R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Dat is dus een simpele maar doeltreffende oplossingquote:Op zondag 9 augustus 2009 10:12 schreef Babbelzz het volgende:
Als je wel terug naar Nl wil, ga je toch een flink eind bij ze vandaan wonen, zodat je daar je eigen ding kunt doen, net zoals nu in portugal?
Ik heb inderdaad wel veel aan jullie reacties. Onafhankelijk advies is toch het beste advies. Als ik aan vrienden om advies vraag, durven ze het niet te geven omdat ze dicht bij me staan en waarschijnlijk bang zijn dat ik door hun een foute keuze maak. Dat ik niet bij me familie zelf voor advies ga, spreekt voorzich.
Ik ben net 18 jaar en ik moet mn havo nog afmaken. Ben daar mee gestopt omdat ik het thuis niet meer trok,toen ben ik naar Portugal `gevlucht`, maar ik ben blij dat ik voor mezelf heb gekozen. En ik heb nu gezien dat er geen band is tussen ons, we communiceren niet en dat wist ik al. Maar zoals ik al zei, als je in een paar maanden van iedereen kan vervreemden was er blijkbaar al niet zoveel tussen mij en hun. Moeilijk te beschrijven hoe ik me nu voel. Het voelt leeg en eenzaam om te weten dat er niemand is die echt dichtbij je staat, aan de andere kant kies ik daar zelf voor en denk ik ook wel dat ik het aankan. Het is is sowieso het beste voor me wat kan doen, maar het beste beslissen is zeker niet altijd leuk om te doen.
Mijn familie, daar bedoel ik o.a mn moeder mee die heel veel leuke momenten in mn kindertijd wist te voorkomen, of anders alsnog te verpesten door mij de verantwoordelijkheid te geven over haar slechte gezondheid en constant te dreigen met zelfmoord, zelfs pogingen doen en mij daarna de schuld te geven van haar daden. Het verschilde per dag of ik de zoon was die zij nodig had om te overleven en haar van zelfmoord te behouden , of dat ik het duivelse kind was dat de oorzaak was van haar problemen. Beide is helemaal fout, ik kon nooit `gewoon` een kind zijn. Geestelijk doet dat ook een hoop met je, ja (om op een eerdere vraag in dit topic terug te komen). Nu weet ik dat het haar alleen om de aandacht ging. Ik kan ook nog uren doorschrijven over de rest van mn familie. Mn vader die mn broers en zussen seksueel heeft misbruikt en tot mn 14e er nooit voor me was, mn moeder verkoos hem boven mij omdat ik hem na 14 jaar niet als vader wilde zien. En omdat hij memet de dood bedreigd en mn moeder bedriegd. Ik wist niet eens dat het mn vader was, men vertelde mij dat zn broer dat was. Tot mn 14e heb ik dat altijd gedacht. Zijn broer dan, die alles onder het mom gooit van `je moet dankbaar zijn dat ik je als zoon beschouw, terwijl ik niet je vader ben` behandelt me niet als zijn zoon, ook niet als mens. Misschien dat STRAATHOND een goeie vergelijking is? De rest was er eigenlijk nooit, alle kinderen van mn vader bij verschillende vrouwen, worden min of meer als hoerenjong beschouwd. en niet geacepteerd.
Lang verhaal kort, ze stappen over mn gevoelens heen trappen op mn ziel alsof ik een insect ben. het is geen pretje om je zo te voelen, maar als ik het ze uitleg begrijpen ze het niet.
Ik kan het goed vinden met mn halfzus en halfbroer, mn volle jongere broer waar ik mee ben opgegroeid ook wel. Hij is geestelijk en lichamelijk ziek en kan er ook niks aan doen. En nog een tante. Zij zijn de enige die me begrijpen en het voor me opnemen. Hun zeggen ook dat ik het beste kan breken met ze. Mja, breken is heel definitief. Ik zal ze nog wel op blijven zoeken, maar mn moeder blijft zeggen dat ze me nodig heeft om te overleven. Dan voel ik me toch weer verantwoordelijk. Ik ben nu wel op een punt dat ik denk `was mn moeder maar dood, dan kon ik verder met me leven`. Misschien beschouw ik haar ook maar gewoon als dood, is ze gewoon een gesloten deel van het verleden. Maar die knop omdraaien is heel moeilijk.
Ik ben net 18 jaar en ik moet mn havo nog afmaken. Ben daar mee gestopt omdat ik het thuis niet meer trok,toen ben ik naar Portugal `gevlucht`, maar ik ben blij dat ik voor mezelf heb gekozen. En ik heb nu gezien dat er geen band is tussen ons, we communiceren niet en dat wist ik al. Maar zoals ik al zei, als je in een paar maanden van iedereen kan vervreemden was er blijkbaar al niet zoveel tussen mij en hun. Moeilijk te beschrijven hoe ik me nu voel. Het voelt leeg en eenzaam om te weten dat er niemand is die echt dichtbij je staat, aan de andere kant kies ik daar zelf voor en denk ik ook wel dat ik het aankan. Het is is sowieso het beste voor me wat kan doen, maar het beste beslissen is zeker niet altijd leuk om te doen.
Mijn familie, daar bedoel ik o.a mn moeder mee die heel veel leuke momenten in mn kindertijd wist te voorkomen, of anders alsnog te verpesten door mij de verantwoordelijkheid te geven over haar slechte gezondheid en constant te dreigen met zelfmoord, zelfs pogingen doen en mij daarna de schuld te geven van haar daden. Het verschilde per dag of ik de zoon was die zij nodig had om te overleven en haar van zelfmoord te behouden , of dat ik het duivelse kind was dat de oorzaak was van haar problemen. Beide is helemaal fout, ik kon nooit `gewoon` een kind zijn. Geestelijk doet dat ook een hoop met je, ja (om op een eerdere vraag in dit topic terug te komen). Nu weet ik dat het haar alleen om de aandacht ging. Ik kan ook nog uren doorschrijven over de rest van mn familie. Mn vader die mn broers en zussen seksueel heeft misbruikt en tot mn 14e er nooit voor me was, mn moeder verkoos hem boven mij omdat ik hem na 14 jaar niet als vader wilde zien. En omdat hij memet de dood bedreigd en mn moeder bedriegd. Ik wist niet eens dat het mn vader was, men vertelde mij dat zn broer dat was. Tot mn 14e heb ik dat altijd gedacht. Zijn broer dan, die alles onder het mom gooit van `je moet dankbaar zijn dat ik je als zoon beschouw, terwijl ik niet je vader ben` behandelt me niet als zijn zoon, ook niet als mens. Misschien dat STRAATHOND een goeie vergelijking is? De rest was er eigenlijk nooit, alle kinderen van mn vader bij verschillende vrouwen, worden min of meer als hoerenjong beschouwd. en niet geacepteerd.
Lang verhaal kort, ze stappen over mn gevoelens heen trappen op mn ziel alsof ik een insect ben. het is geen pretje om je zo te voelen, maar als ik het ze uitleg begrijpen ze het niet.
Ik kan het goed vinden met mn halfzus en halfbroer, mn volle jongere broer waar ik mee ben opgegroeid ook wel. Hij is geestelijk en lichamelijk ziek en kan er ook niks aan doen. En nog een tante. Zij zijn de enige die me begrijpen en het voor me opnemen. Hun zeggen ook dat ik het beste kan breken met ze. Mja, breken is heel definitief. Ik zal ze nog wel op blijven zoeken, maar mn moeder blijft zeggen dat ze me nodig heeft om te overleven. Dan voel ik me toch weer verantwoordelijk. Ik ben nu wel op een punt dat ik denk `was mn moeder maar dood, dan kon ik verder met me leven`. Misschien beschouw ik haar ook maar gewoon als dood, is ze gewoon een gesloten deel van het verleden. Maar die knop omdraaien is heel moeilijk.
Eh wacht even... Dan wordt het iets anders.quote:Op zondag 9 augustus 2009 20:24 schreef Jordiaantje het volgende:
Ik ben net 18 jaar en ik moet mn havo nog afmaken. Ben daar mee gestopt omdat ik het thuis niet meer trok,toen ben ik naar Portugal `gevlucht`, maar ik ben blij dat ik voor mezelf heb gekozen.
Je hebt namelijk nog geen enkele opleiding en dus basis om iets op te bouwen. Bovendien ben je waarschijnlijk nog niet "uitgepuberd". Dat is wel ff wat anders dan als je zeg 25 was.
Dat schatte ik verkeerd in. Dan een nieuw advies: zorg dat je in Nederland een opleiding afrondt (liefst HBO) en zing tot die tijd het weinige contact met je ouders uit. Ga dan in een ander deel van Nederland wonen, als dat helpt (zoals hierboven gesuggereerd werd).
The only limit is your own imagination
Ik ben niet gelovig aangelegd en maak daarin geen onderscheid tussen dominees, imams, scharenslieps, autohandelaren, politici en massamedia
Waarom er geen vliegtuig in het WTC vloog
Ik ben niet gelovig aangelegd en maak daarin geen onderscheid tussen dominees, imams, scharenslieps, autohandelaren, politici en massamedia
Waarom er geen vliegtuig in het WTC vloog
Jongen, je bent een jaar jonger dan ik. Ik weet het niet. Het is lastig om zo te typen. Liefst zat ik nu op een terrasje, kun je beter praten. Maargoed.
Is er niet de mogelijkheid ergens anders te wonen? Bij een vriend, ofzo?
Of op kamers (weet niet of je dat financiël red, je zou kunnen uitzoeken of je uitwonende beurs kunt krijgen als je nog middelbaar onderwijs volgt)?
Heb je al eens een hulpverleningsinstantie gecontacteerd? Misschien kunnen zij je verder helpen?
Is er niet de mogelijkheid ergens anders te wonen? Bij een vriend, ofzo?
Of op kamers (weet niet of je dat financiël red, je zou kunnen uitzoeken of je uitwonende beurs kunt krijgen als je nog middelbaar onderwijs volgt)?
Heb je al eens een hulpverleningsinstantie gecontacteerd? Misschien kunnen zij je verder helpen?
een pessimist is iemand die teveel naar optimisten heeft geluisterd.
Christenen zijn verblind door hoop. Niet-christenen zijn verblind door het gebrek eraan
Christenen zijn verblind door hoop. Niet-christenen zijn verblind door het gebrek eraan
O oké, dat klinkt ook hoopvol qua familie. Hebben zij ook allemaal gebroken met je ouders?quote:Op zondag 9 augustus 2009 20:24 schreef Jordiaantje het volgende:
Ik heb inderdaad wel veel aan jullie reacties. Onafhankelijk advies is toch het beste advies. Als ik aan vrienden om advies vraag, durven ze het niet te geven omdat ze dicht bij me staan en waarschijnlijk bang zijn dat ik door hun een foute keuze maak. Dat ik niet bij me familie zelf voor advies ga, spreekt voorzich.
Ik ben net 18 jaar en ik moet mn havo nog afmaken. Ben daar mee gestopt omdat ik het thuis niet meer trok,toen ben ik naar Portugal `gevlucht`, maar ik ben blij dat ik voor mezelf heb gekozen. En ik heb nu gezien dat er geen band is tussen ons, we communiceren niet en dat wist ik al. Maar zoals ik al zei, als je in een paar maanden van iedereen kan vervreemden was er blijkbaar al niet zoveel tussen mij en hun. Moeilijk te beschrijven hoe ik me nu voel. Het voelt leeg en eenzaam om te weten dat er niemand is die echt dichtbij je staat, aan de andere kant kies ik daar zelf voor en denk ik ook wel dat ik het aankan. Het is is sowieso het beste voor me wat kan doen, maar het beste beslissen is zeker niet altijd leuk om te doen.
Kun je in Portugal je opleiding niet afmaken? Desnoods bij de LOI, bij wijze van spreken.
en dan ondertussen een baantje zoeken in Portugal als serveerder ofzo, kun je overdag leren en luieren en 's avonds werken. Dan kun je jezelf goed redden in elk geval. Heb je daar ook al vrienden gemaakt trouwens, in Portugal?
Ik vind het bijzonder knap van je, dat je deze stap hebt gezet, om naar Portugal te gaan. Petje af..!
Je moet maar zo denken, beter niemand die dichtbij je staat, dan nare mensen die je bijstaan. Daar heb je ook niks aan, alleen ellende en dat heb je zo te lezen meer dan genoeg gehad.
Ik denk dat je een enorm sterk persoon bent, als ik het zo peil. Dit kun je dus makkelijk aan, tuurlijk heeft elke weg hobbels, dat is in elk mensenleven het geval. Als je hulp nodig hebt zou ik gewoon op dit forum je gal spuien als ik jou was, altijd wel mensen die naar je luisteren en je kunnen helpen.
Je hebt nu in elk geval voor jezelf gekozen en dat is meer dan terecht..! Daar hoef je je dus ook geen seconde rot over te voelen. Elk mens heeft recht op geluk en vrijheid, als mensen je daarin belemmeren, laat ze dan links liggen en creeër je eigen geluk.
Nu lijkt het nog eenzaam maar er zullen genoeg mensen zijn die met jou om willen gaan als ik het zo lees.
Mijn familie, daar bedoel ik o.a mn moeder mee die heel veel leuke momenten in mn kindertijd wist te voorkomen, of anders alsnog te verpesten door mij de verantwoordelijkheid te geven over haar slechte gezondheid en constant te dreigen met zelfmoord, zelfs pogingen doen en mij daarna de schuld te geven van haar daden. Het verschilde per dag of ik de zoon was die zij nodig had om te overleven en haar van zelfmoord te behouden , of dat ik het duivelse kind was dat de oorzaak was van haar problemen. Beide is helemaal fout, ik kon nooit `gewoon` een kind zijn. Geestelijk doet dat ook een hoop met je, ja (om op een eerdere vraag in dit topic terug te komen). Nu weet ik dat het haar alleen om de aandacht ging. Ik kan ook nog uren doorschrijven over de rest van mn familie. Mn vader die mn broers en zussen seksueel heeft misbruikt en tot mn 14e er nooit voor me was, mn moeder verkoos hem boven mij omdat ik hem na 14 jaar niet als vader wilde zien. En omdat hij memet de dood bedreigd en mn moeder bedriegd. Ik wist niet eens dat het mn vader was, men vertelde mij dat zn broer dat was. Tot mn 14e heb ik dat altijd gedacht. Zijn broer dan, die alles onder het mom gooit van `je moet dankbaar zijn dat ik je als zoon beschouw, terwijl ik niet je vader ben` behandelt me niet als zijn zoon, ook niet als mens. Misschien dat STRAATHOND een goeie vergelijking is? De rest was er eigenlijk nooit, alle kinderen van mn vader bij verschillende vrouwen, worden min of meer als hoerenjong beschouwd. en niet geacepteerd.
Vreselijk zeggeen woorden voor...... hoe gaat het nu met je broers en je zussen dan??
Lang verhaal kort, ze stappen over mn gevoelens heen trappen op mn ziel alsof ik een insect ben. het is geen pretje om je zo te voelen, maar als ik het ze uitleg begrijpen ze het niet.
Ze zijn jou duidelijk niet waard. Klinkt oneerbieding maar ze komen op mij over als een stel zwakbegaafden.
Ik kan het goed vinden met mn halfzus en halfbroer, mn volle jongere broer waar ik mee ben opgegroeid ook wel. Hij is geestelijk en lichamelijk ziek en kan er ook niks aan doen. En nog een tante. Zij zijn de enige die me begrijpen en het voor me opnemen. Hun zeggen ook dat ik het beste kan breken met ze. Mja, breken is heel definitief. Ik zal ze nog wel op blijven zoeken, maar mn moeder blijft zeggen dat ze me nodig heeft om te overleven. Dan voel ik me toch weer verantwoordelijk. Ik ben nu wel op een punt dat ik denk `was mn moeder maar dood, dan kon ik verder met me leven`. Misschien beschouw ik haar ook maar gewoon als dood, is ze gewoon een gesloten deel van het verleden. Maar die knop omdraaien is heel moeilijk.
Je moet die knop omdraaien, maar alles op z'n tijd. Ik denk als je het stapje voor stapje doet, het uiteindelijk wel goed gaat komen. Niks overhaast doen, het blijven wel je ouders maar zo voelt het vast niet.
Sterkte!
O ik heb lekker tussendoor lopen typen zie ik, handig ben ik toch 
hoop dat je er evengoed iets aan hebt. Tussen jouw tekst, staat ook tekst van mij.
hoop dat je er evengoed iets aan hebt. Tussen jouw tekst, staat ook tekst van mij.
Ik heb je reactie tussen de zinnen door gelezen. Bedankt. Soms is een forum de plaats bij uitstek om je verhaal te doen. Face to face worden mensen toch al gauw ongemakkelijk als ik dit vertel en weten ze niet hoe te reageren.
Ik heb vrienden gemaakt hier in Portugal, maar die kunnen mij niet aan een baan of opleiding helpen. Ik ga volgende week terug naar Nederland. Mn Havo doen, nieuwe vrienden maken en het contact met me huidige vrienden versterken, en vooral lol maken. Nu kan ik gewoon genieten van de kleine dingen en dat wil ik ook blijven doen.
Dat ze zwakbegaafd zijn klinkt respectloos, maar daar komt het wel op neer denk ik. Ik kan het ze in principe niet eens kwalijk nemen, ze weten gewoon niet beter en beseffen niet dat hun manier van doen en laten niet normaal is en een slechte invloed heeft(gehad) op mij. Ik ben blij dat ik 2,5 jaar geleden mn haflzus leerde kennen. Die heeft me de ogen geopend over onze familie. Het is goed om nu te besluiten ze links te laten liggen.
Ik heb vrienden gemaakt hier in Portugal, maar die kunnen mij niet aan een baan of opleiding helpen. Ik ga volgende week terug naar Nederland. Mn Havo doen, nieuwe vrienden maken en het contact met me huidige vrienden versterken, en vooral lol maken. Nu kan ik gewoon genieten van de kleine dingen en dat wil ik ook blijven doen.
Dat ze zwakbegaafd zijn klinkt respectloos, maar daar komt het wel op neer denk ik. Ik kan het ze in principe niet eens kwalijk nemen, ze weten gewoon niet beter en beseffen niet dat hun manier van doen en laten niet normaal is en een slechte invloed heeft(gehad) op mij. Ik ben blij dat ik 2,5 jaar geleden mn haflzus leerde kennen. Die heeft me de ogen geopend over onze familie. Het is goed om nu te besluiten ze links te laten liggen.
|
|
