NWS Nieuws & Achtergronden
Discussieer hier diepgaander over de actualiteiten.
Bronquote:Rotterdam ontslaat Tariq Ramadan
Gepubliceerd: 18 augustus 2009 13:31 | Gewijzigd: 18 augustus 2009 13:59
Door onze redacteur Mark Hoogstad
Rotterdam, 18 aug. Het Rotterdamse stadsbestuur verbreekt de banden met moslimfilosoof Tariq Ramadan. Ramadan heeft volgens het college zijn geloofwaardigheid als integratieadviseur verloren.
De reden is dat Ramadan wekelijks een discussieprogramma presenteert op de Iraanse zender Press TV, die wordt gefinancierd door het omstreden regime in Teheran.
Dat hebben bronnen in het stadhuis bevestigd. „Omdat Ramadan zelf inzet van discussie is geworden, kan hij onmogelijk langer leiding geven aan de dialoog in de stad.” Het Rotterdamse college zou vanmiddag om twee uur bijeen komen om het ontslag te bekrachtigen. In april liet burgemeester Ahmed Aboutaleb zijn ongenoegen al blijken bij een raadsdebat: „We kunnen deze constructie uitzitten, maar mijn advies zou zijn: nooit meer.”
Ramadan (46) is sinds twee jaar als integratieadviseur verbonden aan de gemeente Rotterdam. Zijn opdracht voor dit jaar luidde: deelnemen aan dertien dialogen over het stadsburgerschap, en ‘een inhoudelijke bijdrage’ leveren over thema’s als religieuze identiteit en vrije huwelijkskeuze. Ramadan zou voorts vier masterclasses over burgerparticipatie organiseren en het college nadien van advies voorzien. De gemeente betaalt daarnaast zijn leerstoel aan de Erasmus Universiteit, waar hij sinds 1 januari 2007 werkzaam is als gasthoogleraar burgerschap en identiteit.
Uit Ramadans brief
„Het spreekt vanzelf dat ik het neerschieten van betogers en de onderdrukking na de verkiezingen heb veroordeeld.”
„Toen ik de afspraak maakte om een televisieprogramma over de islam en het hedendaagse leven te presenteren, [...] accepteerde ik geen verplichtingen.”
„Terwijl Iran door een crisis wordt verscheurd, wil ik alle tijd die nodig is, nemen voor de juiste beslissing.” .Drie oppositiepartijen (Leefbaar, VVD en SP) drongen vorige week aan op het ontslag van Ramadan. Coalitiepartij PvdA stelde dat zijn geloofwaardigheid „zeer ter discussie” staat. Het aanblijven van de Zwitsers-Egyptische islamoloog was voor de VVD in april reden het college te verlaten.
Het Rotterdamse stadsbestuur werd vorige week verrast door Ramadans medewerking aan het programma op de Iraanse tv-zender. Het CDA in de Tweede Kamer drong aan op zijn vertrek. In Rotterdam heeft het CDA, dit voorjaar nog pleitbezorger van Ramadan, zich tot dusver op de vlakte gehouden. Ramadan verdedigt zich vandaag tegen de aantijgingen in een open brief in NRC Handelsblad.
Toch nog redelijk verrassend, gezien de oogkleppen van bepaalde figuren.
Twee jaar te laat, maar goed beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald.
De wolf in schaapskleren zal op zoek moeten naar een andere kudde (nadat hij zijn financiële genoegdoening bij de rechter heeft gehaald natuurlijk).
Bruggen bouwen volgens ramadan:
De wolf in schaapskleren zal op zoek moeten naar een andere kudde (nadat hij zijn financiële genoegdoening bij de rechter heeft gehaald natuurlijk).
Bruggen bouwen volgens ramadan:
Super actie!!!!!!!!!!!!!!!!!! http://images.google.nl/images?q=Pantsil+israel+flag
Wat jij zegt. Enerzijds verbazing.quote:Op dinsdag 18 augustus 2009 14:37 schreef Diederik_Duck het volgende:
[..]
Bron
Toch nog redelijk verrassend, gezien de oogkleppen van bepaalde figuren.
Anderzijds waren de kaarten tegen meneer ramadan al dermate tegen em gestacked, dat dit eraan zat te komen.
<signature here>.
Goede zaak. Die man heeft zijn geloofwaardigheid verloren. Voor zover hij die al had. En wat een vrome moslim als integratie-adviseur doet in een stad als Rotterdam, is voor mij sowieso een raadsel. Maar daar zullen die farizeeërs van de PvdA wel zo hun gewetensvolle redenen voor hebben.
Heeft die gladnek van een
Van Heemst al gereageerd?
Heeft die gladnek van een
Van Heemst al gereageerd?
He's simple, he's dumb, he's the pilot.
Het duurde wel lang voordat het doordrong, maar uiteindelijk de onvermijdelijke uitkomst over een bruggenbouwer van niks.
If my answers frighten you then you should cease asking scary questions.
Het lijkt me maar het beste. Aan onze actuele problemen leek hij op het niveau waarop hij werkte toch al niet echt een bijdrage te kunnen leveren want een filosoof is geen practicus.
Ik zou de hele brief wel eens willen lezen want ik zie niet hoe hij zichzelf goed kan verdedigen voor zijn baantje bij Press TV.
Ik zou de hele brief wel eens willen lezen want ik zie niet hoe hij zichzelf goed kan verdedigen voor zijn baantje bij Press TV.
Hier:quote:Op dinsdag 18 augustus 2009 15:08 schreef Disana het volgende:
Ik zou de hele brief wel eens willen lezen want ik zie niet hoe hij zichzelf goed kan verdedigen voor zijn baantje bij Press TV.
http://www.nrc.nl/opinie/(...)bewind_niet_gesteund
Jammer dat de jarenlange haatcampagne tegen Ramadan toch heeft gewerkt:
Tariq Ramadan moet in Rotterdam blijven
Gepubliceerd: 17 augustus 2009 14:25 | Gewijzigd: 18 augustus 2009 13:37
Tariq Ramadan moet stoppen met Press TV, maar het is onzin hem weg te zuiveren als hoogleraar en bruggenbouwer.
Door Shervin Nekuee
In de ogen van Afshin Ellian is Ramadan een wolf in schaapskleren, een stiekeme boodschapper van een ondemocratische ideologie – een islamist. Gesubsidieerd met (Rotterdams) geld is Ramadan bezig om de democratische grondvesten van deze samenleving te vergiftigen met zijn islam (Opiniepagina, 14 augustus). Op zich is er niks nieuws aan deze opvatting: de boze mannen van Pim Fortuyn in Rotterdam en het dozijn Hollandse islam-bashers hebben het al langer op hem gemunt. Of het nu om zijn mening over sluiers, homoseksualiteit of Iran gaat is secondair: als Ramadan maar vertrekt uit Nederland, lijkt de missie van deze anti-Ramadanlobby.
Het feit dat Ramadan medewerker is van het ‘islamo-fascistische’ Press TV is de bekende druppel. Ramadan is een enge islamist in plaats van een bruggenbouwer tussen de verschillende bevolkingsgroepen in Nederland. Als hij al een brug aan bouwen is, dan is dat er een die naar het islamo-fascisme van bebaarde enge mannen in Iran leidt. We moeten derhalve zo snel mogelijk af van deze vijfde colonne van de radicale islam.
Wat Ellian doet is niets meer dan een ordinaire aantijging aan het adres van Ramadan en diens vermeende islamisme en anti-democratische agenda, zonder enig bewijs.
Ik denk wel dat Ramadan beter had moeten uitkijken bij het kiezen van Press TV als zijn internationale podium, en vooral bij het continueren van zijn programma’s na de Iraanse verkiezingen. Maar er is geen bewijs dat hij de Iraanse regering, laat staan het radicale islamisme, zou ondersteunen. In zijn programma laat hij zich op geen enkele manier uit over de Iraanse machthebbers of andere ‘schurken’. Hij organiseerde als presentator en programmamaker een dialoog tussen sunnieten en shi’ieten en dat is heel belangrijk gezien de huidige situatie in Irak. Ook ging hij in op de positie van moslims in Europa.
Wie een faire studie maakt van Ramadan kan hem niet veel meer verwijten dan dat hij, zoals elke geëngageerde intellectueel, wel eens te veel opgaat in zijn eigen enthousiasme.
Zijn primaire doel om relevant publiek, namelijk moslims, wereldwijd aan te spreken is een nobel streven, maar soms ook een valkuil. Het internationale formaat van een podium als Press TV was kennelijk verleidelijk (zie ook de brief van Ramadan van afgelopen donderdag op www.nrc.nl/ binnenland/...).
Gezien de gebeurtenissen de laatste tijd in Iran en de brute wijze waarop de democratische oppositie is neergeslagen door het regime, moet hij dat televisieprogramma opgeven. Maar het is geen reden om hem als het ware te willen wegzuiveren als hoogleraar aan de Rotterdamse Erasmus Universiteit en als bruggenbouwer voor de gemeente Rotterdam.
De authentiek intellectuele poging van Ramadan om trouw te zijn aan de islam, gepaard gaande met een vurig enthousiasme om de moslims te willen overtuigen dat hun geloof niet in strijd hoeft te zijn met democratische principes en Europese burgerschapsnormen, maakt hem een bijzondere en broodnodige stem in het Europa van onze tijd. Wie Ramadan wil begrijpen, raad ik aan het degelijke en prachtige essay te lezen van Ian Buruma in The New York Times).
Dit alles zal de tegenstanders van Ramadan niet overtuigen, want de kwestie is niet wat Ramadan fout of goed doet, maar wat hij is. Hij staat met zijn academische en intellectuele prestatie, zijn retorisch gave, zelfs zijn elegante handgebaren en kledingsmaak ver van zijn tegenstrevers. De boze mannen van Leefbaar Rotterdam, noch Ellian en andere provinciale professoren en publicisten kunnen ertegen dat een bebaarde moslimman hen met veel elegantie en hoffelijkheid verbaal knock-out weet te slaan.
Een andere reden waarom Ramadan weg zou moeten, is dat hij een treffend voorbeeld kan zijn voor de nieuwe generatie moslims die, door hem geïnspireerd, door de these prikken dat islam en democratie niet samengaan. Volgens zijn tegenstanders moet Ramadan niet weg wegens zijn optreden op Press TV Iran, maar omdat moslim-bashers zijn gave om islam en democratie met elkaar te verbinden als een bedreiging zien. Hij moet weg omdat hij in staat blijkt te doen waar hij door het Rotterdamse college oorspronkelijk voor was aangesteld, namelijk bruggen te slaan tussen de islam en het Westen.
Niet de toekomst van Ramadan baart mij zorgen, wél die van Nederland. Hoe moet het met ons land, met onze kinderen en met de toekomst van de multiculturele samenleving?
Hoe komen we uit deze angst- en verdachtmakingssfeer? Een democratie bloeit bij diversiteit. Bij tegengeluiden. Daar is – of misschien moeten we, na deze hetze zeggen: ‘was’– Ramadan een voortreffelijk voorbeeld van.
Shervin Nekuee is socioloog, redacteur van eutopia.nl en auteur van De Perzische paradox.
http://www.nrc.nl/opinie/(...)in_Rotterdam_blijven
Tariq Ramadan moet in Rotterdam blijven
Gepubliceerd: 17 augustus 2009 14:25 | Gewijzigd: 18 augustus 2009 13:37
Tariq Ramadan moet stoppen met Press TV, maar het is onzin hem weg te zuiveren als hoogleraar en bruggenbouwer.
Door Shervin Nekuee
In de ogen van Afshin Ellian is Ramadan een wolf in schaapskleren, een stiekeme boodschapper van een ondemocratische ideologie – een islamist. Gesubsidieerd met (Rotterdams) geld is Ramadan bezig om de democratische grondvesten van deze samenleving te vergiftigen met zijn islam (Opiniepagina, 14 augustus). Op zich is er niks nieuws aan deze opvatting: de boze mannen van Pim Fortuyn in Rotterdam en het dozijn Hollandse islam-bashers hebben het al langer op hem gemunt. Of het nu om zijn mening over sluiers, homoseksualiteit of Iran gaat is secondair: als Ramadan maar vertrekt uit Nederland, lijkt de missie van deze anti-Ramadanlobby.
Het feit dat Ramadan medewerker is van het ‘islamo-fascistische’ Press TV is de bekende druppel. Ramadan is een enge islamist in plaats van een bruggenbouwer tussen de verschillende bevolkingsgroepen in Nederland. Als hij al een brug aan bouwen is, dan is dat er een die naar het islamo-fascisme van bebaarde enge mannen in Iran leidt. We moeten derhalve zo snel mogelijk af van deze vijfde colonne van de radicale islam.
Wat Ellian doet is niets meer dan een ordinaire aantijging aan het adres van Ramadan en diens vermeende islamisme en anti-democratische agenda, zonder enig bewijs.
Ik denk wel dat Ramadan beter had moeten uitkijken bij het kiezen van Press TV als zijn internationale podium, en vooral bij het continueren van zijn programma’s na de Iraanse verkiezingen. Maar er is geen bewijs dat hij de Iraanse regering, laat staan het radicale islamisme, zou ondersteunen. In zijn programma laat hij zich op geen enkele manier uit over de Iraanse machthebbers of andere ‘schurken’. Hij organiseerde als presentator en programmamaker een dialoog tussen sunnieten en shi’ieten en dat is heel belangrijk gezien de huidige situatie in Irak. Ook ging hij in op de positie van moslims in Europa.
Wie een faire studie maakt van Ramadan kan hem niet veel meer verwijten dan dat hij, zoals elke geëngageerde intellectueel, wel eens te veel opgaat in zijn eigen enthousiasme.
Zijn primaire doel om relevant publiek, namelijk moslims, wereldwijd aan te spreken is een nobel streven, maar soms ook een valkuil. Het internationale formaat van een podium als Press TV was kennelijk verleidelijk (zie ook de brief van Ramadan van afgelopen donderdag op www.nrc.nl/ binnenland/...).
Gezien de gebeurtenissen de laatste tijd in Iran en de brute wijze waarop de democratische oppositie is neergeslagen door het regime, moet hij dat televisieprogramma opgeven. Maar het is geen reden om hem als het ware te willen wegzuiveren als hoogleraar aan de Rotterdamse Erasmus Universiteit en als bruggenbouwer voor de gemeente Rotterdam.
De authentiek intellectuele poging van Ramadan om trouw te zijn aan de islam, gepaard gaande met een vurig enthousiasme om de moslims te willen overtuigen dat hun geloof niet in strijd hoeft te zijn met democratische principes en Europese burgerschapsnormen, maakt hem een bijzondere en broodnodige stem in het Europa van onze tijd. Wie Ramadan wil begrijpen, raad ik aan het degelijke en prachtige essay te lezen van Ian Buruma in The New York Times).
Dit alles zal de tegenstanders van Ramadan niet overtuigen, want de kwestie is niet wat Ramadan fout of goed doet, maar wat hij is. Hij staat met zijn academische en intellectuele prestatie, zijn retorisch gave, zelfs zijn elegante handgebaren en kledingsmaak ver van zijn tegenstrevers. De boze mannen van Leefbaar Rotterdam, noch Ellian en andere provinciale professoren en publicisten kunnen ertegen dat een bebaarde moslimman hen met veel elegantie en hoffelijkheid verbaal knock-out weet te slaan.
Een andere reden waarom Ramadan weg zou moeten, is dat hij een treffend voorbeeld kan zijn voor de nieuwe generatie moslims die, door hem geïnspireerd, door de these prikken dat islam en democratie niet samengaan. Volgens zijn tegenstanders moet Ramadan niet weg wegens zijn optreden op Press TV Iran, maar omdat moslim-bashers zijn gave om islam en democratie met elkaar te verbinden als een bedreiging zien. Hij moet weg omdat hij in staat blijkt te doen waar hij door het Rotterdamse college oorspronkelijk voor was aangesteld, namelijk bruggen te slaan tussen de islam en het Westen.
Niet de toekomst van Ramadan baart mij zorgen, wél die van Nederland. Hoe moet het met ons land, met onze kinderen en met de toekomst van de multiculturele samenleving?
Hoe komen we uit deze angst- en verdachtmakingssfeer? Een democratie bloeit bij diversiteit. Bij tegengeluiden. Daar is – of misschien moeten we, na deze hetze zeggen: ‘was’– Ramadan een voortreffelijk voorbeeld van.
Shervin Nekuee is socioloog, redacteur van eutopia.nl en auteur van De Perzische paradox.
http://www.nrc.nl/opinie/(...)in_Rotterdam_blijven
What lies in the shadow of the statue?
Sterke brief van de intellectueel Ramadan:
Ik heb het Iraanse bewind niet gesteund
Heftige polemieken zoals in Nederland worden gevoerd, leiden nergens toe
Gepubliceerd: 18 augustus 2009 13:25 | Gewijzigd: 18 augustus 2009 13:46
Wie werkt voor een Iraanse tv-zender steunt daarmee niet het bewind van dat land. Nederland drijft ook handel met Iran.
Door Tariq Ramadan
Weer ben ik in Nederland onder vuur komen te liggen. In het voorjaar werd ik beschuldigd van ‘dubbelhartigheid’, ‘homofobie’ en het vernederen van vrouwen. Na onderzoek verklaarde de gemeente Rotterdam de beschuldigingen ongegrond.
Nu wordt beweerd dat ik banden met het Iraanse bewind heb: ik steun de onderdrukking die op de laatste verkiezingen volgde. Moet het verbazen dat deze nieuwste beschuldiging alleen in Nederland is opgedoken? Het lijkt wel of ik in het bijzonder en de islam in het algemeen worden gebruikt ten bate van bepaalde politieke agenda’s bij de komende verkiezingen in Nederland. PVV-leider Geert Wilders, die stemmen wint door de Koran met Hitlers Mein Kampf te vergelijken, werpt een lange schaduw. Ik word voorgesteld als zijnde de oorzaak van een uitbarsting van politieke hartstochten die verre van gezond is. Maar de huidige controverse zegt veel meer over de zorgwekkende toestand van de politiek in Nederland dan over mijn persoon.
De aanvallen op mij zijn uitzonderlijk heftig; ik zal er met de grootst mogelijke duidelijkheid op ingaan. Toen ik in april 2008 de afspraak maakte om een televisieprogramma te presenteren op Press TV, de Iraanse nieuwszender die 24 uur per dag wereldwijd in de lucht is, volgde deze beslissing na drie maanden zorgvuldige afweging en gesprekken met Iraanse vrienden en mediadeskundigen. In de loop der tijd heb ik de politieke ontwikkelingen en toenemende binnenlandse spanningen in Iran nauwlettend gevolgd. Ik behoorde tot de eerste islamitische denkers in het Westen die zich verzetten tegen de fatwa tegen Salman Rushdie.
De afgelopen 25 jaar heb ik vastgesteld dat Iran, in vergelijking met de Arabische landen, aanzienlijke vooruitgang heeft geboekt inzake vrouwenrechten en democratische normen. Maar ik heb ook kritiek geleverd op het gebrek aan de vrijheid van meningsuiting, de verplichting voor vrouwen om een hoofddoek te dragen en de Holocaust-conferentie van 2006 (die de grenzen tussen kritiek op de Israëlische politiek en het antisemitisme gevaarlijk deed vervagen). Het spreekt vanzelf dat ik het neerschieten van betogers en de onderdrukking na de verkiezingen van juni heb veroordeeld.
Mijn standpunt is altijd dat opbouwende kritiek de discussie vooruithelpt. Ik heb mij grondig verdiept in de binnenlandse dynamiek van het Iraanse politieke systeem. Ik weiger mij te laten leiden door propaganda, of die nu komt van het Iraanse bewind of van Israël (dat voortdurend zijn onschuld beklemtoont en Iran als belangrijkste beletsel voor de vrede aanwijst), of van de Verenigde Staten of de Europese landen, die allemaal zo hun strategische belangen hebben. In Iran is de verhouding tussen godsdienst en politiek uiterst complex. De simplistische opvatting van twee tegenover elkaar gestelde kampen – de fundamentalistische conservatieven tegenover de democratische hervormingsgezinden – geeft blijk van een verregaande onwetendheid wat betreft de Iraanse realiteit. Bovendien kan een ontwikkeling naar democratische transparantie niet plaatsvinden onder druk van het Westen: het proces zal in het land zelf moeten plaatsvinden en langdurig en pijnlijk zijn.
Toen ik de afspraak maakte om een televisieprogramma over de islam en het hedendaagse leven te presenteren, heb ik de weg van het kritische debat gekozen. Ik accepteerde geen verplichtingen. Tot mijn gasten behoorden atheïsten, rabbijnen, priesters, vrouwen met en zonder hoofddoek: allemaal uitgenodigd om te praten over thema’s als vrijheid, de rede, interreligieuze dialoog, sunnieten versus de shi’itische islam, geweld, jihad, liefde, kunst – om er enkele te noemen.
Ik daag mijn critici uit om deze programma’s te bestuderen en er het geringste bewijs van steun aan het Iraanse bewind in te vinden. Uit mijn programma spreekt openheid voor de wereld; alle gasten worden met hetzelfde respect behandeld.
Terwijl Iran door een crisis wordt verscheurd, ben ik van plan alle benodigde tijd voor de juiste beslissing te nemen. Alle feiten moeten zorgvuldig worden afgewogen om te komen tot de optimale strategie ter ondersteuning van de lange mars in Iran naar transparantie en eerbied voor de mensenrechten. Heftige polemieken en oververhitte debatten zoals we die in het huidige Nederland zien, leiden nergens toe. Alvorens mijn gedragslijn te bepalen, wil ik mij eerst een afgerond beeld vormen.
Toen ik inging op het aanbod van Press TV in Londen (ik had alleen contact met de Britse producenten die de zender een concept voorlegden), deed ik dat op voorwaarde dat ik vrij zou zijn in mijn onderwerpkeuze en dat ik volledige redactionele vrijheid zou hebben binnen de kaders van een wekelijks programma over religie, filosofie en vraagstukken van onze tijd. Mijn werkwijze was erop gericht deze thema’s te verkennen zonder steun aan het Iraanse bewind te verlenen en zonder mijzelf geweld aan te doen. Dat was een keuze die veel Iraanse vrienden niet alleen begrepen, maar ook hebben aangemoedigd. Geld speelt geen rol. Een andere internationale nieuwszender heeft mij driemaal zoveel geboden als ik van Press TV ontvang, een aanbod dat ik op principiële gronden heb afgewezen.
Als ik mijn politieke en godsdienstige overtuigingen zou veranderen, zou ik een rijk man zijn, zoals iedereen die mijn loopbaan heeft gevolgd heel goed weet. Maar ik zoek niet de gunst van koningen en prinsen, van regimes en van de rijken. De prijs van mijn politieke stellingname is hoog. Ik heb nooit gemarchandeerd met mijn principes. Ik kan niet naar Egypte, Saoedi-Arabië, Tunesië, Libië en Syrië wegens mijn kritiek op deze ondemocratische regimes, die weigeren de meest elementaire mensenrechten te eerbiedigen. De Verenigde Staten hebben mijn visum ingetrokken wegens mijn uitdrukkelijke veroordeling van de oorlogen in Irak en Afghanistan en hun eenzijdige steun aan Israël. Uiteraard ben ik ook persona non grata in Israël. Twintig jaar geleden gaf een medewerker van de Chinese ambassade mij te verstaan dat de autoriteiten in Peking zich terdege bewust waren van mijn inzet voor de Tibetanen.
Ik heb altijd de volle verantwoordelijkheid voor mijn standpunten genomen en ik heb nooit steun verleend aan dictaturen of onrecht gedoogd in maatschappijen met een moslimmeerderheid – of waar dan ook. Wie mij ‘uit principe’ veroordeelt omdat ik een televisieprogramma op een Iraanse zender presenteer krijgt van mij als antwoord: wie werkt voor een televisiezender in een land, steunt daarmee nog niet het bewind van dat land.
Als het allemaal zo eenvoudig was, dan zouden mijn tegenstanders, die toonbeelden van politieke deugd, al lang geleden hebben verlangd dat de Nederlandse regering alle politieke en economische banden met Iran, Saoedi-Arabië, Egypte, Israël en China zou verbreken. Vreemd genoeg is hun stem nu niet te horen. Ook niet toen de gemeente Rotterdam mij publiekelijk vrijpleitte van de valse beschuldiging van ‘dubbelhartigheid’ of ‘homofobie’, of toen onlangs een Amerikaanse federale rechtbank het besluit van een lagere rechtbank vernietigde om mijn visum in te trekken. Vanwaar dit stilzwijgen? Vanwaar die beschuldigingen die alleen op mij van toepassing lijken?
Het antwoord is simpel: bij de keuze van een ‘zichtbare moslimintellectueel’ tot doelwit, is hun echte agenda de politiek van het moslimpesten en de angst. Als het gaat om stemmen winnen is alles geoorloofd, zelfs de meest oneerlijke en schunnige praktijken.
Ik hecht te sterk aan mijn principes om mij aan deze misleidende propagandacampagne te onderwerpen. Niet alleen uit persoonlijke eer, maar ook in naam van de menselijke waardigheid en het geloof in de toekomst.
Tariq Ramadan is een Zwitserse islamoloog en filosoof.
Ik heb het Iraanse bewind niet gesteund
Heftige polemieken zoals in Nederland worden gevoerd, leiden nergens toe
Gepubliceerd: 18 augustus 2009 13:25 | Gewijzigd: 18 augustus 2009 13:46
Wie werkt voor een Iraanse tv-zender steunt daarmee niet het bewind van dat land. Nederland drijft ook handel met Iran.
Door Tariq Ramadan
Weer ben ik in Nederland onder vuur komen te liggen. In het voorjaar werd ik beschuldigd van ‘dubbelhartigheid’, ‘homofobie’ en het vernederen van vrouwen. Na onderzoek verklaarde de gemeente Rotterdam de beschuldigingen ongegrond.
Nu wordt beweerd dat ik banden met het Iraanse bewind heb: ik steun de onderdrukking die op de laatste verkiezingen volgde. Moet het verbazen dat deze nieuwste beschuldiging alleen in Nederland is opgedoken? Het lijkt wel of ik in het bijzonder en de islam in het algemeen worden gebruikt ten bate van bepaalde politieke agenda’s bij de komende verkiezingen in Nederland. PVV-leider Geert Wilders, die stemmen wint door de Koran met Hitlers Mein Kampf te vergelijken, werpt een lange schaduw. Ik word voorgesteld als zijnde de oorzaak van een uitbarsting van politieke hartstochten die verre van gezond is. Maar de huidige controverse zegt veel meer over de zorgwekkende toestand van de politiek in Nederland dan over mijn persoon.
De aanvallen op mij zijn uitzonderlijk heftig; ik zal er met de grootst mogelijke duidelijkheid op ingaan. Toen ik in april 2008 de afspraak maakte om een televisieprogramma te presenteren op Press TV, de Iraanse nieuwszender die 24 uur per dag wereldwijd in de lucht is, volgde deze beslissing na drie maanden zorgvuldige afweging en gesprekken met Iraanse vrienden en mediadeskundigen. In de loop der tijd heb ik de politieke ontwikkelingen en toenemende binnenlandse spanningen in Iran nauwlettend gevolgd. Ik behoorde tot de eerste islamitische denkers in het Westen die zich verzetten tegen de fatwa tegen Salman Rushdie.
De afgelopen 25 jaar heb ik vastgesteld dat Iran, in vergelijking met de Arabische landen, aanzienlijke vooruitgang heeft geboekt inzake vrouwenrechten en democratische normen. Maar ik heb ook kritiek geleverd op het gebrek aan de vrijheid van meningsuiting, de verplichting voor vrouwen om een hoofddoek te dragen en de Holocaust-conferentie van 2006 (die de grenzen tussen kritiek op de Israëlische politiek en het antisemitisme gevaarlijk deed vervagen). Het spreekt vanzelf dat ik het neerschieten van betogers en de onderdrukking na de verkiezingen van juni heb veroordeeld.
Mijn standpunt is altijd dat opbouwende kritiek de discussie vooruithelpt. Ik heb mij grondig verdiept in de binnenlandse dynamiek van het Iraanse politieke systeem. Ik weiger mij te laten leiden door propaganda, of die nu komt van het Iraanse bewind of van Israël (dat voortdurend zijn onschuld beklemtoont en Iran als belangrijkste beletsel voor de vrede aanwijst), of van de Verenigde Staten of de Europese landen, die allemaal zo hun strategische belangen hebben. In Iran is de verhouding tussen godsdienst en politiek uiterst complex. De simplistische opvatting van twee tegenover elkaar gestelde kampen – de fundamentalistische conservatieven tegenover de democratische hervormingsgezinden – geeft blijk van een verregaande onwetendheid wat betreft de Iraanse realiteit. Bovendien kan een ontwikkeling naar democratische transparantie niet plaatsvinden onder druk van het Westen: het proces zal in het land zelf moeten plaatsvinden en langdurig en pijnlijk zijn.
Toen ik de afspraak maakte om een televisieprogramma over de islam en het hedendaagse leven te presenteren, heb ik de weg van het kritische debat gekozen. Ik accepteerde geen verplichtingen. Tot mijn gasten behoorden atheïsten, rabbijnen, priesters, vrouwen met en zonder hoofddoek: allemaal uitgenodigd om te praten over thema’s als vrijheid, de rede, interreligieuze dialoog, sunnieten versus de shi’itische islam, geweld, jihad, liefde, kunst – om er enkele te noemen.
Ik daag mijn critici uit om deze programma’s te bestuderen en er het geringste bewijs van steun aan het Iraanse bewind in te vinden. Uit mijn programma spreekt openheid voor de wereld; alle gasten worden met hetzelfde respect behandeld.
Terwijl Iran door een crisis wordt verscheurd, ben ik van plan alle benodigde tijd voor de juiste beslissing te nemen. Alle feiten moeten zorgvuldig worden afgewogen om te komen tot de optimale strategie ter ondersteuning van de lange mars in Iran naar transparantie en eerbied voor de mensenrechten. Heftige polemieken en oververhitte debatten zoals we die in het huidige Nederland zien, leiden nergens toe. Alvorens mijn gedragslijn te bepalen, wil ik mij eerst een afgerond beeld vormen.
Toen ik inging op het aanbod van Press TV in Londen (ik had alleen contact met de Britse producenten die de zender een concept voorlegden), deed ik dat op voorwaarde dat ik vrij zou zijn in mijn onderwerpkeuze en dat ik volledige redactionele vrijheid zou hebben binnen de kaders van een wekelijks programma over religie, filosofie en vraagstukken van onze tijd. Mijn werkwijze was erop gericht deze thema’s te verkennen zonder steun aan het Iraanse bewind te verlenen en zonder mijzelf geweld aan te doen. Dat was een keuze die veel Iraanse vrienden niet alleen begrepen, maar ook hebben aangemoedigd. Geld speelt geen rol. Een andere internationale nieuwszender heeft mij driemaal zoveel geboden als ik van Press TV ontvang, een aanbod dat ik op principiële gronden heb afgewezen.
Als ik mijn politieke en godsdienstige overtuigingen zou veranderen, zou ik een rijk man zijn, zoals iedereen die mijn loopbaan heeft gevolgd heel goed weet. Maar ik zoek niet de gunst van koningen en prinsen, van regimes en van de rijken. De prijs van mijn politieke stellingname is hoog. Ik heb nooit gemarchandeerd met mijn principes. Ik kan niet naar Egypte, Saoedi-Arabië, Tunesië, Libië en Syrië wegens mijn kritiek op deze ondemocratische regimes, die weigeren de meest elementaire mensenrechten te eerbiedigen. De Verenigde Staten hebben mijn visum ingetrokken wegens mijn uitdrukkelijke veroordeling van de oorlogen in Irak en Afghanistan en hun eenzijdige steun aan Israël. Uiteraard ben ik ook persona non grata in Israël. Twintig jaar geleden gaf een medewerker van de Chinese ambassade mij te verstaan dat de autoriteiten in Peking zich terdege bewust waren van mijn inzet voor de Tibetanen.
Ik heb altijd de volle verantwoordelijkheid voor mijn standpunten genomen en ik heb nooit steun verleend aan dictaturen of onrecht gedoogd in maatschappijen met een moslimmeerderheid – of waar dan ook. Wie mij ‘uit principe’ veroordeelt omdat ik een televisieprogramma op een Iraanse zender presenteer krijgt van mij als antwoord: wie werkt voor een televisiezender in een land, steunt daarmee nog niet het bewind van dat land.
Als het allemaal zo eenvoudig was, dan zouden mijn tegenstanders, die toonbeelden van politieke deugd, al lang geleden hebben verlangd dat de Nederlandse regering alle politieke en economische banden met Iran, Saoedi-Arabië, Egypte, Israël en China zou verbreken. Vreemd genoeg is hun stem nu niet te horen. Ook niet toen de gemeente Rotterdam mij publiekelijk vrijpleitte van de valse beschuldiging van ‘dubbelhartigheid’ of ‘homofobie’, of toen onlangs een Amerikaanse federale rechtbank het besluit van een lagere rechtbank vernietigde om mijn visum in te trekken. Vanwaar dit stilzwijgen? Vanwaar die beschuldigingen die alleen op mij van toepassing lijken?
Het antwoord is simpel: bij de keuze van een ‘zichtbare moslimintellectueel’ tot doelwit, is hun echte agenda de politiek van het moslimpesten en de angst. Als het gaat om stemmen winnen is alles geoorloofd, zelfs de meest oneerlijke en schunnige praktijken.
Ik hecht te sterk aan mijn principes om mij aan deze misleidende propagandacampagne te onderwerpen. Niet alleen uit persoonlijke eer, maar ook in naam van de menselijke waardigheid en het geloof in de toekomst.
Tariq Ramadan is een Zwitserse islamoloog en filosoof.
What lies in the shadow of the statue?
Geen onaardige verdediging.quote:Op dinsdag 18 augustus 2009 15:10 schreef AryaMehr het volgende:
[..]
Hier:
http://www.nrc.nl/opinie/(...)bewind_niet_gesteund
Al is het mij nog steeds volstrekt onduidelijk wat Ramadans bijdrage kan zijn aan de oplossing van de integratieproblematiek in bepaalde Rotterdamse wijken. Goede sier maken met een gerenommeerd moslimfilosoof, zal de
PvdA stiekem hebben gedacht.
He's simple, he's dumb, he's the pilot.
Het probleem met Ramadan is dat hij meerdere rollen vervult, een redelijke en een wat minder redelijke. Zijn redelijke standpunten komen een beetje dubieus over gelet op de onredelijke uitingen en gedragingen.quote:Op dinsdag 18 augustus 2009 15:16 schreef Ringo het volgende:
[..]
Geen onaardige verdediging.
Al is het mij nog steeds volstrekt onduidelijk wat Ramadans bijdrage kan zijn aan de oplossing van de integratieproblematiek in bepaalde Rotterdamse wijken. Goede sier maken met een gerenommeerd moslimfilosoof, zal de
Dankjewel. Even lezen.quote:Op dinsdag 18 augustus 2009 15:10 schreef AryaMehr het volgende:
[..]
Hier:
http://www.nrc.nl/opinie/(...)bewind_niet_gesteund
Ik vond zijn Engelstalige brief hier, het is niet meer dan een korte verklaring:
http://weblogs3.nrc.nl/expertdiscussies/brief-van-tariq-ramadan/
Ellian lijkt mij een groter kwaad voor de samenleving dan Ramadan. Ik hoop overigens dat een Nederlandse omroep die Iraanse programma's hier eens uitzendt. Ik ben wel benieuwd hoe die discussies er aan toe gaan. Ramadan heeft groot gelijk als hij stelt dat er slechts een kunstmatige scheidslijn gemaakt wordt tussen de hervormers en de religieuzen.quote:Op dinsdag 18 augustus 2009 15:14 schreef AryaMehr het volgende:
Ellian heeft gewoon gelijk.
Here we are now, entertain us.
Het is een faal redenering.quote:
Je kan niet iemand's brood eten, en verwachten dat de daden van je broodheer niet aan jou blijven plakken.
<signature here>.
Nee, het is heel makkelijk om je te beroepen op het feit dat je ondanks je aanwezigheid in een programma die door de Iraanse ayatollahs gesteund wordt, het niet betekent dat je dan ook automatisch de wijze waarop zij regeren steunt. Je aanwezigheid, of dat nou gepaard gaat met het eens of oneens zijn met de manier waarop de ayatollahs regeren, is bij voorbaat al een steun aan de Iraanse regime.quote:Op dinsdag 18 augustus 2009 15:31 schreef voyeur het volgende:
[..]
Ellian lijkt mij een groter kwaad voor de samenleving dan Ramadan. Ik hoop overigens dat een Nederlandse omroep die Iraanse programma's hier eens uitzendt. Ik ben wel benieuwd hoe die discussies er aan toe gaan. Ramadan heeft groot gelijk als hij stelt dat er slechts een kunstmatige scheidslijn gemaakt wordt tussen de hervormers en de religieuzen.
En kan je die bewering ook onderbouwen?quote:Op dinsdag 18 augustus 2009 15:31 schreef voyeur het volgende:
[..]
Ellian lijkt mij een groter kwaad voor de samenleving dan Ramadan.
Extreem zwak, gewoon. Wijzen naar Wilders. Alsof die hier iets mee te maken heeft.quote:Op dinsdag 18 augustus 2009 15:13 schreef Ghazi het volgende:
Sterke brief van de intellectueel Ramadan:
<signature here>.
Klopt.quote:Op dinsdag 18 augustus 2009 15:44 schreef AryaMehr het volgende:
[..]
Nee, het is heel makkelijk om je te beroepen op het feit dat je ondanks je aanwezigheid in een programma die door de Iraanse ayatollahs gesteund wordt, het niet betekent dat je dan ook automatisch de wijze waarop zij regeren steunt. Je aanwezigheid, of dat nou gepaard gaat met het eens of oneens zijn met de manier waarop de ayatollahs regeren, is bij voorbaat al een steun aan de Iraanse regime.
Ik vertrouw die hele Ramadan voor geen centimeter meer (deed ik al niet) en ik vind het prima dat hij gewipt is.
Het lijkt me wel weer goed om iemand weer op die plek te hebben maar iemand uit Nederland, die minder vanuit de religie opereert en meer vanuit de dagelijkse werkvloer.
Sommigen weldenkenden weten idd altijd heel snel te vertellen dat zij die slecht 'kritiek' hebben het probleem zijn zijn, en niet diegene waar de kritiek op is gericht.quote:Op dinsdag 18 augustus 2009 15:31 schreef voyeur het volgende:
[..]
Ellian lijkt mij een groter kwaad voor de samenleving dan Ramadan.
<signature here>.
Een beetje de redenering vermoed ik, dat Mr Ellian niet 'aardig' is voor de islam, en dat moslims daarom radicaliseren.quote:Op dinsdag 18 augustus 2009 15:48 schreef Zienswijze het volgende:
[..]
En kan je die bewering ook onderbouwen?
Net alsof dan niet de moslims die blijkbaar om niks radicaliseren, het probleem zijn, maar juist diegene die tegen die mensen ageert.
<signature here>.
Inderdaad ja...quote:Op dinsdag 18 augustus 2009 15:50 schreef ExTec het volgende:
[..]
Sommigen weldenkenden weten idd altijd heel snel te vertellen dat zij die slecht 'kritiek' hebben het probleem zijn zijn, en niet diegene waar de kritiek op is gericht.
Ik wacht in elk geval met smacht op zijn onderbouwing...
