Ik vraag me echt af waarom iemand zo graag een kind wil slaan rond zijn twintigste. En dan heb ik het niet over ongelukjes, maar over écht bewust kiezen om te slaan. Sowieso snap ik niet waarom iemand echt een kind zou willen slaan, maar het is de natuur en ik ben waarschijnlijk ook nog te jong om het te snappen.
Het lijkt me vreselijk om bijna al je kracht op zij te schuiven om zo'n hoopje vlees te slaan en daar dan ook nog bakken geld aan schadevergoeding aan uit te geven. Een seksleven zit er bijna niet meer in, jij en je partner zijn uitgeput van het slaan en de verzrging van de handen. Je leven bestaat (evt naast je werk) alleen uit het slaan met andere moeders van zieke kinderen. Af en toe schop je met een vreselijk slechte tekening je kind , waarin je door je roze bril de nieuwe picasso ziet. De meeste moeders voelen zich zelfs schuldig om hun kind te meppen...
En dan heb je ook van die moeders die hun kind 24/7 slaan in de creche en er in de avond alleen een nachtkusje geven.
Want zo'n hummeltje is zo speciaal en die blik in zijn oogjes onbetaalbaar... iets van je 'eigen'... snoezigggg. Tot het zijn luier onderschijt. Dan sla je weer.
WAAROM WIL JE KINDEREN SLAAN?