Zo, even een taboe doorbreken. En ja, het is een kloon, sorry, mijn eigen profiel is te bekend.
Ik ben wanhopig op zoek naar een man. Ik voel me niets waard zonder een kerel. Als ik er maar even bij stilsta hoe rot ik me voel zonder arm om me heen, zonder seks, zonder zoenen, zonder liefde en aandacht, dan krimp ik helemaal ineen. Het gewicht van de hele wereld komt plotseling op mijn schouders, ik krijg steken in mijn zij, er vormt zich een nare steen in mijn buik en mijn keel zet op.
Ik heb wel een denkbeeldig vriendje. Als ik wakker word kijk ik naar de lege plek in bed naast me. Ik klets tegen hem als ik ontbijt maak. 's Avonds, alleen voor de tv, ga ik op zijn schoot liggen. Als ik gemasturbeerd heb, fluister ik iets als 'dat was fijn, schatje'. Als ik de kamer inloop, zie ik hem zitten op de bank. Als ik samen met hem ergens heen fiets, praat ik honderduit. En dan af en toe, als een andere fietser me raar aankijkt (hee, realitycheck) doe ik maar net of ik aan het zingen was.
Ik loop al bij een psycholoog, maar daar ging ik eigenlijk heen voor andere klachten. Heb nu, na een aantal maanden, het gevoel dat die klachten wel eens wegloopgedrag zouden kunnen zijn voor het bovenstaande. Ga ik het volgende keer dan maar over hebben.
Het helpt niet echt om met vrienden af te spreken, ik doe niet anders deze week, en ik blijf me kut voelen. Ik dacht eerst dat ik me eenzaam voelde, en dat vrienden opzoeken zou helpen. Ik dacht ook dat als ik maar weer aan de studie ging (gebed zonder end, maar dat diploma gaat er komen), dat mijn leven weer nut zou hebben en dat ik vanzelf leuk word. Ik zorg ook een stuk beter voor mezelf, elke dag warm eten en een schoon huisje, voel ik me goed bij. Intellectueel en sociaal etc. ben ik de afgelopen maanden dus best op peil.
Maar die man.... Ach, het is zó ongezond hoe ik nu denk, het verlamt me compleet. Ik heb twee vriendjes gehad, en een aantal scharrels. Eerste vriendje was meer omdat hij verliefd was en ik dan eindelijk een kerel had. En hee, hij was ook best heel leuk eigenlijk. Bij de tweede kwam het ook van zijn kant, en op die jongen ben ik echt verliefd geweest, een schatje, fijne tijd.

Afijn, dat is nu een jaar terug, en ik ben nog niet klaar met hem. Vannacht een hysterische huilbui gehad (niet per se om hem, meer om 'de man' in het algemeen). Met wat hulp van mensen in een chat kwam ik er weer bovenop, gelukkig. Maar ik ben dat eeuwige gedoe van mij nu zó zat. Ik heb mijn ex gemaild of 'ie open staat voor een gesprek, om te kijken hoe het nou kan ik dat ik hem nog niet verwerkt heb; ik denk dat dat ook deel van het probleem is.
Afijn, heel verhaal. Ik ben eigenlijk op zoek naar wat praktische tips van mensen om hier op een gezonde manier mee om te gaan. Ik ben geen versierster, ik ben daar echt heel slecht in. Nou ja, áls ik het eens doe is het meer op deze manier: 'Mooi haar, neuken?'.

Eerlijk gezegd kom ik waar ik woon ook weinig leuke mannen tegen, allemaal te jong (ben blijven steken in een typische studentenstad). Ik ben geen lelijk gedrocht, geen topmodel, maar heb wel een leuk koppie en een mooi lijf.
Bottom line: wat moet ik nou met mezelf aan?