Eenzaamheid

De klok slaat 5 uur. Langzaam draai ik mijn hoofd weg van het beeldscherm, mezelf voorhoudend dat vandaag de dag is om uit de band te springen. Ik loop naar beneden en onder het motto van "een 5 in de klok" pak ik een biertje uit de koelkast. Een warsteiner dit keer, aanbiedingen blijven aanbiedingen. Ik drink mijn biertje op terwijl ik een vermakelijk filmpje op youtube kijk en even vluchtig de KLB doorlees. Berichtje op hyves hier, fotootje kijken daar, jullie weten hoe het gaat.

Om 6 uur zet ik mezelf ertoe de badkamer binnen te lopen en een frisse douche te nemen, de drank van de dag ervoor uit het lijf spoelen. Terwijl ik met de handen in het gezeepte haar mijn zonden overdenk hoor ik mijn telefoon overgaan. Geen aandacht aan besteden denk ik nog, vandaag is mijn dag. Vandaag krijgt iedereen de ware Biels te zien. Vanaf vandaag geen excuses meer, niet meer verbergen achter een door mij zo zorgvuldig opgeworpen muur. Alle muren naar beneden and come out swinging. Ik was de shampoo uit mijn haren, droog me af, kleed me aan en besluit toch maar even mijn telefoon te checken. T-mobile, mijn beltegoed is opgewaardeerd met 30 euro.

Rond 7 uur begint het een beetje te kriebelen. Zal het me lukken, mezelf zijn in zo'n kroeg, met mensen waar ik weinig gemeen mee heb. Ik bedoel, ik ben toch een niveautje hoger dan de meesten, en ik weet niet of die wisselwerking zal lukken. Straks lachen ze me uit, straks vinden ze me raar. Nee, ban die gedachten uit, vanavond ga je het doen. Vandaag is mijn dag.

8 uur. Bij de eerste slag van de massieve klok schiet ik mijn jas aan en stap ik gehaast op de fiets, onderweg naar het station. Ik moet nog even in de trein, blijkbaar vonden mijn vrienden het een goed idee om op kamers te gaan wonen. Ha, de sukkels. Ik lach ze onder mijn adem een beetje uit. Weten ze niet dat ze daarmee vaak een gigantische studieschuld oplopen? Wederom een bewijs dat ik beter ben dan de anderen, alsof ik dat nog nodig had. Overvallen door een plotseling zelfvertrouwen zeg ik hoi tegen het meisje dat voor me in de rij staat. Ze is niet knap, maar dat maakt niet uit, alle begin is moeilijk.

9 uur. Ik stap uit op mijn bestemming. Vanaf hier is het slechts een kleine wandeling voordat ik mijzelf kan ontplooien in deze nieuwe omgevind. Mijn tred is sterk en met mijn borst vooruit en met mijn hoofd omhoog loop ik de afgesproken kroeg binnen.

Om kwart over negen is er nog niemand in de stairway. Om half 11 ook niet. Kutmeet.

[ Bericht 0% gewijzigd door Biels op 09-08-2009 23:17:30 ]