quote:
Op maandag 20 juli 2009 22:58 schreef zodiakk het volgende:Het lijkt me heel gezond als ouders 'hoog gespannen' (sic) verwachtingen hebben van hun kind, wat deze ook willen worden als ze later groot zijn. Trouwens, de suggestie dat Claudia een 'veeleisende' moeder zou worden in tegenstelling tot een liefdevolle moeder vind ik niet fraai, LXIV.
Who the fuck are you?
Ik ken die kinderen waarvan te veel verwacht wordt, ik werk immers met leerlingen in het vmbo die net niet mee kunnen komen. Het mag geen toeval heten dat ik voor die groep heb gekozen. In de eerste jaren van de middelbare school zie je dat ze zelfstandig denkende wezens worden die zich over het algemeen vooral miskend voelen. Hun ouders willen dat ze advocaat of dokter worden, hun leraren willen dat ze hun mond houden en zich onvoorwaardelijk aan de regels houden. Ik sprak onlangs met een Turkse jongen van 14 hierover die gezien wordt als de herrieschopper van zijn leerjaar. Hij zei: "Op school wordt van me verwacht dat ik zo stil als een muis ben, maar mevrouw... ik ben geen muis." Veel beter had hij het niet kunnen verwoorden. Dan breekt je hart wel even, omdat zo'n jongen in het keurslijf van een school wordt gedwongen waar hij niet bepaald een gelukkiger of beter mens van wordt. (Als je een pleidooi tegen meritocratie wilt houden, kun je het beter over deze boeg gooien.)
Wat ik maar wil zeggen is dat ik vooral hooggespannen verwachtingen van mezelf heb. Hadden meer ouders dat maar. Het lijkt me de normaalste zaak van de wereld dat je jezelf afvraagt wat voor soort ouder je wilt zijn en of je zo'n ouder kunt zijn
voor je aan kinderen begint. Dat je je vervolgens aan moet passen aan de praktijk van het opvoeden doet daar geen afbreuk aan.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.