Het grote 'rammelaars-topic', deel 22

Nou hier is het hoge woord er dan eindelijk uit! Ik heb verteld aan mijn vriendje wat er zoal door m'n hoofd spookt de laatste tijd. Gelukkig heb ik hem niet afgeschrikt met mijn gerammel. Hij weet nu hoe het voor mij zit, en nu kan hij er in zijn hoofd en gevoel ook eens mee aan de gang gaan. Gewoon rustig nadenken over hoe of wat hij het voor zich ziet. Dus nu kan ik er ook gewoon af en toe eens met hem over spreken en ik hoop dat hij er over een tijdje ook klaar voor zal zijn!

Tot die tijd rammel ik gewoon verder

Ja ik weet het maar op dit moment ben ik erg voorzichtig met een andere baan .
Vaste contracten zijn toch wel een rustpunt voor mij en ik kan als het echt uit de hand loopt ook binnen het bedrijf switchen. Wij gaan toch hopenlijk binnekort een keer serieus kijken voor het kopen van een huis maar met tijdelijke contracten is het helemaal moeilijk een hypotheek rond te krijgen.
Moet je nagaan dat die baas bezig is om te adopteren...............
tsja!!!!

quote:

Op zaterdag 3 oktober 2009 08:53 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ik weet dat het makkelijk klinkt, maar ik zou niet voor zo'n werkgever willen werken. Als ze daar op je werk nu al zo moeilijk over doen, hoe zal dat later dan gaan als je bijvoorbeeld een dag minder wilt werken of als je kind ziek is en je onverwacht een dagje thuis wilt blijven?

Ik was zelf ook een klein beetje huiverig voor de reactie van mijn promotoren, aangezien mijn project een vrij strakke planning heeft en mijn eerste promotor andere verwachtingen van zijn promovendi heeft dan thuisblijfmoeder te worden. Gelukkig waren en zijn ze alleen maar erg blij voor me en moedigen ze de combinatie tussen een academische carrière en het ouderschap aan.

quote:

Op zondag 4 oktober 2009 20:16 schreef bellelena het volgende:
Nou hier is het hoge woord er dan eindelijk uit! Ik heb verteld aan mijn vriendje wat er zoal door m'n hoofd spookt de laatste tijd. Gelukkig heb ik hem niet afgeschrikt met mijn gerammel. Hij weet nu hoe het voor mij zit, en nu kan hij er in zijn hoofd en gevoel ook eens mee aan de gang gaan. Gewoon rustig nadenken over hoe of wat hij het voor zich ziet. Dus nu kan ik er ook gewoon af en toe eens met hem over spreken en ik hoop dat hij er over een tijdje ook klaar voor zal zijn!

Tot die tijd rammel ik gewoon verder

Spannend ik hoop dat er snel leuke gesprekjes van komen

quote:

Op zaterdag 3 oktober 2009 09:43 schreef Vivi het volgende:

[..]

Klopt hoor, maar ik krijg een beetje het zuur van dat eeuwig terugkerende "enig-kind-equals-zielig-gezemel". Want dat is het gewoon niet.


[..]

Voor in het leven dat ik leid, de manier waarop ik op vakantie ga (geen center parks maar verlaten campings), de plek/het land waar ik straks woon, de mensen waar ik mee omga, de familie in het buitenland, en vooral de personen die mijn vriend en ik zijn, vind ik het wél zielig voor mijn kind om alleen te zijn. En daar kun je het zuur van krijgen Vivi, maar dat heb je óók maar te respecteren, evenals ik de keus van anderen respecteer om maar 1 kind te krijgen. En ook daarvan mag ik ook denken dat ik het zielig vind. Wat weer iets anders is dan een ander zijn situatie veroordelen. Iemand die een moeilijk besluit heeft genomen constant vertellen dat jij iets zielig vind, is uiteraard onacceptabel. Maar dat is in dit topic niet ter sprake.

Oh en baby.blog.nl dat verwijst naar vrouwonline is natuurlijk geen gedegen studie. De site mamaenzo.nl verwijst niet eens ergens naar en heeft kennelijk alleen onderzoek gedaan. Tja, Daar stel ik dan weer kritische vragen bij. Als ik dit soort Viva-krantjes als onderbouwing moet zien, vertrouw ik liever op mijn eigen ervaringen in mijn eigen omgeving met enige kinderen...

Verder is mijn emigratie in zicht, en kunnen mijn plannen langzaamaan meer vorm gaan krijen. Ik ga in het beste land van de wereld wonen aldus nu.nl

quote:

Op maandag 5 oktober 2009 12:04 schreef Pyttpytt het volgende:
En ook daarvan mag ik ook denken dat ik het zielig vind.

Maar waarom? Jij hebt voor jezelf kennelijk goede redenen om het voor je eigen kind in de omgeving waar het komt het zielig te vinden, maar je weet toch over het algemeen helemaal niet voldoende over andere kinderen zonder broertjes of zusjes en de omgeving waarin ze opgroeien en de ouders die ze hebben, om een gegronde reden te hebben om het zielig te vinden? Dat is dan toch alleen gebaseerd op jouw ideeen, maar toch niet op feiten?
Je kent mij, mijn omgeving, mijn vriend, mijn kind en ons leven niet, dus waarom zou jij nu kunnen vinden dat mijn kind zielig is?

Ik vind toch ook helemaal niet dat jouw kind zielig is? Ik ken alleen kinderen in mijn omgeving die enig kind zullen blijven (en ja die ken ik dan heus goed genoeg om er iets over te kunnen zeggen), waarvan ik oprecht denk dat ze beter af zullen zijn met een broertje of zusje. Hun ouders denken voornamelijk aan werk en de kinderen hangen er thuis een beetje bij, en vervelen zich vaak stierlijk. Deze ouders hebben niet altijd de tijd om met het kind bezig te zijn, met als gevolg dat deze kinderen continu zichzelf moeten vermaken. En deze kinderen gaven zelf ook aan graag een broertje of zusje te hebben. Ik baseer mij dus wel degelijk op feiten.

En ook op het feit dat 3 van de 20 kinderen uit mijn klas vroeger enig kind waren, en het waren juist deze drie en alleen deze drie die totaal niet mee konden komen met de rest. Het contact liep moeilijk, ze waren erg op zichzelf en lieten anderen lastig toe. Dat zegt voor mij genoeg. Ook al is deze groep niet representatief voor alle kinderen, dan nog vind ik het voor mij persoonlijk voldoende.

En ik zeg toch niet dat ik het in elk geval zielig vind? In sommige gevallen vind ik het zielig. En ik vind dat ik dat, zonder me ergens mee te bemoeien, gewoon mag vinden.

Nogmaals, ik ben ook enig kind (althans, geweest tot mijn 11e en nooit, nu nog niet, veel contact met mijn halfbroer) en ik ben sociaal nu niet echt zwak te noemen. Ik ken ook een aantal enig kinderen die het prima doen in het leven en zelfs enkelen die blíj zijn dat ze enig kind zijn. Ik vond het vroeger heerlijk om, als ik bij een vriendinnetje met broers en/of zussen was geweest, thuis te komen en niet het gekrijs en geruzie en lawaai te hebben dat er in zo'n huis was. Als we op vakantie gingen had ik binnen no-time vriendjes en vriendinnetjes omdat ik wist dat ik zelf contact moest maken ipv dat het me kwam aanwaaien. Dus het ligt helemaal aan je persoonlijkheid.

quote:

Op maandag 5 oktober 2009 13:55 schreef Pyttpytt het volgende:
Ik vind toch ook helemaal niet dat jouw kind zielig is? Ik ken alleen kinderen in mijn omgeving die enig kind zullen blijven (en ja die ken ik dan heus goed genoeg om er iets over te kunnen zeggen), waarvan ik oprecht denk dat ze beter af zullen zijn met een broertje of zusje. Hun ouders denken voornamelijk aan werk en de kinderen hangen er thuis een beetje bij, en vervelen zich vaak stierlijk. Deze ouders hebben niet altijd de tijd om met het kind bezig te zijn, met als gevolg dat deze kinderen continu zichzelf moeten vermaken. En deze kinderen gaven zelf ook aan graag een broertje of zusje te hebben. Ik baseer mij dus wel degelijk op feiten. [

Maar dit is toch sws een vreemde situatie dan? Dan moeten de ouders maar een sibling maken zodat het "oorspronkelijke" kind niet eenzaam is. Lekkere druk leg je dan op zo'n kind zeg.

quote:

Op maandag 5 oktober 2009 12:04 schreef Pyttpytt het volgende:

[..]

Voor in het leven dat ik leid, de manier waarop ik op vakantie ga (geen center parks maar verlaten campings), de plek/het land waar ik straks woon, de mensen waar ik mee omga, de familie in het buitenland, en vooral de personen die mijn vriend en ik zijn, vind ik het wél zielig voor mijn kind om alleen te zijn.

Dit intrigeert me nogal, leg eens uit?

Dat vind ik idd ook wel een beetje een 'vreemde' reden om eventueel meer kinderen te willen. Dan zijn diezelfde ouders evengoed nog veel met werk en/of andere zaken bezig en hebben nog steeds geen tijd om zich met hun kroost bezig te houden?

Ik vond het vroeger ook wel lekker dat ik geen vervelend klein broertje had zoals de meeste van mijn vriendinnetjes De keerzijde is dat die vriendinnen nu vaak wel een goede band met hun inmiddels ook volwassen broers hebben, en dat zou ik ook best graag willen

Maar je kunt het er denk ik het beste op houden dat elk kind anders is, en dat ook elke ouder anders is, en dat je dus niet kunt zeggen wat beter is. Zou dat niet een heel fijn eind van deze discussie zijn?

Waarom ik, door hoe vriend en ik zijn, vind dat het voor ons gezin later beter is om twe kinderen te hebben?

quote:

Op maandag 5 oktober 2009 14:09 schreef Pyttpytt het volgende:
Waarom ik, door hoe vriend en ik zijn, vind dat het voor ons gezin later beter is om twe kinderen te hebben?

Ja.

quote:

Op maandag 5 oktober 2009 14:04 schreef Vivi het volgende:

[..]

Maar dit is toch sws een vreemde situatie dan? Dan moeten de ouders maar een sibling maken zodat het "oorspronkelijke" kind niet eenzaam is. Lekkere druk leg je dan op zo'n kind zeg.

Nou, zo stel je het wel wat vreemd, maar je kind staat voorop, en als dat eenzaam is doordat je als ouder vaker van huis dan thuis bent, dan denk ik dat het de overweging een tweede kind te nemen waard is. Als je kind daar gelukkiger van zou worden? Dan zou ik dat doen. Ik zie niet in hoe dit druk op een kind legt...?
Zo zou ik ook, mocht blijken dat mijn eerste kind om wat voor reden dan ook ongelukkig zou worden van een sibling, er voor kiezen niet voor een tweede te gaan. Geluk van de kinderen staat voorop bij mij.

Als je als ouders geen tijd voor je kinderen vrij wil maken, meot je er niet aan beginnen.
Wat een belachelijke redenatie zeg.
Sorry maar

quote:

Op maandag 5 oktober 2009 14:13 schreef Pyttpytt het volgende:

[..]

Nou, zo stel je het wel wat vreemd, maar je kind staat voorop, en als dat eenzaam is doordat je als ouder vaker van huis dan thuis bent, dan denk ik dat het de overweging een tweede kind te nemen waard is. Als je kind daar gelukkiger van zou worden? Dan zou ik dat doen. Ik zie niet in hoe dit druk op een kind legt...?
Zo zou ik ook, mocht blijken dat mijn eerste kind om wat voor reden dan ook ongelukkig zou worden van een sibling, er voor kiezen niet voor een tweede te gaan. Geluk van de kinderen staat voorop bij mij.

Dan zou het oudere kind al min of meer de zorg voor het jongere kind krijgen. In ieder geval krijgen ze de zorg voor elkaar wat betreft het afwenden van de eenzaamheid. Lijkt me geen gezonde insteek voor een tweede kind. Sowieso denk ik dat je een tweede kind alleen moet nemen omdat je dat als ouders zelf wilt, niet omdat je kind dat wil.

quote:

Op maandag 5 oktober 2009 14:08 schreef LadyBlack het volgende:
Ik vond het vroeger ook wel lekker dat ik geen vervelend klein broertje had zoals de meeste van mijn vriendinnetjes De keerzijde is dat die vriendinnen nu vaak wel een goede band met hun inmiddels ook volwassen broers hebben, en dat zou ik ook best graag willen

Maar je kunt het er denk ik het beste op houden dat elk kind anders is, en dat ook elke ouder anders is, en dat je dus niet kunt zeggen wat beter is. Zou dat niet een heel fijn eind van deze discussie zijn?

Dat iemand een broer of zus heeft wil niet zeggen dat er ook automatisch goed contact is, als mijn zusje m'n buurvrouw zou zijn, dan zou ik er niet op de koffie gaan, nu komen we elkaar ook alleen met verjaardagen tegen.
We hebben geen hekel aan elkaar, we hebben elkaar alleen weinig te melden.

Overigens vind ik het de grootste kul die je kunt verzinnen dat ouders een brusje kweken zodat de eerste niet zo eenzaam is omdat papa en mama geen tijd hebben ivm druk, druk, druk met hun werk.
Zo'n kind kan wel roepen dat hij/zij graag een brusje wil, maar papa en mama hebben ook geen tijd als er een tweede kind is, de kinderen doen er dan alles aan om aandacht van papa en mama te scoren, en dan blijkt negatieve aandacht vaak het best te werken (daarvoor onderbreken ze druk, druk, druk namelijk wel) en welke roep om negatieve aandacht is makkelijker voor een kind dan een stevig potje ouderwetse sibling rivalry?!

quote:

Op maandag 5 oktober 2009 14:10 schreef Vivi het volgende:

[..]

Ja.

Ok ik zal een poging doen zonder te persoonlijk te worden, zeg maar.
Beide komen we uit een heerlijk hecht gezin, beide met twee kinderen. Beiden hechten we veel waarde aan broer en zus, die naarmate we ouder werden ook vrienden werden. In mijn geval is dat nog eens extra doordat we in korte tijd door overlijden van de ouders ineens samen over waren. Als ik haar niet had gehad... Tja, kan ik haast niet in woorden uitleggen. Voel me nu al gruwelijk eenzaam, laat staan als zij er niet was. Mocht er iets met vriend en mij gebeuren later, dan wil ik gewoon niet dat mijn kind alleen achterblijft. Ons beiden families zijn klein, waarvan de mijne dan dus in het buitenland, de zijn op 1 uur vliegen heen... Een soort angnet, eigenlijk. Of al de kinderen klein zijn en er gebeurt zoiets, dan delen ze in elk geval nog iets. We zeggen wel eens tegen elkaar: niemand snapt ons, we snappen alleen elkaar. Dat wil ik mijn kind niet ontnemen... Beetje vaag misschien, hoop dat je t een beetje begrijpt

Daarbij houden we geen van beiden van bijvoorbeeld ge-enterainde toestanden, we zijn liever op onszelf in een hutje in de wildernis, dan op een schreeuwerige centerparks. In de wildernis zijn er geen vriendjes, in tegenstelling tot bijvoorbeeld centerparks. Nou kunnen paps en mams het kind vermaken natuurlijk, maar das toch wezenlijk anders dan een leeftijdsgenootje. Plus dat we later ws niet in de stad gaan wonen, maar afgelegen. Lijkt me gezelliger voor mezelf, maar ook voor kindjelief om een sibling te hebben.

En verder is het gewoon ons ideaal, een gezin van 4 of 5. Hebben we allebei altijd al voor ons gezien, dus voor ons is het volomen logisch om daarvoor te gaan.

quote:

Op maandag 5 oktober 2009 14:15 schreef _evenstar_ het volgende:
Als je als ouders geen tijd voor je kinderen vrij wil maken, meot je er niet aan beginnen.
Wat een belachelijke redenatie zeg.
Sorry maar

de grootste melij die ik met dat kind heb, is ook wel gebaseerd op deze kansloze ouders hoor, niet zozeer op haar eenzaamheid, begrijp me niet verkeerd.

quote:

Op maandag 5 oktober 2009 14:13 schreef Pyttpytt het volgende:

[..]

Nou, zo stel je het wel wat vreemd, maar je kind staat voorop, en als dat eenzaam is doordat je als ouder vaker van huis dan thuis bent, dan denk ik dat het de overweging een tweede kind te nemen waard is. Als je kind daar gelukkiger van zou worden? Dan zou ik dat doen. Ik zie niet in hoe dit druk op een kind legt...?

Zodat ze samen de ouderlijke aandacht kunnen missen? . En dan nog wat, wie zegt dat ze wel met elkaar kunnen opschieten?

quote:

Zo zou ik ook, mocht blijken dat mijn eerste kind om wat voor reden dan ook ongelukkig zou worden van een sibling, er voor kiezen niet voor een tweede te gaan. Geluk van de kinderen staat voorop bij mij.

Maar dat wéét je dus niet vantevoren.

quote:

Op maandag 5 oktober 2009 15:01 schreef Vivi het volgende:
Zodat ze samen de ouderlijke aandacht kunnen missen? .

Gedeelde smart is halve smart toch?

quote:

Op maandag 5 oktober 2009 14:24 schreef Pyttpytt het volgende:

[..]

Ok ik zal een poging doen zonder te persoonlijk te worden, zeg maar.
Beide komen we uit een heerlijk hecht gezin, beide met twee kinderen. Beiden hechten we veel waarde aan broer en zus, die naarmate we ouder werden ook vrienden werden. In mijn geval is dat nog eens extra doordat we in korte tijd door overlijden van de ouders ineens samen over waren. Als ik haar niet had gehad... Tja, kan ik haast niet in woorden uitleggen. Voel me nu al gruwelijk eenzaam, laat staan als zij er niet was. Mocht er iets met vriend en mij gebeuren later, dan wil ik gewoon niet dat mijn kind alleen achterblijft. Ons beiden families zijn klein, waarvan de mijne dan dus in het buitenland, de zijn op 1 uur vliegen heen... Een soort angnet, eigenlijk. Of al de kinderen klein zijn en er gebeurt zoiets, dan delen ze in elk geval nog iets. We zeggen wel eens tegen elkaar: niemand snapt ons, we snappen alleen elkaar.

Oh, bedoel je dat met "sociaal sterk zijn"? .

quote:

Dat wil ik mijn kind niet ontnemen... Beetje vaag misschien, hoop dat je t een beetje begrijpt

Nou, nee. Ik snap de insteek wel, maar ik ben ook net 6 mnd geleden mijn moeder verloren en ik heb weinig steun aan mijn broer. Het contact is niet slecht hoor, maar we zijn gewoon totaal verschillende persoonlijkheden. Ik heb veel meer steun aan mijn partner en vriendinnen, als ik eerlijk ben. Dus ik denk dat het idee wat je hebt wel leuk is, als het idd zo'n volmaakt plaatje is, maar dat dat helemaal niet zo hoeft te gaan, tussen broers en zussen.

quote:

Daarbij houden we geen van beiden van bijvoorbeeld ge-enterainde toestanden, we zijn liever op onszelf in een hutje in de wildernis, dan op een schreeuwerige centerparks. In de wildernis zijn er geen vriendjes, in tegenstelling tot bijvoorbeeld centerparks. Nou kunnen paps en mams het kind vermaken natuurlijk, maar das toch wezenlijk anders dan een leeftijdsgenootje. Plus dat we later ws niet in de stad gaan wonen, maar afgelegen. Lijkt me gezelliger voor mezelf, maar ook voor kindjelief om een sibling te hebben.

En verder is het gewoon ons ideaal, een gezin van 4 of 5. Hebben we allebei altijd al voor ons gezien, dus voor ons is het volomen logisch om daarvoor te gaan.

Omdat het jou leuk lijkt! Nou, dat lijkt me een prima reden. Al die anderen vind ik een beetje makkelijk te weerleggen, eigenlijk.

quote:

Op maandag 5 oktober 2009 15:07 schreef Vivi het volgende:

[..]

Oh, bedoel je dat met "sociaal sterk zijn"? .
[..]

Nou, nee. Ik snap de insteek wel, maar ik ben ook net 6 mnd geleden mijn moeder verloren en ik heb weinig steun aan mijn broer. Het contact is niet slecht hoor, maar we zijn gewoon totaal verschillende persoonlijkheden. Ik heb veel meer steun aan mijn partner en vriendinnen, als ik eerlijk ben. Dus ik denk dat het idee wat je hebt wel leuk is, als het idd zo'n volmaakt plaatje is, maar dat dat helemaal niet zo hoeft te gaan, tussen broers en zussen.
[..]

Omdat het jou leuk lijkt! Nou, dat lijkt me een prima reden. Al die anderen vind ik een beetje makkelijk te weerleggen, eigenlijk.

Dat bedoel ik helemaal niet met sociaal sterk zijn. Wat een rare link die je daar legt. Wat heeft het onbegrip van de buitenwereld jegens onze situatie te maken met sociale vaardigheden? Ten eerste ligt de situatie iets geompliceerder dan hier even kort geschetst, maar dat gaat verder geen ziel hier ook maar iets aan. En ten tweede is het sociaal sterk staan voor mij o.a. het eenvoudig contact leggen en kunnen (onder)houden met anderen.

En jammer dat jij geen steun aan je broer hebt, ik wel, mijn lief wel en zou niet inzien waarom dat voor onze kinderen anders zou zijn. Zo wel, nou zien we dan wel weer. Ik zie niet in waarom ik er van uit moet gaan dat ze in een goede gezinssituatie een kutrelatie zouden krijgen. En dat het verschillende persoonlijkheden zouden zijn hoeft de relatie niet slecht te beïnvloeden natuurlijk.

En leuk voor je dat je mijn argumenten kan weerleggen. Wat wil je daarmee zeggen, dat het slechte redenen zijn? Dat jij het anders zou doen? Ik heb het hier over mezelf he, want daar vroeg je naar, je hoeft het zelf niet te doen.

quote:

Op maandag 5 oktober 2009 15:01 schreef Vivi het volgende:

[..]

Zodat ze samen de ouderlijke aandacht kunnen missen? . En dan nog wat, wie zegt dat ze wel met elkaar kunnen opschieten?
[..]

Maar dat wéét je dus niet vantevoren.

Nee zeker weten doe je nooit, maar stel dat ik een meervoudig gehandicapt kind krijgt, dat zeer intensieve zorg nodig heeft, dan zou het zo maar eens kunnen zijn dat ik besluit het er bij maar 1 te houden, in belang van het eerste kind, en zodat dat niet ten nadele komt van het tweede. Dus tot op zekere hoogte kun je dat wél van tevoren inschatten.

quote:

Op zaterdag 3 oktober 2009 09:43 schreef Vivi het volgende:

[..]

Klopt hoor, maar ik krijg een beetje het zuur van dat eeuwig terugkerende "enig-kind-equals-zielig-gezemel". Want dat is het gewoon niet.

Nee, jij VINDT het niet zielig. Jij hebt makkelijk praten, ja, je bent zoveel jaar enig kind geweest, maar hebt inmiddels een broertje. Klinkt een beetje als iemand die niet blind is die zegt dat blind zijn niet erg is.

Er zijn zat redenen waarom het WEL vervelend is om enig kind te zijn, net zoals er ook zat redenen zijn waarom het dat NIET is, of waarom het WEL vervelend is broers of zussen te hebben. Maar laat iedereen even voor zichzelf beslissen of men het zielig vindt of niet.
(en dan vind ik zielig eigenlijk een verkeerde benaming).

Mijn keuze op meer kinderen is (mede) gebaseerd op mijn omgeving, waarin ik heel veel enig kinderen zie dat alleen de zorg van ouders op zich moeten nemen en daar volledig in verdrinken en het niet aankunnen en nergens met hun gevoelens terecht kunnen. Het vaker hulp aan anderen moeten vragen omdat het voor 1 persoon gewoon niet te regelen is. En daarnaast zie ik gezinnen waar meerdere broers en zussen de zorg voor de ouders op zich nemen, wat ook niet altijd vlekkeloos gaat (lees: er is altijd wel gezeik), maar waar de mensen onderling steun aan elkaar hebben.
En ja, dan ken ik ook nog de gezinnen met meerdere kinderen waar de kinderen niet goed met elkaar kunnen opschieten, maar desondanks wel zorgen voor de ouders.

Dat is dan ook de reden waarom ik altijd gezegd heb, of geen kinderen, of twee of meer.

[ Bericht 0% gewijzigd door Troel op 05-10-2009 16:04:45 ]