quote:
Op vrijdag 21 augustus 2009 00:49 schreef Wazeggie het volgende:[..]
Ja daar ligt het aan

gelukkig sta jij ver boven dergelijke mensen.
Die mensen zijn er altijd geweest maar de maatschappij is vele ingwikkelder geworden.De echt simpele baantjes die deze mensen vroeger konden doen, is allemaal machinewerk geworden. De maatschappij stelt steeds hogere eisen aan mensens dus zullen er ook steeds meer buiten de boot vallen
Hij had wel een punt denk ik. In bepaalde allochtone kringen is het trouwen met familie wel gebruikelijk of tot kort geleden gebruikelijk geweest. Dat zal niet meehelpen. Ook is het in die culturen soms misschien nog taboe.
Verder denk ik dat het ook komt omdat we tegenwoordig maar blijven doen alsof zwakbegaafden volledig normale mensen zijn die een normaal leven moeten leiden. Ik propageer niet dat je ze op moet sluiten en behandelen als dieren, maar ik vind wel dat die mensen gewoon niet voor vol aangezien dienen te worden. Dat zijn ze tenslotte ook niet. Als ik op tv zie dat een stel zwakbegaafden een kind mag krijgen en opvoeden, dan houd ik m'n hart vast. Ja, misschien zijn ze wel in staat om de luier te verschonen, maar ofwel het kind is zelf ook niet 100% (erfelijke factoren) of het kind is wel normaal en krijgt thuis niet de kans zichzelf goed te ontwikkelen. Het lijkt me een ware verschrikking om opgevoed te moeten worden door twee zwakbegaafden. Volgens mij kun je nooit een volwaardige ouder-kindrelatie krijgen en zal het kind altijd de ouders moeten ondersteunen in zo'n situatie. Ik vind het ongelofelijk dat 'men' het normaal vindt dat zwakbegaafden zich voortplanten en blijkbaar denkt dat die mensen geschikt zijn als ouders. Opvoeden is meer dan zorgen dat je kind blijft ademen tot z'n 18e.
Lees ook:
http://www.zetnet.nl/viewtopic.php?t=311&sid=7ab3bd689053230c93508ae928b54b89Met name het citaat "In ons huis in Goirle zie ik nu alweer de zwakbegaafde zwangere meiden wier moeders ik er zestien, zeventien jaar geleden ook al zag. Het is een vicieuze cirkel."
Als we nu eens eerlijk toe gaan geven dat sommige mensen iets mankeren, dat dat nu eenmaal zo is, en dat we daar aanpassingen voor zullen moeten maken, in plaats van te denken dat we die mensen 'op kunnen rekken' tot dat wat wij denken dat ze zouden moeten zijn, zou het denk ik al schelen. Want dan kun je tenminste eerlijk zeggen dat jouw kind van 16 geestelijk is blijven hangen op niveau Pokemon en hem om zes uur thuis laten komen, in plaats van blijven doen alsof hij best wel mee kan komen met de andere jongens uit de straat, die hem vervolgens op laten draaien voor hun streken.