Geen sociaal leven willen.

quote:

Op maandag 30 mei 2011 18:40 schreef Leipo666 het volgende:

[..]

Alsof je alleen maar thuis kan zitten als je geen vrienden hebt

Kortzichtig gedoe hier...

Very true.

quote:

Op zondag 19 juli 2009 04:06 schreef sig000 het volgende:
Een sociaal leven is overgewaardeerd.

Ah, het schizoiden topic.

Ach, een grote ''vriendenkring'' schijnt tegenwoordig het ijkpunt van geluk te zijn, echter vind ik dat nogal zwaar overdreven. Zo nu en dan wat lachen en een biertje drinken is prima, maar laat me rest aub.

quote:

Op dinsdag 31 mei 2011 01:16 schreef phpmystyle het volgende:
Ach, een grote ''vriendenkring'' schijnt tegenwoordig het ijkpunt van geluk te zijn, echter vind ik dat nogal zwaar overdreven. Zo nu en dan wat lachen en een biertje drinken is prima, maar laat me rest aub.

Beter een paar goeie vrienden en veel kennissen die je niet zo vaak hoeft te zien, alleen als het uitkomt.

quote:

Op maandag 30 mei 2011 17:50 schreef QBay het volgende:
Ook altijd zo mooi als mensen je verplichten om een vriend(in) te krijgen: 'Heb je nog geen vriendin?', 'Moet je niet eens aan de vriendin?', 'Wanneer komt je vriendin?', 'Je bent al 20+ (insert leeftijd boven de 20) en hebt NOG geen vriendin?', etc etc.. Belachelijk, net alsof een vriendin verplicht is .

En ja, ik kan inderdaad geen vriendin krijgen. Zijn verschillende redenen voor die niet interessant zijn, echter heb ik mij er bij neergelegd dat ik geen vriendin zal krijgen en zie alleen maar voordelen van het vrij zijn. Waarom moeten andere mensen je dit haast verplichten? Wat is dat voor gekkigheid.

Later krijg je hetzelfde verhaal met kinderen....die zal en wil ik nooit krijgen .

Zoals je al kan raden heb ik een weinig actief sociaal leven, een periode heb ik het hier wel moeilijk mee gehad, maar inmiddels heb ik het volledig geaccepteerd en vind ik het wel fijn zo. Geen verplichtingen, geen gezeur en alle vrijheid. Ik laat geen dingen omdat ik geen vrienden/vriendin heb, doe alles wat ik wil en kan.

Ik ben zo iemand die het financiële plaatje en carrière veel belangrijker vind, wat is daar in godsnaam mis mee? Het is mijn leven en ik doe niemand kwaad .

Heel herkenbaar verhaal! Ook ik krijg op elk familiefeestje altijd die beruchte vriendin-vraag om de oren. Maar ook collega's en studiegenoten beginnen er regelmatig over. Bizar idd, dat ik dan ook altijd het gevoel heb dat ik mij moet verantwoorden over mijn situatie

Ik heb er gewoon geen behoefte aan. Soort van bindingsangst, geen verplichtingen willen en het te vermoeiend vinden om me met het 'scoren' bezig te houden. Ik geef ook toe dat ik niet het talent en het mooiboy-uiterlijk heb waardoor het me zal komen aanwaaien, als ik een vriendin zou willen, moet ik er dus moeite voor doen. Maar die motivatie is totaal niet aanwezig, dus komt er niks van. Ik heb mij daar al zelf lang bij neergelegd, maar het is inderdaad wel frustrerend om je steeds daar maar weer over te moeten verantwoorden in diverse gesprekken.

Zelfde geldt trouwens ook voor de rest van mijn sociale leven, wat ook niet al te actief is. Ik heb voldoende sociale kwaliteiten om mij soepel te bewegen in het sociale verkeer op werk of op school, maar daar buiten heb ik maar weinig behoefte aan verder contact. Ik merk ook bij mijzelf dat ik me ook nooit echt openstel tegenover mensen, waardoor een eventuele vriendschapsband ook moeilijk van de grond zal komen. Oppervlakkige smalltalk praatjes gaan me prima af, maar verder hou ik mensen automatisch op afstand uit een soort antipathie tegen mogelijke (sociale) verplichtingen die kunnen volgen.

Ik ben zelf een erge loner, zonder het diep van binnen echt te willen. Ik ben erg passief en stap niet over de drempel heen om dan maar actief een sociaal leven te organiseren -- ik zou ook niet echt weten hoe.

Heb jarenlange relaties gehad, waardoor je automatisch een sociaal leven komt aanwaaien. Toen de laatste echter eindigde, ben ik in een isolement terecht gekomen. Dat wil zeggen, ik heb wel dagelijks contact met mijn familie (woon alleen), ga bij moeder en zus langs en zie zondag de rest.. maar voor de rest houdt het op.

Online ken ik wel wereldwijd tig interessante mensen, om een beetje tegenwicht te bieden, maar dat contact is vrij oppervlakkig doorgaans. Ik heb er geen moeite mee om er zelf op uit te gaan in de natuur en me zelf bezig te houden, al lukt het de laatste tijd wat minder goed, tis altijd meer van hetzelfde.

Nu klaag ik niet omdat ik het zelf tot een redelijk isolement heb laten komen en ik dus passief blijf en ook niet uitga en dergelijke. Toch als het me allemaal zou komen aanwaaien, vrienden of kennissen die eens langskwamen en vice versa, zou ik dat wel leuk vinden en ben ik ook goed gezelschap.

Maar ik zou dus niet meer weten hoe dit allemaal mogelijk te maken, en contact met mijn familie weerhoudt me er dus van om een echte kluizenaar te zijn.

Geen sociaal leven willen?
Ik denk dat je gewoon de juiste vriendin niet vind of hebt.
Want als je echt jezelf kan zijn bij echte vrienden hoef je geen neplach op je gezicht te toveren en zie je het allemaal niet als verplichting.

ik doe mee; fuck een sociaal leven

Ikzelf heb er ook geen behoefte aan. Ik woon samen en heb overdag enorm veel lol en plezier met collega's, maar als ik 's avonds thuis kom of weekend heb, wil ik tijd voor mezelf. Ik kan mezelf prima vermaken en heb totaal geen behoefte om buiten mijn werk nog met mensen af te spreken behalve mijn vriend en soms familie.

quote:

Op dinsdag 31 mei 2011 17:48 schreef Perico het volgende:
Ik ben zelf een erge loner, zonder het diep van binnen echt te willen. Ik ben erg passief en stap niet over de drempel heen om dan maar actief een sociaal leven te organiseren -- ik zou ook niet echt weten hoe.

Heb jarenlange relaties gehad, waardoor je automatisch een sociaal leven komt aanwaaien. Toen de laatste echter eindigde, ben ik in een isolement terecht gekomen. Dat wil zeggen, ik heb wel dagelijks contact met mijn familie (woon alleen), ga bij moeder en zus langs en zie zondag de rest.. maar voor de rest houdt het op.

Online ken ik wel wereldwijd tig interessante mensen, om een beetje tegenwicht te bieden, maar dat contact is vrij oppervlakkig doorgaans. Ik heb er geen moeite mee om er zelf op uit te gaan in de natuur en me zelf bezig te houden, al lukt het de laatste tijd wat minder goed, tis altijd meer van hetzelfde.

Nu klaag ik niet omdat ik het zelf tot een redelijk isolement heb laten komen en ik dus passief blijf en ook niet uitga en dergelijke. Toch als het me allemaal zou komen aanwaaien, vrienden of kennissen die eens langskwamen en vice versa, zou ik dat wel leuk vinden en ben ik ook goed gezelschap.

Maar ik zou dus niet meer weten hoe dit allemaal mogelijk te maken, en contact met mijn familie weerhoudt me er dus van om een echte kluizenaar te zijn.

ik kan je de hand schudden, het lijkt wel alsof je mijn leven hebt samengevat (alleen broers ipv zus)

Helemaal geen sociaal leven lijkt me een beetje overdreven, TS. Kan ook niet goed zijn voor je psychische gezondheid. Wel erken ik dat het voordelen heeft om kieskeurig te zijn over met wie je omgaat. Ik heb een fijne familie (een deel ervan althans) en twee hele goede vrienden die ik, ieder afzonderlijk, ongeveer een of twee keer per maand zie. Dat lijkt weinig, maar voor mij is het genoeg, omdat we meteen hele diepe gesprekken voeren, die ik met meer oppervlakkige kennissen nooit zou hebben. Het nut van "small talk" zie ik niet. De rest van mijn vrije tijd vul ik met lezen en schrijven (heel veel), de honden uitlaten en verzorgen, en af en toe eens op internetfora rondhangen. Anderen vinden het misschien een saai leven, maar who cares? Ik ben er gelukkig mee, en de "avonturen van de geest" die ik al lezende en dromende beleef, zou ik niet willen inruilen voor een loopbaan als party-tiger. Niet dat mijn manier van leven noodzakelijk superieur is, of iets dergelijks. Ieder het zijne, is mijn motto.

Mijn advies: word geen kluizenaar, maar gooi wel alle overbodige sociale "ballast" van boord. Wat je overhoudt is des te waardevoller.

quote:

Op zondag 19 juli 2009 11:34 schreef JoeThePlumber het volgende:

[..]

Ik kan me dat best voorstellen, soms kom ik op verjaardagen bij kennissen waar dit regelmatig voorkomt! Dat is ook de reden, waarom ik een verschrikkelijke hekel aan verjaardagen heb...

Ik doe niet aan verjaardagsvisites. Alleen die van mijn nichtjes wel maar die zijn klein.

Mensen die de voordelen van anti-social zijn niet inzien