplossing, zeker niet als het is omdat het sociaal 'not done' is. Maar behoefte hebben aan menselijk contact, om leuke dingen te doen of af en toe tegen aan te zeuren als het niet lekker loopt is heel normaal. Een menselijke behoefte zelfs. Daar heb ik ook ontzettend behoefte aan. Soms merk ik dat als ik zelf niet ga smsen of mailen dat iedereen mij lijkt te zijn vergeten. Dagen kunnen er zo voorbij gaan waarbij ik niemand zie of spreek. Niemand die uit zichzelf eens op het idee komt om te vragen hoe het gaat of iets leuks voor te stellen.
Ik kan dan heel radicaal zijn en denken: 'Nou dan niet, ik ga er niet om bedelen'. Maar het is ook een kwestie van investeren, en ik heb daarbij moeten leren mijn trots opzij te zetten. Niet wanhopig iedere dag mailen, maar wel af en toe wat van je laten horen. Ik zie het als een investering die soms wel iets en soms niets oplevert. En dan ook mensen laten gaan als je merkt dat het nooit terugkomt.

Ik ben juist heel bang dat het niet terugkomt, bang dat niemand mij wil ofzo. Bang dat iedereen aardig doet omdat het zo hoort... Of zoiets als.. 'Ze is leuk als kennis om af en toe mee te praten maar verder ook niet...'

Ik had op mijn vorige studie een jongen in de klas waar ik goed mee op kon schieten. We werkten veel samen, ouwehoerden veel en hadden veel dezelfde interesses. We hadden allebei een eigen leven en zagen elkaar eigenlijk alleen op school. Hij praatte veel over feesten/kennisen/vrienden etc. Ik had altijd het idee dat zijn sociale leven heel uitgebreid was en dat hij vrienden genoeg had.

Op een gegeven moment ging zijn verkering uit. Meisje in het buitenland, heel verhaal. Hij had er wel eens over verteld. Die avond belde hij mij. Ik was voor hem op dat moment zijn beste vriend.

Staar je dus ook niet blind op het sociale leven van andere mensen.

quote:

Op zondag 4 juli 2010 22:28 schreef DeLuna het volgende:

[..]

Ik ben juist heel bang dat het niet terugkomt, bang dat niemand mij wil ofzo. Bang dat iedereen aardig doet omdat het zo hoort... Of zoiets als.. 'Ze is leuk als kennis om af en toe mee te praten maar verder ook niet...'

Dat is toch een kwestie van uitproberen. Als je je daar op voorbereid kan het altijd mee vallen. Ik heb dat gevoel ook vaak, maar het begint nu langzaam af te nemen. Ik merk dat het tijd wordt om deze gedachten te laten varen. Niemand zit te wachten op een onzeker en negatief type om zich heen. Heel moeiljik, maar jij zou ook waarschijnlijk niet zo iemand om je heen willen.
Ik zit nu ook midden in die omwentelingsfase. Wil ik verder komen in persoonlijke groei en in vriendschappen moet ik het loslaten en accepteren dat mensen het oprecht leuk vinden om eens iets te gaan drinken oid. Als je blijft twijfelen daaraan dan straal je dat uit en keren mensen zich sneller van je af.

quote:

Op zondag 4 juli 2010 22:32 schreef bloempje-moi het volgende:

[..]

Dat is toch een kwestie van uitproberen. Als je je daar op voorbereid kan het altijd mee vallen. Ik heb dat gevoel ook vaak, maar het begint nu langzaam af te nemen. Ik merk dat het tijd wordt om deze gedachten te laten varen. Niemand zit te wachten op een onzeker en negatief type om zich heen. Heel moeiljik, maar jij zou ook waarschijnlijk niet zo iemand om je heen willen.
Ik zit nu ook midden in die omwentelingsfase. Wil ik verder komen in persoonlijke groei en in vriendschappen moet ik het loslaten en accepteren dat mensen het oprecht leuk vinden om eens iets te gaan drinken oid. Als je blijft twijfelen daaraan dan straal je dat uit en keren mensen zich sneller van je af.

Het klinkt allemaal heel logisch.. Ik heb mezelf ook wel eens voorgesteld om een aantal mensen te mailen om wat te gaan doen, maar ik heb het nog nooit gedaan, omdat ik gewoon bang ben dan 3/4 niet komt omdat ik het organiseer..

quote:

Op zondag 4 juli 2010 22:39 schreef DeLuna het volgende:

[..]

Het klinkt allemaal heel logisch.. Ik heb mezelf ook wel eens voorgesteld om een aantal mensen te mailen om wat te gaan doen, maar ik heb het nog nooit gedaan, omdat ik gewoon bang ben dan 3/4 niet komt omdat ik het organiseer..

Mijn verjaardag twee weken geleden: ik besloot het eindelijk eens te vieren, voor het eerst in mijn leven. Ik had alleen mensen uitgenodigd die ik er echt bij wilde hebben, niet zomaar iedereen. Dit waren voornamelijk collega's en vier mensen van buiten mijn werk. Meteen kreeg ik al veel afmeldingen van mensen die niet konden komen. Ik wilde het al bijna afzeggen, Uiteindelijk kwamen er maar 6 mensen, maar wel de mensen die ik er het liefste bij wilde hebben. Juist hierdoor was het een ontzettend fijne avond.
(Kreeg trouwens wel een prachtig cadeau met geld ingezameld van vele lieve collega's die mij dagen erna nog feliciteerden. Dat ze er niet zijn betekend dus niet dat je niet gewaardeerd wordt).

Een week later had een van mijn meest populaire collega's een feestje. Ook daar kwamen er maar 4 mensen opdagen. Dat is nou eenmaal zo met feestjes. Tip: pak het klein aan. Vraag aan 1 of twee mensen om eens wat te gaan drinken. Iets kleins. Hoe minder mensen hoe makkelijker je kunt praten en hoe gezelliger het meestal is. In een grote groep voel je je waarschijnlijk al weer snel buitengesloten.

Ik heb wel wat echte vrienden, weinig kennissen.. mijn vriendin, die echt een schat van een meid, heeft echter niet zoveel geluk. En het feit dat ze net in NL woont helpt ook niet echt.

quote:

Op zondag 4 juli 2010 22:01 schreef Federer-fan het volgende:

[..]

Een vriend is iemand aan wie je door genegenheid en persoonlijke voorkeur bent verbonden. Het is iemand met wie het gevoel dieper is dan met een kennis.

Ik denk dat een criterium misschien is dat je het echt erg zou vinden als het contact zou eindigen. Wat veel mensen vrienden noemen noem ik kennissen. En mensen die ik volgens mijn eigen definitie vrienden zou noemen heb ik niet echt.

Vrienden zijn mensen die je kan bellen als je in de shit zit en die ongeacht het tijdstip altijd voor je klaar zullen staan.

dubbel

Of iemand echt je vriend is iets wat tijd uit moet wijzen. Kennissen kunnen vrienden worden en vrienden kunnen ook weer kennissen worden.

Voor mij is een vriend toch wel iemand waar je een vertrouwensband mee hebt en ook bepaalde dingen gemeen hebt en ook of je er voor elkaar bent in moeilijke tijden.

Bij mij is een vriendschap met een aantal mensen juist ook beter geworden door tragische omstandigheden, een vriend van ons had zelfmoord gepleegd.
In die tijd zijn we er ook voor elkaar geweest en een ander groepje waar ik toen mee omging is het over gegaan.

Nu moet ik wel zeggen ook dat zo'n gebeurtenis toch ook dingen hechter maakt, want hun begrijpen als je het even moeilijk hebt en een bepaald iemand mist , want je zit met zijn allen toch in hetzelfde schuitje.
Zoals nu ook met Wk hij was iemand van wk gek was , en ondanks dat je feest hou je degene in je achterhoofd , en bij degene die hem gekend weet je ook dat die met hetzelfde zitten.

Ik denk dat een echte vriendschap toch meer merkt in moeilijke tijden, de mensen die om je geven zijn er voor je. Degene die niet echt om je geven niet.

quote:

Op vrijdag 9 juli 2010 15:00 schreef formerjellybean het volgende:
Of iemand echt je vriend is iets wat tijd uit moet wijzen. Kennissen kunnen vrienden worden en vrienden kunnen ook weer kennissen worden.

Voor mij is een vriend toch wel iemand waar je een vertrouwensband mee hebt en ook bepaalde dingen gemeen hebt en ook of je er voor elkaar bent in moeilijke tijden.

Bij mij is een vriendschap met een aantal mensen juist ook beter geworden door tragische omstandigheden, een vriend van ons had zelfmoord gepleegd.
In die tijd zijn we er ook voor elkaar geweest en een ander groepje waar ik toen mee omging is het over gegaan.

Nu moet ik wel zeggen ook dat zo'n gebeurtenis toch ook dingen hechter maakt, want hun begrijpen als je het even moeilijk hebt en een bepaald iemand mist , want je zit met zijn allen toch in hetzelfde schuitje.
Zoals nu ook met Wk hij was iemand van wk gek was , en ondanks dat je feest hou je degene in je achterhoofd , en bij degene die hem gekend weet je ook dat die met hetzelfde zitten.

Ik denk dat een echte vriendschap toch meer merkt in moeilijke tijden, de mensen die om je geven zijn er voor je. Degene die niet echt om je geven niet.

Dit dus, en kenissen zijn meestal mooi weer vrienden. tenminste in mijn ervaringen.
Gelukkig heb ik 6 echt goede vrienden die altijd voor me klaar staan is gebleken uit ervaring.

quote:

Op vrijdag 9 juli 2010 15:00 schreef formerjellybean het volgende:
Of iemand echt je vriend is iets wat tijd uit moet wijzen. Kennissen kunnen vrienden worden en vrienden kunnen ook weer kennissen worden.

Voor mij is een vriend toch wel iemand waar je een vertrouwensband mee hebt en ook bepaalde dingen gemeen hebt en ook of je er voor elkaar bent in moeilijke tijden.

Bij mij is een vriendschap met een aantal mensen juist ook beter geworden door tragische omstandigheden, een vriend van ons had zelfmoord gepleegd.
In die tijd zijn we er ook voor elkaar geweest en een ander groepje waar ik toen mee omging is het over gegaan.

Nu moet ik wel zeggen ook dat zo'n gebeurtenis toch ook dingen hechter maakt, want hun begrijpen als je het even moeilijk hebt en een bepaald iemand mist , want je zit met zijn allen toch in hetzelfde schuitje.
Zoals nu ook met Wk hij was iemand van wk gek was , en ondanks dat je feest hou je degene in je achterhoofd , en bij degene die hem gekend weet je ook dat die met hetzelfde zitten.

Ik denk dat een echte vriendschap toch meer merkt in moeilijke tijden, de mensen die om je geven zijn er voor je. Degene die niet echt om je geven niet.

Ik word altijd triest van dit soort posts want dan blijkt toch maar weer dat ik geen vrienden heb.

Achja.

tja, zo'n 10/11 jaar geleden had ik veel "vrienden" we deden leuke dingen, kwamen vaak bij elkaar en ook 1 op 1 was erg gezellig. Tot ik mijn ex leerde kennen en verhuisde. Mijn ex kon niet met mensen omgaan en mijn "vrienden" vielen een voor een af. de paar die nog bleven lieten me later in de steek op het moment dat ik ze echt nodig had. Z'on 6/7 jaar lang bestond mijn wereld uit enkel losse contacten, een flink wantrouwen naar mensen, en ik die geen mensen meer toeliet in mijn leven. Ik was harstikke ongelukkig maar wist niet hoe de circel te doorbreken.

Ik ontmoete mensen en had er een leuk contact mee, maar als ik ze uitnodigde thuis was het contact ook zo weer verbroken.(achteraf besef ik dat dat niet aan mij lag, maar aan mijn ex die de gasten een zeer onwelkom gevoel bezorgde)

Na de zoveelste flinke dip, ben ik vrijwilligers werk gaan doen. Na zo'n 2 jaar vertrouwde ik de mensen genoeg om me wat opener op te stellen, dus weer afspreken en ook uitnodigen. Wonder boven wonder ging het goed en bleven ze terug komen. In die periode ben ik ook gaan scheiden van mijn ex. En toen kwam ik erachter dat ik ze best echte vrienden kan noemen. Ik kan ze midden in de nacht bellen, en ze staan er voor me(echt echt waar), ik kan er idd mezelf zijn, ik kan lachen, janken, boos zijn, maakt niet uit ze steunen mij en helepen me door dik en dun. Ze laten zich niet wegjagen door mijn ex.

Tuurlijk besef ik heel goed dat ook zij me vroeg of laat in de steek laten, Maak je geen ilussie vroeg of laat staat iedereen alleen, maar voor nu neem ik de gok en geniet ik van mijn leven.

Ikzelf (30) vind sommige vrienden erg saai worden en eerlijk gezegd zit ik daar wel mee. Of je zit ineens vast aan een partner die vaak meegaat (prima, maar laat ze niet gaan gapen om 23:00 uur of een kopje thee willen bestellen rond middernacht), of de flexibiliteit om 'spontaan' af te spreken is minder. Alsof ik me op een bepaalde leeftijd ineens anders moet gedragen ofzo....?

Daarentegen bloeien juist 'vagere' vriendschappen onverwachts uit tot meer diepgaande contacten. Ik ben een enorme slappe ouwehoer, maar het mag graag ergens over gaan en ik kan dit waarderen in een vriendschap! Ben daar dus weer erg blij mee.

Herkent iemand zich in het eerste patroon?